Παλιά φωτογραφία...

Υπήρχε μια παλιά φωτογραφία,που την κουβαλούσα επάνω μου όταν ήμασταν μαζί...
Απεικονίζε εμένα, εσενα και την θάλασσα...
Όταν χωρίσαμε,την πέταξα σε ένα συρτάρι μαζί με άλλα δικά σου πράγματα και την ξέχασα...
Περάσαν χρόνια και νόμιζα ότι πια είχε χαθεί...
Μέχρι χθες...
Που ένας φίλος μου μίλησε για σένα και εγώ τότε θυμήθηκα ότι έχουμε μεταξύ μας μια εκκρεμότητα χρόνων που πρέπει να διευθετηθεί...
Ψάχνοντας λοιπόν να βρω κάποια χαρτιά ,βρήκα την φωτογραφία μας...
Την κοίταξα και ενώ περίμενα να με κυριεύσει θυμός ,με πλημμύρισε μια γλυκιά νοσταλγία...
Παράξενο πράγμα το μυαλό...
Κράτησε μόνο τα όμορφα...
Χαμογέλασα...
Γλυκόπικρη γεύση έχουν οι αναμνήσεις...
Πήγα στον καθρέφτη και την κόλλησα μαζί με τις άλλες αγαπημένες που ήταν ήδη τοποθετημένες εκεί...
Όταν θα με ρωτάνε ποια είναι σε αυτή τη φωτογραφία μαζί μου θα λέω...
Κάποια που αγάπησα πολύ...Κάποια που μοιαζει με την θάλασσα...
Δεν θα τους λέω για τα λάθη μας ...
Δεν θα τους λέω για τα δάκρυα...
Δεν θα τους λέω για τις άδικες κατηγορίες που μας έφτασαν στο χωρισμό...
Θα τους λέω μόνο ότι είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος που κάποια στιγμή κατάφερε να ξεκλειδώσει μια δύσκολη ψυχή σαν την δική μου...
Τότε...
Τώρα, δεν είσαι πουθενά στο χώρο και στον χρόνο μου...
Είσαι μακριά μου και εκεί πρέπει να μείνεις...
Γιατί εκεί θα είσαι ευτυχισμένη και εγώ αυτό είναι το μόνο που θέλω για σένα...
Εγώ,θα κρατήσω την φωτογραφία μας και θα την κοιτάζω πάντα με αγάπη...
Γιατί η αληθινή αγάπη μετριέται με αρνήσεις...
Με αρνήσεις που δεν σε νοιάζει αν θα έχουν άσχημες επιπτώσεις επάνω σου,φτάνει να είναι ο άνθρωπος που αγάπησες ευτυχισμένος...
Γιατί στην αγάπη δεν πρέπει να συσσωρεύεις ...
Στην αγάπη πρέπει να απεμπολείς...

Σαν την φωτιά...‏

Σήκωσα το βλέμμα μου και την κοίταξα...
Παρ'ολη την απόσταση, μπορούσα να την δω καθαρά...
Ελκυστική...
Μυστηριώδης...
Υπέροχη...
Σαν την φωτιά...
Και εγώ...
Μια μικρή φλόγα που λαχταρά να πνίγει μέσα της...
Το ξέρω....
Ότι το να πάω κοντά της είναι επικίνδυνο...
Παρόλο που το φως και η ζεστασιά αποτελούν ισχυρό θέλγητρο...
Θα με κάψει τιμωρώντας με μόνο και μόνο επειδή προσπάθησα...

Για να αγκαλιάσεις την φλόγα πρέπει να γίνεις σκοτάδι...

Παίρνω μια βαθιά ανάσα ...
Θεέ μου,τι όμορφη που είσαι...
Σαν την φωτιά...
Που έχει την δύναμη να δημιουργεί...
Αλλά και να καταστρέφει...
"Φύγε " μου φωνάζεις...
Ύστατη προειδοποίηση...

Ξέρω ότι κάποιοι χαθήκανε...
Ξέρω ότι κάποιοι πεθάναν στις φλόγες...
Και ότι οι πιο τυχεροί έμειναν μόνιμα σημαδεμένοι...
Καλύτερος τους δεν είμαι, για να μην συμβούν αυτά και σε μένα...
Άλλα για κάποιο παράξενο λόγο δεν φοβάμαι...
Γενναίος η τρελός;
Ακόμα και εσύ φωτιά μου δεν εχεις να μου δώσεις την απάντηση...

