Κατεστραμμένες γέφυρες...‏

Όλα μου τα δωμάτια είναι γεμάτα μουχλιασμένη σκόνη...
Συσσωρεύεται από τον αγέρα του εγωισμού μου που δεν μαζεύω  για να εχω την ψευδαίσθηση της δύναμης...
Ο χρόνος πήρε όλα όσα ηλιθιωδως πίστευα ότι εχω στην κατοχή μου...
Ποτέ δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω η να ουρλιαξω...
Να μισήσω η να πιστέψω..
Όλα τα μάτια  που με προέτρεπαν να σε προδώσω ,παρακολουθήσαν με ζήλια το πόσο χαριτωμένα επέζησες...
Και σε χειροκρότησαν ξεροκαταπινοντας βρισιές και αναθέματα...
Κάθε επιβίωση έχει το αντίτιμο της...
Και της δικής σου θα το πληρώσω αγόγγυστα εγώ...
Καθώς έριξα τον εαυτό μου στα πόδια σου μες την αγάπη σου με καταράστηκες...
Παγιδεύομαι μέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα που κρατάς για να βλέπεις το μέλλον μας...
Και όμως το μόνο που πρέπει να πει είναι το πότε και το για πάντα...
Όλα μου τα κενά είναι γεμάτα από σένα...
Όλα τα χρώματα του κόσμου σμίγουν στα μάτια σου και γίνονται ένα χρώμα...
Το πράσινο...
Και όταν κάποιες στιγμές λιγοψυχώ, χάνομαι μέσα σε σε ξεδιάντροπους δρόμους...
Αλλά μάταια...
Όλοι οι δρόμοι γίνονται αδιέξοδα...
Γιατί δεν μπορώ να αντισταθώ...
Είμαι φυλακισμένος στο ανακάτεμα των μαλλιών σου...
Σε αυτό το τόσο γλυκό σου συνοφρύωμα...
Που λανθασμένα πιστεύεις ότι σε κάνει να φαίνεσαι αυστηρή...
Προσπαθείς να δείχνεις σκληρή άλλα είσαι τόσο αγαπημένη...
Τόσο που δεν το αντέχεις...
Θα αφήσω τον εαυτό μου στην θέληση σου...
Ξέροντας ότι αυτό μπορεί ακόμα και να με σκοτώσει...
Αλλά αδιαφορώ...
Η παρουσία σου στην ζωή μου είναι φωτιά...
Και η φωνή σου μουσική...
Που με κάνει να τραγουδώ...
Η αγάπη που σου εχω με κάνει να τραγουδώ...
Και ακόμα και αν Θεοί και δαίμονες μπουν ανάμεσα μας εγώ θα βρω τον τρόπο...
Για να μπορέσω να βρεθώ κοντά σου...
Καμιά δύναμη θεϊκή η ανθρωπινή δεν είναι ικανή να με εμποδίσει...
Ξέρεις από που αντλώ την δύναμη γιαυτό μην με ρωτησεις...
Ούτε και να απορήσεις όταν θα με δεις...
Να έρχομαι κοντά σου διασχίζοντας κατεστραμμένες γέφυρες...
Άστο να είναι,το μυστικό μας...

