Αγρύπνια...

 
Ξοδεύει τα ξενύχτια της,παγιδευμένη μέσα στους μικρούς αντικρουόμενους κόσμους της....
Καταραμένη από το φως του φεγγαριού, να πεθαίνει από το φιλί της χαραυγής....
Και να ανασταίνεται όταν η ήμερα αυτοκτονεί....

Μες τα όνειρα της ζει εκείνος ο άντρας που αρνήθηκε κάθε ευλογία για υπάρχει άυλος  μέσα στην σκέψη της...
Η φιγούρα του συχνά σκοτεινιάζει και παράλογα, αυτή η εξάπλωση του μαύρου,την υποδουλώνει σε μια παράξενη και ατέρμονη ιστορία αγάπης...
Και αυτή,φοβάται αυτού του είδους τις ιστορίες...
Γιατί ξέρει ότι κάθε παραμύθι με θαρραλέο ήρωα, κρύβει μέσα του και μια μυστική τραγωδία...
Που κάνει και τις πιο όμορφες μελωδίες να ξεθωριάζουν....

Νύχτα πάλι...
Το μυαλό της αγκομαχάει πάνω στις ράγες της λογικής σαν άδειο τραίνο...
Και καθώς κοιτά  το μαύρο του ουρανού αναρωτιέται πως θα ήταν αν κατάφερνε να ονειρευτεί ξανά διαφορετικά...
Υπαρχουν έννοιες που τρέχουν ασταμάτητα μέσα στο μυαλό της...
Δεν μπορεί να τις απενεργοποιήσει...
Δεν μπορεί να τις αγνοήσει...
Το μόνο που μπορεί είναι να τις καταγράψει μήπως και ησυχάσουν...

Μα θα έρθει ένα βράδυ...
Που ένα μικρο αηδόνι θα της ζητήσει να ξεκουραστεί μέσα στα χέρια της και θα ζωντανέψει την χαρά και τα χρώματα  που υπαρχουν μέσα της...
Σαν αναπάντεχο φιλί της ζωής...
Θα γεμίσει την καρδιά και την ψυχή της ελπίδα...
Όταν φτάσει η σωστή ώρα αυτό το μικρο πλασματάκι θα τραγουδήσει το πιο όμορφο νανούρισμα...
Και τότε ο ύπνος θα πιαστεί αιχμάλωτος μέσα στην υπέροχη φυλακή των ματιών της...
Και οι νύχτες της αγρύπνιας,θα έχουν τελειώσει....

Πριγκίπισσα των πεφταστεριών...

 
Δώσε μου μια καταστροφή και εγώ σου ορκίζομαι ότι θα μπορέσω να την  μετατρέψω σε κάτι όμορφο...
Βλέπεις,έχω αυτή την ικανότητα...
Να μην με πτοούν οι αναποδιές και τα εμπόδια...
Και να συνεχίζω να παλεύω ακόμα και για αυτά που όλοι θεωρούν καταδικασμένα...

Δώσε μου ένα άγγιγμα σου και εγώ θα καταφέρω να αλλάξω τα χρώματα...
Όταν είσαι κοντά  μου με ένα τρόπο μαγικό ότι αγγίζεις ταιριάζει με την διάθεση σου...
Και εφόσον η διάθεση σου αλλάζει τα χρώματα, σου υπόσχομαι ότι εδώ θα ζουν μόνο τα ζωηρά  και τα έντονα...
Της χαράς και του πάθους..

Δώσε μου την φωνή σου και εγώ θα ντύσω  με την χροιά της όλες τις βουβές νύχτες  που ακόμα και ένα ουρλιαχτό θα σου αρκούσε για να νιώσεις ζωντανός...
Μην απορείς, είσαι η μόνη που μπορεί να κάνει  το πιο λυπητερό τραγούδι να ακούγεται  σαν την πιο όμορφη μελωδία της γης...
Ίσως γιατί ακόμα και οι νότες είναι ανήμπορες να σου αντισταθούν...

Δώσε μου μια σκέψη σου και εγώ θα μπορέσω να νιώσω ξανά χαρισματικός και δυνατός...
Αν ήξερες την δύναμη που έχει, θα τρόμαζες...
Όποτε η κλωστή τεντώνει και οι σκέψεις μας ενώνονται, νιώθω ότι μπορώ να μαζεύω τα χαμένα κομμάτια της καρδιάς μου και  να είμαι ξανά ολόκληρος...

