Διαμαντένια δάκρυα...‏

Ζούμε μέσα σε ένα κόσμο πόνου και απώλειας...
Σε μια εποχή παρατεταμένης σήψης...
Ακόμα και αυτό το φως εμφανίζεται για να εξαφανιστεί...
Αλλά εσύ πρέπει να παλέψεις...
Πρέπει να προσπαθήσεις να κρατηθείς...
Πιάσε το χέρι μου...
Και σήκω ξανά...
Στάσου όρθια,περήφανη και μην εγκαταλείπεις....
Ξέρω ότι οι συνθήκες είναι σκληρές...
Ξέρω ότι πολλές μάχες είναι άνισες...
Αλλά αν πιστέψεις στις δυνάμεις σου,αν πιστέψεις στον εαυτό σου, θα είσαι καλά...
Και αν κάποια στιγμή χαθείς, μην φοβηθείς...
Θα μπω μέσα στα σκοτάδια και θα σε φέρω πίσω στο φως....
Άπλα στηρίξου πάνω μου...
Θα σε κρατήσω ασφαλή....
Μικρο το αντάλλαγμα για το θάρρος και την ζωή που μου δίνεις...
Εγώ είμαι εδώ...
Και θα σε υπερασπιστώ...
Θα μπω μπροστά, για να χτυπήσουν πάνω μου,όλα όσα θελήσουν να σε βλάψουν...
Εραστής,φίλος,αδερφός σου...
Δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να σε πληγώσει...
Ακόμα και αν η κακία τους γίνει δυνατή δηλητηριώδη βροχή,εγώ θα γίνω ομπρέλα σου...
Ούτε και με σύμμαχο τον ουρανό δεν θα μπορέσουν να σε αγγίξουν...
Σήκωσε το βλέμμα σου...
Κοίτα μες τα μάτια μου και άκου με προσεκτικά...
Κράτησε αιχμάλωτα τα πολύτιμα δάκρυα σου...
Θα τα αφήσεις να ελευθερωθούν όταν θα έρθει εκείνη η υπέροχη αυγή...
Που το φως θα ξεχυθεί και θα συντρίψει το σκοτάδι...
Που με την δύναμη του θα διαλύσει όλους τους φόβους....
Εκείνη την αυγή όλος ο κόσμος θα είναι η αγκαλιά σου....
Σε αγαπάω...(Με το δικό μου παράξενο τρόπο...)
Και εσύ μ'αγαπας...(Με το δικό σου παράξενο τρόπο...)
Και όταν θα ρθει αυτή η στιγμή να ξέρεις ότι θα μαι πλάι σου...
Για να μαζέψω αυτά τα διαμαντένια δάκρυα χαράς και να φτιάξω το πιο πολύτιμο κόσμημα...

Νεραϊδογιορτή...

 
Κολυμπώ μέσα σε μια αγριεμένη θάλασσα αισθήσεων...
Ο προορισμός μου εκείνη η παραλία που ακόμα και οι πέτρες της μοιάζουν με μικρά κοσμήματα...
Εκεί που ο ήλιος ανατέλλει μέσα από τα πράσινα μάτια της...
Άφησα όλα μου τα ένστικτα να τρέξουν ελεύθερα και άγρια...
Πως να τα κράταγα κρυφά;
Πως να κρύψεις επιθυμίες και όνειρα τόσο μεγάλα;
Κανένας δεν είναι σαν έμενα...
Κανένας δεν μου μοιάζει...
Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σου εγγυηθώ...
Κανένας δεν μπορεί να δημιουργήσει στο μυαλό σου τα πάθη και την έξαψη που δημιουργώ εγώ...
Κανένας δεν μπορεί να σου δώσει τόσα χωρίς να επιδιώξει κανένα όφελος...
Αν και νομίζω πια ότι το ξέρεις καλά...
Το ξέρω ότι το ξέρεις....
Και αυτή την  νύχτα η φάλτσα ψυχή μου σου τραγουδά...
Υψώνει την φωνή της για να φτάσει μέχρι τους ανοιχτούς ουρανούς...
Ψάχνει τις πιο γλυκές ομοιοκαταληξίες για στις χαρίσει...
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα παρακινώ τον εαυτό μου να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο....
Να γεμίσει γνώση και εφόδια και να στα προσφέρει την κατάλληλη στιγμή για να μπορέσεις να κατακτήσεις τον κόσμο...
Δεν με τρομάζει το άγνωστο που περπατάμε...
Δεν με πτοούν τα συνεχόμενα εμπόδια που μας βάζουν...
Προτιμώ να ζήσω μια στιγμή και ένα χαμόγελο μαζί σου και ας είμαι ντυμένος με κουρέλια...
Παρά χίλιες στιγμές μακριά σου ντυμένος με χρυσάφι αλλά περιτριγυρισμένος από πλαστικές αγκαλιές και ψεύτικα χαμόγελα...
Βρε κουτό δεν το έχεις μάθει ακόμα;
Είσαι το μόνο που χρειάζεται ο κόσμος μου...
Για να έχει κάθε μέρα γιορτή...
Χρόνια πολλά...

