Χωρίς κανόνες...

Και καθώς το ντροπαλό απόγευμα θα δώσει την θέση του σε αυτή την ζαλισμένη νύχτα όλα θα αλλάξουν...
Το ξέρεις,απλά το αναβάλλεις τόσο καιρό...
Μάζεψε όλους τους ενδοιασμούς σου και βάλτους σε αυτό το μικρο σκονισμένο μπαούλο που απέξω γράφει "αχρείαστα αντικείμενα"...
Κλείδωσε τους και ξέχνα τους...
Φόρεσε άνετα ρούχα και  επιτέλους ξεκίνα, σε περιμένω...
Όλοι οι δρόμοι μου είναι ανοιχτοί και άδειοι...
Κανείς δεν πρόκειται να σε καθυστερήσει....
Κανείς δεν πρόκειται να σε εμποδίσει...
Μην μου μιλάς όμως για όρια και κανόνες...
Κατά βάθος το γνωρίζεις,ότι υπάρχουν για να μας κρατάνε αιχμάλωτους σε μια πραγματικότητα που δεν μας ταιριάζει...
Θα ξοδέψεις όλη την ζωή σου τηρώντας τους και στο τέλος εκείνοι θα στέκουν παράμερα και θα γελούν με τις απώλειες σου...
Μην τους δώσεις αυτή την χαρά...

Απόψε ξέχασε τους άψογους τρόπους σου και το υψηλό σου επίπεδο...
Απόψε για μας είναι ζούγκλα και όλα επιτρέπονται...
Αυτή την νύχτα δεν υπάρχουν πρέπει...
Αυτή την νύχτα δεν υπάρχει απαγορεύεται...
Απόψε θα υπάρχουμε μόνο εσύ, εγώ και το πάθος...

Κουράστηκα να μετρώ με τα ανθρώπινα μέτρα που αγαπάς...
Μονο εμπόδια μας βάζουν σε κάθε σχέδιο απόδρασης...
Και αυτός ο μίτος της Αριάδνης που κρατάς στα χέρια σου,παράλογα δεν σε οδηγεί σε μια ασφαλή έξοδο...
Σε οδηγεί στην αγκαλιά ενός ερωτευμένου Μινώταυρου...
Που ίσως όμως να αξίζει την θυσία...
Η μήπως όχι...
Μην νομίζεις,ούτε εγώ δεν ξέρω να σου απαντήσω...
Δεν ξέρω καν αν υπάρχει σωστή απάντηση...
Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι το εξής...
Βασίσου στο ένστικτο σου...
Σβήσε όλες τις δήθεν ηθικές ...
Τα δεσμά φτιάχτηκαν για να σπάνε...
Και να ξέρεις πως κάποια στιγμή,αυτό που δεν τολμάς γίνεται,λες και είναι ένα είδος τιμωρίας θαρρείς, η μονή σου διέξοδο...
Όσο ζούμε στην χώρα του πρέπει,οι μόνες φυγές μας θα είναι ο κρυφός μας έρωτας ...
Ξέρεις εκείνος που κάνει την λογική σου κομμάτια...
Εκείνος που λατρεύεις να μισείς γιατί μέσα στον υπέροχα συμμετρικό σου κόσμο φέρνει το χάος...
Πως να βρεις το κουράγιο να τον ζήσεις;;;
Τον φοβάσαι λίγο,και κάποιες στιγμές πολύ...
Ίσως και δικαιολογημένα...
Γιατί αυτός ο έρωτας είναι αναρχικός, και περιφρονεί τους κανόνες που εσύ αγαπάς...

Το ταγκό του πόλεμου...

