Ελπίδες...

Σε ασημένια κλωστή ακροβάτης...
Σταματώ στην μέση της διαδρομής...
Η ανάσα κομμένη...
Αναμονή...
Σειρά σου τώρα...
Κλείσε τα μάτια σου...
Άπλωσε τα φτερά σου...
Ξέχασε όλα τα όρια και τα πρέπει...
Πέταξε στο όνειρο σου...
Και γέμισε το πέταγμα σου πίστη ώστε να μεταφέρει την ελπίδα...
Για να την μοιράσει σε μελαγχολικούς ακροβάτες...
Μάθε να ξεπερνάς τον ύπουλο χρόνο...
Να μικραίνεις τις αποστάσεις...
Και να φτάνεις πάντα εγκαίρως...
Για μια παράξενη δοκιμή αγάπης...
Μια αδέξια πρόβα έρωτα...
Και εγώ εδώ να φλερτάρω πάντα με την πτώση...
Με μόνο δώρο λέξεις...
Που δυσκολεύεσαι να ερμηνεύσεις ...
Αλλά τις αγαπάς....
Και ας μοιάζουν αιχμηρές και αδέσποτες...
Στο εχω ξαναπεί...
Άσε τα όνειρα σου να δαπανηθούν...
Ο χρόνος που ξοδεύεις για αυτά είναι η προκαταβολή για την αγάπη που είναι στην αναμονή...
Την αγάπη που θα γίνει το προστατευτικό δίχτυ ώστε η ακροβασία να τελειώσει αναίμακτα...
Και αν όλα αυτά απαιτούν χρόνο και πρέπει να περιμένω,θα περιμένω...
Την στιγμή που τα μάτια σου θα γεμίσουν θάλασσα...
Που τα χείλη σου θα πουν την πιο όμορφη ιστορία...
Και το κορμί σου θα είναι κουρασμένο από τα τόσα ταξίδια...
Θα περιμένω...
Μέχρι τότε...
Να προσέχεις...
Να προσέχεις πολύ...
Βλέπεις,κυοφορείς όλες μου τις ελπίδες...

Νεογέννητη μοναξιά...‏

Το σκοτάδι άρχισε να πέφτει σαν μεταξωτή κουρτίνα...
Ένας άγγελος άρχισε να τραγουδά και ουράνιες άρπες γέμισαν την ατμόσφαιρα με υπέροχες μελωδίες...
Το φως κουρασμένο παραχωρεί τον ουρανό του στο πολύτιμο φεγγάρι...
Παίρνω την θέση μου και σιγά σιγά γίνομαι ένα με την μουσική...
Ποιος αντέχει να μην παραδοθεί στην έναστρη νύχτα...
Κανείς...
Πόσο μάλλον όταν μέσα της σε καλεί ένα διαμαντένιο μοναχικό δάκρυ...
Η μουσική τώρα δυναμώνει...
Παίρνει έναν αλέγκρο δυνατό ρυθμό και κάνει τα παλιά μου παράθυρα μου να τρίζουν...
Πόσο κλάμα άραγε κρύβεται μέσα της...
Άθελα μου δακρύζω και εγώ...
Αυτή την νύχτα μόνη συντροφιά είναι η μουσική...
Φίλοι και φιλιά...Εραστές και εχθροί...
Όλοι και όλα είναι μακριά...
Ακόμα και αυτό το αστέρι μου κρύβεται κάνοντας την διαδικασία πιο δύσκολη...
Το κλειδί αυτού του αόρατου κελιού κρύβεται στην μελωδία...
Αλλά πως να ψάξεις,πως να αποκρυπτογραφησεις όταν η καρδιά σου αιμορραγεί;
Απότομα ο άγγελος σταμάτα το τραγούδι του και η μουσική αρχίζει να ξεθωριάζει μέχρι που σβήνει...
Εκεινη την στιγμή ξέρεις ότι για μια ακόμη νύχτα η ευκαιρία σου έχει χαθεί...
Η σιωπή απλωνεται ξανά ...
Νίκησε και θα μείνει ως το χάραμα...
Το μόνο που επιτρέπει να διαταράσσει την ησυχία της νύχτας είναι το κλάμα μιας νεογέννητης μοναξιάς....

Μαγεμένο ρέκβιεμ...

