Αλάτι...‏

Παγιδευμένος...
Μέσα σε μια πόλη που μοιαζει με τσιμεντένια φυλακή...
Δεν ξεχνώ...
Δεν παραδίνομαι...
Κάθε νύχτα καταστρώνω σχέδια απόδρασης...
Μονο που είναι πολύπλοκα και χρονοβόρα...
Και δεν ξέρω αν μου φτάνει ο χρόνος...
Κάθε νύχτα η έξαψη με κάνει να λάμπω...
Αλλά δεν θέλω να λαμπυρίζω στο σκοτάδι αν δεν είναι να φωτιζω τον δικό σου δρόμο...
Σήμερα την ώρα της περισυλλογής ήρθαν κοντά μου δυο ξωτικά...
Μου έφεραν δώρο δυο ανάσες και λίγη από την θάλασσα σου...
Την έβαλα στην χούφτα μου και την ακούμπησα στα χείλη μου...
Γεύση από την αρμύρα σου...
Γαλάζιο από το νερό σου...
Κάποιος μου είχε πει ότι όταν είσαι ευτυχισμένος όλα παίρνουν το χρώμα που αγαπάς...
Κάποτε λοιπόν,ήταν όλα γαλάζια...
Καιρός να ξαναγίνουν...
Δίνω το χέρι μου στα ξωτικά και εκείνα με οδηγούν...
Δεν χρειάζονται πια σχέδια...
Δεν χρειάζονται πια λέξεις...
Είσαι γύρω μου...
Μέσα μου...
Εχω στο στόμα την γεύση από τα όνειρα και τις αναμνήσεις που έρχονται...
Εγώ και εσύ είμαστε δυο θάλασσες που μοιραία θα καταλήξουν στον ίδιο ωκεανό...
Τα ξωτικά με οδηγούν στην αφετηρία ...
Αυτό το δειλινό θα ξεκινήσω επιτέλους...
Για εκεί...
Που με περιμένει το νησί και η νεράιδα μου....
Διασχίζω την ερημική παραλία και την ώρα που ταπεινώνει το φως γίνομαι θάλασσα...
Γίνομαι αλάτι...
Και έρχομαι...
Να γεμίσω τον κόσμο σου με γαλάζιο και αρμύρα...
Γιατί το χρώμα που αγαπάς και το αλάτι είναι που κάνει την διαφορά στην ζωή...

Μεγάλωσα...

Κλείνω τα μάτια...
Κάνω μια ευχη...
Μέρα ιδιαίτερη...
Μέρα παράξενη...
Μέρα δική μου...
Πάντα την βιώνω με μια δόση θλίψης...
Και όμως, δεν την φοβάμαι πια...
Την αγαπώ και ας με παλιώνει...
Αναπολήσεις...
Αυτοκριτική...
Επιλογές...
Σωστές και λανθασμένες ...
Αγαπώ τις σωστές μα πιο πολύ τις λάθος...
Γιατί αυτές με ωριμάσαν και με έκαναν καλύτερο άνθρωπο...
Και αυτή η γαμημένη αίσθηση του ανεκπλήρωτου πάντα στο στόμα...
Ξέρω δεν θα φύγει πια...
Την αγαπώ και αυτή...
Και εσάς σας αγαπώ...
Όλους....
Που δεν σας κουράζει που ερωτεύομαι νεράιδες και το εξομολογούμαι σε λευκά χαρτιά...
Που με κάνετε να νιωθω ευλογημένος...
Και αυτό για μένα είναι πολύτιμο...
Ένας μοναχικός,δύστροπος, ξεροκέφαλος και κυκλοθυμικός άνθρωπος όπως είμαι εγώ δεν είναι και ο καλύτερος συγγενής,φίλος,σύντροφος...
Αλλά νιωθω τυχερός που κάποιοι άνθρωποι βλέπουν κάτι σε μένα που μάλλον εγώ δεν μπορώ να το διακρίνω και αυτό τους κάνει να με αγαπάνε και να θέλουν να είναι δίπλα μου....
Σας ευχαριστώ για την υπομονή ...
Σας ευχαριστώ που με αντέχεται...
Σας ευχαριστώ που ταξιδεύετε μαζί μου....
Και πάντα το πιο μεγαλο ευχαριστώ στην νεράιδα ,που είναι η αφορμή και η αιτία να γράφονται τα πιο όμορφα παραμύθια...
Μια μέρα είναι θα περασει....
Το ταξίδι συνεχίζεται...
Το τραγούδι για αυτή την μέρα φέτος είναι το:

Μεγάλωσα της Χαρούλας....

