Όταν γράφω νιώθω...

Πάντα έγραφα...
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ,αυτός ήταν ο αγαπημένος μου τρόπος έκφρασης και εκτόνωσης...
Γιαυτό με τα χρονιά το γράψιμο απόκτησε μια ιδιαίτερη θέση και αξία μέσα στην ζωή μου...
Γιατί είναι τόσα πολλά αυτά που νιώθω όταν αποτυπώνω στο χαρτί τις εικόνες του μυαλού μου ...
Σαν μια κυοφορία και μια γέννηση....
Δύσκολο να το περιγράψω αλλά θα προσπαθήσω...
Όταν γράφω νιώθω...
Σαν να στέκομαι γυμνός απέναντι σε ένα πλήθος από κόσμο δίνοντας τους την ευκαιρία να εξετάσουν προσεκτικά κάθε μου πτυχή ...
Δίνοντας τους την ευκαιρία να δουν την λογική άλλα και την παραφροσύνη μου...Έχοντας παρατήσει τα ρούχα μου κάπου ανάμεσα στο "Όχι ακόμα" και στο"Λύγισε άλλα μην σπάσεις"....
Όταν γράφω νιώθω...
Σαν κάθε φορά να βγάζω την καρδιά μου και να την σιδερώνω προσεκτικά...Και καθώς το κάνω απελευθερώνονται στον αέρα μεσώ του ατμού που βγαίνει από το σίδερο ολα τα μυστικά μου...Γεμίζουν την ατμόσφαιρα συνωμοτούν αποκαλύπτονται και μετά σιγά σιγά ξεθωριάζουν και εξαφανίζονται...
Όταν γράφω νιώθω...
Σαν να κόβω την ψυχή μου σε μικρα κομματάκια και να δημιουργώ ενα πρωτότυπο και παράξενο παζλ...
Που εγω ανακατεύω τα κομμάτια και ευχομαι να μην κατορθωσει κανεις να το συναρμολογήσει γιατι φοβάμαι οτι μαζι με την ψυχή μου θα δει και τις μεγαλες μου ατέλειες...
Οταν γραφω νιωθω...
Ότι οι λέξεις μου είναι σαν ένα μεγάλο παγωτό και εγω το μόνο που θελω ειναι να βγω περίπατο το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού για το αφήσω κάτω σε ένα πεζοδρόμιο για να το λιώσει ο ήλιος...
Οταν γραφω νιωθω...
Σαν να βγάζω τις φοβίες μου πρωταγωνίστριες σε κεντρική σκηνή θεάτρου και τις αφηνω να έρθουν αντιμέτωπες με εκτυφλωτικούς προβολείς και απαιτητικούς θεατές και εγω απο τα παρασκήνια τις παρακολουθώ να δίνουν την παράσταση της ζωή τους ελπίζοντας να της γιατρέψει ένα χειροκρότημα...
Όταν γράφω νιώθω...
Οτι αν αποκαλύπτοντας τα όνειρα μου,τα παραμύθια μου και το διαφορετικό κόσμο της φαντασίας μου αυτά κανουν έστω και εναν άνθρωπο να αισθανθεί όμορφα ,έστω και εναν άνθρωπο να χαμογελάσει ,τότε υπαρχει ελπίδα να βρω ανθρώπους που ακόμα νοιάζονται...
Αυτα νιώθω οταν γράφω λοιπόν...
Και γράφοντας γίνομαι πιο δυνατός υπογραμμίζοντας τις αδυναμίες μου ,τα λάθη ,τα πάθη μου...
Ίσως αυτο να μην είναι κάτι το σπουδαίο...
Άλλα κατανοώντας το τι νιώθω όταν γράφω, κατάλαβα γιατί πολλοί, ενώ θέλουν και μπορούν δεν έχουν το κουράγιο και το θάρρος να το κάνουν ...

Όλες οι απαντήσεις...(Συνομιλία με το σοφό)....

Απόψε βλέπω καθαρά
τους γρίφους και τις λύσεις
στάθηκαν πλάι μου υπάκουα σκυλιά
όλες οι απαντήσεις...

(Στίχοι: Γ. Αγγελάκας.)