Κάποιες νύχτες αισθάνομαι ότι διαλύομαι...
Και ότι δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό τον κόσμο που θα μπορούσε να σταματήσει αυτό το συναίσθημα...
Εκείνες τις νύχτες βγαίνω έξω και αρχίζω να μετράω αστέρια...
Και όσο τα μετράω εκείνα αρχίζουν να πέφτουν προκαλώντας με να κάνω ευχές...
Γελάω,δεν έχει πια,καμιά σημασία αν θα βγουν αληθινές...
Σημασία έχει, ότι το μαύρο υποχωρεί και εγώ νιώθω πιο κοντά σου από ποτέ...
Αισθάνομαι σαν να αναγεννιέμαι και βρίσκω χίλιους λόγους να συνεχίσω...
Λόγους  που πριν,δεν ήταν ορατοί ...
Αλλά ο κυριότερος λόγος είσαι πάντα εσύ...
Γιατί  εσύ είσαι...
Η απάντηση σε κάθε θλίψη...
Η νεράιδα της θάλασσας που όταν νιώθει ότι ο ποιητής της λυγίζει ...
Ρίχνει μια βροχή αστέρια στο κόσμο του για να νιώσει ξανά δυνατός...
Να νιώσει και πάλι ευλογημένος...
Ένας ευλογημένος θνητός που είχε την τιμή,να τον ερωτευθεί η πριγκίπισσα των πεφταστεριών...
 

Beautiful beast...

 
Κάποια στιγμή υπήρχε η ομορφιά...
Την κρατούσαμε στα χέρια μας...
Αλλά οι διαφορετικοί μας κόσμοι, μας έχουν διαλύσει...
Κράτησες ένα μικρο μου κομμάτι εσύ και εγώ έχω φυλαγμένο ένα δικό σου στα πολύτιμα μου...
Στις νύχτες μας πια ενσωματώθηκαν διάφορες σκιές...
Και τα όνειρα μας τα ταράζουν υποτονικές κραυγές...

Αφήσαμε το χρόνο να κόψει την αγάπη μας σε μικρές λωρίδες...
Και με αυτές φιμωθήκαμε για να μην ομολογήσουμε ότι πότε δεν πρόκειται να απαγκιστρωθούμε...
Αφήσαμε μια ιστορία αγάπης να μεταμορφωθεί σε πληγωμένο άγγελο...
Έναν άγγελο μοναχικό ,που έχοντας κομμένα τα φτερά του φλερτάρει διαρκώς με την πτώση...
Αφήσαμε το αεράκι της θάλασσας να φυσήξει και να πάρει μακριά ότι έχει απομείνει...
Και εκείνο υπάκουσε απρόθυμα γιατί ήξερε ότι ήταν μια ακόμα εγωιστική μας πράξη...

Μια ζωή είμαστε  μόνο λίγα εκατοστά ο ένας από τον άλλο...
Άλλα αυτό το λίγο πάντα θα είναι τόσο μακριά για να είναι κοντά...
Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος..
Σαν την αλήθεια με το ψέμα...Σαν την αγάπη με το μίσος...
Ξέρω ότι το τέρας του δικού σου παραμυθιού έχει την δική μου μορφή...
Που σε φοβίζει και σε ελκύει ταυτόχρονα...
Και γιαυτό αντιδράς...
Το μαχαίρι σου τις νύχτες που μοιράζεσαι,χώνεται με μανία και ματώνει τα πλευρά μου...
Αλλά φροντίζεις τα τραύματα μου να είναι πάντα ιάσιμα...
Γιατί,ποια η αξία της πεντάμορφης χωρίς το τέρας;
Κάποιες νύχτες η καρδιά μου κενή, καταβροχθίζεται από το ίδιο της το σκοτάδι...
Και κάποια αστέρια τυφλά  πέφτουν σε λάθος ώρες και πραγματοποιούν λάθος ευχές...
Υποθέτω ότι ποτέ δεν θα τα καταφέρω ...
Υποθέτω ότι τα απαγορευμένα όνειρα δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα...
Αλλά κάποια μυστηριώδη δύναμη κάνει τον χρόνο να κυλά χωρίς να μας επιτρέπει να ξεχνάμε...
Και αυτό είναι που με φοβίζει...
Δεν με νοιάζει που θυμάμαι εγώ...
Με τρομάζει, που δεν ξεχνάς,ότι κάποτε τα δικά σου μάτια, έβλεπαν αυτό το τέρας όμορφο...