Ενα χαζο δαχτυλιδι...

Καθοταν πανω στην μηχανη του που ειχε παρκαρει πανω στο πεζοδρομιο...
Ειχε ερθει να δει τον φιλο του στο γραφειο, αλλα κατι η αφορητη ζεστη κατι το οτι αυτος ειχε συνεχομενα ραντεβου τον ειχαν κανει να παρει ενα παγωμενο καφε και να χαζευει την κινηση...
Ξαφνικα μπροστα στην βιτρινα του διπλα χρυσοχοείου σταματησε ενα νεαρο ζευγαρακι...
Χαμογελασε ...
Εβλεπες στα προσωπα τους την υπαρξη της φλογας του πρωτου ερωτα...
"Μωρο μου" μιλησε το αγορι σφιγγοντας τρυφερα την νεαρη υπαρξη επανω του"πες μου σου αρεσει αυτο το δαχτυλιδι?'
"Δεν με νοιαζει αγαπη μου "αποκριθηκε εκεινη "μου φτανει που θα ειμαστε μαζι,στην τελικη ενα χαζο δαχτυλιδι ειναι.."
Την τελευταια φραση την ενιωσε σαν ηλεκτρικη εκκενωση στο σωμα του ...
Γυρισε το βλεμμα του απο την αλλη και κοιταξε τον ουρανο...
Ενα χαζο δαχτυλιδι ..
Το στομαχι του ειχε γινει κομπος και οι σκεψεις αρχισαν να ανασυρονται με τρομακτικες ταχυτητες απο την αρχειοθηκη του μυαλου του..
Ειναι αποριας αξιο πως μια φραση μπορει και ξεκλειδωνει αναμνησεις που εχεις κλεισει στα πιο σκοτεινα μπαουλα της ψυχης σου...
Ηπιε μια γουλια καφε και προσπαθησε να σκεφτει κατι αλλο ...
Ματαιος κοπος ...
Οι αναμνησεις πια ειχαν ερθει στην επιφανεια εμπαιναν στην σειρα και μετασχηματιζοντουσαν σε εικονες...

Σκηνη πρωτη εξι χρονια πριν...
Περπαταγανε ολο το απογευμα ,ηταν το τελευταιο τους απογευμα πριν αυτος φυγει για το νησι που ειχε ανοιξει την καινουργια του επιχειρηση...
Αυτη ως συνηθως ειχε κανει υπομονη και ειχε δειξει κατανοηση στην τρελα του να αφησει το στρωμενο μαγαζακι του για να παει να κυνηγησει το ονειρο του...
Θα το παλευανε οπως παντα ,το μονο που του ειχε ζητησει ηταν αυτη η μεγαλη βολτα με τα ποδια το τελευταιο βραδυ...
Οπως διασχιζανε την Πατησιων τον σταματησε αποτομα μπροστα στη βιτρινα ενος χρυσοχοείου ...
Του εκανε εντυπωση καθως τα κοσμηματα δεν αποτελουσαν αυτο που λενε αντικειμενο του ποθου της,οσο καιρο ηταν μαζι τα αντιμετωπιζε μαλλον αδιαφορα...
Γυρισε και την κοιταξε ,τα μεγαλα μαυρα ματια της λαμπυριζαν και ειχαν κολλησει πανω σε ενα υπεροχο δαχτυλιδι απο λευκοχρυσο που ηταν στο κεντρο της βιτρινας..
"Δεν ειναι υπεροχο?' του ψυθιρισε
"Δεν ηξερα οτι σου αρεσουν τα δαχτυλιδια..' της απαντησε χαιδευοντας την στοργικα ...
"Δεν μου αρεσουν αλλα αυτο ειναι φανταστικο υπεροχο..'
"Μαλιστα... Λοιπον μικρο μου βασανο σου υποσχομαι οτι οταν θα ενωσουμε τις ζωες μας για παντα θα το επισφραγισουμε με αυτο το δαχτυλιδι"
"Εισαι χαζος βρε αγαπη μου δεν το ειπα για αυτο , εσυ εισαι η ζωη για μενα και δεν χρειαζεται καμια επισφραγιση ..."
Τον φιλησε πεταχτα στα χειλη και συνεχισε
"Στην τελικη ειναι μονο ενα χαζο δαχτυλιδι..."

