Movie night...‏

 
"Θέλω να δούμε μια ταινία μαζί..."σου είχα πει μια νύχτα πριν από χρόνια...
"Και πως θα το καταφέρουμε αυτό;"με είχες ρωτήσει "Αφού είμαστε 500 χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλο!!!"
"Θα βρούμε ένα τρόπο"πείσμωσα εγώ...
Και βρήκαμε...
Εκείνο το Σάββατο αφού τελειώσαμε τις δουλειές μας πήγαμε και οι δυο και νοικιάσαμε το ίδιο DVD...
Ήταν το "Ο μάγος Αιζενχαιμ..." θυμάμαι... Δικιά μου επιλογή...
Όταν έφτασε η προκαθορισμένη ώρα βάλαμε δυο ποτηριά κόκκινο κρασί και καθίσαμε δίπλα δίπλα...
Και ας είχαν τα δωμάτια μας χιλιόμετρα απόσταση...
Την μηδένιζε η θέληση μας...
Εκείνη την νύχτα εγώ δεν ήμουν στην τσιμεντένια πρωτεύουσα,ούτε και εσύ στο νεραϊδένιο σου νησί...
Εκείνη την νύχτα ήμασταν μαζί σε ένα μικρο σινεμά φτιαγμένο πάνω στην κλωστή που ενώνει τις ψυχές μας...
Ένα μικρο σινεμά που χώραγε μόνο έμενα και εσένα...
Μια γουλιά κρασί και πατήσαμε ταυτόχρονα το play..
Καθώς η  υπόθεση της ταινίας εξελισσόταν  τα κινητά μας  έγιναν το μέσο επικοινωνίας...
Σχολιάσαμε,γελάσαμε δακρύσαμε ,γίναμε ένα με τους πρωταγωνιστες...
Σε κάποιο σημείο μου είπες... "Κοίτα πόσο την αγαπάει...Περάσαν τόσα χρόνια και ακόμα την αγαπάει τόσο πολύ...'
Και εγώ σου είπα ότι όταν κάτι είναι τόσο αληθινό κανείς δεν μπορεί το νικήσει και να το αλλοιώσει...
Ούτε ακόμα και αυτός ο ύπουλος ο χρόνος...
"Σαν παραμύθι ακούγεται αυτό...Μακάρι να ήταν έτσι και στην πραγματικότητα..."μονολόγησες...
"Εμείς την φτιάχνουμε την πραγματικότητα μας νεράιδα μου.Εμείς με τις επιλογές μας..."σου απάντησα με βεβαιότητα....
Η ταινία τελείωσε...
Και εμείς μείναμε με την ικανοποίηση ότι τα καταφέραμε για λίγο να νικήσουμε την απόσταση...
Έστω και με αυτό τον παράδοξο τρόπο...
Έχουν περάσει χρόνια από τότε ...
Άλλαξαν πολλά...
Αλλάξαμε εμείς,άλλαξαν και οι ζωές μας...
Μονο δυο πράγματα δεν αλλάζουν...
Ότι εκείνη η νύχτα  ήταν η πιο αγνή και όμορφη movie night που έχω ζήσει...
Και ότι κλωστή που μας δένει είναι ακόμα τόσο ισχυρή όσο και τα αληθινά συναισθήματα!!!

Υπέροχοι συνταξιδιώτες ονειροπλόοι...Χρόνια πολλά και καλά!!!Προσπαθήστε να φτιάξετε ένα υπέροχο 2013 σε πείσμα καιρών και ανθρώπων!!!

 

Κρατώ την ανάσα μου...

 
Τα αστέρια και το φεγγάρι ζηλεύουν απόψε...
Δεν ξέρω το γιατί, μόνο να το φαντάζομαι μπορώ...
Και παρόλο που το θεωρώ παράλογο,συμβαίνει...
Φυσάει παγωμένη μοναξιά αυτή την νύχτα και εγώ έχω όρεξη για βόλτα στα στενά της πόλης...
Και άξαφνα μετά από χρόνια αναμονής μπορώ να νιώσω τον κρύο αγέρα ξανά...
Να προσπαθεί να κυριαρχήσει στο χώρο ,να μου χαϊδεύει άγαρμπα το πρόσωπο...
Άραγε είναι μόνο αυτός  η μήπως  μαζί του είναι και οι στοιχειωμένες αναμνήσεις που με ακολουθούν παντού...
Υπενθυμίσεις του παρελθόντος...
Υπενθυμίσεις των σκιών...
Σκέφτομαι να τολμήσω να πάρω μια ανάσα...
Αν και τα παγωμένα χνώτα που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα λειτουργούν αποθαρρυντικά...
Αρχίζω τώρα να περπατάω όλο και πιο γρήγορα...
Οι ουλές μου έμειναν πίσω...
Και πια σκουριάζουν χωρίς νόημα...
Αλλά τα μάτια μου βλέπουν καθαρά...
Τα αστέρια και το φεγγάρι κρύφτηκαν εγωιστικά και άφησαν τον ουρανό μου άδειο...
Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο...
Αυτό το αγγελικό νανούρισμα δεν ήταν για μένα...
Το μόνο που μου ανήκει είναι αυτή η καρδιά που κάποιος  την άφησε να αιμορραγεί...
Το για πάντα ζει μόνο στα όνειρα μας..
Ο χρόνος στέκει για λίγο ακίνητος σαν κάποιος να τον λάβωσε...
Ο αγέρας λυσσομανάει στέλνοντας την παγωμένη του μοναξιά παντού...
Σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά και χαμογελώ...
Ο καθαρός μου ουρανός πλέον αλλάζει τα χρώματα του...
Και εγώ μαγεμένος κρατώ την ανάσα μου καθώς το κοιτώ....
Αυτό το άλικο χρώμα που παίρνει ο ορίζοντας καθώς κυοφορεί τον ερχομό σου...