Μεγάλωσα
Στο τέρας της πόλης
Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέμα
Κατάπια λόγια λιπαρά
Ξεγλίστρησα από τον πόθο μου να μάθω
Κορόιδεψα την δίψα μου να δω ... γιατί είμαι εδώ
Μεγάλωσα
Με αισθήματα χημείας, με στυλ δοσοληψίας
Με βλέμματα συμπάθειας
Και άσκοπης προσπάθειας να είμαστε καλοί
Εμείς ;
Άλλο εμείς άλλοι εμείς
Πάντα γι` άλλα μιλάμε-Πάντα γι` άλλους μιλάμε.

Πάντα γι` άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε.

Μεγάλωσα
Τέρας της οικογένειας
Ανούσιας ευγένειας με ψευτουποταγή
Ηθοποιός παιδί στο ρόλο του μεγάλου
Δεν σου μιλώ για βία, μιλάω για βιασμό
Να ζεις την εφηβεία σημαίνει πόλεμο
Με μια εφηβεία λάσπη,στο σιχαμένο άστυ
Ενήλικας μετά νευρωτικός
Πάντα γι` άλλα μιλάμε- Πάντα γι` άλλους μιλάμε.

Πάντα γι` άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε.

Μεγάλωσα
Σύνδεση otenet
Γλυκά απ'το Pallete
Μετά στα Silhouette
Σκεπάζουμε τους πόνους με φαΐ
Τα όνειρα σε σύνθλιψη, αργότερα η κατάθλιψη
Φρικιό του Εγώ με τσαμπουκά ναυαγό
Πάμε γι` άλλα
Βάλτο στα πόδια-πονάει πολύ
Σε φτύνω σε φιλώ-δεν σε πάω μα σ` αγαπώ
Παράνοια-διάνοια-επιφάνεια
Στεριά- Πιάσαμε στεριά- Πιάσαμε στεριά
Δάκρυα ... καυτά μου δάκρυα
Ο πόνος μαλακώνει
Δάκρυα ... καλά μου δάκρυα- Βιολογικός καθαρισμός

Πάντα γι` άλλα μιλάμε- Πάντα γι` άλλους μιλάμε
Πάντα γι` άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα
Αγάπη πριν το Άλφα
Και κάτω απ` το μηδέν το υποσυνείδητό μου
Το χώμα του λασπώνει
Τους σάπιους μου καρπούς ανακυκλώνει
Μεγάλωσα
Μα το παιδάκι κλαίει
Δεν ξέρει γιατί φταίει. Δεν έχει πού να πάει
Τα νύχια του μασάει και βρέχει τα σεντόνια
Αποσυρμένο χρόνια στης φάτνης του τα βάθη
''Kαλά να πάθει- Καλά να πάθει- Καλά να πάθει''
Η μάνα του φωνάζει
Του δίνει γάλα, το μαλώνει
Έτσι πια θα το μεγαλώνει

Πάντα γι` άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα θα πει να κάνεις το παπί
Να ζεις την απουσία
Να γίνεις εξουσία
Να μάθεις να γελάς
Και να παραφυλάς
Να παίρνεις αποφάσεις
Να απαγορεύεται να χάσεις
Μεγάλωσα σημαίνει
Να ζεις με αυτό που σ` αρρωσταίνει
Να χτίζεις κι άλλα κεραμίδια
Να βγάζεις τόνους τα σκουπίδια
Να ρίχνεις σ` άλλους τ` άδικα
Να βλέπεις πρωινάδικα
Να ακούς πιστά τις αναλύσεις
Να αιμοδιψάς για τις ειδήσεις
Να λες και yes να λες και no
Να συνηθίζεις τα πορνό
Να πολεμάς στον καναπέ
Να μην μπορείς χωρίς φραπέ.