Ο σοφός σήκωσε τα μάτια του και μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση και συμπάθεια...
"Κάλως τον"μου είπε"Κάθισε..."
Περιμενε μεχρι να κατσω απεναντι του και μετά προσπαθώντας επιμελώς να κρύψει το χαμόγελο που πάλευε να σχηματιστεί στο πρόσωπο του με ρώτησε.
"Τι σε απασχολεί;Φαίνεσαι πολύ μπερδεμένος και θυμωμένος αυτή τη φορά.."
"Δεν φαίνομαι μπερδεμένος ,είμαι!"του απάντησα με ένα επιτηδευμένα θυμωμένο τόνο..."Πολλά από αυτά που με έχεις διδάξει είναι λάθος"
"Ναι ε;'με ρώτησε ατάραχος 'Για πες μου.."
"Τις τελευταίες εβδομάδες δεν κάνω τίποτα άλλο από το να αναθεωρώ"
"Αναθεωρώντας απλά κυλάς με την ροή...Πράγμα κακό μεν αλλά μερικές φόρες απολύτως αναγκαίο..."
Τελειώνοντας την φράση του με κοίταξε στα μάτια και ανακάθισε,ήξερε οτι αυτή του η απάντηση θα ήταν το έναυσμα για ενα ακόμα λεκτικό μας διαξιφισμό τους οποίους πάντα απολάμβανε...
"Αληθεια?" του αντέτεινα αναψοκοκκινισμένος "Άρα τι να εμπιστεύομαι το ένστικτο μου και κουραφέξαλα μου μάθαινες;Όλες οι καταστάσεις χρειάζονται συνεχή επανεξέταση και ανάλυση.."
"Ιανέ μου..." είπε κρατώντας τον τόνο της φωνής του σε χαμηλό τόνο "Το ένστικτο σου να το εμπιστεύεσαι πάντα...Ακόμα και όταν κάνει λάθος ,υπάρχει λόγος που γίνεται αυτό...Και ξέχασες οτι σου εχω πει οτι επανεξετάζοντας και αναλύοντας συνεχώς πλησιάζεις όσο πιο κοντά γίνεται στην δικαιοσύνη...Από τα 16 σου στο εχω μάθει αυτό..."
"Ναι άλλα αν επανεξετάζοντας δεις και τα δικά σου λάθη και τις δικές σου αδικίες;"
"Μα αυτό είναι το δύσκολο,το να δεις τα λάθη των άλλων είναι το πιο απλό...Ομολογώντας όμως τα λάθη σου και ζητώντας συγνώμη για την όποια αδικία έκανες γκρεμίζεις τον τοίχο της βλακείας που φτιάχνει ο εγωισμός σου και μαζεύεις φως και αέρα...Αυτη είναι η αμοιβή σου..."
"Κανένας όμως δεν συμμερίζεται και δεν το εκτιμάει αυτό άρα...
"Η αποκάλυψη του αληθινού εαυτού μας "με διέκοψε πριν τελειώσω την φράση μου"γίνεται παντα δύσκολα αποδεκτή...Ακόμα και εσυ αν το σκεφτείς γιαυτό είσαι εδώ απόψε...Οι άνθρωποι προτιμάνε να ζούνε την παραπλάνηση γατι εχουν την ψευδαίσθηση οτι το ψέμα ειναι ευκολότερο απο την αλήθεια...Αλλα αυτό είναι λάθος...Την αλήθεια την καταθέτεις και νιώθεις καλύτερα,άσχετα αν θα εκτιμηθεί η θα γίνει αποδέκτη...Το ψέμα όμως θέλει συνεχή δημιουργία,καλή μνήμη ,θεατρικές ικανότητες,προσπάθεια...Και κατά κανόνα αποκαλύπτεται πάντα..."
"Ναι ..Έτσι όπως το λες τώρα αλλάζει...Αλλα πότε δεν θα συνηθίσω την αχαριστία...Είναι το μονο που με πονάει... Είναι άδικος και χαμένος χρόνος τελικά να επενδύεις σε αγάλματα..."
"Ένα θα σου πω, μην πάψεις πότε να αγαπάς αυτά τα αγάλματα,να τα θεωρείς ως ένα απο τα πιο όμορφα πράγματα που έκανες στην ζωή σου και σίγουρα όχι χαμένο χρόνο"...
"Μα ..."τραύλισα
"Πιο ήταν ένα απο τα πρώτα πράγματα που έμαθες απο μένα;"
"Oτι όταν αποφασίζεις να δώσεις να δίνεις τα πάντα ...Οσο πιο πολλά μπορείς χωρίς τσιγκουνιές και μιζέριες..."
"Ξέρεις πιο είναι το καλό οταν το κάνεις αυτο;"
"Προσπαθώ να καταλαβω..."
"Πρώτον:Ένας άνθρωπος που δίνει τα πάντα δεν έχει πότε τίποτα για να χάσει...Και δεύτερον όταν δίνεις όσο πιο πολλά από αυτά που έχεις μέσα σου τόσο πιο πολύς χώρος μένει άδειος για να να γεμίσει όταν κάποιος θα θελήσει να δώσει σε εσένα... Δες το ότι έχεις πολύ χώρο να δεχτείς πολλά όμορφα πράγματα..."
"Oμολογω οτι δεν το είχα σκεφτεί έτσι..."
"Γιατί ο θυμός μερικές φορές θολώνει την κρίση σου"
"Ναι αλλά αυτή την φορά σιώπησα ..."
"Να ξέρεις ότι όλοι σέβονται την αξία της σιωπής ενός ανθρώπου που μπορεί να τους σκοτώσει με λέξεις,άσχετα αν δεν θα το δείξουν ποτέ,το ξέρουν και το σέβονται..."
"Θα ήθελα πολύ να το πιστέψω...Άπλα μερικές φορές πλέον ..."
"Αρκετά" είπε και ο τόνος της φωνής του έγινε αυστηρός"Αυτή η συζήτηση τελείωσε,πήρες τις απαντήσεις που ήθελες από μένα...Πήγαινε και πια ασχολήσου με τα καινούργια λουλούδια που φύτεψες στον κήπο σου...Τώρα αυτά έχουν ανάγκη την φροντίδα και την αγάπη σου...Και είναι τόσο πολύ όμορφα.."
Κατάλαβα ότι η οποιαδήποτε προσπάθεια να κάνω την τελευταία ερώτηση που ήθελα θα ήταν μάταιη...Ο χρόνος μου είχε τελειώσει...
"Ευχαριστώ" ψιθύρισα και σηκώθηκα "Αισθάνομαι πολύ πιο ήρεμος τώρα..."
Όπως γύρισα άκουσα την φωνή του ..
"Ιανέ...Μην ξεχνάς ότι ο μεγαλύτερος σου φόβος...Φοβάται μήπως και δεν τον φοβηθείς..."
Χαμογέλασα χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω...Μόλις είχε απαντήσει στην ερώτηση που δεν πρόλαβα να κάνω...
Καθώς άρχισα να απομακρύνομαι τον άκουγα να τραγουδάει το αγαπημένο του τραγούδι...