Σκηνη δευτερη πεντε χρονια πριν...
Μετα απο αγωνιωδης προσπαθειες ημερων ειχαν καταφερει με τον χρυσοχοο να βρουν ποιο ηταν το δαχτυλιδι που ειχαν δει πριν ενα χρονο...
Τωρα το ειχε στην τσεπη του και ολα ειχαν παει οπως επρεπε...
Η εκπληξη με την παρουσια του στη γιορτη της ,το δειπνο ,παρολο που εκεινη τελικα δεν ηθελε να πανε να φανε εξω και αναγκαστηκε να μεταφερει ολο το σκηνικο απο το εστιατοριο στο σπιτι του,ακομα και οταν ψυλιαστηκε κατι απο την επισημοτητα του δειπνου αυτος την ειχε παραπλανησει στελνοντας την στο αλλο δωματιο που ειχε αφησει επανω στο κρεββατι ενα φορεμα και μια καρτα που αναμεσα σε αλλα της ελεγε και χρονια πολλα για την γιορτη της!
Εκεινη θεωρωντας οτι εκπληξεις της βραδιας τελειωσαν ειχε χαλαρωσει και απολαμβανε το κρασι της..
Τοτε αυτος εβγαλε το βελουδινο κουτακι απο την τσεπη του το ανοιξε και το εσπρωξε προς το μερος της..
Ενα μεγαλο αχ ακουστηκε και πριν προλαβει να πει οτιδηποτε εβαλε το δακτυλο του στα χειλη της και αρχισε να μιλαει εκεινος..
"Ξερεις οτι δεν θα γονατισω για να πω αυτο που θελω ,ξερεις οτι ειμαι ενας ξεροκεφαλος και παραξενος ανθρωπος "
Πηρε μια βαθια ανασα και συνεχισε...
"Εγω αυτο που ξερω ειναι οτι σε αγαπαω τοσο πολυ που ποναω και οτι οταν εισαι εδω και με κοιτας αισθανομαι οτι δεν υπαρχει τιποτα ασχημο στο κοσμο και κανενα εμποδιο που δεν μπορω να νικησω... Γιαυτο και εγω θελω οτι εχω και οτι αποκτησω στο μελλον να ειναι και δικο σου και να ξερεις πως οτι χρειαστεις θα κανω το καλυτερο μου να στο παρεχω,εσυ το μονο που εχεις να κανεις ειναι να με παντρευτεις και να εισαι υπομονετικη μαζι μου'
"΅Εχω παθει σοκ "ακουστηκε η φωνη της μεσα απο λυγμους
"Μην κλαις μωρο μου εγω νομιζα οτι θα χαιροσουνα'
"Απο χαρα κλαιω μπουμπουνα "
"Αρα αυτο σημανει οτι η απαντηση ειναι...??"
"Ναι αγαπη μου χιλιες φορες ναι"
"Ουφφφφφφφφ, μου δινεται το χερι σας σας παρακαλω"
Πηρε το μικρο χερακι της μεσα στα δικα του και περασε το δαχτυλιδι στον παραμεσο της.
"Στο ειπα οτι με αυτο θα επισφραγιζαμε την σχεση μας"
"Η σχεση μας σφραγιζεται απο την αγαπη μας "
Απλωσε τα χερια της και εβαλε το προσωπο του αναμεσα στις παλαμες της
"Ακου εδω χαζουλι σε αγαπαω οσο δεν φανταζεσαι...Και αυτο παραμενει ενα χαζο δαχτυλιδι...."

Σκηνη τριτη τεσσερα χρονια πριν...
Το τηλεφωνο χτυπουσε σαν τρελο..
"Σηκωσε το ρε φιλε "τον παροτρυνε ο φιλος και συγκατοικος του..
'Και αμα ειναι αυτη?"
"Μιλα της μωρε σιγα.."
Ντριν για μια ακομα φορα ...
"Δεν γαμιεται" σκεφτηκε και το σηκωσε..
"Παρακαλω"
"Καλησπερα ,εγω ειμαι ,πως εισαι?τι γινεται?"
"Εδω προσπαθω να προσαρμοστω στο γεγονος οτι ειμαι ψευτης ,απιστος, ανευθυνος και υπαιτιος για σοβαρη βλαβη στην υγεια σου!Κατα τα αλλα ειμαι περιφημα"
"Δεν χρειαζεται να εισαι ειρωνικος"
"Ποιος ειναι ειρωνικος?Ολα αυτα δεν με αποκαλεσες στην τελευταια μας συναντηση ,αν θυμαμαι καλα"
"Ξερεις γιαυτο πηρα ...Θελω να σου ζητησω μια μεγαλη συγνωμη"
'Για τι απο ολα ?"
"Εκανα εξετασεις με τον καινουργιο γιατρο και ..δηλαδη δεν εφταιγες εσυ..εγινε ιατρικο λαθος... συγνωμη δεν ξερω τι αλλο να πω.."
"........................................."
"Με ακουσες?"
'Ναι"
"Θα με συγχωρησεις ?"
"Καποια στιγμη ισως ...Δεν μπορεις να φανταστεις τι περασα αυτους τους μηνες που ησουν στο νοσοκομειο και ολοι πιστευαν οτι εγω εφταιγα... Δεν θα ειμαι ποτε ο ιδιος πια..."
"Το ξερω ...πρεπει να σου επιστρεψω και το δαχτυλιδι ,ετσι ειναι το σωστο"
"Το σωστο ηταν να με ειχες πιστεψει και να με ειχες εμπιστευτει ...Τωρα δεν θελω τιποτα πισω και ειδικα αυτο ...Ετσι και αλλιως δεν ειναι και τιποτα σοβαρο...Ενα χαζο δαχτυλιδι ειναι..."

"Φιλε !!!Ρε φιλε!!! Με ακους??"
Οι εικονες του παρελθοντος διαλυθηκαν απο μπροστα του και κοιταξε τον φιλο του που ειχε βγει στην πορτα του γραφειου του και τον φωναζε...
"Ελα μεσα ρε, φυγανε οι πελατες...Καλα τι σκεφτοσουνα και ειχες φυγει τελειως?"
Ετριψε τα ματια του και κατεβηκε απο την μηχανη που καθοτανε...
"Τιποτα σοβαρο ρε φιλε ... Τιποτα σοβαρο...Ενα χαζο δαχτυλιδι..."

Ο χορος της βασιλισσας...