Ο τυφλός πιανίστας γέμισε τον αέρα με την μελωδία του...
Εγώ κρατώντας ένα μισογεμάτο ποτό,πλησίασα και τον ρώτησα..
"Πως λέγεται αυτό το τραγούδι;"
"Ρέκβιεμ για ραγισμένες καρδιές " μου απάντησε...
Η μουσική του τώρα θαρρείς ότι δυνάμωνε και αντηχούσε πια σε όλη την κομψή αίθουσα...
Μου φάνηκε ότι αυτή η αίθουσα αντιπροσώπευε πια την πραγματικότητα μας...
Κοίταξα προς τα πάνω και το ταβάνι πλέον δεν υπήρχε...
Τα άστρα είχαν κατεβεί χαμηλά και σαν πολυέλαιοι φώτιζαν την παράξενη αυτή σάλα...
Πλάσματα κάθε φύλου και ηλικίας άρχισαν να χορεύουν αυτό το βαλς της αιώνιας νύχτας...
Σε λίγο όλα εκτός από μένα κινούνταν αρμονικά στο ρυθμό...
Άρχισα να παρατηρώ ότι ο κάθε χορευτής ήταν μοναδικός...
Μπορεί να συμμετείχε και να συμπλήρωνε τον η την παρτενέρ του αλλά με ένα παράξενο τρόπο είχε ένα δικό του ιδιαίτερο στοιχείο..
Κάτι σαν ένα δακτυλικό αποτύπωμά που τον καθόριζε...
Ήπια το ποτό μου μονορούφι...
Τι δουλειά είχα εγώ εδώ μέσα;
Καλά καλά δεν θυμόμουν πως είχα έρθει και γιατί...
Γύρισα να φύγω και ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με εκείνη...
"Φεύγετε;"με ρώτησε χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο...
Ο συναγερμός στο μυαλό μου χτύπησε τόσο δυνατά που κάλυψε ακόμα και την μουσική...
"Έτσι σκέφτομαι"της απάντησα...
"Μα είναι τόσο νωρίς ακόμα..."μου ανταπάντησε με μια επιτηδευμένη γκριμάτσα απογοήτευσης...
"Και ποιος ορίζει το νωρίς;"είπα ανακτώντας την αυτοκυριαρχία μου...
"Και μυστηριώδης και έξυπνος..."μονολόγησε.."Κανε μου μια χάρη..."συνέχισε απευθυνόμενη πλέον ξανά σε μένα "χάρισε μου αυτό τον χορό και φεύγεις μετά..."
"Τι θα αλλάξει;" ρώτησα...
"Εσύ.."

Σκοτεινός ποιητής...

Ήταν μια γλυκιά χειμωνιάτικη νύχτα...
Εκείνος κοίταξε τα αστέρια και του φάνηκαν ίδια με τα μάτια σου...
Που ακόμα και στις πιο σκοτεινές νύχτες λάμπουν τόσο όμορφα...
Κάθισε στην ακρη της παλίρροιας και την άφησε να παρασύρει το πάθος του...
Ίσως η θάλασσα να είναι ο δρόμος για να σε συναντήσει...
Δεν είναι ο άσπρος καβαλάρης του παραμυθιού...
Δεν είναι ικανός να γράψει για να σου χαρίσει όμορφες σονάτες...
Και δεν εμφανίστηκε ποτέ στο κατώφλι σου κρατώντας δώρα και τριαντάφυλλα...
Μένει πάντα μακριά και αθέατος...
Μοιάζει με σκιάχτρο που φυλάει το πιο όμορφο κομμάτι γης...
Τόσο αφοσιωμένα ακίνητος που πολλοί τον περνάνε για πεθαμένο...
Όμως η αγάπη που σου έχει κυλάει σαν το αίμα στις φλέβες του και τον κρατά ζωντανό...
Δεν φοβάται τον πόνο...
Δεν φοβάται να πεθάνει...
Έτσι και αλλιώς,κάθε νύχτα μακριά σου είναι γιαυτόν ένας μικρός επώδυνος θάνατος...
Και το πρωί ανασταίνεται, γιατί πρέπει να αισθάνεσαι ότι είναι εκεί...
Γιατί κατά βάθος ξέρεις...
Ότι εκείνος...
Θα μπορούσε να γκρεμίσει τις πύλες της κολάσεως και να τα βάλει και με τον ίδιο το διάολο αν χρειαστεί...
Θα μπορούσε να αντιμετωπίσει και να αντέξει την οργή όλων των θεών...
Και όλα αυτά μόνο για μην τρέξει ένα σου δάκρυ...
Ξέρεις...
Ότι αν η καρδιά σου σπάσει ...
Θα βγάλει την δική του και θα στην προσφέρει αγόγγυστα για να συνεχίσεις εσύ να ζεις...
Ξέρεις...
Ότι πίσω από τα πολλές φόρες μακάβρια λόγια του κρύβεται η ψυχή του...
Μια ψυχή που είναι γεμάτη αγάπη για σένα...
Και τότε νιώθεις μια παράξενη ασφάλεια...
Και αισθάνεσαι ευγνωμόνων που υπάρχει εκείνος...
Γιατί εκείνος είναι...
Ο κάτοχος της αόρατης κλωστής...
Ο αφηγητής του πιο όμορφου νανουρίσματος ...
Είναι ο δικός σου σκοτεινός ποιητής...