"Ρώτα με ότι θες
για όσα φοβάσαι να ρωτήσεις
χορεύουν μέσα μου γυμνές
όλες οι απαντήσεις... "

Με λόγια του μικρού πρίγκηπα...

Σήμερα δεν θέλω να μιλήσω εγώ...
Σήμερα θέλω να δανειστώ λόγια...
Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι μερικά πράγματα που διαβάζεις και αγαπάς τελικά σου γίνονται τρόπος ζωής...
Ότι διαμορφώνεται μέσα από αυτά ο χαρακτήρας σου και ο τρόπος που φέρεσαι στους άλλους...
Έτσι νιώθω και εγώ γιαυτό το απόσπασμα από τον αγαπημένο μου Μικρο Πρίγκηπα...
Στριμώχνω τις δικές μου σκέψεις σε ένα μικρο σπιρτόκουτο και τις αφήνω στο γραφείο μου για μια άλλη μέρα...
Απόψε ας μιλήσει ο μικρός μου πρίγκηπας και η αλεπού...





"Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι κρίμα!

Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια όταν θα μ’ έχεις ημερώσει!

Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι.

Και θα μ’ αρέσει ν’ ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα…Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκηπα.

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσε με! είπε.

-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκηπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκηπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκηπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκηπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκηπας.
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Τι κέρδισες λοιπόν;
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε.

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκηπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλο μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-Αντίο, είπε…

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας για να το θυμάται.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλα μου…είπε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.

-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.

-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου…

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου… Ξανάπε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται…

Antoine de Saint Exupéry

Χρώματα...

Τι χρώμα έχει η μέρα σου;
Το έχεις προσέξει άραγε πότε;
Είναι φωτεινό και πορτοκαλί σαν αναπάντεχα εμφανιζόμενη υπόσχεση;
Η έχει ένα ξεθωριασμενο πράσινο σαν να έχουν χαθεί πολλές ευκαιρίες;
Για κοίταξε...

