Σπασμένες αντανακλάσεις...

Νέα νύχτα και εγώ...
Παγιδευμένος στο ίδιο μου το σκοτάδι...
Πέρα από το άγγιγμα της όποιας σωτηρίας...
Φύλαξε την αναπνοή σου για ευήκοα ώτα...
Βρες άλλο μέρος να κάνεις το κήρυγμα σου...
Φτερά σπασμένα και κουρελιασμένα...
Εδώ,οι άγγελοι τσακίζονται πάνω σε πέτρινες καρδιές και δηλητηριασμένες γλώσσες...
Ζούμε καταραμένοι και χρησιμοποιούμε λέξεις λεπίδες ...
Λεπίδες που βυθίζονται στην απαλή σάρκα καταφέρνοντας πληγές μη αναστρέψιμες...
Κομματιασμένα απομεινάρια από ευτυχισμένες μέρες δεν γίνονται ικανές να με πείσουν...
Ότι θα αξιζει τον κόπο μια προσπάθεια διάσωσης...
Βαδίζω προς το αβέβαιο εμπρός σφυρίζοντας ένα ξεχασμένο σκοπό...
Μια παρανοϊκή μελωδία που κάποτε αγαπούσα τώρα με οδηγεί με ασφάλεια στην καταστροφή...
Ίσως να μην υπάρχει αύριο...
Το μονό σίγουρο ειναι αυτή η στιγμή εδώ...
Που το δωμάτιο γινεται ένας τεράστιος καθρέφτης...
Τους μισώ τους καθρέφτες...
Και αν την βγάλω καθαρή μέχρι την γέννηση του καινούργιου χρόνου...
Θα τον σπάσω...
Και θα περάσω την πρώτη μέρα του χρόνου,κοιτώντας στα σπασμένα κομμάτια του,τις αντανακλάσεις από τους δαίμονες και τους φόβους μου...

Τελευταία πράξη...(Άγραφο παραμύθι...)‏

Βρήκες τον εαυτό σου αυτή την νύχτα μέσα σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό...
Όλος σου ο κόσμος  χωράει σε ένα μικρο σακίδιο που εχεις στο πλάι σου...
Από την αρχή έμοιαζε σαν μια καλή διέξοδο ....
Συνειδητοποιημένη πως αυτό είναι το τέλος του δρόμου για ότι αξίζει...
Έρχεται το τραίνο μουγκρίζοντας και ο πόνος σαστίζει σαν ελάφι στα φώτα...
Σαν εσένα...
Είσαι έτοιμη για την τελευταία πράξη ;;;
Να κάνεις το βήμα χωρίς γυρισμό;;;
Υπέμεινες όσα χτυπήματα μπορούσες να αντέξεις...
Τα δέχτηκες κατάστηθα και αδιαμαρτύρητα...
Πάντα έρχεται η στιγμή που το δυσανάλογο βάρος κάνει και  την πιο γερή μέση να σπάσει...
Ξανά και ξανά...
Και άντεξες μέχρι που αυτό που άξιζε σου έσπασε και την καρδιά...
Σε διεκδίκησε;;;
Σε αγάπησε;;;
Έπεσε στα γόνατα και φίλησε ένα υποτιθέμενο στέμμα κάνοντας σε να νιώσεις σαν πριγκίπισσα λίγο πριν σε πουλήσει άνανδρα για μια φτηνή πόρνη;;;
Πες μου τι βρήκες εκεινη την νύχτα και ήρθες σε αυτό τον σκοτεινό σταθμό...
Έλα, το τραίνο πλησιάζει και αρχίζει η βροχή...
Δεν είναι ώρα για προσευχές στο Θεό τώρα...
Τέτοιες ώρες να ξέρεις ο Θεός δεν απαντά...
Είσαι έτοιμη;;;
Βρήκες τον εαυτό σου αυτή την νύχτα μέσα  σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό...
Όλος σου ο κόσμος  χωράει σε ένα μικρο σακίδιο που εχεις στο πλάι σου...
Και πρέπει να αποφασίσεις τώρα...
Αν θα συνεχίσεις να αναζητάς την εξαίρεση και εκείνο το άγραφο παραμύθι που ο λύκος ερωτεύεται το ελάφι...
Η θα κάνεις το βήμα χωρίς γυρισμό και θα πέσει η αυλαία...
Εγώ λύκος είμαι και αν αξίζει κάτι η συμβουλή μου,ανέβα στο τραίνο και ξεκινά να βρεις το  άγραφο παραμύθι...