3/2/09

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΝΕΡΑΙΔΑΣ.....


H νεραιδα σταθηκε πισω απο το παραθυρο και κοιταξε το απεραντο γαλαζιο που απλωνοταν μπροστα της
Καποτε αυτο της εφερνε ηρεμια αλλα οχι σημερα...
Σημερα μια μελαγχολικη διαθεση την ειχε κατακλυσει, ενιωθε πιο μονη απο ποτε ...
Το μυαλο της ηταν γεματο απο αρνητικες σκεψεις και συναισθηματα,
Αποψε αισθανοταν οτι κανενας δεν την χρειαζοταν πια.
Και πια η χρησιμοτητα μιας νεραιδας αν κανεις δεν την εχει αναγκη ?
Απλα περιμενει ποτε καποιος θα αρνηθει την υπαρξη του ειδους
και θα την οδηγησει στο θανατο....
Στα μεγαλα πρασινα ματια της λαμπυριζει ενα δακρυ που φωτιζει αμυδρα το σκοτεινο δωματιο...
Τοσο καιρο εντυνε την μοναξια των αλλων με χρωματα και μολις συνειδητοποιει οτι νιωθει και αυτη μονη .
Εχει την δυναμη να γιατρευει την θλιψη του κοσμου αλλα αδυνατει να θεραπευσει την δικη της πληγη που μεχρι χθες αγνοουσε..
Ειναι και αυτος ο μαγικος νομος που απαγορευει στα πλασματα σαν αυτη να δενονται με τους κοινους θνητους...
Τους βοηθατε ,τους δειχνετε το δρομο ,εκπληρωνετε τις επιθυμιες τους και εξαφανιζεστε μετα..
Παντα δικαιουνται λιγη μαγεια ανθρωποι που φλερταραν με την απογνωση...
Αυτη τους χαριζεται και τους κανετε να ελπιζουν ξανα.
Αυτο κανουν ολες οι νεραιδες ,αυτο εκανε και αυτη,αλλα δεν μπορει να σταματησει αυτη την φωνη στο μυαλο της
που υποβαλει συνεχεια το ιδιο επιμονο ερωτημα.
Τι θα ελεγε αραγε τωρα ο ποιητης της αν μπορουσε να την δει σε αυτη την στιγμη αδυναμιας...
Θα ηταν παλι προθυμος να δωσει κομματι της ψυχης του για να μην φυγει οπως τις ειχε πει πριν χαθει?
Θα ειχε παλι τα σωστα λογια που θα ελυναν τους γριφους τις μοναξιας και της σιωπης?
Θα εμπαινε παλι μπροστα της και με την γνωστη του επιπολαιοτητα θα ρουφουσε σαν σφουγγαρι οτιδηποτε αρνητικο την πλησιαζε?
Μονο και μονο στην σκεψη του ενα γλυκο κυμα ζεστασιας την καλυψε...
Της το ειχε υποσχεθει αλλωστε οτι θα ειναι παντα μαζι της, και θα μπορει τον αισθανεται οποτε αυτη επιθυμει γιατι ειναι η νεραιδα της καρδιας του...
Η νεραιδα ξαπλωσε και κοιταξε στην ακρη του χεριου της την ασημενια κλωστη που κρατουσε ...
Ηταν η μαγικη κλωστη που την εδενε με τον ποιητη της ..
Την ειχε για την περιπτωση που θα κινδυνευαν να χαθουν...
Ηταν κατι σαν την προσωπικη τους ασφαλεια ...
"Δεν θα την τραβηξω "σκεφτηκε "οχι ακομα τουλαχιστον ,ενιωσα την παρουσια σου αρα ακομα με χρειαζεσαι "
Εκλεισε τα ματια της νιωθοντας ηδη καλυτερα,ηταν μια νεραιδα που καποιος την ειχε αναγκη αρα μια νεραιδα με λογω υπαρξης!


