Θανατικη ποινη...

Θελω να θεωρω τον εαυτο μου προοδευτικο ανθρωπο...
Με συγχρονες αποψεις και ευαισθησιες σε μια μεγαλη γκαμα θεματων...
Αλλα υπαρχουν καποια συγκεκριμενα θεματα μεσα στο συστημα αξιων μου που δεν μπορω και δεν θελω να πεισω τον εαυτο μου να ειναι προοδευτικος...
Ειναι μερικες πραξεις που κανουν να ξυπνανε μεσα μου, τα πιο πρωτογονα και συντηρητικα μου συναισθηματα...
Και ειλικρινα σας το λεω,αυτο δεν με ενοχλει καθολου ...
Ειδα χθες με εκπληξη και αηδια την συλληψη ενος 56χρονου , παιδιατρου παρακαλω,
ο οποιος,ακουσον ακουσον, εχει βιασει 103 παιδακια απο 3 μηνων (μπορειτε να το διανοηθειτε αυτο;) μεχρι 13 ετων...
Ο γιατρος, ο οποιος οι γονεις πηγαιναν και εμπιστευοντουσαν το αρρωστο αγγελουδι τους ,το βιαζε και κατεγραφε κιολας την αρρωστημενη πραξη του σε βιντεο...
Οι αρχες κατα την ερευνα βρηκαν διαφορα βιντεο διαρκειας 13 ωρων...
Παλι καλα που ενα διχρονο κοριτσακι (ναι καλα διαβασατε, δυο μολις χρονων) βρηκε το θαρρος και παραπονεθηκε στους γονεις του για την συμπεριφορα αυτου του ανθρωπομορφου κτηνους...
Εχω πολλα νευρα και δεν θελω να υπερθεματισω,απλα θελω να πω οτι για αυτου του ειδους τις πραξεις εγω πιστευω οτι πρεπει να ισχυει η θανατικη ποινη...
103 παιδακια κακοποιηθηκαν και τρομοκρατηθηκαν για να ικανοποιησει τις ανωμαλες ορεξεις του ενας αηδιαστικος υπανθρωπος...
Εχοντας 5 ανηψακια απο τα οποια τα 3 ειναι ανηλικα μονο μια τιμωρια βλεπω να ταιριαζει στην φυση του εγκληματος που διαπραχθηκε..
H θανατικη ποινη ...
Και σε αυτο το θεμα επιτρεψτε μου να ειμαι συντηρητικος του κερατα και να μην δεχομαι κανενα ελαφρυντικο και καμια δικαιολογια...
Συγχωρεστε μου σημερα τοσο το υφος γραφης οσο και τα νευρα..
Απλα πιστευω οτι για κατι πραξεις τοσο φρικτες οσο αυτες, ακομα και το οφθαλμος αντι οφθαλμου δεν ειναι μια δικαιη ανταλλαγη...

Ακομα και αν...(Σιγα μην κλαψω...)

Ακομα και αν...
Καποιος σου δηλητηριασει τις σκεψεις και σου στοιχειωσει τα πιο ομορφα ονειρα...
Ακομα και αν...
Ανθρωπομορφα φιδια που κυκλοφορουν αναμεσα μας σε αφθονια,βρουν και δαγκωσουν την αχιλλειο πτερνα σου...
Ακομα και αν...
Aισθανθεις οτι οι ευχες στερευουν και η πολυποθητη σου Ιθακη παραδιδεται στην ληθη...
Ακομα και αν...
Νιωσεις οτι το μελλον σου ειναι υποθηκευμενο και εξαρταται απο αχαριστους και ανικανοποιητους ανθρωπους που εχουν χαθει σε εωλες ατομικες απολαυσεις..

Μην κλαψεις....

Ακομα και αν...
Νιωθεις οτι βαρια δεσμα κρατανε φυλακισμενη την διαφανη ψυχη σου...
Ακομα και αν...
Σε καταφερουν να ενδωσεις σε ολες αυτες τις υλικες απομιμησεις...
Ακομα και αν...
Δεις οτι η ζωη σου πια ειναι χωρις αισθηματα αλλα ενας παθιασμενος αγωνας για να κρατας τα προσχηματα..
Ακομα και αν...
Προσπαθησουν να σκοτωσουν τον λιγο πολυτιμο σου χρονο σπαζοντας την μικρη σου κλεψυδρα.....