Πάντα γι` άλλους μιλάμε

Μεγάλωσα θα πει
Να` ρχεται η ανατροπή
Οι καιροί να στη φέρνουν
Τα μυαλά σου να γδέρνουν
Να ζητάς να κουρνιάσεις
Και να βρίσκεις οάσεις
Στις ψυχώσεις των άλλων
Που έχουνε για περιβάλλον
Ίδιες φάτσες με σένα
Γόνατα λυγισμένα
Όνειρα ξεχασμένα...

Στίχοι: Αλεξίου Χαρούλα
Μουσική: Αλεξίου Χαρούλα
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Broken wing...

Και ξαφνικά...
Μέσα στο κρύο του χειμώνα...
Εκεί που κανείς δεν προσμένει τίποτα...
Εμφανίζεται η νεράιδα ...
Κουρασμένη,ταλαιπωρημένη, έχοντας την μια φτερούγα της σπασμένη...
"Μην με κοιτάζεις έτσι όπως είμαι " λέει,αλλά δεν ξέρει...
Πως έτσι φαίνεται ακόμα πιο όμορφη...
Ακόμα πιο υπέροχη...
Σαν ο πόνος να προσθέτει στα νεραϊδένια της χαρακτηριστικά και αυτά του αγγέλου...
Την κοιτάζω...
Κανένας μορφασμός πόνου...
Το μόνο που μαρτυράει την κατάσταση της είναι δυο δάκρυα που κυλάνε ήσυχα επάνω στο μάγουλο της...
Νιώθω ντροπή και τύψεις ...
Βλεπεις, είμαι ο ηλίθιος θνητός που έκανε την παράκληση του για την παρουσία της μέσα στην βαρυχειμωνιά...
Μάλλον επειδή θεωρούσα σίγουρο το ότι δεν θα έρθει...
Γιατί αυτή την εποχή καμιά νεράιδα δεν χορεύει...
Και όμως...
Εκείνη αψήφησε το αντίτιμο ...
Και έκανε το ταξίδι...
Και ακόμα και τώρα ...
Μετά από όλες τις κακουχίες που πέρασε για να ανταποκριθεί στο παράλογο κάλεσμα μου,στέκει απέναντι μου και προσπαθεί να μου χαμογελάσει...
Πως να δεχτείς ένα τέτοιο δώρο;
Γλυκιά σαν μελωδία από τραγούδι αγγέλου...
Όμορφη σαν οπτασία...
Έτοιμη να χαρίσει...
Χωρίς σκέψη...
Χωρίς δισταγμό...
Νεράιδα της σιωπής...
Εύθραυστο και υπέροχο μαγικό μου πλάσμα...
Δεν αξίζω την παρουσία σου...
Οι νίκες μου μπορεί να με έμαθαν να διεκδικω...
Αλλά οι ήττες μου με δίδαξαν να μένω ταπεινός...
Και μπροστά σου μοιάζω με σπασμένο καθρέφτη...
Που κάθε του κομμάτι πονάει όταν αντικατοπτρίζει την ομορφιά σου...
Βλεπεις πάντα στα παραμύθια διάλεγα το ρόλο του αφηγητή η του αφανή ήρωα...
Και εσύ θέλεις να το αλλάξεις αυτό...
Και με φοβίζει αυτό...
Όπως με φοβίζει και η επερχόμενη θυσία σου...
Με γεμίζει με ερωτήματα ...

Γιατί ο δρόμος που οδηγεί στη ευτυχία να είναι πάντα μακρύς και δύσβατος;
Γιατί πάντα να ραγίζουν οι καρδιές που αξίζουν όλο το χρυσάφι του κόσμου;
Γιατί πάντα να θυσιάζονται οι πιο όμορφες ψυχές;
Μα τι κακός παραλήπτης δώρου είμαι...
Αντί να πω ευχαριστώ και να σιωπήσω...
Κάνω ερωτήσεις που ίσως να μην θέλω η να μην πρέπει να μάθω τις απαντήσεις...
Άλλωστε ποιος ξέρει...
Ίσως οι απαντήσεις να κυλάνε μέσα στα δάκρυα της προσπάθειας...
Ίσως οι απαντήσεις να βρίσκονται μέσα στις νότες του τραγουδιού της ανιδιοτέλειας...
Ίσως τελικά οι απαντήσεις να κρύβονται κάτω από ένα μικρο σπασμένο φτερό...

