To φθοροποιο στοιχειο....

Συνηθεια...
Ο πιο υπουλος εχθρος ...
Ερχεται παντα αθορυβα,τρυπωνει απο τις γριλιες και μπαινει στο δωματιο χωρις να το καταλαβεις..
Και ξαφνικα απο το επομενο πρωι ειναι στην ζωη σου...
Στην αρχη δεν το αντιλαμβανεσαι ,θεωρεις οτι εχεις περιφρουρισει ετσι την καθημερινοτητα σου
ωστε να μην εμφανιστει στην δικια σου σχεση , στον δικο σου κοσμο!
Αλλα ματαια, ξαφνικα ειναι στα θεμελεια του οικοδομηματος σου και τα ροκανιζει αργα αλλα σταθερα.
Κλεινεις τα ματια και σκεφτεσαι οτι αυτο το για παντα που λενε ολοι οι ερωτευμενοι ειναι το μεγαλυτερο ψεμα του κοσμου
με ελαχιστες εξαιρεσεις που απλα επιβεβαιωνουν τον κανονα.
Αρχιζεις να καταγραφεις αθελα σου πραγματα που καποτε εβρισκες χαριτωμενα ως ανουσια εκνευριστικα και επαναλμβανομενα απο αυτο τον υπουλο εχθρο....
Συνηθως τοτε εμφανιζεται και κατι καινουργιο στην ζωη σου, οχι γιατι οπως λεμε ο Θεος σου κανει πλακα, αλλα απλα γιατι εσυ εισαι πιο ανοιχτος στο να το
αφησεις να εισχωρησει στην ζωη σου.
Κλεινει τα κενα ,σε κανει να νιωθεις θελκτικος ,αξιοσημειωτος, και γενικα οτι η συνηθεια και ο χρονος εχει αλλιωσει στην σχεση σου τα ξαναβρισκεις
ολοκαινουργια και δοσμενα απο ενα καινουργιο πρισμα ισως πιο ομορφο απο το προηγουμενο.
Αρχιζεις να επιβεβαιωνεις μεσα σου ολο και πιο πολυ οτι η σχεση σου εγινε συνηθεια και οτι πια δεν μπορεις να ξεχωρισεις ποια ειναι τα ακριβη συναισθηματα σου.
Αγαπαω η παραμενω συνεπη στρατιωτακι στην λειτουργικοτητα της καθημερινοτητας μου?
Ειμαι ευτυχισμενος η απλα εξαρτημενος απο μια ρουτινα που εχω πεισει τον ευατο μου οτι δεν μπορει να ζησει χωρις αυτη?
Ειναι αυτο που ονειρευτηκα πια εδω η εχει αντικατασταθει απο ενα αλισβερισι συμβιβασμων και ενα ουδετερο τροπο επικοινωνιας?
Στην απελπιδα προσπαθεια του να σωσεις κατι περνας στο επιπεδο του εθελοτυφλισμου...
Πειθεις τον ευατο σου οτι αυτο ολο που αισθανεσαι ειναι περαστικο και προιον κουρασης,
Πειθεις τον ευατο σου οτι αγαπας αυτο που σε εχει κουρασει..
Πειθεις τον ευατο σου οτι η απαραιτητη ψυχικη σου ισορροπια ειναι αρρηκτα συνδεδεμενη με την συνηθεια και την ρουτινα.
Πειθεις τον ευατο σου οτι τα αλληλοσυγκρουμενα συναισθηματα ειναι προιον της δικης σου ανικανοτητας στο να διατηρησεις την σχεση σου
και οχι στο οτι απλα η σχεση ειναι πλεον σε τελμα και δεν ανταποκρινεται στις απαιτησεις σου.
Πειθεις τον ευατο σου οτι θα αποτυχει αν επαναστατησει και ανακατευεις τις εννοιες αγαπη ερωτα φοβου συνηθειας και εξαρτησης μες το μυαλο σου αδυνατωντας να καταλαβεις ποια απο ολες υπερνικα τις υπολοιπες...
Και καπως ετσι αφηνεις τον χρονο να κυλα ελπιζοντας οτι θα ξεθυμανει.
Αλλα δεν θα γινει , οσο και να το πολεμησεις θα καιροφυλακτει εκει και θα περιμενει την καταλληλη στιγμη να ξαναεμφανιστει
Και τοτε αρχιζει το δυσκολο του πραγματος γιατι θα πρεπει να το παραδεχθεις στον ιδιο σου τον ευατο.
Ο ευατος μας κατα κανονα ειναι ο μεγαλυτερος και πιο αυστηρος κριτης ..
Τωρα γιατι σας τα λεω εγω ολα αυτα?
Ειχα μια συζητηση με μια φιλη που εχει αυτο ακριβως το προβλημα και τις υποσχεθηκα να το σκεφθω και να αποτυπωσω τις σκεψεις μου εδω.
Και αυτο εκανα ..
Κλεινοντας εχω να πω δυο πραγματα ...
Πρωτον...
.Ο χειρότερος χωρισμός είναι αυτός που δυο άνθρωποι ενώ στην ουσία νοιώθουν χωρισμένοι είναι ακόμα μαζί......από συνήθεια, συμβιβασμό ή φόβο.
Eιναι μαθηματικα βεβαια η καταληξη σε δυστυχια και σε κανέναν δεν αξίζει κάτι τέτοιο!!!
Δευτερον...
Ειναι αλλο το να αλλαζεις και αλλο το να αδειαζεις....