Η νεραιδα και ο λυκος...

Ένας μοναχικός λύκος ουρλιάζει μέσα στο δάσος...
Επίκληση στο φεγγάρι που ολόγιομο μοιαζει καρφιτσωμένο στον εβένινο ουρανό...
Επίκληση και παράκληση μαζί...
Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να φέρει μια νύχτα σαν αυτή...
Ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις...
Σε μια παύση, μια αγγελική φωνή τραγουδά όλες τις απαντήσεις...
Μια λευκή δέσμη φωτός πέφτει και εντοπίζει την παράξενη τραγουδίστρια...
Θαρρείς και το φεγγάρι είναι ο προσωπικός της προβολέας...
Τυλιγμένη στο φεγγαρόφωτο πλησιάζει προς το μέρος του...
Όσο η απόσταση μεταξύ τους μικραίνει ,εκείνη ταπεινώνει το τραγούδι της...
Εκείνος,τραβά το βλέμμα του από τον ουρανό και το επικεντρώνει στο ξένο που ρέει πια μέσα στην νύχτα του...
Για πρώτη φορά νιώθει ότι αυτή η φωνή μπορεί να είναι η απάντηση...
Το άγριο βλέμμα του γεμίζει από ελπίδα καθώς συνάντα το δικό της...
"Τι ζητάει μια νεράιδα στο λημέρι ενός κτήνους;" την ρωτά...
"Ίσως να είναι η απάντηση στις επικλήσεις του..." του αποκρίνεται εκείνη...
"Μα δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, αφού είμαι καταραμένος..."
"Και ποιος σου είπε ότι δεν έχεις δικαίωμα στην λύτρωση;"
Ο μοναχικός λύκος κοίταξε την αιθερία μορφή που στεκόταν μπροστά του με απορία...
"Έχω λες;"της είπε."Μετά από τόσα χρόνια έπαψα να ελπίζω,κάπου στην πορεία  βλέπεις, το κλάμα μου έγινε ουρλιαχτό και η επίκληση μια απέλπιδη συνήθεια..."
"Έχεις..." του απάντησε εκείνη χαμογελώντας."Και θα το δεις αμέσως, φτάνει μόνο να τραγουδήσεις μαζί μου..."
"Μα νεράιδα μου εσένα η φωνή σου είναι τόσο όμορφη και μελωδική, εγώ, μόνο να ουρλιάζω μπορώ..."
"Αυτό που μπορείς είναι αυτό που χρειάζεται..."τον καθησύχασε και άρχισε να τραγουδά...
Εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και έβγαλε το πιο δυνατό του ουρλιαχτό...
Μονό που πια καθώς αυτό αρχισε να ανακατεύεται με το τραγούδι εκείνης δεν ακουγόταν τόσο άσχημο...
Κοίταξε το είδωλο του που καθρεφτιζόταν στα νερά της λίμνης και ούτε αυτό πια του φάνηκε αποκρουστικό...
Και καθώς πήρε μια βαθιά ανάσα, ένα απρόσκλητο καρδιοχτύπι του υπενθύμισε ότι έχει καρδιά...
Κοίταξε την γυναίκα λυτρωμένος...
"Δεν είναι ψέμα τελικά...Εσύ είσαι η απάντηση..."
"Είμαι αυτό που εσύ επιθυμείς..." του απάντησε η νεράιδα...
Ο λύκος ούρλιαξε ξανά...
Μονο που για πρώτη φορά ήταν από χαρά...
Η νεράιδα άρχισε  ξανά να τραγουδά και όλα έγιναν πια απλά...
Γιατί όταν ενωθεί το κλάμα του λύκου με το τραγούδι της νεράιδας γεννιούνται τα πιο παράξενα παραμύθια και οι πιο ανεξίτηλες αγάπες...