Η γυναίκα κοίταξε τον ποιητή με ένα μεγαλοπρεπέστατα υποτιμητικό βλέμμα...
"Ζεις σε ένα φανταστικό κόσμο" τον προγκηξε"Δεν υπάρχει μαγεία...Δεν υπάρχουν ξωτικά,νεράιδες,σειρήνες,μονοκεροι...Μονο μια πεζή καθημερινότητα υπάρχει που σκοτώνει τις ελπίδες και τα όνειρα αμέσως μόλις γεννιούνται..."
Ο άντρας την κοιτούσε όση ώρα μιλούσε προσεκτικά έχοντας ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του...
"Μου επιτρέπεις να απαντήσω η το παραπάνω ήταν μια δήλωση που δεν επιδέχεται σχολιασμό;" την ρώτησε...
"Παρακαλώ, πες μου..." απάντησε η γυναικά και κατάλαβε ότι ίσως ήταν λίγο παραπάνω επιθετική από όσο έπρεπέ...
"Καταρχάς βασική αρχή για να νιώσεις την μαγεία είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να την πιστέψει...Έπειτα να χαμηλώσεις τις προσδοκίες σου...Οι μαγικές στιγμές δεν είναι αυτές που στερεότυπα έχεις η σου έχουν βάλει στο μυαλό σου... Η μαγεία μπορεί να κρύβεται σε ένα φευγαλέο φιλί που υπόσχεται,σε έναν αχνιστό πρωινό καφέ που κάποιος σου πρόσφερε,στις στάλες μιας λυτρωτικής βροχής...Οι νεράιδες ,τα αερικά ,οι πρίγκιπες και τα άλλα ονειρικά πλάσματα δεν έχουν πάντα την μορφή που νομίζεις...Μερικές φορές μάλιστα,επίτηδες ο άγνωστος συγγραφέας της ιστορίας της ζωής σου μπορεί να κλείσει την μαγεία μέσα στα πιο απίθανα η άσχημα άτομα και να στην χαρίσει...Και εκεί βρίσκεται το μυστικό...Ότι η μαγεία έρχεται στην ζωή όλων...Αλλά ίσως όχι στην συσκευασία που την φαντάζονται...Και τις πιο πολλές φορές το προνόμιο της επιλογής που μας έχει χαριστεί, μας κάνει να επιλέξουμε με τα μάτια και όχι με την καρδιά...Χάνοντας έτσι ίσως την μονή ευκαιρία που μας δίνεται για να την ζήσουμε..."
Η νεαρή κοπέλα κοιτούσε τώρα τον ποιητή σαν υπνωτισμένη..Μετά από μια μικρή παύση ξαναβρήκε την μιλιά της...
"Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαθέτεις ισχυρή πειθώ...Ότι και αν φωνάζει η λογική μου,η ψυχή μου θέλει να σε πιστεύει...Μονο μονοκεροι δεν μου είπες ότι υπάρχουν...'
"Και όμως υπάρχουν ..."
"Πείσε με και γιαυτό..."
"Εγώ τους είδα χθες την νύχτα..."
"Μα χθες ήταν η νύχτα που γνωριστήκαμε.."
"Ακριβώς... Χθες άκουσα τον καλπασμό τους...Τους έφερε ο άνεμος...Η νύχτα ξαφνικά φωταγωγήθηκε και το φεγγάρι έμεινε μισό σαν χαμόγελο...Οι μονοκεροι έλαμπαν κάτω από μια θάλασσα ομίχλης,ανάμεσα στα δέντρα του δάσους...Τους έβλεπα αλλά δεν μπορούσα να τους πλησιάσω...Σπινθηρίσματα,σημάδια στο χώμα,κραυγές...Τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά...Όπως η αλήθεια με το ψέμα.Όπως ο ερωτάς με το μίσος...Και όμως υπάρχουν μονοκεροι μικρή μου...Και ήταν εκεί χθες την χθεσινή νύχτα...Μεγάλοι και απίστευτοι...Κρύβονται μέσα στις ρωγμές του χρόνου και στο μυαλό μας...Μην ανησυχείς που δεν τους είδες....Τους βλέπουν μόνο εκείνοι που κατάφεραν να φτάσουν στην άκρη της ύπαρξη τους και να λάμψουν...Με τον καιρό είμαι σίγουρος ότι θα τους δεις και εσύ..."
Η γυναίκα κοίταξε τον ποιητή με ένα ύφος τελείως διαφορετικό από εκείνο που είχε στην αρχή της κουβέντας τους...
"Δεν ξέρω αν υπάρχουν μονοκεροι η αν υπάρχει μαγεία,αυτό όμως που ξέρω είναι ότι αυτή την στιγμή νιώθω μαγεμένη..."
"Είναι και αυτό μια αρχή ..." της είπε ο ποιητής και έσβησε το φως της λάμπας βυθίζοντας το μικρο δωμάτιο που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι...