Καπου μακρια την ιδια ωρα ο ποιητης συνομιλουσε με ενα απο τα αγαπημενα του πλασματα σε αυτο τον κοσμο ...
"Θειε μου οταν θα μεγαλωσω θα γινω νεραιδα "του ειπε το ξανθο κοριτσακι με τα δυο τεραστια γαλαζια ματια ...
"Και πως πηρες αυτη την αποφαση μικρη μου δεσποινις?"την ρωτησε χαμογελοντας της ...
"Εσυ δεν λες οτι η καρδια σου ανηκει σε μια νεραιδα ?Ε! Θα γινω και εγω για να την βρω και να στην φερω πισω"
Ο ποιητης δεν μπορεσε να συγκρατηθει και πηρε στην αγκαλια του το μικρο κοριτσακι που του εκδηλωνε με τοσο γλυκο και αθωο τροπο την αγαπη του ..
"Ευχαριστω ομορφια μου αλλα δεν την θελω πισω , της την εχω κανει δωρο και τι εχουμε πει για τα δωρα?"
"Οτι δεν τα ζηταμε ποτε πισω και ουτε περιμενουμε ποτε ανταλαγμα"απαντησε η μικρη και εσκασε ενα χαμογελο με αμυδρα σημαδια ζηλιας...
"Μπραβο το κοριτσακι μου αρα δεν χρειαζεται να γινεις νεραιδα μπορεις να παραμεινεις το αγγελουδι του θειου σου"της ειπε και της εκλεισε το ματι...
Αυτο εξαφανισε και το παραμικρο σημαδι ζηλιας απο το μικρο προσωπακι...
"Καλα θα μεινω αγγελουδι, αλλα πες μου θειουλη μου αφου δεν ειναι ποτε εδω τι στο καλο μοιραζεσαι μαζι της?"
"Τα ονειρα και το φεγγαρι χαρα μου και ιδιαιτερα το φεγγαρι.."
Το ξανθομαλλικο πλασματακι ειχε παρει μια εκφραση αποριας
"Δεν καταλαβα τι εννοεις και τωρα παω να παιξω ,Φιλι?"
"Δεν πειραζει καποια μερα θα καταλαβεις "ειπε και την φιλησε στοργικα "Αντε δρομο τωρα"
Καθως εβλεπε την μικρη του πριγκηπισσα να απομακρυνεται το μυαλο του ταξιδεψε στην νεραιδα του...
Εκλεισε τα ματια του και επανεφερε την εικονα της ..
Αρχισε να σκεφτεται δυνατα ελπιζωντας οτι η κλωστη που τους ενωνε δεν ειχε σπασει...
"Ειναι μερικες φορες που η πραγματικοτητα με νικαει και σκεφτομαι οτι οι νεραιδες γερασαν,οι πριγκηπες εκθρονιστηκαν και οι ιπποτες λαβωθηκαν σε ανιση μαχη ...
Αλλα πανω που παει να με ρουφηξει η δινη της πραγματικοτητας και του αφορητα πληκτικου κοσμου τοτε νεραιδα μου σκεφτομαι τα μεγαλα πρασινα σου ματια ...
Ολα τα πεζα πραγματα εξαφανιζονται και ξαναταξιδευω στην χωρα της μαγειας"
Ο ποιητης ανοιξε τα ματια του και κοιταξε εξω απο το παραθυρο και χαμογελασε ...
Το φεγγαρι ηταν ολογιομο αποψε και πια ηταν σιγουρος οτι η νεραιδα του για μια ακομη φορα θα ειχε νιωσει τις σκεψεις του ...
Η μαγικη κλωστη τους ηταν ακομα αθικτη....

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Poihsh kai mageia...
H magikh klwsth einai akoma
a8ikth...
Kalhnuxta!
:)

Ianos είπε...

S.... μου...
Τι να απαντησω εγω τωρα???
Ενα μεγαλο φιλι και μια αγκαλια μονο εχω να σου στειλω...
Και σιγουρα ειναι ακομα αθικτη...
Πολλα φιλια...

Ανώνυμος είπε...

O Ianos xwris logia???
PRWTOFANES!
Mou phre kairo alla to petuxa telika! ;)

Daria είπε...

Είσαι τελικά εντελώς νεραϊδοπαρμένος...
Καλημέρα Ιανέ. Καιρό έχουμε να τα πούμε. Δεν σας ξέχασα απλά είχα διάφορα...
Φιλιά

kleiw είπε...

Καλησπέρα!!
Το παραμυθένιο κείμενό σας φαντάζει τόσο αληθινό... Με ταξίδεψε σε κόσμους ονειρεμένους, ελπίζω όχι και μακρινούς!!
Και η κλωστή ξετυλίγεται τόσο μαγικά... μια κλωστή που μάς δένει όλους!!

Ianos είπε...

S.... μου...
Πριν μεινω χωρις λογια πιστευω οτι εχω πει πολλα απο οσα κραταω μεσα στο μυαλο μου και πιστευω οτι πρεπει να ειπωθουν!
Φυσικα και επεται συνεχεια ...
Και οσο για σενα ...
Εχεις πετυχει πολυ περισσοτερα απο την προσωρινη μου αφωνια...
Αυτη ειναι το λιγοτερο ...
Πολλα φιλια...

Ianos είπε...

Kαλη μου Daria...
Ειμαι νεραιδοπαρμενος ,το παραδεχομαι...
Ειναι η δικη μου ασφαλεια απεναντι στα ασχημα ...
Εμεις ρωταμε παντα για σας και παντα ειμαστε στην διαθεση σας!
Αλλωστε ειναι γνωστη και δηλωμενη η αδυναμια που σας εχω!:-))
Φιλιααααααα....

Ianos είπε...

Kleiw...
Καταρχας καλως ορισες...
Χαιρομαι ειλικρινα που σε αγγιξαν αυτα που γραφω ...
Που ξερεις μπορει να ειναι και μια αληθεια δοσμενη απο μια αλλη ματια ,πιο φανταστικη,πιο παραμυθενια...
Ο κοσμος μας γινεται οπως τον αφηνουμε εμεις να γινει ...
Αμα η ψυχη σου θελει μπορει να κανει την γκριζα ρουτινα παραμυθι ...
Ολα ειναι θεμα θελησης και πιστης...