Της σιωπης...

Θέλω να ζήσω το μεγαλείο μιας ονειρικής χώρας...
Να κρατήσω μαγεμένος την γαλήνη της...
Να γυρίσω τους δείκτες του χρόνου σε τέτοιο σημείο, ώστε να μπορώ να έχω ξανά..
Μια αθωότητα που να αναπνέει και πάλι...
Ένα μη βιασμένο χαμόγελο...
Μια απόδραση του μυαλού...

Αφήνω πίσω μου τα τείχη των δακρύων και τους μαυροντυμένους φύλακες...
Αλλά αιθέρια πλάσματα εξακολουθούν να με στοιχειώνουν...
Κάνοντας τις νύχτες μου σκληρές και την μοναξιά μου τυφλή...
Κάποιες φορές κάτω από αυτό τον ανοιχτό ουρανό ακούω διαπεραστικές κραυγές...
Από μια νεολαία που πεθαίνει υποδουλωμένη στην θλίψη...
Αδυνατεί ,παρ όλη την βοήθεια, να βρει την έξοδο κίνδυνου...

Και όμως εγώ συνεχίζω να πιστεύω...
Ότι θα ρθει μια φεγγαρόλουστη εποχή...
Και αυτό το φιλί,που δόθηκε στο λυκόφως και χάθηκε στη λήθη,θα βρεθεί και θα δοθεί ξανά...
Και την θέση του θρήνου, θα πάρουν οι ευχές...
Και την θέση της εκπέσουσας Εδέμ ,θα την πάρει μια ουτοπία αγέννητη...
Κομματιασμένα οράματα θα ενωθούν για να φτιάξουν ευτυχία...
Θα ρθει αυτή η ώρα να το ξέρεις...
Και τότε...
Πεινασμένος για αγάπη και λαχταρώντας την ομορφιά θα σου δείξω τον καινούργιο μας κόσμο...
Έναν ονειρικό κόσμο χωρίς άλυτα αινίγματα...
Χωρίς φωνές και ασφυκτικά ψευτοδιλήμματα...
Ένα κόσμο, που θα μπορούμε να αφήσουμε επιτέλους τις τόσες λέξεις μας να ξεκουραστούν...
Σαν μουσική φυσάει ο αγέρας εδώ...
Ας χαθούμε λοιπόν...
Αγκαλιασμένοι και ερωτευμένοι στην μαγεία του βαλς της σιωπής...

Ξεθωριάζω....‏

 
Στα όνειρα μου συνεχώς πεθαίνω...
Ξυπνώντας συνειδητοποιώ το καλειδοσκόπιο της ζωής μου...
Βρίσκω τις απαντήσεις μέσα σε σκοτεινούς δρόμους και στα πιο απίθανα σημεία...
Οι λύσεις είναι χωμένες μέσα σε ρωγμές που ανοίγουν κάτω από τα πόδια μου...
Αλλά μερικές φορές είναι αδύνατο να τις δω...
Αδύνατο να τις  προσεγγίσω...

Στα όνειρα μου συνεχώς φεύγω...
Άλλα όχι σαν φυγόμαχος πολεμιστής που υποχωρεί τρομαγμένος...
Άλλα σαν πληγωμένος μαχητής που οπισθοχωρεί ματωμένος και υποβασταζόμενος...
Προσπαθώ τόσο πολύ και κάποιες φορές τόσο μάταια...
Να σκουπίσω κάθε σταγόνα από τον καθημερινό πόνο...
Αναγνωρίζω τους άλλους πληγωμένους από το βλέμμα...
Και ξέρω...
Ότι έχουμε τόσα πολλά να πούμε...
Αλλά όχι σήμερα ...
Όχι σε αυτό το όνειρό...

Στα όνειρα μου συνεχώς αναρωτιέμαι...
Αν σου επιτρέψω να διεισδύσεις...
Αν καώ και διαλυθώ...
Θα μάθω;
Θα εξιλεωθώ;
Θα μπορέσω να σε αγαπήσω όπως θέλω;
Βλέπεις υπάρχει και το παρελθόν μου που μαρτυρά, ότι μάλλον είμαι σκάρτος...
Επικίνδυνα ακατάλληλος για αγάπη...
Και όμως...
Ποτέ δεν είχα πρόθεση να πληγώσω ...
Αλλά πολλοί άνθρωποι κοντά μου πληγωθήκαν...
Γιαυτό όταν ξυπνώ γίνομαι ένας άλλος...
Φορώ την μάσκα του δυνατού, του αυτάρκη και ευγενικά σε απωθώ...

Αλλά είναι κάποιες στιγμές που αισθάνομαι ότι μπορείς να δεις μέσα στην ψυχή μου...
Και ξέρω ότι απλά περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να μου δείξεις πόσο ανίσχυρες είναι οι άμυνες μου...
Σαν χαρισματικός ζωγράφος κυριαρχείς σε όλα τα χρώματα και γιαυτό δεν σε νοιάζει και δεν φοβάσαι...
Που ερωτεύεσαι έμενα, που συνεχώς ξεθωριάζω...