Μην φοβηθεις...

Ακομα και αν...
Ολα και ολοι ειναι εναντιον μας,εσυ να μην ανησυχεις ...
Μονο πιασε το χερι μου... Ειχα φυλαξει λιγη απο την μαγεια καπου εδω...Ετσι για παν ενδεχομενο...
Ολα θα πανε καλα...Το διαισθανομαι...Ελα να παραγγειλουμε φωτια και να την πιουμε ασπρο -πατο...
Το ξερεις και εσυ πια...Κανεις δεν μπορει να μας νικησει οταν ειμαστε ενα...
Αφησε τα φιδια να σερνονται και τους τυφλους οδηγους να καθοδηγησουν τους κοντοφθαλμους...
Εσυ μεινε διπλα μου και τραγουδησε αποψε μαζι μου ... Παμε...


Σιγα μην κλαψω,σιγα μην φοβηθω....

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.


Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας

Γαλαζιο του ουρανου...

Καποιες νυχτες θα ηθελα να μπορω να ανακατεψω τον χρονο...

Ετσι ωστε να αποκτουσα το χαρισμα να ερχομαι παντα την σωστη στιγμη...

Aλλα δυστυχως δεν μπορω...

Ειναι παλι στιγμες που θα ηθελα να ειχα την δυναμη να οδηγησω τα ταξιδια σου καπου ονειρικα...

Καπου που η ψυχη σου να ανυψωθει και να χαμογελασει...

Δεν το εχω καταφερει ακομα...

Καποιες αλλες φορες θα ηθελα να μπορω να μεθυσω τις αισθησεις σου ωστε να μην νιωθουν τιποτα αλλο εκτος απο χαρα και ευλογια...

Ψαχνω τον τροπο...

Εμπιστεψου με... Θα τον βρω...

Αλλα ας μην βιαζομαστε...

Ας χασουμε το μυαλο μας σιγα σιγα...

Ειναι φορες που οταν κλεινεις τα ματια σου για να κοιμηθεις, ξερεις ,το τι στα αληθεια ειμαι για σενα...

Ειμαι η αγρυπνη νυχτα...

Γεματη ονειρα...

Γεματη προστασια...

Γεματη δωρα ...

Γεματη ανησυχια για το χρονο ...

Και οταν η νυχτα φευγει και η μερα φωτιζει το προσωπο σου αντι να σβησω και να πεθανω, εγω μεταλλασσομαι και γινομαι ναυαγος...

Ενας ναυαγος που παλευει στο κυμα του χαμογελου σου...

Και κινδυνευει να πνιγει μονο απο τα δακρυα σου...

Ειναι ωρες που ευχομαι να ημουν ποιητης για να μπορουσα να εκφραστω καλυτερα ...

Και να αγγιξω οσο πιο βαθια γινεται την ψυχη σου...

Αλλα δεν ειμαι ...Και δεν θα γινω ποτε....

Γιαυτο θα συνεχισω να καταθετω την δικη μου ψυχη με τον οποιο φτωχικο τροπο και μεσο διαθετω...

Και θα μενω εδω ,εκθαμβος θεατης της ομορφιας σου...

Και δεν μιλω μονο για το υπεροχο περιβλημα...

Δεν μιλω για αυτο που ολοι με τα ματια βλεπουν...

Για μενα το υπεροχο κομψοτεχνημα που θαυμαζω ειναι η ψυχη σου ...

Που ειναι σαν ενα πορφυρο τριανταφυλλο κλεισμενο σε μια διαφανη κασετινα στολισμενη με πολυτιμα διαμαντια...

Και ειναι καποιες νυχτες που απορω...

Αξιζει αραγε τοση ομορφια ενας ρομαντικος τρελος που σε πεισμα ολων ,συνεχιζει να κυνηγαει το γαλαζιο του ουρανου;

Η σωστη πλευρα του μυαλου μου...

Ει σε σενα μιλαω... Εισαι ενταξει;
Βγαλε αυτο το απογοητευμενο υφος απο το προσωπο σου...
Σου το ειχα πει οτι υπαρχουν μερικα μονοπατια που δεν ειναι γραφτο να ακολουθηθουν...
Εχουν σχεδιαστει για να μεινουν για παντα απατητα...
Σε ενα τετοιο θεωρησε οτι επεσες γιαυτο ξανασηκω και συνεχισε...

