Χωρίς...(Κάτι σαράβαλες καρδιές)...

Χωρίς φυγή δεν υπάρχει επιστροφη ...
Έτσι κάποιες νύχτες που εχω ανάγκη από γυρισμούς καταναλώνω αχόρταγα δρόμους και θάλασσα...
Χωρίς σκοτάδι δεν έχει αξία το φως...
Και εγώ που χρόνια κατοικώ σε ανήλιαγα δωμάτια είμαι κατά κάποιο τρόπο τυχερός...
Γιατί υπάρχεις εσύ που μπορείς να δίνεις νόημα στο μαύρο μου... 
Έβαλα στίχους στις μελωδίες που είχες αφήσει στο πάτωμα όταν είχες φύγει εκείνη την νύχτα...
Γίνανε τραγούδια,μεγαλώσανε και με άφησαν και αυτά με την σειρά τους για να γυρίσουν τον κόσμο...
Μπορεί και να σε γυρέψουν,να χεις το νου σου...
Βλέπεις,όσο υπάρχεις καταστρέφεις το ρεφρέν...
Είμαι ακόμα εδώ...
Αποθηκεύω εικόνες παράδεισου για να εχω κίνητρο να αντέχω την κόλαση...
Όπως όλοι οι κολασμένοι είμαι εθισμένος σε αυτό το πότο που φτιάχνεται με δάκρυα και αίμα...
Καταραμένο ποτό,διαβολικό κέρασμα που σε κάνει να θυμάσαι αντί να ξεχνάς...
Είμαι εδώ και νιωθω πιο "χωρίς" από ποτέ...
Λάθος...
Γιατί εσύ...
"Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί..."
Μάλλον...
"Κάτι απ’ την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου..."

Στίχοι:  

Παντελής Ροδοστόγλου

Μουσική:  

Διάφανα Κρίνα

1.

Διάφανα Κρίνα

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο.
Και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
με την καρδιά σου να χτυπάει απ’ το φόβο.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο αποσπερίτης.
Ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Κάτι απ’ την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου,
κάτι απ’ τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλλούς
να μην ακούω τη φωνή μου.

Ήταν τα χρόνια μας πληγές
σε κουρασμένες φτέρνες.
Φωνές που αντήχησαν νεκρές
μέσα σε άδειες στέρνες,
δίχως να τους αποκριθεί
η ηχώ έστω μιας απάτης.
Κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης.

Κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης...

Ανέμπνευστος...

Έχετε παρατηρήσει ότι γράφω λίγο τον τελευταίο καιρό...
Για να πω την αλήθεια  εγώ αισθάνομαι σαν να μην γράφω καθόλου...
Νιώθω κάπως ...
Σαν να τα εχω πει όλα ...
Λες και η έμπνευση μου στέρεψε...
Και οταν δεν εχω κατι  που εγω να θεωρω αξιο να ειπωθεί προτιμώ να σιωπώ...
Το πιο πιθανό,γνωρίζοντας το κυκλοθυμικό του χαρακτήρα μου, είναι αυτή η σιωπή να είναι παροδική...
Άλλωστε ο Ιανός πάντα λειτουργούσε για μένα ως βαλβίδα ασφαλείας άρα νομίζω ότι πάντα θα τον χρειάζομαι...
Αλλά αυτή την περίοδο ίσως να μην μπορεί να με βοηθήσει ούτε αυτός...
Στέκω ανέμπευστος και νιώθω για πρώτη φορά εντελώς άγονος...
Οι λόγοι δεν έχουν σημασία...
Απλά έτσι νιώθω...
Αλλά δεν έγραψα αυτο το κειμενο τοσο για να σας εξηγησω τους λογους της σιωπης μου,άλλωστε σιγά τον μεγάλο ποιητή που θα στερηθείτε, οσο για να ζητήσω συγγνώμη από τους φίλους μου συνταξιδιώτες bloggers που 4 χρονιά τώρα κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί...
Γιατί αυτή μου η διάθεση  έχει ως αποτέλεσμα να μην περνάω και από τα δικά τους bloggoσπιτακια και να χάνω την υπεροχή επαφή που έχουμε δημιουργησει...
Ελπίζω εσείς που με έχετε καταλάβει διαβάζοντας τα εσώψυχα μου τόσα χρονιά να με κατανοήσετε και να συγχωρήσετε ...
Ελπίζω να είναι απλά ένα διάλειμμα...
Σας φιλώ...