Ολοι ηταν εκει...
Η μεγαλη αιθουσα χορου ηταν γεματη απο κοσμο που ειχε ερθει για να παραστει στο χορο που εδιναν καθε χρονο τετοια εποχη τα ανακτορα κηρύσσοντας ετσι την εναρξη των θερινων διακοπων του λαου...
Ο βασιλιας καθοταν βλοσυρος στο θρονο του εχοντας διπλα την βασιλισσα "μελαγχολια "οπως την ελεγαν οι υπηκοοι της λογω του βλεμματος της που σου αφηνε παντα την αισθηση μιας αδιορατης θλιψης..
Οι καλεσμενοι ειχαν χωριστει σε ζευγαρια και περιμεναν να αρχισει η μουσικη για τον πρωτο χορο της βραδιας...
Η βασιλισσα εγυρε προς το μερος του Βασιλια
"Εμεις θα χορεψουμε?"
"Γυναικα!"της απαντησε αποτομα"ο χορος ειναι για τους μαλθακους και τους ηλιθιους"
"Μα .."προσπαθησε να απαντησει αυτη
"Συνελθε" Την εκοψε πριν προλαβει να τελειωσει την φραση της "εισαι βασιλισσα πια , μαθε να φερεσαι σαν τετοια."αμεσως μετα γυρισε το κεφαλι του και εκανε νοημα στους μουσικους να ξεκινησουν...
Η μουσικη ξεχυθηκε στο δωματιο και τα ζευγαρια αρχισαν να λικνιζονται ρυθμικα ...
Η νεαρη εστεμμενη ξεφυσηξε και κανοντας μια γκριματσα αποδοκιμασιας σωριαστηκε σχεδον στο θρονο της...
Ωρες ωρες δεν μπορουσε να τη χωρεσει το μυαλο της αυτη την απαξιωση απο τον ιδιο τον συζυγο της..
Εκλεισε τα ματια της προσπαθωντας να ηρεμησει ακουγοντας μονο την μουσικη ...
Ομως μια γνωριμη φωνη την εκανε να τα ανοιξει σχεδον αμεσως...
"Μεγαλειοτατε, ταπεινος δουλος σας...Ζητω την αδεια να χορεψω με την βασιλισσα τον επομενο χορο"
"Το ξερεις οτι μπορω να σε σκοτωσω μονο επειδη ειχες το θρασος να το ζητησεις ετσι?"του αντέτεινε ο βασιλιας κοιτωντας απο πανω μεχρι κατω τον ατημελητο αντρα που ηταν γονατισμενος μπροστα του..
"Φυσικα βασιλια μου και το γνωριζω ,απλα αν μου επιτρεπεται να σας θυμισω οτι βαση του βασιλικου πρωτοκολλου η εξοχοτητα σας πρεπει να ανοιγει τον χορο με την βασιλισσα..Εαν και εφοσον δεν το επιθυμείτε ,δινεται το προνομιο στον πρωτο καλεσμενο που θα το ζητησει να χορεψει με την βασιλισσα του..."
Ο παραξενος ξενος εκανε μια μικρη παυση και κοιταξε λοξα το προσωπο της βασιλισσας που ειχε γινει κοκκινο απο την αναστατωση....
"Φυσικα κανενα πρωτοκολλο, οσο και αν δειχνει το ποσο κοντα εισαστε στο λαο σας,δεν εχει αξια και ισχυ αμα δεν δωσετε εσεις την συγκαταβαση σας "
Ο βασιλιας κοιταξε μια τον αντρα μπροστα του και μια την συζυγο του αριστερα...
Aμεσως μετα κουνησε το χερι του μπροστα στο προσωπο του σαν να ηθελε να διωξει μια ενοχλητικη μυγα...
Παντα σιχαινοταν και ξεχναγε το τι επιτασσουν τα πρωτοκολλα..
"Οι χοροι ειναι για τους ηλιθιους "γρυλισε"αμα η βασιλισσα επιθυμει να χορεψει ,ας χορεψει"
Το βλεμμα του ξενου αστραψε και στραφηκε προς την πλευρα της νεαρης Βασιλισσας...
Κανοντας μια ακομα πιο βαθια υποκλιση απλωσε το χερι του στον αερα..
"Υψηλοτατη ..."
Εκεινη απλωσε το χερι της,κρατησε το χερι του τολμηρου καλεσμενου και σηκωθηκε ...
Για ενα λεπτο ολα τα κεφαλια γυρισαν και ελαφρυ σουσουρο πλανηθηκε στον αερα που κοπηκε αποτομα οταν ο Βασιλιας σηκωθηκε απο τον θρονο του...
"Η βασιλισσα σας θα χορεψει "ανακοινωσε δυνατα "καντε ολοι στην ακρη να την απολαυσουμε "
Τα ζευγαρια ανοιξαν ενα διαδρομο και ο παραξενος καλεσμενος οδηγησε την βασιλισσα στο κεντρο...
Η μουσικη ξαναρχισε, αυτος περασε το χερι του γυρω απο την μεση της και αρχισαν να στροβιλιζονται στην μεγαλη αιθουσα ενω οι υπολοιποι καλεσμενοι χειροκροτουσαν διακριτικα το χορο της γυναικας του ηγεμονα τους...
Η βασιλισσα εφερε διακριτικα το στομα της προς το αυτι του συνοδου της
"Εισαι τελειως ανευθυνος ετσι?Ενας ανωριμος τρελος εισαι που ψαχνει το θανατο του,ενας..."
"Ενας αντρας ερωτευμενος μαζι σου ειμαι..."την εκοψε"και δεν μπορουσα να αντισταθω στο οτι μπορουσα εστω για λιγη ωρα να σε ξανακρατησω στην αγκαλια μου"¨
Η βασιλισσα προσπαθησε να κρατησει τα δακρυα που ερχοντουσαν στα ματια της..
"Μην μιλας αλλο, σφιξε με"ψελλισε ...
Ο βασιλιας απο τον θρονο του κοιτουσε προσεκτικα το παραταιρο ζευγαρι να χορευει , με το βλεμμα του εψαξε στα πλαγια της αιθουσας και εκανε νοημα σε ενα σωματωδη μελαχροινο αντρα να τον πλησιασει...
Ο αντρας κινηθηκε αστραπιαια και βρεθηκε διπλα στον θρονο...
"Διαταγες εξοχοτατε ..."
"Ξερεις ποιος ειναι αυτος που χορευει με την Βασιλισσα μου?'ρωτησε¨
" Ειναι ξενος βασιλια μου ,πρεπει να ηρθε χθες με το καραβι των προμηθειων,Λενε οτι ειναι ραψωδος η κατι τετοιο στη πολη του"
"Ραψωδος και αηδιες.."ειπε ο βασιλιας παιρνοντας μια εκφραση απαξιωσης...
"Φροντισε μετα το τελος της γιορτης να πεθανει ...και κανονισε να χαθει, να μην βρει κανεις το κουφαρι του, σαν να μην υπηρχε ποτε...ετσι και μαθευτει και φτασει στα αυτια της βασιλισσας θα πεθανεις και εσυ"
"Θα γινουν ολα οπως επιθυμει η υψηλοτητα σας..Αν και σαν αρχηγος της προσωπικης φρουρας τολμω να σας πω οτι δεν βλεπω τον κινδυνο που μπορει να διατρεχουμε απο τον ξενο"
"Εισαι ηλιθιος!!! Μονο ενας ερωτευμενος η ενας τρελος,ασχετα με ολα τα βασιλικα πρωτοκολλα, θα ειχε το θρασος να ζητησει απο μενα να χορεψει με την βασιλισσα.."
Το προσωπο του ηταν πλεον κατακοκκινο απο θυμο..
"Δεν μπορω να χωρισω η να σκοτωσω την βασιλισσα μου αλλα μπορω να εξαφανισω οτιδηποτε την κανει να σκεφτεται σαν γυναικα και οχι σαν βασιλισσα"
"Και αυτος απο οτι ολοι μπορουν να δουν την κανει να νιωθει ετσι... Οποτε οπως σου ειπα μετα το τελος της γιορτης σκοτωσε τον και εξαφανισε το πτωμα του...Και τωρα μπορεις να φυγεις... τελειωσαμε..."