Παράξενη πεταλούδα...

Θέλω να ανοίξεις τα φτερά σου...
Θέλω τόσο πολύ να πετάξεις...
Θέλω τόσο πολύ να το δω...
Ωστόσο ακόμα φοβάμαι...
Τρέμω...
Τρέμω μην μου πέσεις...
Παύση...
Τι εφόδια να σου δώσω αυτή την νύχτα;
Ανοίγω το μυαλό μου και διαχέω τις σκέψεις μου στην ατμοσφαίρα...
Και αυτές μπροστά στα μάτια σου φανερώνουν μυστικά και λύσεις...
Και όταν με κοιτάς ξεθωριάζω...
Για να μην σου αποσπώ την προσοχή...
Σε βλέπω να διστάζεις πάλι...
Όχι μην μου εγκαταλείπεις....
Ξεδίπλωσε τα μικρά φτερά σου...
Σιγά,σιγά...
Απλά δοκίμασε...
Κοίτα αυτό το ουράνιο τόξο που τρεμοπαίζει στο γαλάζιο του ουρανού...
Φαντάσου πόσο όμορφα θα είναι εκεί...
Ένα δευτερόλεπτο αποφασιστικότητας είναι το μόνο που χρειάζεσαι...
Βαθιά αναπνοή...
Αλλά ακόμα δεν μπορείς...
Η μάλλον ακόμα δεν το πιστεύεις...
Έλα...
Δοκίμασε ξανά...
Κλείσε τα μάτια σου...
Νιώσε την κίνηση...
Διπλώσου...
Ξεδιπλώσου...
Δείξε τα αληθινά σου χρώματα...
Άρχισε να ζεις...
Άρχισε να είσαι...
Μαζί..
Θα ξεπεράσουμε όρια...
Θα διαψεύσουμε δυσοίωνες προσδοκίες...
Είμαστε σχεδόν έτοιμοι...
Πάμε για το τελικό βήμα...
Άπλωσε τα φτερά σου...
Αποκάλυψε την ομορφιά σου...
Ο κόσμος είναι δικός σου....
Μονο δικός σου..
Κράτα αυτή την στιγμή για φυλαχτό σου...
Άφησε την ασφάλεια σου...
Άνοιξε τώρα τα μάτια σου..
Το έδαφος δεν σε κρατάει πια...
Το ουράνιο τόξο σε καλεί κοντά του....
Συγχαρητήρια παράξενη μου πεταλούδα...
Μόλις άρχισες να πετάς....

Νησιά...

Εμείς οι δυο μοιάζουμε με νησιά...
Από την πρώτη στιγμή που τα μάτια μας συναντήθηκαν, αναγνωρίσαν το ένα το άλλο...
Έχουμε επιμονή και υπομονή...
Θα μπορούσαμε να περιμένουμε για μια στιγμή χρόνια...
Αταλάντευτοι, σαν βράχια στην ακτή...
Καρτερώντας για την στιγμή που θα κρατήσει...
Για αυτή την στιγμή...
Σήμερα που η νύχτα μας πήρε φωτιά γιατί κρατάς ακόμα το μικρο σου κερί αναμμένο;
Σβηστο και αφήσου...
Μέσα στην τρικυμία και την πυρκαγιά...
Κρατήσου μόνο από την επιθυμία της καρδιάς...
Κοίτα στον ουρανό...
Παρατήρησε πως όταν ένα πουλί πετάει κόντρα σε δυνατό άνεμο πάντα υπάρχει κάποιο άλλο που είναι δίπλα του...
Νικάνε την αντιξοότητα μαζί και ανεβαίνουν ψηλότερα...
Έτσι και εμείς...
Θα ανέβουμε ψηλά...
Εκεί που άγρια πετούμενα έχουν χτισμένες τις φωλιές τους...
Θα νικήσουμε φοβίες και δισταγμούς...
Χρόνια χαμένος μέσα στων ματιών σου το λαβύρινθο προσπαθώ να βρω το δρόμο που οδηγεί στην καρδιά σου...
Αλλά υπάρχει ένα νέο μονοπάτι και εγώ το ανακάλυψα μόλις απόψε...
Εμείς οι δυο μοιάζουμε με νησιά...
Που είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα...
Που στέκουν το ένα απέναντι από το άλλο και ευγνωμονούν την θάλασσα που γινεται δρόμος για να ενωθούν...
Εμείς οι δυο μοιάζουμε με νησιά...
Στην άμμο μας ξαποσταίνουν κύματα...
Στον ουρανό μας ξεθωριάζουν ουράνια τόξα...
Στην ακτή μας ξεψυχούν ηλιοβασιλέματα...
Εμείς οι δυο μοιάζουμε με νησιά...
Και εγώ χρειαζομαι το φως και το γαλάζιο σου απόψε...