Τι χρώμα έχουν οι αναμνήσεις σου;
Μήπως έχουν χρυσό και λάμπουν όπως ολα τα πράγματα στην νεότητα τους;
Η ένα ρουτινιαρικο και μουντό καφέ σαν την θλίψη απο απραγματοποίητα και ανικανοποίητα σχέδια....
Για κοίταξε...

Και οσο εσύ θα κοιτάς μέσα σου και θα ανακαλύπτεις ολο και περισσότερα χρώματα εγω θα σου πω ενα μυστικό και θα σου δωσω μια συμβουλή...
Το μυστικό είναι οτι τα όνειρα δεν ειναι ασπρόμαυρα οπως λενε...
Γιαυτό άκου...
Κρύψε τα όνειρα σου σε ενα μυστικό μερος και μην το φανερώσεις σε κανενα...
Να πηγαίνεις όμως οσο πιο συχνα μπορείς για να τα φροντίζεις...
Και θα δεις πως καθως θα τα γυαλίζεις με απαλές κυκλικές κινήσεις αυτα θα δημιουργούν ενα μικρο ανεμοστρόβιλο απο κόκκινο,ασημί και γαλάζιο....
Τα χρώματα των πιο όμορφων ονείρων...
Μονο να προσέξεις μην τα λησμονήσεις και τα αφήσεις ξεχασμένα στην κρυψώνα τους....
Γιατι τότε η λάμψη τους θα σβησει και ο μικρός ανεμοστρόβιλος θα γίνει γκρίζος και σκοτεινός...
Το χρώμα που έχουν οι εφιάλτες....
Άλλα εσυ δεν θα τα ξεχάσεις, είμαι σίγουρος γιαυτό...

Είδες που τελικά δεν έχεις μονο δυο χρώματα;
Και μάλιστα χρώματα που κάνουν την εικόνα θαμπή και άψυχη..
Είδες που υπάρχουν ένα σωρό υπέροχα χρώματα τελικά μέσα στην ζωη σου και την ψυχή σου...
Και το καθένα από αυτα σημαίνει και κατι διαφορετικό...
Να τα προσεχείς ...
Ειναι πολύτιμα και εύθραυστα σαν εσένα...
Γιατί τα χρώματα σου είσαι εσυ...
Και οταν τα ελευθερώνεις προσφέρεις ομορφιά και νόημα σε ενα βαρετά ασπρόμαυρο κόσμο...

Πέρα από το ουράνιο τόξο...

Ει!!!
Η βροχή τελείωσε...
Ελα να σου δείξω κάτι όμορφο...
Διώξε τις όποιες άσχημες σκέψεις μπορεί να έχουν εισβάλει στο μυαλό σου μαζί με τα αρνητικά συναισθήματα που τις συνοδεύουν ...
Πάρε μια βαθιά ανάσα και έλα κοντά μου...
Κράτησε το χέρι μου και σήκωσε το βλέμμα σου στον ουρανό...
Βλέπεις εκεί ψηλά το ουράνιο τόξο;
Πανέμορφο ε;
Σαν θεϊκή παλέτα χρωμάτων...
Εγώ όμως θέλω να σε πάω πιο μακριά ...
Έχεις ποτέ σκεφτεί τι μπορεί να υπάρχει πέρα από το ουράνιο τόξο;
Όχι ε;
Το περίμενα...
Λίγοι το σκέφτονται και από αυτούς τους λίγους ο καθένας βλέπει και κάτι διαφορετικό...
Άλλα εγώ θα σου πω αυτά που βλέπουν τα δικά μου μάτια...
Και άμα θέλεις τα πιστεύεις...

Πέρα από το ουράνιο τόξο υπάρχει η λέξη αγάπη ζωγραφισμένη με έντονο κόκκινο επάνω στο απέραντο γαλάζιο...
Υπάρχει ένα φωτεινό χαμόγελο που δίνει λάμψη και χρώμα σε όλο τον ουρανό...
Υπάρχει ένα δάκρυ που συνθλίβεται ανάμεσα σε δυο μικρά σύννεφα που αγκαλιάζονται...
Υπάρχουν μικρά γελάκια που ακούγονται σαν ψίθυροι και διαπερνάν σαν καλοκαιρινό αεράκι το δέρμα της ησυχίας...