Παψε να μεμψιμοιρεις...

Παψε να μοιρολατρεις..

Ξερεις...
Ακομα και απο εδω που βρισκομαι μπορω να δω τα ματια σου...
Και με στεναχωρει που βλεπω το ενα να ειναι καρφωμενο στο δεντρο που αντικαθιστα το δασος και το αλλο να αλληθωριζει σε ενα αμφιβολο αυριο...
Σε παρακολουθω καθε πρωι που σηκωνεσαι απο το κρεββατι σου και προγραματιζεις το μυαλο σου για να βγεις εξω σαν καλοκουρδισμενο ρομποτακι...
Αποδεχομενος τον ανιαρο ρολο σου...
Αγοραζοντας την βολικη αληθεια που σου προσφερεται...
Αλλα εγω δεν θα σε αφησω σε ησυχια..
Θα σου φωναζω οτι το μονο που πρεπει να κανεις ειναι να δωσεις στον εαυτο σου την πολυτελεια του χρονου και να ακολουθησεις τις ενδειξεις...
Θα δεις που θα αλλαξει η ρουτινα...
Πιστη και θεληση χρειαζεται....
Ειμαι σιγουρος οτι μπορεις να το κανεις ...
Οπλισου με το καταλληλο εργαλειο και ξυσε απο τα παπουτσια σου αυτη την κολλωδη λασπη που σε κραταει βαλτωμενο στο χθες και σε ανουσιες εμμονες...
Και οταν το καταφερεις θα νιωσεις πως ειναι το πραγματικο αυριο...
Που θα το ζωγραφισεις με τα δικα σου χρωματα και θα το τραγουδησεις με τις δικες σου νοτες...
Ξερω οτι πολλες φορες αυτα που σου λεω σου φαινονται δυσνοητα και ουτοπικα...
Κατανοω οτι ειναι δυσκολο να τα αποδεχθεις...
Ενα πραγμα θα σου πω ακομα...
Να θυμασαι οτι τα συνορα του μυαλου μας ειναι το τελευταιο πραγμα που ανακαλυπτουμε αλλα ισως θα επρεπε να ειναι το πρωτο μερος που θα επρεπε να πηγαινουμε ...
Γιατι εκει ολα ειναι ξεκαθαρα...

Εγω ειμαι ο Ιανος...
Εχω βαλει τα συνορα στην μεση και εχω χωρισει το μυαλο μου σε δυο πλευρες...
Τις εχω ονομασει Σωστη και Λαθος...
Μην σε απασχολει η Λαθος γιατι δεν προκειται την γνωρισεις ποτε...
Αλλα θα ηθελα πολυ να σου χαρισω την αλλη μου πλευρα για να δεις τα πραγματα απο την δικη μου οπτικη γωνια...
Τωρα αυτο μου το δωρο δεν ξερω αν θα σου ειναι αχρηστο η πολυτιμο...
Το μονο που ξερω ειναι οτι αυτο επιθυμω να σου χαρισω αποψε ...
Την Σωστη πλευρα του μυαλου μου...

Κουρασμενος κλοουν...

Ειχα ενα παραξενο εφιαλτη εχθες...
Εναν εφιαλτη αλλιωτικο απο τους συνηθεις...
Γιατι αυτος ειχε ριζες στο υποσυνειδητο μου...
Στις παιδικες εικονες που κατοικουν στο πισω μερος του μυαλου μου...
Εσεις δεν εχετε καποια εικονα που την ειδατε παιδακι και σας εχει μεινει ανεξιτηλη;
Εχω εχω δυο τρεις και την μια απο αυτες την ξαναζησα χθες στον υπνο μου..

