Λευκό περιστέρι...

Αυτή την νύχτα τα αστέρια που έπεφταν ήταν πολλά...
Και η μικρή πριγκίπισσα έκανε ευχές σε όλα ...
Δεν είχε πολλές διαφορετικές ευχές άλλα μόνο μια και μοναδική...
Να αποτραπεί για λίγο ακόμα, αυτό το αναπόφευκτο ταξίδι...
Προσπάθησε να συγκεντρωθεί και να κατευθύνει κοντά του ,ελπίζοντας αυτό να λειτουργήσει θεραπευτικά,όλη την αγάπη και την θετική της ενέργεια...
Προσευχόταν να προλάβει να φτάσει έγκαιρα, στον έτοιμο προς αναχώρηση αγαπημένο...
Ένα παγερό αεράκι παράταιρο με την ζέστη της νύχτας μπήκε από το παράθυρο και ταξίδεψε πάνω στην απαλή επιδερμίδα της σαν χάδι...
Ήταν αργά πια...
Κανένα από τα αστέρια που έπεσαν δεν πραγματοποίησε την ευχη της...
Ακόμα και η θετικότητα μαζί με όλη αυτή την αγάπη που έστειλε να μην πρόλαβαν να φτάσουν σε εκείνο το προσκέφαλο...
Η μήπως έφτασαν και απλά εκείνος διάλεξε να τις αφήσει αχρησιμοποίητες...
Στα μεγάλα της μάτια άρχισαν να δημιουργούνται λίμνες από δάκρυα που ξεχείλισαν και άρχισαν να αυλακώνουν το όμορφο πρόσωπο της...
Από το ανοιχτό παράθυρο που πριν μπήκε ο παγερός αγγελιοφόρος, τώρα μπήκε ένα λευκό περιστέρι...
Η πριγκίπισσα παραξενεύτηκε γιατί ποτέ δεν είχε δει ξανά περιστέρι σε αυτό το μακρινό νησί του βασιλείου της που βρισκόταν...
Το πετούμενο έκανε ένα μικρο κύκλο μέσα στο δωμάτιο και μετά προσγειώθηκε μπροστά της...
Εκείνη άνοιξε την μικρή χούφτα της και ο λευκός επισκέπτης ανέβηκε πάνω της...
Του χάιδεψε με το δάχτυλο της το μικρο του κεφάλι και εκείνος τότε άρχισε να βγάζει μικρές κραυγές ,σαν να ήθελε να συνοψίσει μέσα σε αυτές, χιλιάδες ανείπωτα πράγματα...
"Μακάρι να καταλάβαινα τι θέλεις να μου πεις..."του ειπε κοιτώντας το με στοργη...
Την επόμενη στιγμή το λευκό περιστέρι τίναξε την φτερούγα του και με το εξωτερικό της μέρος σκούπισε τα δάκρυα της μικρής πριγκίπισσας...
Ύστερα άνοιξε τα φτερά του και εξαφανίστηκε με τον ίδιο απότομο τρόπο που είχε εμφανιστεί αφήνοντας την αποσβολωμένη...

Ο ποιητής μπήκε στο δωμάτιο της διστακτικά...
"Είσαι καλά;" την ρώτησε φανερά ανήσυχος...
"Δεν τον πρόλαβα"ψιθύρισε εκείνη"πέθανε..."
Σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε στα μάτια τον άντρα απέναντι της...
"Έπρεπε να ήμουν εκεί"μουρμούρησε"Ήταν πια τόσο μεγάλος ,τόσο κουρασμένος...Και με αγαπούσε τόσο πολύ..."
Ο ποιητής πήρε την εύθραυστη γυναίκα στην αγκαλιά του....
"Μην θρηνείς και μην κλαις μικρή μου πριγκίπισσα" της είπε και την έσφιξε λίγο πιο δυνατά...."Να σκέφτεσαι ότι θα συναντήσει στον ουρανό το άλλο του μισό.Αυτό που τόσο πολύ του έλειψε...Και μετά από πάρα πολλά χρόνια θα τον ξανασυναντήσεις και εσύ..."
Έκανε μια μικρή παύση και σκούπισε με τον αντίχειρα του τα δάκρυα από τα μάτια της...
" Δεν ξέρω τι να πω για να σταματήσω αυτά τα δάκρυα...Αυτό όμως που ξέρω με σιγουριά είναι ότι από σήμερα απόκτησες ένα άγγελο που θα σε προστατεύει όσο θα είσαστε μακριά ..."
"Ποιητή μου ,τόσες ευχές,τόσες παρακλήσεις και δεν κατάφερα τίποτα...Η μονή απάντηση ήταν ένα λευκό περιστέρι..."
"Άκουσε με προσεκτικά...Κάθε σου ευχή και κάθε σου δάκρυ αξίζει όσο εκατό χρόνια ευτυχίας...Η καρδιά σου αξίζει όσο χιλιάδες πεφταστέρια...Και η ομορφιά της ψυχής σου αξίζει τον παράδεισο...Εκείνος όλα αυτά τα ήξερε και γιαυτό διάλεξε να σου σου στείλει το σ αγαπώ και το αντίο του με τον κατ εξοχήν αγγελιοφόρο του Θεού... Το λευκό περιστέρι...Nα μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό..."


Για το μικρο μου...Που έφυγε από κοντά του, ένας πολύ αγαπημένος του άνθρωπος...Καλό του ταξίδι...