Εκεινη την ημέρα...‏

Θα ρθει μια μέρα που θα μπορείς να  με ονειρευτείς από όπου και αν βρίσκεσαι....
Και θα μπορώ να σε ονειρεύομαι και εγώ...
Εκεινη την ήμερα θα είμαστε ελεύθεροι...
Θα ρθει μια μέρα που όπου και αν ξυπνάς θα αντικρίζεις τα μάτια μου...
Και ο δικός μου ήλιος θα ανατέλλει με τα δικά σου...
Εκεινη την ημέρα θα είμαστε πια ευτυχισμένοι...
Θα ρθει μια μέρα που όπου και αν κοιμάσαι θα ξυπνάς εδώ...
Και εγώ ότι αγκαλιάζω θα παίρνει την μορφή σου...
Εκεινη την ημέρα θα είμαστε πλέον ένα...
Το μόνο που μένει είναι να αφήσουμε το χρόνο να κυλήσει...
Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα...
Μπορεί να είναι αύριο ...
Μπορεί την επόμενη εβδομάδα...
Μπορεί τον άλλο μήνα...
Όσο αγαπάμε ο ένας τον παράξενο εαυτό του άλλου πάντα θα δίνεται χρόνος...
Πάντα θα υπαρχουν περισσότερες από μια ευκαιρίες...
Και όσο αγαπάμε τα ψεγάδια μας,πάντα θα μπορούμε να διαλέγουμε...
Πιάσε το χέρι μου...
Διάλεξε ένα κόσμο...
Οποιονδήποτε κόσμο...
Και τώρα κοιτά...
Έχουμε τον πιο υπέροχο μικρο κόσμο...
Άκου το καρδιοχτύπι μου...
Διάλεξε ένα ποίημα...
Ένα οποιοδήποτε ποίημα...
Και τώρα κοίτα...
Έχουμε το πιο υπέροχο μικρο ποίημα...
Και επειδή τα έχουμε όλα αυτά,είμαστε πλούσιοι...
Με το δικό μας παράξενο τρόπο....
Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα...
Που θα αλλάξουν όλες οι ομοιοκαταληξίες...
Και η ωραιότερη μελωδία θα έχει γραφτεί...
Μέχρι τότε, να εχεις υπομονή...
Γιατί υπαρχουν πράγματα που αξιζει για αυτά,να ζούμε στο φως τυφλοί...

Καλωσόρισμα...‏

 
Σιγά σιγά αυτή η μυρωδιά κάνει κατάληψη στον χώρο...
Παραλύει το κορμί μου...
Μέσα στο μικρο μου δωμάτιο,είναι ξανά το άρωμα σου..
Πέρασε τόσος καιρός αλλά ακόμα δεν μπορώ να το ξεχάσω...
Και τώρα,αιωρείται ξανά στον αγέρα μου...
Σαν καπνός από κάποιο ξεχασμένο τσιγάρο...
Γυρίζω προς την χρόνια κλειστή πόρτα μου και να σαι...
Επέστρεψες και το αργότερα έγινε το τώρα...
Το μυαλό μου, σύμμαχος σου...
Δεν θυμάμαι καν το πότε και το γιατί σε άφησα να φύγεις...
Σε κοιτάζω ...
Είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε ...
Κομψή και χαριτωμένη σαν κύκνος...
Όμορφη και αέρινη σαν νεράιδα...
Μου μιλάς...
Η φωνή σου ακούγεται σαν γλυκός ψίθυρος...
Χαϊδεύει σαν τραγούδι σειρήνας τα αυτιά μου...
Μου διηγήσε ιστορίες από τα μέρη που ταξίδεψες...
Και ότι σε κάποιο από αυτά γνώρισες ένα ανθρώπινο σύννεφο...
Που περιπλανιόταν ανά τον κόσμο και άγγιζε ανθρώπινες ψυχές...
Κάνοντας τες καλύτερες...
"Τι όμορφο" σου λέω μαγεμένος "Πως να ανταγωνιστεί κάποιος κάτι τόσο ευγενές και μεγαλο;..."
"Και όμως,όπως βλέπεις εγώ γύρισα πάλι σε σένα..." μου απαντάς...
"Μα γιατί;" απορώ...
"Γιατί το σύννεφο μπορεί να αγγίζει πολλές ψυχές αλλά εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί να αγγίζει την δική μου"...
Πάω κάτι να πω αλλά μου κλείνεις το στόμα με την μικρή σου παλάμη...
"Μην πεις κάτι,δεν χρειαζεται.."μου λες..."Δεν είναι απαραίτητο να εχεις λέξεις για τα πάντα.."
Σταματώ...
Έχεις δίκιο..
Αποψε που μπορούμε και καθόμαστε ξανά διπλά διπλά ...
Αποψε που τα μάτια μας μπορούν να ξαναδούν μαζί τα αστέρια να αυτοκτονούν για να εκπληρώσουν ευχές...
Αποψε που το φωτεινό χαμόγελο σου μπορεί να διαλύσει ακόμα και την πιο πυκνή ομίχλη...
Δεν χρειάζονται λόγια...
Αποψε...
Αφήνω το κορμί και την ψυχή μου να σου δώσουν το πιο ζεστό καλωσόρισμα...