Ημουν παλι δεκα χρονων ...
Ημουν ξανα μεσα στο μεγαλο τσιρκο που ειχε επισκεφτει την πολη μας ...
Ξαναβιωνα ολη αυτη την εκπληξη και την μαγεια που νιωθει ενα παιδι σε αυτου του ειδους τα θεαματα...
Ακροβατες,αγρια ζωα, ταχυδακτυλουργοι ολα περναγαν μπροστα απο τα ματια σου και σε εκαναν να νομιζεις οτι μολις ειχες εισελθει σε ενα αλλο κοσμο, σε καποια αλλη διασταση...
Και μετα βγηκε ο κλοουν ...
Δεν ειχα ξαναδει εναν μεχρι τοτε...
Τα μεγαλα αστεια ρουχα ,το εντονο βαψιμο,το μεγαλο κοκκινο ζωγραφισμενο χαμογελο,εφεραν αμεσως μια ευφορια στην παιδικη καρδια μου...
Στα επομενα 15 λεπτα ο κλοουν με γκριματσες ,τουμπες ,παντομιμα ειχε κανει ολο το κοινο στο τσιρκο να γελαει...
Φαινοταν σαν να ηταν μια αστειρευτη πηγη γελιου και χαρας...
Οταν τελειωσε η παρασταση, ο θειος μου με ρωτησε αν θελω να παμε στα παρασκηνια να δω απο κοντα τους καλλιτεχνες ...
Φυσικα και ηθελα,ποιο παιδακι δεν θα το ηθελε αλλωστε ...
Περασαμε μια μεγαλη τεντα και απο πισω ηταν γεματο μεγαλα κλουβια που ειχαν τα διαφορα ζωα και μικρες σκηνες που προφανως εμενα οι ανθρωποι του θιασου...
Ειδα απο κοντα τα λιοναρια ,περασα απο την τεντα του ταχυδακτυλουργου ο οποιος εβγαλε απο το αυτι μου ενα μαντηλι, αλλα εγω περιμενα πως και πως να ξαναδω τον κλοουν...
Θυμαμαι οτι σε μια στιγμη ειδα μια πολυχρωμη σκηνη και ημουν βεβαιος πως ηταν εκει μεσα...
Αφησα αποτομα το χερι του θειου μου και ετρεξα προς τα εκει ...
Φτανοντας στην εισοδο της σκηνης αντικρυσα ενα απροσμενο θεαμα...
Ο κλοουν με το τεραστιο κοκκινο χαμογελο εκλαιγε με λυγμους επανω σε ενα τραπεζι...
Απο το επιφωνημα εκπληξης που εβγαλα μαλλον καταλαβε την παρουσια μου και ανασηκωσε το κεφαλι του...
Και τοτε ειδα την εικονα που με σημαδεψε...
Οι μπογιες απο τα δακρυα και το τριψιμο ειχαν αλλιωθει και ετρεχαν σε ολο του το προσωπο ...
Δεν υπηρχε κανενα μεγαλο χαμογελο πια ,και το προσωπο που με κοιτουσε εκεινη την στιγμη ηταν τρομακτικο ...
Ο κλοουν με κοιταξε στα ματια για μια στιγμη και αμεσως μετα ξανακρυψε το προσωπο του.
Τοτε ακουσα την φωνη ενος μελους του θιασου να λεει στον θειο μου που ειχε φτασει διπλα μου.
"Παρτε τον μικρο απο εδω σας παρακαλω, ο κλοουν δεν ειναι σε καθολου καλη κατασταση, πριν την παρασταση σκοτωθηκε η συζυγος του σε τροχαιο.Ειναι αποριας αξιο που μπορεσε και επαιξε κιολας.."
Φυγαμε αμεσως ,αλλα εγω πηρα και την εικονα και τα λογια μαζι μου για παντα...
Χαραγμενα στο μυαλο και στην ψυχη ..
Και εχθες τα ξαναζησα στα ονειρα μου...


Ξερω ομως οτι περα απο τα ονειρα, αυτο μου το βιωμα με εχει κανει να αντιδρω κατα τον ιδιο τροπο...
Τον εχω ονομασει "η μεθοδο του κλοουν..."
Αποφευγω να μοιραζομαι τον πονο και την στεναχωρια και τα προβληματα μου με τους ανθρωπους που ειναι κοντα μου...
Φοραω την μασκα του δυνατου , του χαμογελαστου , του ξεγνοιαστου...
Του ανθρωπου που θα βρει ολες τις λυσεις ,που θα δωσει ολες τις απαντησεις...
Που δεν θα λυγισει κατω απο τις δυσκολιες και πιεσεις...
Και τις πιο πολλες φορες τα καταφερνω...
Τους πειθω και ετσι πειθομαι και εγω με την σειρα μου οτι ειμαι αυτος ο "ανθρωπος" ...
Ομως κατω απο την επιφανεια παντα παραμονευει ο φοβος και ο εφιαλτης του κλοουν...
Ο φοβος μηπως σε καποια στιγμη γινει κατι που δεν θα μπορω να το χειριστω και αφησω τον εαυτο μου να σπασει σε κοινη θεα...
Τρεμω στην ιδεα πως μπορει καποιος που αγαπαω να με δει σε μια τετοια κατασταση...
Ισως και να το φοβαμαι γιατι οσες φορες εγινε, αυτος που το βιωσε κατα κανονα δεν το αντεξε και εφυγε απο την ζωη μου...
Ετσι οταν θελω να εξωτερικευσω τον πονο και τους φοβους μου κρυβομαι σε μακρινα σκοτεινα δωματια...
Που κανεις δεν θα κανει τον κοπο να ψαξει να τα βρει...
Και ευτυχως...
Γιατι κανεις που αγαπω δεν πρεπει να με δει ετσι...
Γιατι ισως δεν υπαρχει τιποτα πιο τρομακτικο...
Απο την θλιψη του κουρασμενου κλοουν....

