22/2/09

ΚΑΤΕΡΙΝΑ...


Πριν δυο μερες επινα καφε με το zombie,
Αναμεσα σε διαφορα θεματα που συζηταγαμε μου πεταξε στο ασχετο
"Ρε φιλε θελω να παρω τα βιβλια της Κατερινας Γωγου,διαβασα ενα ποιημα της χθες το βραδυ και εμεινα"
Ενας απο τους πολλους λογους που το αγαπαω αυτο το παιδι ειναι οτι μου θυμιζει πραγματα
που μεγαλωνοντας ξεχναω...
Εκλεισα τα ματια και θυμηθηκα οτι διαβασα πρωτη φορα κατι δικο της..
Τους "Αποντες "...
Μου το ειχε φερει η Δεσποινα για δωρο στα γενεθλια μου...
Θυμαμαι καθομασταν στην ταρατσα του Μινιον εχοντας κανει κοπανα απο το σχολειο ...
Με ενα φραπε μοιρασμενο στα δυο γιατι δεν ειχαμε λεφτα...
Και τοτε αυτη ανοιξε το μπουφαν της και εβγαλε απο μεσα ενα τυλιγμενο δεματακι..
Ποιος ξερει ποσες μερες μαζευε λεφτα για να μου κανει δωρο...
'Χρονια πολλα μωρο μου,να σε χαιρομαι, δεν ειναι κατι μεγαλο αλλα ειμαι σιγουρη οτι θα σου αρεσει.."μου ειπε χαμογελωντας...
Σκιζοντας το περιτυλιγμα ειδα στο εξωφυλλο του βιβλιου την φωτογραφια της Κατερινας ...
"Καλα αυτη δεν ειναι αυτη που επαιζε με το Κωνστανταρα?"ειπα επιδεικνυοντας την αγνοια μου στο ετερον μου ημισυ..
"Ναι αυτη ειναι ,αλλα ειναι και φοβερη ποιητρια ,Θα δεις οταν το διαβασεις!"
"Ναι ε?"εκανα σκεπτικος
"Παω να φερω ζαχαρη ,πικρα ειναι ο καφες"ειπε η Δεσποινα και με φιλησε πεταχτα στο μαγουλο...
Ανοιξα το βιβλιο που κρατουσα στα χερια μου και σταματησα στην σελιδα 6
Αντι προλογου ελεγε

-"Εν αρχη ην ο Πονος"...

Με παραξενεψε και γυρισα σελιδα..
Αυτο που διαβασα εξαψε ακομα πιο πολυ την φαντασια μου...

-"Μουσα της νυχτας
Μουσα της στερησης
της κυτταρικης μου μνημης της Οργης
δαφνοστεφανωμενο
πολυαγαπητο
παιδι δικο σου ειμαι και εγω
και στις αστρφτερες σου ασφαλτους
με ταραγμενη ενοραση απο το αλκοολ
την ψυχη μου αναβοσβηνω και καταπονω
για την Τιμη σου...."

Η εικονα του χαζοχαρουμενου κοριτσιου του Τζανετακου που εδειχναν οι ταινιες και που ειχα σβηστηκε αμεσως και βιαια απο το μυαλο μου...
Εκεινο το βραδυ διαβασα μονοκοπανια ολο το βιβλιο και ανακαλυψα μια απο τις πιο χαρισματικες συγχρονες ποιητριες ...
Εκτοτε διαβασα ολα τα βιβλια της και τοποθετηθηκε στο εσωτερικο μου ραφι αξιων ψηλα μαζι με διαφορους αλλους χαρισματικους ανθρωπους κατ εμε...
Μονο που ολοι τους ειχαν ενα κοινο χαρακτηριστικο ...
Την αυτοκαταστροφη...
Μαλλον ηταν πολυ ευαισθητοι και δεν αντεξαν...
Εγω παλι με τον καιρο σκληρυνα....
Ξεχασα τους ρομαντισμους και τις αδιεξοδες επαναστασεις και μεγαλωνοντας χαθηκα σε διαφορους δρομους ρουτινας και επιβιωσης και σας εχασα..
Εχασα τα βιβλια της Κατερινας ,ξεθωριασε η μουσικη του Παυλου, και μεγαλοπιαστηκα...
Αλλα μαλλον εσεις δεν με ξεχνατε οπως φαινεται και διαμεσου του φιλου μου του Zombie κανατε ξανα αισθητη την παρουσια σας...
Γιατι ποτε δεν επαψα να ειμαι ροκ μαλλον...
Γιατι ισως ενα κομματι απο την μελαγχολια σας ζει μεσα μου...
Γιαυτο και ως φορο τιμης στην Κατερινα που με επισκεφθηκε
σας παραθετω το αγαπημενο μου ποιημα της...
Για να θυμουνται οι παλιοτεροι και μαθαινουν οι νεοτεροι....

Zombie φιλαρακι σε ευχαριστω που σκαλιζεις της μνημης μου τα βοτσαλα...





Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

5 σχόλια:

manetarius είπε...

... τι καταπληκτικοί άνθρωποι...αγαπημένοι... ουφ..σιγκινήθηκα!

(γειά σου ρε Ζόμπι με τα ωραία σου!)

κόκκινο μπαλόνι είπε...

μπράβο Ιανούλη, μπράβο Ζόμπι με τα ωραία σου, που λέει και το μανιτάρι...Το "θα 'ρθει καιρός" είναι ελπιδοφόρο ποίημα από μια σκοτεινή γενικά ποιήτρια, και γι'αυτό το αγαπώ τόσο πολύ. Το είχα βάλει σε μια ανάρτηση να εδώ
Κρίμα που δε τα κατάφερα να έρθω...θα κανονίσουμε όμως ε; Σας χρωστάω και ένα τραπέζωμα!

Ianos είπε...

μανιταρακι μου...
αυτοι ηταν original ανθρωποι σε μια δυσκολη εποχη,επαναστατες με ουσια και αξια,οχι οπως τωρα...
Και επειδη και εγω μελαγχολησα παμε να τσακισουμε κανα προφιτερολ να μας φτιαξει το κεφι!:-))

Ianos είπε...

Mπαλονι μου αρρωστουλικο...
Το"θα ρθει καιρος"ειναι εξισου φανταστικο απλα το "εκεινο που φοβαμαι πιο πολυ" μετα απο χρονια ζωης παραμενει επικαιρο για μενα!!!
Οσο για το φαι αντε να δουμε με σενα και το μανιταρι που μπλεξαμε...
Ασε που θελω αυτο τον καιρο να παω σε ενα τσιπουραδικο στο αλσος της Νεας Φιλαδελφειας .
Αντε καντε τα κουμαντα σας γιατι θα παρω το zombie και θα παμε να φαμε μονοι μας !
Α! θα παρω και την Ξενη γιατι ποιος ακουει την γκρινια της μετα!!!
πολλα φιλια αλλα απο μακρια μην κολλησω γιατι εγω δεν το μπορω το κρεβατωμα τετοιου τυπου καθολου!
:-))

Zombie@blood είπε...

Δεν καταλαβαινω, καθοτι χαζος (εξου και η χαρα που ειμαι γεματος) γιατι τοσα μπραβο, αλλα η αγωγη μου (και οχι η φυσικη) μου επιβαλλει να σας ευχαριστησω...
Λοιπον..
Ευχαριστω μανιταρακι μουουουου,
σ' ευχαριστω κι εσενα μπαλουν!!!


Υ.Γ παιδια σας παρακαλω ομως, μην το παρακανετε γιατι το παιρνω πανω μου και δε βελτιωνομαι..!!