Και τοτε ...κλαιει...

Μερικες φορες κοιταζει τον ευατο της στον καθρεφτη και δεν τον βρισκει πλεον ομορφο...
Καθεται εκει με τις ωρες και αυστηρος κριτης του ειδωλου της του βρισκει ψεγαδια...
Ψεγαδια που δεν βλεπει κανενας αλλος φυσικα...
Μαλλον γιατι χρειαζεται ενα αλλο λογο μελαγχολιας που να καλυπτει τον πραγματικο...
Εχει φτιαξει ενα ειδικο παραθυρο στο πισω μερος του σπιτιου και απο εκει κοιταζει τα αστερια..
Ειδικα τις νυχτες που ηταν μονη τα μετραγε κιολας,μεχρι που καποιος τις ειπε οτι ηταν γρουσουζια και το σταματησε...
Τωρα απλα τα κοιταει και σκεφτεται...
Σκεφτεται οτι εχει κανει τα παντα για κανει την καθημερινοτητα της λειτουργικη και ομορφη αρα δεν πρεπει να εχει
τυψεις η αμφιβολιες..
Και ομως εχει...
Κατι πρεπει να ξεχναει ...κατι σημαντικο...
Καποια βραδια κοιμαται μονη...
Το ξερει οτι αυτο δεν πρεπει να γινεται αλλα εχει παντα ενα καλο λογο για να δικαιολογησει τους παντες εκτος απο τον ευατο της..
Καθεται στον μεγαλο κρεβατι και με καρφωμενο το βλεμμα στο τοιχο σφιγγει το μαξιλαρι στην αγκαλια της..
Δεν μπορει να θυμηθει ποσες νυχτες εχει βιωσει την ιδια ακριβως κατασταση...
Παντως πρεπει να ειναι πολλες..
Αλλα η προσπαθεια την εχει κουρασει και αυτη η κουραση δεν την αφηνει να ξεχωρισει το σωστο απο το λαθος..
Για το μονο που ειναι σιγουρη ειναι οτι αυτες τις στιγμες κατι ξεχναει..κατι παντα τις διαφευγει...
Ειναι σιγουρη οτι εχει κανει οτι περναει απο το χερι της για την αποκτηση της ευτυχιας...
Εχει δωθει ολοκληρωτικα, εχει αγαπησει,εχει βαλει τα θελω της σε δευτερη μοιρα αλλα αντι να ειναι ευτυχισμενη ειναι απλα ικανοποιημενη...
Και αυτο δεν ειναι αρκετο...
Οταν ερχεται αυτη η νυχτα της μοναξιας μαζι της ερχεται και αυτος ο απροσδιοριστος πονος...
Που δεν μπορει να νικησει..
Αξαφνα το προσωπο της σκοτεινιαζει...
Μα πως δεν το εβλεπε τοσο καιρο ...
Τωρα ξερει τι ειναι αυτο που ξεχναει...
Πως τις στιγμες που νιωθει μονη και αδυναμη, τις στιγμες που κανεις δεν την καταλαβαινει και η καρδια της σταματαει απο τον πονο, ειναι παντα μονη της...
Και οσο και αν εχει την αναγκη να αποδρασει παντα στο τελος περιμενει να την λυτρωσει το φως που σκοτωνει την νυχτα και μαζι με την νυχτα σκοτωνει και τα συναισθηματα και τις σκεψεις της...
Μεχρι την επομενη φορα ...
Ενας μικρος σπασμος ταραζει το ομορφο προσωπο της ...
Τελικα αυτο που ξεχναει συνεχως ειναι ο ευατος της και οι αναγκες του..
Και αυτες οι νυχτες μοναξιας λειτουργουν σαν μεγεθυντικος φακος στα κενα της ...
Κενα που δεν επρεπε κανονικα να υπαρχουν...
Και τοτε... κλαιει...