Μικρα μαθηματα ζωης...

Ο νεαρος που ειχα απεναντι μου με κοιταξε βαθια στα ματια και μου ειπε:
-Το θεμα σε αυτη την ζωη ειναι οτι αμα δεν εχεις λεφτα εισαι ενα τιποτα, κανενας δεν σε υπολογιζει.
Σηκωσα το βλεμμα μου και κοιταξα το αναψοκοκκινισμενο προσωπο του που ειχε το υφος οτι μολις ειχε πει κατι βαθυστοχαστο...
-Τι προτιμας; τον ρωτησα χαμογελωντας του.
Να σε σεβεται και να σε θαυμαζει καποιος για το μυαλο και την προσωπικοτητα σου η να σε φοβαται και να σε κολακευει λογω της ισχυς η του πλουτου σου;
Ειδα καθαρα το μπερδεμα στα ματια του καθως μου απαντουσε
-Ετσι οπως το θετεις το πρωτο αλλα...
-Κοιτα να δεις πως εχει το πραγμα, αμα μπορεσεις και κερδιζεις τον σεβασμο και την αναγνωριση χωρις να εχεις καποιο υλικο ανταλαγμα να προσφερεις αυτο σημαινει οτι εισαι τοσο πλουσιος οσο δεν φανταζεσαι.Απλα οχι πλουσιος οπως το εννοεις εσυ.
Το προσωπο του πιτσιρικα συνεφιασε ακομα περισσοτερο.
-Δηλαδη τι μου λες να κανω; με ρωτησε
-Σου λεω να καλιεργησεις τον εσωτερικο σου κοσμο, να βρεις αξιες και ιδανικα που να μην μπορει κανεις να στα αγορασει.Σου λεω να μαθεις να δινεις χωρις να περιμενεις ανταλαγματα, να αγαπας χωρις να βαζεις ορια και ταμπελες στην αγαπη σου και να προσπαθεις οσο γινεται πιο πολυ να μην εισαι αδικος με τους γυρω σου...
-Και με αυτα θα νιωθω καλα;
-Με αυτα μπορει να μην εισαι ενας πλουσιος ανθρωπος σιγουρα ομως θα εισαι ενας πολυ ομορφος ανθρωπος.Και να θυμασαι οτι οταν δινεις τοσα καλα πραγματα στο κοσμο βαση του νομου του συμπαντος καποια στιγμη θα σου επιστραφουν...
-Σιγα μην μου επιστραφουν ,Εγω αυτο που βλεπω ειναι οτι κανενας δεν θελει το καλο κανενος και ολοι σε χτυπανε με καθε τροπο και σε καθε ευκαιρια...
-Ισως ειναι ετσι οπως τα λες αλλα εσυ να θυμασαι οτι:Πρωτον για να πραγματοποιηθει κατι που επιθυμεις πρεπει να το πιστεψεις εσυ πρωτος και δευτερον οτι καθε χτυπημα που δεχεσαι παρολο τον πονο που σου επιφερει , σε παει και ενα βημα πιο μπροστα,γιαυτο θα φροντιζεις να αποκομιζεις απο ολες τις εμπειριες σου κατι θετικο και να συνεχιζεις...
-Μα γινεται τωρα αυτο το πραγμα;
-Φυσικα και γινεται ...Λοιπον ακου μια ιστορια που μου εχουν πει καποτε για να σε βοηθησει να καταλαβεις πως σκεφτομαι και τι σε συμβουλευω να κανεις...