Άραγε να προκαλέσω την μοίρα μου;
Άραγε να βάλω σε πειρασμό την φωτιά;
Να πλησιάσω την φλόγα;
Δεν φοβάμαι...
Τι να φοβηθώ;
Το πολύ πολύ,να καώ ευτυχισμένος...

Η πληγή μου τρέχει αγάπη...

Είναι αφελές να κάνουμε τόσο μακροπρόθεσμα σχέδια...
Το ξέρω...
Υπαρχουν λόγοι που είμαστε ετσι...
Υπαρχουν λόγοι που νιώθουμε ετσι...
Εσύ εκεί κοιμάσαι μαζί αλλά μόνη σου...
Και εγώ κάπου μακριά είμαι ξύπνιος και κοιτάζω ξαπλωμένο δίπλα μου ένα ακόμα αντίγραφο σου...
Άραγε στο σημερινό σου όνειρο θα συναντηθούμε;
Είναι αφελές να κάνουμε σχέδια που μοιάζουν...
Το ξέρω...
Αλλά όσο και διαφορετικές να φαίνονται οι ζωές μας ένα να ξέρεις...
Τα αστέρια μας είναι γραφτό να συγκρουστούν...
Να ενωθούν...
Ακόμα και αν αυτό τα σκοτώσει...
Ξάπλωσε στο κρεβάτι σου εκεί...
Θα ξαπλώσω και εγώ εδώ σαν να είσαι δίπλα μου...
θα σου ψιθυρίσω ότι όλα είναι εντάξει...
Και αυτό μπορεί να σημαίνει τα πάντα...
Μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα...
Πολλές νύχτες σε αυτή την αυτοσχέδια φυλακή αισθάνομαι ότι δεν αξίζω την κλωστή που μας δένει...
Σίγουρα αξίζεις πολύ περισσότερα από ένα φάντασμα της νύχτας...
Έναν καταραμένο μυθοπλαστη...
Σκέφτομαι πως ίσως πρέπει να εξαφανιστώ...
Να μην υπάρχω για σένα...
Αλλά τότε με ένα μαγικό τρόπο αρχίζεις να τραγουδάς...
Και εγώ δεν ξέρω γιατί ,δεν ξέρω πως, σε ακούω...
Πάντα σε ακούω...
Και ευθύς η νύχτα παίρνει άλλο χρώμα...
Μικρές πυγολαμπίδες πετούν σαν ζωντανά αστέρια και φωτίζουν τον ουρανό σου...
Οι σοφές κουκουβάγιες κραυγάζουν απαντήσεις σε όλες τις απορίες...
Και ένα τσακάλι ουρλιάζει γυρεύοντας να βρει τα αδέρφια του...
Η μελωδία της φωνής σου μαγικά αλλάζει τα πάντα...
Οι άλλες νεράιδες ,οι νύμφες ακόμα και αυτές οι Θεές έρχονται στο πλευρό σου...
Μονο ένα τραγούδι...
Μονο ένα χαμόγελο...
Και είμαι πάλι αιχμάλωτος της μαγείας σου...
Είμαι πάλι η σκιά στην πόρτα σου...
Μια αντανάκλασή στον καθρέφτη σου...
Ένα φάντασμα που σε προστατεύει...
Και κάθε φορά που το τραγούδι σου με αγγίζει μου ανοίγει μια πληγή...
Μα μην φοβάσαι...
Δεν με πονάς...
Δες, δεν τρέχει καν αίμα...
Η πληγή μου τρέχει αγάπη...
Για σένα...