Αναζητωντας το παρελθον...(σκορπιες πολιτικες σκεψεις)...

Παρακολουθωντας τις τρεχουσες εξελιξεις τους τελευταιους μηνες αισθανεσαι σαν να εισαι στο επικεντρο ενος μεγαλου βοθρου.
Και ενα απο τα φαιδρα της υποθεσης ειναι οτι αυτοι που ειναι υπαιτιοι για το σχηματισμο του βρισκονται απο πανω σου και προσπαθουν να σε πεισουν οτι μυριζει ομορφα...
Καθεσαι λοιπον στον αναπαυτικο σου καναπε και ανοιγοντας το τηλεοπτικο σου δεκτη το σαλονι σου πλημμυριζει απο την δυσοσμια...
Ξεπουλημα δημοσιας περιουσιας σε μοναχους ,αλυσιδωτες αποκαλυψεις για ατελειωτες μιζες,απιστευτα παρανομα κυκλωματα που παιζουν με τις αγονες γραμμες,
(Καπου εδω να πω Μπραβο στα πατριωτακια μου που διωξανε τους ελεγκτες του ΣΔΟΕ κακην -κακως απο το νησι),Συνδικατα εγκληματος με πολιτικες διασυνδεσεις ...
Και ολα αυτα εν μεσω οικονομικης αβεβαιοτητητας και κρισης και ενω ολοι οι αρμοδιοι πολιτικοι ζητανε απο εμας να κανουμε θυσιες για την χωρα..
Και αντι να προσπαθουν να σωσουν το πληγωμενο γοητρο του πολιτικου τους συστηματος συνεχιζουν να μας προκαλουν ακομα πιο πολυ..
Βλεποντας ενα πρωθυπουργο να αυτοαναιρειται διαρκως ...
Να λεει προ ευροεκλογων οτι δεν θα βαλει νεους φορους και την επομενη να γινεται φοροεπιδρομη..
Να ζηταει απο οποιον εχει στοιχεια να τα στειλει στην δικαιοσυνη και οταν η δικαιοσυνη επιλαμβανεται να τρεχει να απαλαξει τα στελεχη του απο καθε ευθυνη
ειτε αποχωροντας ειτε εκβιαζοντας πολιτικα οποιον ανοητο ψευτορομαντικο της παραταξης του εχει αντιθετη αποψη υπερ της διαφανειας...
Να παρακολουθουμε να ζητανε απο τους χαροκαμμενους κατοικους της Ηλειας πισω τα τριχιλιαρα που αφειδως μοιραζανε τοτε ενεκα προεκλογικου οφελους...
Να παιρνει την ατζεντα του ΛΑΟΣ για τους μεταναστες αλλα χωρις καποιο συγκεκριμενο σχεδιο απλα και μονο για να σταματησει την διαρροη ψηφων που εχει...
Και βλεποντας ολα αυτα αναριωτιεσαι αν η χωρα αυτη κυβερνιέται τελικα...
Βλεποντας τα οικονομικά αδιέξοδα που έχουν περιέλθει οι πολίτες, που αυτοί και μόνον αυτοί τα αισθάνονται, δεν φαίνεται να συγκινεί τους κυβερνώντες. Μοναδικός στόχος τους, εδώ και αρκετό καιρό είναι, πως θα παραμείνουν με κάθε τρόπο γαντζωμένοι στα γρανάζια της εξουσίας . Μιας εξουσίας βουτηγμένης στα σκάνδαλα και που προσπαθεί να μας πείσει για το ανεπτυγμένο αίσθημα ευθύνης και ότι είναι αυτή και μόνον αυτή, που μας λέει την αλήθεια!!
Και καπου εκει το παιρνεις αποφαση οτι ζεις σε μια χωρα με πληρη καταπτωση αξιων και ιδεεων!!
Φτασαμε σε ενα σημειο που αντι να ατενιζουμε με αισιοδοξια το μελλον αναζηταμε με νοσταλγια το παρελθον..
Στο παρελθον οταν εκανες μια παρανομη η ανηθικη πραξη ησουν δακτυλοδεικτουμενος
Στο σημερα το να εισαι ηθικος η νομοταγης σε οδηγει σε απομονωση απο τον κοινωνικο περιγυρο και ολοι σε κοιταζουν σαν να εισαι ο χαζος της υποθεσης...
Στο παρελθον υπηρχε λεβεντια και αναληψη ευθυνης ..
Στο σημερα υπαρχει συμψιφισμος και ευθυνοφοβια...Παντα φταιει καποιος αλλος....
Στο παρελθον ζουσαμε απλα με τον μισθο μας και ζουσαμε καλα ,το ζητουμενο ηταν να γινεις αναγνωρισμενος στον τομεα σου και οταν βιωνες καποια δυσκολια δανειζοσουν απο συγγενεις και φιλους..
Στο σημερα ο μισθος ενος ζευγαριου δεν φτανει για να συντηρηθει μια οικογενεια και δεν μιλαμε πλεον για ζωη αλλα για επιβιωση,το ζητουμενο ειναι να εισαι αναγνωρισιμος ακομα και αν στο βωμο της αναγνωρισιμοτητας καταπατας την αξιοπρεπεια σου και δανειζομαστε απο νομιμους (τραπεζες) και παρανομους τοκογλυφους με αιματηρα επιτοκια..
Στο παρελθον κοιταγαμε ο ενας τον αλλο στα ματια,ειχαμε τα παραθυρα και τις πορτες μας ξεκλειδωτα,ημασταν ευχαριστημενοι με την καθημερινοτητα μας και δουλευαμε για να ζησουμε..
Στο σημερα κοιταμε ο ενας τον αλλο στην τσεπη ,κυριαρχει ο φοβος και κλειδαμπαρωνομαστε στα μικρα μας φρουρια,εχουμε γινει σκληροι υπερκαταναλωτικοι και παλευουμε να αποκτησουμε ενα καρο ανουσια υλικα αγαθα, ζωντας πια για να δουλευουμε...
Στο παρελθον ειχαμε χρονο για τους αλλους..
Στο σημερα δεν εχουμε χρονο για κανενα παρα μονο για το ευατουλη μας...
Μετα λυπης μου διαπιστωνω οτι η λεγομενη προοδος μας εκανε πολυ περισοτερρο κακο απο οτι καλο ...
Το σημερα σας ειναι ασχημο και δεν με αντιπροσωπευει ..
Μου προκαλει αηδια και απεχθεια...
Και οσο θα συνεχιζεται αυτη η ηθικη και πολιτικη καταπτωση εγω θα παραμενω νοσταλγος αυτου του χθες...
Αυτου του παρελθοντος που εκανε αυτο που λενε ζωη να μοιαζει τοσο ομορφο...
Και πιστευω οτι δεν ειμαι μονος μου..
Και οτι καποια στιγμη ολοι αυτοι οι ρομαντικοι νοσταλγοι θα συμβαλουν ετσι ωστε αυτο το σημερα να γινει ενα πιο υποφερτο αυριο...

