Σκιαμαχία...‏

Κρύβεται  πίσω από έναν καθρέφτη...
Είναι μόνο μια αντανάκλαση...
Είναι αυτό που πιστεύει ότι θελεις να γίνει...
Μιλά ελάχιστα...
Και με τον καιρό χαμογελά σπάνια...
Μερικές φορές πιάνει τον εαυτό της ακομα και να προσποιείται το γέλιο...
Και αυτό την θυμώνει και την στεναχωρεί ταυτόχρονα...
Αλλά συνεχίζει...
Και κάπως ετσι προσπαθεί να βγάλει την μέρα...
Αποφεύγοντας να σκεφτεί το αύριο...
Το πιο απογοητευτικό ειναι οι φίλοι,που παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα για να πανηγυρίσουν την πτώση...
Της το είχε πει κάποιος, ότι την στιγμή της αδυναμίας οι φίλοι των δυνατών είναι ελάχιστοι...

Αλλά τοτε δεν τον ειχε πιστεψει...
Ακόμα και αυτοί οι πρώην αγαπημένοι, αναλώθηκαν στο να επαναλαμβάνουν ηλίθια ποιήματα ωθώντας την στο οριακό σημείο...
Κρύβεται πίσω από  ένα καθρέφτη....
Κρύβεται πίσω από μια φανταστική ασπίδα...
Και ειναι πολύ πιο δυνατή απο όσο αφηνει τον κόσμο να νομίζει...
Εγω και αυτή μοιάζουμε...
Συνηθίζει και εκείνη να αγαπά τις σκιές...
Μοναχικες και άπλες της θυμίζουν τον εαυτό της...
(Η μήπως ετσι να ειναι και ο υπόλοιπος κόσμος ;;;)
Κοίταξε για άλλη μια φορά το ψυχρό κρύσταλλο και έδωσε στον εαυτό της μια υπόσχεση...
Να μην ξεγελαστεί ποτε ξανά από αυτό το προδοτικό τέχνασμα που ονομάζεται αγάπη...
(Και κάπου εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες μας...)
"Η αγάπη ειναι πείνα" μου είπε...
"Τότε, φερε να παραγγείλω όλο τον κατάλογο." της απάντησα χαμογελώντας...
Πως τολμάς μωρέ, να θελεις να μου δημιουργήσεις ελπίδες,αγαπιούνται οι σκιές;;;" μου  φώναξε ...
"Αν το φως πέσει πάνω τους την σωστή στιγμή και στην σωστή γωνιά ναι,και οι σκιές μπορούν να αγαπιούνται."της είπα "Γιατί τότε ειναι η ώρα που όλα αποκτούν νόημα...Έναρξη της ουσίας,αυλαία της σκιαμαχίας..."...

Ξεθωριασμένη ευχή...

Με έβγαλες έξω από το δωμάτιο των ευχών μια νύχτα για τιμωρία, και από τότε, ψάχνω να βρω τον τρόπο για να επιστρέψω...
Η διαπραγμάτευση με το τζίνι του λυχναριού απέβη ατελέσφορη...
Πρέπει να βρεθεί ένας καινούργιος τρόπος για να το πείσω να επανεμφανιστεί...
Και εσύ...
Μάζεψες τους σπόρους που ο αέρας φύσηξε μακριά από τις πικραλίδες...
Άλλη μια ανόητη ρομαντική πράξη από αυτές που σε κάνουν όμως να ξεχωρίζεις...
Μέτα...
Πέταξες το τετράφυλλο τριφυλι στην φωτιά προκαλώντας την τύχη μας να επιβιώσει στις πιο φονικές συνθήκες...
Και όταν έπεσε το σκοτάδι...
Σκότωσες τα κοράκια που περίμεναν να πεθάνεις για να ριχτούν πάνω στο πτώμα σου..
Ξέρεις,εκείνα που πριν ,γεμάτα υποκρισία και δήθεν αγάπη σε περιτριγύριζαν...
Νομίζω ότι πια καταλαβαίνω το κρυμμένο μήνυμα...
Τώρα που η τιμωρία δείχνει να τελειώνει...

Είμαι το όνειρο που είδες μια νύχτα που τα αστέρια δεν απεργούσαν...
Ο αρνητικός πόλος που χρειάζεσαι για να επιτυγχάνεται η ισορροπία...
Η πραγματοποιήσιμη επιθυμία...
Άλλα να μην ξεχνάς ,ότι είμαι άπλα ένας άνθρωπος...
Που όταν δεν μπορεί να έχει ότι θέλει, η λησμονιά τον κάνει να γίνεται διάφανος...
Και παραμένει εξόριστος από δική σου επιλογή ...
Όταν όμως ο αγέρας θα βρει την δύναμη του και πάρει μακριά την σκόνη...
Εσύ,θα ανοίξεις το μπαούλο και θα ανασυρεις την ανάμνηση που κράτα την κλωστή τεντωμένη,και εγώ θα καταλάβω ότι πρέπει να επιστρέψω...
Μέχρι τότε  θα είμαι ένα φάντασμα που αθέατο φρουρεί την ψυχή σου...
Θα είμαι αυτό το αόρατο φιλί που χαρίζει γαλήνη στις ταραγμένες νύχτες σου...
Η ξεθωριασμένη ευχή που πάντα θα είναι στη διάθεση σου την ώρα της ανάγκης...
 

Πόλεμος...

Μέσα στο μικρο μας σπίτι υπάρχει ένα αόρατο πεδίο μάχης...
Όλη μέρα, λαμβάνουν χώρα συναισθηματικές εχθροπραξίες για ένα ξεχασμένο έπαθλο...
Την νύχτα, τα φωτά σβήνουν ένα ένα και τα ανείπωτα συσσωρεύονται...
Ακόμα όμως,δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε την ευκολία με την οποία μπορούμε να ξεχάσουμε...
Το ότι πρέπει να τολμήσουμε,να ρισκάρουμε...
Να δημιουργήσουμε αιτίες για να μετανιώσουμε...
Είναι λογικό να έχουμε στιγμές αδυναμίας....
Είναι λογικό κάποια στιγμή ο εχθρός να καταφέρει να μας διαβρώσει για λίγο...
Αλλά μην ανησυχείς...
Οι νίκες του είναι μικρές και πρόσκαιρες...
Ο κηφήνας των ανόητων θα πέσει με την ίδια γρηγοράδα με την οποία ανυψώθηκε...
Και τότε ο καθρέφτης θα ξαναπάρει την καθαρή του όψη...
Ο γόρδιος δεσμός θα λυθεί...
Άλλη εποχή...
Καινούργια καταιγίδα...
Μια πολύτιμη σιωπή...
Μια οδυνηρή ευχή για αναγέννηση...
Αποκατάσταση της ειρήνης...
Μικρές χαμένες μάχες που δεν εμπόδισαν το να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο...
Έχουμε μπει στη τελική ευθεία...
Οι μοίρες μας ερωτεύθηκαν και πλέον έχουν κοινή πορεία...
Τα παγωμένα αντίο μας ανήκουν στο παρελθόν...
Πλέον υπάρχει μόνο το" δίπλα σου "και είναι καυτό...
Νιώσε την χαρά...
Νιώσε την ευχαρίστηση μας,που σκοτώνει τους κακοπροαίρετους...
Και αφού η αγάπη μας, δεν έχει άλλη επιλογή από το να αμύνεται σε συνεχόμενους πολέμους...
Διάλεξε τον επόμενο εχθρό μας και μην φοβάσαι...
Εγώ είμαι το όπλο σου...