Πέρα από το ουράνιο τόξο υπάρχουν φωνές που μπορούν να μιλήσουν με την ιδιότροπη ψυχή μου...
Φωνές αρμονικές,απαλές ,ορχηστρικές που χαϊδεύουν την αίσθηση της ακοής σαν συμφωνική μελωδία...
Μια μελωδία που ενώ σου φαινόταν θλιμμένη κατά την διάρκεια της βροχής ...
Τώρα πια έχει πάρει έναν εύθυμο και αλέγκρο ρυθμό....

Πέρα απο το ουράνιο τόξο υπάρχουν ενα σωρό υποσχέσεις που σκεπάζουν την νύχτα αυτούς που φοβούνται την μοναξιά...
Σαν μικρές κουβέρτες που φτιάχτηκαν για να τυλίγουν συγκεκριμένα φοβισμένα σώματα...
Και όταν αυτά χαμογελούν απο την θαλπωρή...
Κατανοείς με πόσο απλά πράγματα μπορεί να ανοίξει ο παράδεισος...

Πέρα απο το ουράνιο τόξο...
Εχω ζωγραφίσει ένα ονειρικό κόσμο κόντρα σε ολες τις πιθανότητες και τις αντιξοότητες τις λογικής σκέψης...
Κάτω από ένα χαλάκι φτιαγμένο από πρωινή πάχνη έχω αφήσει το κλειδί που ανοίγει όλες τις κλειστές πόρτες...
Για να μην υπάρχει τίποτα κλειστό, τίποτα κρυφό...
Γιατί ο κόσμος που έφτιαξα πέρα από το ουράνιο τόξο αποτελείται από τα πιο όμορφα όνειρα...
Μονο που εκεί αυτά είναι η πραγματικότητα...

Υ.Γ.1 Γιατί άσχετα με αυτά που σου λέω σε στιγμές πεσιμισμού,σε αυτό έχεις δίκιο,τα όνειρα πρέπει να είναι σαν παραμύθια...Έστω και στο μυαλό μας...Ξέρεις εσύ... :)
Υ.Γ.2 Μάθημα Rock Νο1: Το συγκρότημα που παίζει είναι οι Rolling Stones(Zωντανοι θρύλοι της ροκ σκηνής) και αυτό ένα από τα αγαπημένα τραγούδια μου ..(Shes like a rainbow)...Επίσης μετά παίζουν οι Rainbow και οι Led Zeppelin...( Επίσης θρυλικά συγκροτήματα) ... Θα σε εξετάσω σε ανύποπτο χρόνο.... :))

Πύρινος εξαγνισμός...

Καθίσαμε κυκλικά γύρω από την φωτιά ...
Μας είχαν πει ότι ο καθένας όταν ερχόταν η σειρά του έκοβε ένα άχρηστο κομμάτι του εαυτού του και θα το πέταγε μέσα της...
"Ποιο είναι το άχρηστο κομμάτι; Πως θα το καταλάβουμε ;"ρωτούσαν οι παρευρισκόμενοι τον σοφό...
"Άχρηστο κομμάτι του εαυτού σας είναι αυτό που κάνει τους άλλους δυστυχισμένους.Ψάξτε μέσα σας και θα το βρείτε..."
Η ιεροτελεστία ξεκίνησε...
Με την σειρά ένας ένας πήγαινε στην φωτιά και πέταγε το άχρηστο κομμάτι του που προξενούσε στους άλλους πόνο...
Ένας πέταξε την περηφάνια του ,άλλος την ζήλια του,άλλος έκοψε το κομμάτι του εγωισμού του ...
Υπήρχε και ένας που πέταξε μέσα της την ανεμελια του...
Ένας ένας όλοι έβρισκαν το σωστό κομμάτι και το έκαιγαν...
Και όλοι μετά είχαν μια έκφραση χαράς και ανακούφισης ...

Όταν ήρθε η δική μου σειρά ήταν τόσα πολλά κομμάτια μου που έχουν πει οι άνθρωποι που με (αγάπησαν)ότι τους κάνουν κακό η οτι τους πονάνε που δεν ήξερα ποιο να πρωτο διαλέξω...
Κοντοστάθηκα λίγο ,χαμογέλασα και έπεσα ολόκληρος μέσα στην φωτιά...
Είναι μερικά πράγματα που πρέπει να καίγονται ατόφια...
Πύρινος εξαγνισμός...

Νυχτερινή φοβία...