Bleeding wolf...‏

Εκεινη την νύχτα δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από τον σκοτεινό ουρανό...
Σαν μαγνητισμένα τα μάτια μου είχαν κολλήσει επάνω στο χλωμό φεγγάρι...
Εκείνο έλαμψε το φως του προς το μέρος μου αποκαλύπτοντας όλες τις ψεύτικες ανέσεις μου...
Ένας λύκος από κάπου μακριά άρχισε να ουρλιάζει δυνατά...
Εκεινη την νύχτα όλοι οι εραστές έχασαν και από κάτι...
Και έμειναν να ψάχνουν μια ελπίδα που δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα...
Το μόνο που είναι ακόμα εδώ είναι η κραυγή του λύκου που διαπερνά το σκοτάδι...
Ο λύκος είναι σαν έμενα...
Το έχει ανάγκη να ουρλιάζει για να εκτονώσει την απελπισία η την απογοήτευση του...
Τον πόνο του...
Βλέπεις έχει βγάλει την καρδιά από το σώμα του...
Κείτεται μπροστά του θρυμματισμένη σαν κρυστάλλινο ποτήρι που επεσε σε μαρμάρινο πάτωμα...
Ο λύκος είναι σαν έμενα...
Είναι χαμένος στο παρόν του...
Θέλει την άνεση αλλά απαγορεύει στον εαυτό του να ξαπλώσει...
Θέλει να παραδοθεί αλλά όχι να υποκύψει...
Θέλει τον θάνατο αλλά αρνείται να πεθάνει...
Έτσι ζει...
Έτσι προχωρά...
Και βρίσκει νέα όνειρα...
Και οποτε η σκέψη του γυρνά σε εκείνη,η πληγή στο στήθος του αρχίζει να αιμορραγεί...
Γιατί εκείνη είναι το αγαπημένο όνειρο...
Το μοναδικό όνειρο που αξίζει να αντέχεις τόσο πόνο...
Ένα απλό πράγμα φτάνει για να μπορεί να είναι κανείς ευτυχισμένος...
Για λίγο να μην υπήρχε απόσταση...
Να μπορεί να φιλήσει το μέτωπο της και μετά να στέκει δίπλα της φρουρός...
Μέχρι εκείνη να παραδοθεί σε ένα γλυκό ύπνο...
Και όταν η νεράιδα του κοιμηθεί αυτός να ουρλιάξει την αγάπη του στα αστέρια της...
Και μετά ματωμένος να ακουμπήσει στο προσκεφάλι της δώρο μια ζωή ετοιμη να πεθάνει για χάρη της..
Τι πιο πολύτιμο;
Ίσως αυτός ο λύκος να είναι ξεχωριστός και διαφορετικός...
Ίσως αυτό τον λύκο να αξίζει να τον αγαπήσει κανείς...
Γιατί μέσα σε αυτό τον γεμάτο λύκους κόσμο, δεν πρέπει ποτέ να ερωτεύεσαι ένα λύκο που ισχυρίζεται ότι δεν κραυγάζει και δεν αιμορραγεί...

Να είμαι...

Άμμος να είμαι...
Για να μπορεί να με αγκαλιάζει η θάλασσα σου...
Και ένα γλυκό χειμωνιάτικο δειλινό να έρθεις...
Να ξαπλώσεις επάνω μου...
Να κλείσεις τα μάτια σου...
Να ονειρευτείς...
Να με πονέσεις...
Σβήνοντας το στριφτό σου τσιγάρο μέσα μου...

Ουρανός να είμαι...
Να ντύνομαι άστρα...
Να μπορώ να σε κοιτάζω από παντού...
Να εχω την δύναμη να σε βρω όσο μακριά και βρίσκεσαι...
Και να σου χαρίζω το γαλάζιο μου που τόσο αγαπάς....

Βροχή να είμαι...
Δυνατή...
Ακατάπαυστη...
Να πέφτω επάνω σου και να κυλώ στο κορμί σου...
Να το ανατριχιάζω....
Να το αναζωογονώ...
Και να κάνω το χώμα που πατάς να ευωδιάζει...

Αγέρας να είμαι...
Μαϊστράλι...
Να έρχομαι κοντά σου κάθε απόγευμα...
Να μπαίνω μέσα σου...
Να γίνομαι ανάσα σου...
Να γίνομαι ζωή σου...

Άνθρωπος να είμαι...
Ονειροπλοος ...
Ερωτευμένος...
Πεισματικά δικός σου...
Να με αγαπάς...
Να με μισείς...
Να με θαυμάζεις...
Να με φοβάσαι...
Να μου χαμογελάς συγκαταβατικά και να μου λες χαϊδευτικά ότι είμαι τόσο ανόητος....
Που ακόμα στεναχωριέμαι για τις νύχτες που αδυνατώ να μιλησω με το φεγγάρι για σένα...