Κράτα με...
Πίεσε με...
Άκου την μελωδία πόσο ανεξίτηλα και έντονα περιγράφει τον πόνο του ερωτα...
Νιώσε με...
Μάτωσε με...
Η αγάπη είναι ένα ταγκό που συντέθηκε για να χορεύεται μόνο από δυο.. 
Χορεύεις;;;
Έλα...Και ίσως χορεύοντας αυτό το χορό να καταφέρουμε να το πολεμήσουμε εκ των έσω...
Γιατί η αγάπη είναι πόλεμος....
Και οι σφαίρες της φτιάχνονται από καυτό πάθος...
Σχίζουν τον αγέρα σφυρίζοντας και πληγώνουν τους αισιόδοξους...
Εγώ έχω εσένα...
Παγιδευμένη μέσα στο στόχαστρο μου...
Σημαδεύω την καρδιά σου...
Ένας οξύς κρότος, ένα μικρο κλωτσημα στον ώμο και ο μολυβένιος κομιστής του θανάτου πια ταξιδεύει...
Και ξαφνικά όλα αλλάζουν ξανά..
Πετιέμαι έξω από το χαράκωμα ασφαλείας της μοναξιάς και τρέχω απέναντι...
Μπαίνω στο πεδίο της μάχης των χαμένων ονείρων και φτάνω στο σημείο που κατέληξε η σφαίρα μου...
Επάνω σου, μια μικρή κόκκινη κηλίδα που μεγαλώνει παράλογα σε κάνει πιο όμορφη από ποτέ...
Σε παίρνω αγκαλιά και εκπνέω στο στήθος σου...
Η πληγή μαγικά θεραπεύεται...
Δεν θα πονέσει ξανά από εδώ και πέρα...
Μονό που πια θα έχεις πάντα ένα κομμάτι από την ανάσα μου σφηνωμένο μέσα στην καρδιά σου...
Όπως και εγώ  θα έχω την γεύση από το αίμα σου και την μυρωδιά από το άρωμα σου πάντα μαζί μου...
Η ένωση μας έγινε...
Ήταν τόσο επώδυνη και οριστική...
Τα αντίπαλα μας στρατόπεδα είναι πια παρελθόν...
Είτε το θέλουμε είτε όχι η αγάπη είναι πόλεμος...
Θέλει ηρωισμούς,αυταπάρνηση,θυσίες...
Μοιάζει με εκείνες τις ασπρόμαυρες ταινίες που τόσο αγαπας...
Ξέρεις, εκείνες που μίλαγαν για τον έρωτα και είχαν μουσικό θέμα πάντα αυτό το ταγκό... 
Ταγκό του πόλεμου  μου είχες πει ότι το λένε...
Και όταν ξεκινήσει, δεν υπάρχει πια τέλος...

Ακέραιο όνειρο...

Όσο περνάει ο καιρός ο κόσμος γινεται μικρότερος και ασήμαντος...
Ανάξιοι άντρες και ανόητες γυναίκες τρέχουν μέσα στα σκοτάδια ουρλιάζοντας την γελοιότητα τους...
Η πολύτιμη ησυχία βιάζεται κατ'επαναληψη από δυνατές άναρθρες κραυγές...
Και ετσι κάνεις δεν κοιμάται....
Το πρωί ο ήλιος εκδικητικός καίει τους αποκαμωμένους που δεν πρόλαβαν να κρυφτούν...
Όνειρα που κάποτε ήταν γλυκά και όμορφα έχουν γίνει πια μια άμορφη μάζα που ξεσκίζεται από τα κοφτερά δόντια αυτών που ζουν για να απαιτούν αναγνώριση...
Εποχή στείρα που εναλλάσσεται το λευκό με το γκρίζο και που κάνεις δεν πρόκειται να ειναι πια ολοκληρωμένος...
Μάθε λοιπόν να κυνηγάς ακούραστα σκιές...
Γιατί κάθε λεπτό που περνάει αυτός ο κόσμος συρρικνώνεται λίγο ακόμα...
Tα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα και απότομα παρακάμπτοντας την εποχη της αθωότητας...
Και εγώ...
Κρύβομαι μέσα σε αυτό το καταφύγιο-κελί και όσο και αν κλείνω τα αυτιά μου μπορώ να ακούσω τις κραυγές και τα ουρλιαχτά από το κρεββάτι μου...
Κάποιες άγνωστες οντότητες χτυπάνε με δύναμη τα κλειστά μου παράθυρα θέλοντας να μου κανουν γνωστή την παρουσία τους...
Βλέπω σαν αιλουροειδές και ακούω σαν νυχτερίδα...
Νιώθω ότι πρέπει να νικήσω τους φόβους και να βγω έξω για να δηλώσω δυνατά την ύπαρξη μου...
Να γίνω ξανά κυνηγός και το βράδυ να δειπνήσω μαγειρεύοντας φρέσκα όνειρα...
Το να υπάρχεις πεθαίνοντας καθημερινά δεν ειναι και ο ενδεδειγμένος τρόπος να ζεις...
Αλλά μερικές φορές ειναι το μόνο που μπορείς να κάνεις....
Ο τελευταίος που θα καταφέρει να βγει από αυτό το λαβύρινθο παρακαλώ να σβήσει τον ήλιο...
Μου έχουν πει πως μόλις γίνει αυτό τα άστρα θα σχηματίσουν το πρόσωπο σου στον ουρανό...
Ίσως τότε να μπορέσουμε να ξαναβρούμε την χαμένη πίστη και να μας δοθεί μια τελευταια ευκαιρία...
Μην λησμονήσεις να χαμογελάσεις...
Γιατί...
Το χαμόγελο σου ειναι η μόνη μου ελπίδα για χρώμα προτού αρχίσουν να ξεθωριάζουν και τα αστέρια και μείνουμε με τίποτα στο τίποτα....
Το χαμόγελο σου ειναι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει την πόρτα που οδηγεί στο ακέραιο όνειρο...
Χαμογέλα μου λοιπόν...