Η σκονη της κλεψυδρας...

Και οταν τελικα αποφασισεις τι ειναι αυτο που ζητας,το μονο που θα δεις θα ειναι η σκονη απο την σπασμενη μου κλεψυδρα...
Μια σκονη που ακομα και αυτη θα την "σπρωχνει ο ανεμος προς την αντιθετη κατευθυνση απο αυτη που θα βρισκεσαι..
Και εσυ θα ακολουθεις υποταγμενη την μοιρα που θα σε στελνει ολο και πιο μακρια ....
Και ακομα πιο μακρια και καθως θα απομακρυνεσαι θα προσπαθεις να πεισεις τον ευατο σου οτι ειναι καλυτερα ετσι αλλα παντα θα σε προδιδει η προσπαθεια να κοιταξεις πισω ... Να δεις εστω και λιγη απο την σκονη της κλεψυδρας...
Αλλα δεν θα μπορεις γιατι η τιμωρια της φυγης ειναι η αποκοπη..
Και ετσι και εσυ δεν θα μπορεις να δεις αυτη την σκονη ,που δεν θα κατακαθεται και θα κρυβει μεσα της οτι φοβηθηκες να αποκτησεις...
Και εγω θα ειμαι απο πισω της και καθως η αποσταση θα μεγαλωνει θα επουλωνω της πληγες απο την πτωση μου...
Μια πτωση αποτελεσμα αυτου του ανοητου παιχνιδιου ισορροπιας στο κενο του μυαλου σου...
Και οταν θα εισαι στην ασφαλη φυλακη σου η κλεψυδρα θα υπαρχει μονο στα ονειρα σου,και θα ξαναερχονται στο μυαλο σου αναμνησεις ...
Οταν ηταν μπροστα στα ματια σου δειχνοντας σου οτι υπαρχει αφθονος χρονος...
Και εσυ θα ζεις με αυτες τις αναμνησεις...και θα βρισκεις την ευτυχια μονο στα ονειρα... σ'αυτα τα ανεκπληρωτα ονειρα...
Ο Μορφεας ομως δεν θα ειναι τοσο καλος μαζι σου...οχι δεν θα στο κανει πιο ευκολο...
Ολα τα ονειρα θα τελειωνουν αποτομα με ενα βαρυ γδουπο και θα τρομαζεις καθως θα ξαναβλεπεις την κλεψυδρα να ξαναγινεται χιλια κομματια...
Θα ξυπνας με ενα μουντο κλαμα και θα τρεχεις να ανοιξεις τα παραθυρα προσπαθωντας να ξεδιψασεις την ψυχη σου που πνιγεται και διψαει για αερα...
Αλλα ολα θα ειναι αποπνικτικα και καθως παλι θα σηκωνεται η σκονη στην ομιχλη του νου σου θα σχηματιζει φαντασματα..
Και ετσι θα ζεις η μαλλον δε θα ζεις πια, θα επιζεις απλως... θα επιζεις περιμενοντας την ωρα που ο Μορφεας θα επιστρεψει.. και θα ελπιζεις... θα ελπιζεις να δειξει μεγαλυτερη επιεικεια την επομενη φορα που θα χαθεις στην αγκαλια του..
Και θα σκεφτεσαι οτι ολο αυτο ειναι ενα αποτελεσμα επιλογων και στιγμων...
Ειναι μερικες σκεψεις που στοιχειωνουν τα ονειρα και στην χωρα των ονειρων κανενας δεν μπορει να σε βοηθησει ...
Και μεσα στο μυαλο σου θα επαναλαμβανεται μια αποτις τελευταιες φρασεις που ακουσες πριν σπασει ...
"Προσεξε σε μια στιγμη μην χασεις ολες τις στιγμες σου.."
Αλλα μαλλον πια ειναι αργα...
Θα πνιγεσαι στην φυλακη σου.. μια φυλακη φτιαγμενη με λουκετα απο ενδομυχες τυψεις.. ενα κελι που ολο θα μικραινει κι εσυ θα ευχεσαι να αλλαξει για λιγο ο ανεμος μπας και γευτεις τη σκονη... Να ξανανιωσεις ολα αυτα που ενιωθες τοτε... να τα γευτεις χωρις φοβο αυτη τη φορα..και θα παρακαλας να σκεπασει η σκονη τουτες τις τελευταιες σου στιγμες...
Μα δεν υπαρχουν πισωγυρισματα στον χρονο...
Οτι εγινε θα στεκει παντα εκει και καθως θα ψαχνεις το χαμενο κομματι της εικονας σου θα παραμενεις παντα εγκλειστη του χθες και Θα προσπαθεις να γινεις ενας εν δυναμη δραπετης του αυριο...
Του αυριο..... ποιου αυριο???
Θα θες να υπαρξει αυριο ζωντας με μια καινουρια ελπιδα ή καλυτερα να μη ξημερωσει ποτε γιατι δεν αντεχεις αλλο πονο???
Τραγικη ειρωνεια...
Ακομα και τωρα αναποφασιστη εισαι...
Σαν να γυρισες στην αρχη...
Αλλα δεν ειναι η αρχη, αυτη τη φορα ειναι το τελος....