Στο παρελθόν φοβόμουνα την πτώση....
Με τρομοκρατούσε η ιδέα της...
Τώρα δεν την φοβάμαι πια ...
Πέφτω...
Δεν με νοιάζει να παραμορφώσω το ήδη άσχημο πρόσωπο μου χτυπώντας το στο τσιμέντο...
Και δεν έχω κανένα ενδοιασμό να το χώσω μέσα στην λάσπη και να συρθω μέσα της μέχρι να βγω στην επιφάνεια...
Δεν φοβάμαι την πτώση...
Το ότι μπορεί να ξεχάσω να πετάω με φοβίζει...

Άλλες φόρες στεναχωριέμαι και ανησυχώ...
"Τι θα γίνει άμα τελικά σπάσω;" σκέφτομαι"Τι θα γίνει αν κάποια στιγμή δεν αντέξω και κοπώ στα δυο...Άραγε θα βρεθεί κάποιος να κάνει τον κόπο να με ξανακάνει ενιαίο η θα με πετάξουν εύκολα σαν χρησιμοποιημένο και άχρηστο παιχνίδι;Μάλλον αυτό θα γίνει, αφού δεν έχω ακούσει κανένα που να αγαπάει η να θέλει να ασχοληθεί με διαλυμένους ανθρώπους..."
Και κάνοντας αυτές τις σκέψεις,αρχίζω να φοβάμαι...
Μήπως είμαι ήδη διαλυμένος και δεν το εχω καταλάβει;
Μήπως η ολότητα που βλέπω είναι μια δική μου ψευδαίσθηση ενώ στην πραγματικότητα είμαι ένας διαλυμένος και απωθητικός ανάπηρος;
Ίσως αυτό ειναι που δεν μπορώ να δω με τα δικά μου μάτια...
Οτι μπορεί αυτός ο φόβος να είναι τελικά η αλήθεια....

Μερικές φόρες κοιτάζω μέσα στην ψυχή μου...
Και δεν διακρίνω τίποτα ...
Σαν έρημο που δεν υπάρχει καμιά όαση...
Παίρνω ένα σφυρί και ένα καλέμι και την χτυπάω με όλη μου την δύναμη....
Χτυπάω χτυπάω μέχρι να πονέσουν τα χέρια μου...
Αλλα το κέλυφος δεν σπαει με τιποτα...
Δεν ραγίζει καν...
Και τοτε φοβάμαι οτι ισως ο λογος που δεν σπάει είναι γιατί είναι άδειο...
Δεν υπάρχει τίποτα μεσα του άξιο να ελευθερωθεί....

Κάποιες στιγμές οι τοίχοι του μυαλού μου είναι σκοτεινοί και περιχαρακωμένοι από συσσωρευμένη θλίψη...
Περιστρέφονται και τοποθετούνται σε διάφορα σημεία με τρομακτικές ταχύτητες δημιουργώντας τον προσωπικό μου λαβύρινθο...
Γυρίζω ,τρέχω ,ψάχνω αλλά αδυνατώ να βρω την έξοδο του...
Μένω εκεί παγιδευμένος...
Και εξαντλημένος...
Και τότε φοβάμαι ότι θα παραδοθώ στην κούραση μου...
Θα χάσω την πίστη μου και θα μείνω για πάντα στην μέση αυτού του λαβύρινθου της θλίψης...
Φοβάμαι ότι αυτό που ξεκίνησε καταφύγιο θα καταλήξει φυλακή....

Θυμάμαι μια φορά που ο σοφός μου ειχε πει...
Ο φόβος είναι αυτό που σε κρατά ζωντανό,σε βοηθά να διαμορφώσεις χαρακτήρα και να εξελιχθείς,
Ο φόβος σε βοηθά να επιβιώσεις και να ανταπεξελθεις εκει που νόμιζες οτι δεν μπορούσες....
Άλλα δυστυχώς αν δεν μάθεις να χειρίζεσαι και να χαλιναγωγείς τον φόβο σου τότε ο φόβος μπορεί να σε καταστρέψει...

Ξέρω ότι έχει δίκιο...
Πάντα έχει δίκιο...
Και πρέπει να τον ακούσω ...
Άλλα όχι απόψε...
Αυτη την νύχτα νιώθω ανάξιος για οποιαδήποτε ευλογία...
Αυτη την νύχτα μην με παρεξηγήσεις ,αλλά φοβάμαι πολύ...