Καινούργια μέρα...

Η νύχτα φευγει...
Και μαζί της θα φύγουν οι φόβοι και οι ενοχές...
Η ώρα έχει έρθει...
Για να βρεις την καινούργια μέρα που μόλις άρχισε...
Όλες οι υποσχέσεις...
Όλες οι προσμονές...
Είναι πλέον παρελθόν...
Έφτασε η στιγμή να απαλύνουμε τους πόνους των χαμένων χρόνων...
Είναι πια καιρός να σκουπίσεις αυτά τα πικρά δάκρυα...
Πλέον υπάρχει η αγάπη και φωτίζει το δρόμο...
Και μέσα στα σκοτάδια σου έρχεται σαν ένα μεγαλο χαμόγελο...
Που δεν αγγίζει μόνο εσενα, αλλά και τα πάντα γύρω σου...
Τα ακουμπάει και τα κάνει πρόθυμα να ανταποδώσουν το χαμόγελο...
Όχι άλλες σκιές ...
Πεθαίνουν μαζί με το παρελθόν και τώρα το πνεύμα σου είναι πια έτοιμο να πετάξει...
Να λάμψει στον ήλιο όπως του αξίζει...
Η δύναμη της αγάπης μοιαζει με αυτή του κεραυνού...
Θεϊκό δώρο...
Μην τρομάζεις...
Δέξου το ήρεμα και αγκάλιασε το σιγά σιγά...
Το ταξίδι ξεκινά...
Και θα πάμε όπου η ψυχή σου ονειρεύεται...
Επειδή το σε αγαπώ και το σε χρειαζομαι είναι ένα μαγικό κλειδί...
Ένα κλειδι που ανοίγει τον κόσμο των παραμυθιών...
Άλλα επειδή ακόμα και στον κόσμο των παραμυθιών υπαρχουν δράκοι να είσαι ετοιμη για όλα...
Και αν πιάσει καταιγίδα,στην πιο σκοτεινή της ώρα θα είμαι εκεί για να σε κρατήσω...
Μέχρι να βγει ξανά το ουράνιο τόξο...
Και όταν θα αρχίσουν τα πουλιά να τραγουδάνε και πάλι εκείνο το υπέροχο τραγούδι,εμείς θα χορεύουμε μέχρι το τέλος του χρόνου...
Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκες...
Ποιος με αγαπάει;
Ποιος με χρειάζεται;
Ποιος θα με περιμένει;
Η απάντηση είναι απλή...
Εγώ σε αγαπάω ...
Εγώ σε χρειαζομαι...
Και θα είμαι εδώ όσο χρειαστεί...
Δεν με νοιάζει που περπατάμε σε αφιλόξενες πολιτείες με μόνο όπλο μας το συναίσθημα...
Πιασμένοι χέρι χέρι θα τα καταφέρουμε...
Θα περάσουμε μέσα από την φωτιά και τα σκοτάδια...
Με μόνο την αγάπη να φωτίζει αυτό το μονοπάτι που οδηγεί στην πιο όμορφη μέρα...
Την καινούργια μέρα...