Σ'ενα ονειρο...

Συχνα πυκνα κολλαω με ενα τραγουδι..
Αναλογα την συναισθηματικη μου κατασταση ,βρισκω το τραγουδι που την περιγραφει καλυτερα και το ακουω συνεχεια..
Για αυτο και μετα αυτο το τραγουδι μου αποκταει αξια για μενα και οταν το ακουω φερνει αμεσως εικονες απο μια συγκεκριμενη περιοδο της ζωης μου...
Μαλλον ετσι εχω μαθει να ταξινομω τις αναμνησεις μου...
Με μουσικες...
Αυτο τον καιρο εχω κολλησει με το "Σ'ενα ονειρο" των "Υπονοια"...
Επειδη σε οτι ακουω δινω μεγαλη βαση στο στιχο μπορω να πω οτι αυτο ειναι ενα απο τα τραγουδια που εχω ζηλεψει και θα ηθελα να το ειχα γραψει εγω...
Ισως γιατι ενιωσα οτι καποιος να μπορεσε να δει τι γινεται μεσα στο μυαλο μου αυτη την στιγμη και το αποτυπωσε με λογια πριν το κανω ο ιδιος ...
Αλλα για αυτο υπαρχουν τα τραγουδια και οι τραγουδοποιοι ...
Για να εκφραζουν συναισθηματα...
Και σε καποιες στιγμες μεσα απο ενα τραγουδι ο δημιουργος και ο ακροατης ταυτιζονται ...
Σαν να εχουν ζησει την ιδια ιστορια και θελουν να πουν ακριβως τα ιδια πραγματα...
Και αυτο μπορει να γινει γιατι μερικες φορες καποιοι αγνωστοι μας φωτογραφοι μπορουν και μας βγαζουν τις καλυτερες φωτογραφιες ψυχης!!!




«Όταν κλείνουν τα φώτα, η ψυχή σου κουρνιάζει
και στο σκοτάδι χορεύει με τις λέξεις…
Ο ήχος των δεικτών την ύπαρξή σου βιάζει…
Κι εσύ, θέλεις να τρέξεις…
Και τότε εμφανίζονται μονοπάτια…»

Στο μονοπάτι αρχικά εμφανίστηκε μια μάγισσα,
αόριστα ψιθύρισε πως άργησα,
ότι ο δρόμος των σκιών θα ‘ναι μακρύς και γλυκός
και πως κάπου κάπου θα δακρύζει ο ουρανός.
Λίγο βιάστηκα για να βρεθώ σ’ ένα ξέφωτο
να δω μια μάχη ένα βράδυ αξημέρωτο
Είδα κάποιον να υψώνει ένα σπαθί μπροστά μου
και, ρίχνοντας το, να ψελλίζει τ’ όνομά μου.
Θυμήθηκα πολλά και δάκρυσα ασυναίσθητα,
κατάλαβα πως έπρεπε να φύγω και συνέχισα.
Στο διάβα μου αντίκρισα κρίνα λευκά,
προάγγελοι θανάτου στοιχισμένοι σε σειρά
και μια νεράιδα να λέει για μια ατέλειωτη έξη
που μου άφησε στα χείλη μια παράξενη γεύση.
Είδα προδότες σε κελιά, σε κατάσταση σήψης,
με λουκέτα φτιαγμένα από ενδόμυχες τύψεις.
Χάθηκαν. Και προχώρησα πιο πέρα,
ένας μάγος με φίλεψε μια γυάλινη σφαίρα
Τα μάτια του έχυσαν δυο σταγόνες δάκρυα γνώριμες,
αλήτρες ανάσες από στιγμές πιο απόμερες.
Πήρα χρώματα και στα κέρναγα παντού
με το χρώμα της φωτιάς στο χρώμα του δειλινού
και με θυμάμαι να λέω πριν το σκοτάδι με βρει
‘Θέλω Απόψε Να Αγγίξω Την Ουράνια Σιωπή’


Σ’ ένα όνειρο θα ζήσω τώρα πια
αφού ο κόσμος μου δεν σας βολεύει
εκεί που ακόμα υπάρχουν ξωτικά
κι ο άγγελος μου κάπου κάπου ζωντανεύει
Σ’ ένα όνειρο θα φύγω, θα χαθώ
κι όταν για μένα θα μιλάτε θα σωπαίνω,
θα σας κοιτάω από μακριά και θα γελώ
και ευτυχισμένος κάθε βράδυ θα πεθαίνω