Προχωράει ενας μουσικός στην έρημο, πάνω σε μια καμήλα, και του επιτίθενται κάποιοι ληστές.
Ακολουθεί συμπλοκή, και ο ταξιδευτής καταλήγει αναίσθητος και χτυπημένος.
Μετά από ώρες συνέρχεται και κοιτάει γύρω του:
η καμήλα μισοπεθαμένη, τα υπάρχοντά του εξαφανισμένα, το σώμα του τραυματισμένο.
Και λέει:
Μου σκότωσαν το ζώο, μου πήραν τα λεφτά, μου μάτωσαν το πρόσωπο, μου έκλεψαν τα ρούχα.
Ύστερα γυρνάει και βλέπει παραπεταμένη τη λύρα του.
Με όση δύναμη του έχει μείνει, φτύνοντας λάσπες και αίματα, καταλήγει γελώντας:
Αλλά δεν κατάφεραν να μου κλέψουν τη μουσική...

Ο νεαρος με κοιτουσε τωρα με τα ματια ορθανοιχτα...
-Νομιζω οτι καταλαβα τι θελεις να μου πεις αλλα αυτος ο δρομος ακουγεται πολυ δυσκολος και ιδιαιτερα επιπονος...
-Σου ειπα εγω ποτε οτι θα σου εδειχνα η θα σου εδινα κατι ευκολο και ευπεπτο;
-Οχι ποτε δεν μου ειπες κατι τετοιο...
-Εγω το μονο που μπορω να κανω ειναι απλα να σου δειχνω τα μονοπατια ,η επιλογη στο ποιο θα ακολουθησεις ειναι αποκλειστικα δικη σου...

Ημερολογιο...

Ειναι μερικα τραγουδια που σε ανατριχιαζουν...
Ειναι κατι στιχοι που μοιαζουν να εχουν κλεφτει απο τα πιο ομορφα ποιηματα...
Ειναι κατι μελωδιες που αμα κλεισεις τα ματια σου σε περνανε σε μια αλλη οχθη...Μαγικη...
Ειναι μερικα τραγουδια που νιωθεις υπερηφανος που καποια στιγμη στα εχουν αφιερωσει...
Ειναι κατι τραγουδια που νιωθεις ευγνωμων που καποιος τα εγραψε και ετσι μπορεσες και εσυ να τα αφιερωσεις με την σειρα σου σε καποιον αγαπημενο...
Ειναι καποια τραγουδια που οταν νιωθεις φτωχος απο λεξεις μπορεις να τα δανειστεις και μιλησουν για σενα...
Ειναι κατι τραγουδια που απλα διαφερουν απο το σωρο και λαμπουν...

Εχθες ειχα μια συζητηση για το τι ειναι ο ερωτας,ποιες ειναι οι αξιες του και πως πρεπει να βιωνεται ...
Προσπαθησα να το εξηγησω σε ενα 17χρονο πιτσιρικα που ζητησε την συμβουλη μου...
Δεν ξερω αν τα δικα μου φτωχα λογια και επιχειρηματα τον επεισαν η αν τα κατανοησε...
Αν καταφερα να τον κανω να καταλαβει τις διαφορες που του επισημανα ...
Αν θα διαλεξει τον δυσκολο τροπο που του εδειξα και οχι τον απλοικο και ευκολο που θα βρει σε πλεονασμα στο μελλον...
Ειλικρινα θελω να πιστευω οτι απο την κουβεντα μας κατι θα του εμεινε και στο τελος θα υπαρχει θετικο προσημο...
Αυτη μου η συζητηση παντως μου εδωσε εναυσμα να βαλω εδω αυτο το τραγουδι ...
Γιατι αυτο το τραγουδι συμπυκνωνει ολα οσα πιστευω για αυτο το θεμα...

Αγαπημενος Χρηστος Θηβαιος...
Αγαπημενο ημερολογιο...
Γιατι...
Αυτος ειναι ο τροπος που εγω εχω διαλεξει...
Και δεν εχω μετανιωσει ποτε για αυτο...

Αφιερωμενο σε ολους σας...Και ειδικα σε οσους το αγαπατε ιδιαιτερα...




ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ...

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί...

Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος..