Μερικοι ανθρωποι "πετανε"...

Που να εχουν κρυφτει αραγε εκεινες οι στιγμες;
Ξερεις ποιες...
Εκεινες που αισθανομουν οτι ο κοσμος χωρουσε μεσα στις παλαμες μου....
Τοτε που πετουσα...
Υπερηφανος και αφοβος...
Θυμαμαι που κατεβαινα ποτε ποτε,στεκομουν στην ακρη του γκρεμου και απο εκει αγναντευα και γελουσα με τους φοβους και τις αδυναμιες των αλλων...
Σαν χθες μου φαινεται αυτη μου η υβρις...
Και τωρα να..
Μου κρυφτηκαν οι στιγμες και η μαγεια ολο και εξασθενει...
Και οσο εγω μεγαλωνω τοσο μικραινουν οι φοβοι και τα λαθη των αλλων...
Και οσο αυτα μικραινουν τοσο μεγενθυνονται τα δικα μου...
Αλλα σε πεισμα του πανικου μου συνεχιζω να ψαχνω εναγωνιως τροπους...
Για να δυναμωσω και παλι την μαγεια ... Να ξαναβρω το χαμενο μου πεταγμα...
Ειναι ωρες που δεν στο κρυβω απελπιζομαι και σκεφτομαι οτι μπορει να μην ξαναπεταξω ποτε...
Να μεινω καρφωμενος εδω ψαχνοντας να βρω το αντιδοτο οταν δεν εχεις πια φτερα...
Και ποιο να ναι αραγε αυτο;
Ο συμβιβασμος;Η εναρμονιση;Η παραδοχη μιας ανυποφορης ρουτινας και μιας μιζερης πραγματικοτητας;
Αν αυτο ειναι το αντιδοτο εγω δεν ξερω αν μπορω να ζησω ετσι...
Με αυτα τα μετρα και σταθμα...
Και αν θελετε να ενταχθω σε καποιο κοπαδι ματαιοπονειτε...
Μην με περιμενετε...
Φυγετε χωρις εμενα...

Και εσυ...
Που ζεις μεσα στο υπεροχο πολυτελες κουτι σου...
Ξυπνα...
Κοιτα πισω απο τις ψευτικες ανεσεις και τους συμβιβασμους που εχεις πεισει τον εαυτο σου οτι αγαπας και τοτε θα δεις...
Οτι το νοημα της ζωης βρισκεται αλλου...
Ειναι εκει εξω...
Στο γαλαζιο του ουρανου και της θαλασσας...
Στα χρωματα του ουρανιου τοξου μετα την βροχη...
Στην μυρωδια του βρεγμενου χωματος..
Εξω απο το κουτι σου ...
Που μπορει να σε διατηρει ομορφο και θελκτικο εξωτερικα αλλα ταυτοχρονα διαβρωνει και σαπιζει οτι ομορφο εχεις μεσα σου...
Ισως να μην καταλαβαινεις τι θελω να σου πω...
Ισως ο μονος τροπος για να σε κανω να το δεις ειναι να σου δωσω τα ματια μου...
Αλλα αξιζει να το προσπαθησουμε...
Ξερεις..Υπαρχουν μερικοι ανθρωποι που πετανε...
Κοντρα σε ολους και ολα ανοιγουν τα φτερα τους και πετανε....
Το ξερω γιατι καποια στιγμη ειχα πεταξει και εγω ...
Και ενα θα σου πω, ανυπομονω για την στιγμη που θα το ξανακαταφερω...
Γιαυτο μην φοβασαι, σπασε τους δεσμους με οτι σε κραταει φυλακισμενο και πεταξε...
Μην το σκεφτεσαι αλλο...
Γιατι οση ωρα καταναλωνεις στους δισταγμους σου καποιος αλλος εκει εξω ξεδιπλωνει τα φτερα του και ετοιμαζεται να πεταξει πριν απο σενα ..
Και εγω δεν μπορω να σου περιγραψω την αισθηση ...
Πρεπει να την βιωσεις...
Και τοτε θα καταλαβεις...
Δεν εχω να σου πω κατι αλλο αποψε παρα μονο αυτο ...
Μερικοι ανθρωποι κατορθωνουν και πετανε και μερικοι αλλοι ανησυχουν τοσο πολυ να μην καταστρεψουν τα ομορφα φτερα τους που μενουν στο εδαφος...
Ειναι η ωρα να διαλεξεις τι ειδους ανθρωπος θελεις να εισαι...