Κι όμως με βρήκε το σκοτάδι, όρθιο ακόμα
να ‘μαι μόνος, στης πανσέληνου το χρώμα.
Κάθε βήμα μου έμοιαζε πιο σκοτεινό
και στο βάθος θαρρώ αίμα έσταζε απ’ τον ουρανό.
Σαν παραμύθι ευχήθηκα να περάσει η ζωή μου
κι ιστορίες διάβαζα, να δω ποια μου ταιριάζει.
Σε πριγκίπισσα που κοιμόταν έδωσα το φιλί μου
κι όταν ξύπνησε άρχισε να ουρλιάζει.
Έσκυψα κεφάλι ίσως δάκρυσα πιο πέρα
στα μέρη που ποτέ δεν ξημέρωσε η μέρα
γιατί μαύρα δαιμόνια έκρυβαν τον ήλιο
ενώ ο χρόνος εξορίστηκε απ’ της νιότης το βασίλειο.
Εκεί στολίζονται τα δάση μόνο από ιτιές
που απ’ τη γέννηση τους έχουν έτοιμες θηλιές
πλεγμένες από ψέματα και όρκους πατημένους
κι οι μανδραγόρες χορεύουν κάτω από τους κρεμασμένους.
Κυνήγι μαγισσών γι’ αθάνατα ξόρκια.
Με πλησίασε μια κι είπε τα παρακάτω λόγια.
Κρύβω μέσα μου, λέει, μια άπ’ τις προφητείες :
Όπου δω ανατολή εκεί θα χρίζονται μεσσίες.
Σκέψεις βγαλμένες απ’ της ψυχής μου τα υπόγεια,
μ’ ένα μικρόφωνο θα βαφτιστούν υπόνοια
κι αύριο θα με βρει του ήλιου το γέρμα
μ’ ένα βέλος στη καρδιά, αντί στη φτέρνα.
'Άξαφνα χάθηκαν όλα, με την πρώτη ακτίνα από το φως
κι ο ουρανός μοιάζει τόσο μελαγχολικός.
Ας ήτανε το παραμύθι να μην τελείωνε νωρίτερα,
τα όνειρα που πεθαίνω για μένα είναι τα καλύτερα.'

Σ’ ένα όνειρο θα ζήσω τώρα πια
αφού ο κόσμος μου δεν σας βολεύει
εκεί που ακόμα υπάρχουν ξωτικά
κι ο άγγελος μου κάπου κάπου ζωντανεύει
Σ’ ένα όνειρο θα φύγω, θα χαθώ
κι όταν για μένα θα μιλάτε θα σωπαίνω,
θα σας κοιτάω από μακριά και θα γελώ
και ευτυχισμένος κάθε βράδυ θα πεθαίνω

Στίχοι: Υπόνοια
Μουσική: Υπόνοια
Πρώτη εκτέλεση: Υπόνοια

Eσωτερικη αναζητηση...

Mην με κοιτας με αυτο το βλεμμα...
Στα εχω ξαναπει ολα αυτα ,απλα δεν λες να τα καταλαβεις ...
Και με αναγκαζεις να επαναλαμβανομαι...
Ακουσε τα λοιπον ξανα...
Ξεκιναμε...
Εχεις το δικαιωμα να διεκδικησεις οτι η ζωη μπορει να σου προσφερει...
Χωρις σκεψεις ,χωρις φοβους,χωρις αυτοπεριορισμους...
Το καλυτερο πραγμα που μπορεις να κανεις για σενα αυτη την στιγμη ειναι να σπασεις τα οποια δεσμα σε κρατανε καθηλωμενη και να πεταξεις...
Στο ειχα πει θυμαμαι μια μερα που δεν μπορουσες να δεις απο τα δακρυα ,οτι υπαρχει πολυ περισοτερρος ουρανος απο αυτον που σου εχουν περιγραψει...
Γιατι ποτε δεν με πιστευεις με την πρωτη?
Γιατι σου αρεσει τοσο πολυ να ταλαιπωρεις τον ευατο σου?
Παυση...
Τι ομορφη που εισαι οταν εχεις αυτο το απορημενο βλεμμα...
Συνεχεια...
Να ξερεις οτι δεν γεννηθηκες νικητρια και σιγουρα δεν νικηθηκες ηττημενη...
Τον ευατο σου τον εφτιαξες μονη σου και ειναι αποκλειστικα δικο σου δημιουργημα...
Κανενας Θεος η ανθρωπος δεν ειναι συνυπευθυνος...
Ειναι δικο σου και ανηκει μονο σε σενα ...
Σε κανενα αλλο...
Δωσε μου το χερι σου ...
Σε αυτο το λεπτο χερι κρατα την αληθεια σου...
Κρατα την σαν το μονο φως που θα εχεις αναγκη...
Και κανε την αγωνια σου ελπιδα ...
Τοσο μεγαλη ωστε ο φοβος να μην μπορει να σε φτασει...
Παρε μια βαθια αναπνοη γιατι πλεον μπαινουμε στην τελικη ευθεια...
Να θυμασαι οτι δεν υπαρχει κανενας λογος να παραδωσεις ποτε την ζωη σου σε οτι μισεις η σε οτι σε μιζεριαζει...
Η μονη αληθινη σου υποχρεωση ειναι να λες την αληθεια στον ευατο σου..
Για τα παντα σου,καλα η κακα, ομορφα η ασχημα ...
Η εσωτερικη σου αναζητηση γλυκια μου ισως χρειαζεται κατι παραπανω απο λογια ...
Και καθως θα δυναμωνουν στο μυαλο σου οι διαφορες φωνες σκοτωσε πρωτα αυτες που σε μπερδευουν...
Ακομα και αν μια απο αυτες ειναι η δικια μου...
Και οταν το καταφερεις αυτο θα δεις οτι στο τελος αυτης της αναζητησης οι απαντησεις ηταν εκει απο ανεκαθεν...