Venceremos....Θα νικησουμε...

Αγαπημένοι μου συνταξιδιώτες...
Από όλες τις φυλές...
Από όλα τα φύλα...
Όπου και αν είσαστε...
Όποιοι και αν είσαστε...
Έχω ένα μήνυμα για εσάς...

Θέλω να ξέρετε ότι και την νέα χρονιά θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ...
Για να έχουμε ελπίδες...
Να κάνουμε όνειρα...
Να πραγματοποιούμε επιθυμίες...
Ξέρω...
Ότι οι προκλήσεις και οι δυσκολίες στις ζωές μας θα είναι πολλές...
Ξέρω...
Ότι τίποτα δεν θα είναι εύκολο...
Ότι τίποτα δεν θα είναι απλό...
Άλλα ποιος είπε ότι η ζωή είναι εύκολη και απλή;
Αυτό είναι που δίνει και νόημα στον αγώνα..

Οπλιστείτε με θάρρος...
Ανοίξτε τα παραθυρόφυλλα της ψυχής σας για να είναι έτοιμα να υποδεχθούν τον νέο αγέρα..
Την καινούργια έμπνευση...
Ελάτε να προσπαθήσουμε να φτάσουμε λίγο πιο κοντά στο όνειρο...
Πιο κοντά στο θαύμα...
Και φέτος προσπαθήστε να γίνεται εσείς το θαύμα στην ζωή κάποιου...
Είναι ανεκτίμητη η αίσθηση...

Όσο για μένα...
Ελπίζω...Εύχομαι...
Να μπορώ ...Να τα καταφέρνω...
Να διεγείρω το πάθος και την ομορφιά στις ψυχές των ανθρώπων που οι ζωές μας θα ακουμπήσουν η μια την άλλη...
Μονό αυτό επιθυμώ για δώρο φέτος...

Αγαπημένοι μου...
Μην σταματάτε να κυνηγάτε και να πολεμάτε για τα όνειρα σας...
Να έχουμε μια όμορφη και δημιουργική χρονιά ...
Και μην ξεχνάτε ...
Όλοι μαζί μπορούμε....
Και θα νικήσουμε...
Venceremos....Που έλεγε και ο υπέροχος Νικόλας...



Venceremos ( Θα νικήσουμε )

Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος


Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα

Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μ' αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos...

Η ουτοπία ενός ανόητου...

Όταν η νύχτα και η μέρα σου ενώνονται και όταν τα όνειρα σου γίνονται στάχτη...
Τότε άλλη μια μέρα της ζωής σου ξεκινάει...
Μια ημέρα που τις πιο πολλές φόρες είναι έτοιμη να καταναλωθεί μέσα σε θλιβερές στιγμές...
Μην της κάνεις όμως αυτή την χάρη ...
Ψάξε να βρεις μια μικρή όμορφη στιγμή ,ενα στιγμιότυπο που σε έκανε να χαμογελάσεις επικεντρώσου σε αυτό και κράτησε το σφιχτά ...

Να θυμάσαι οτι κάθε εποχή έχει και ένα χρώμα...
Ένα χρώμα που την χαρακτηρίζει και την κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες...
Μην αφήσεις ποτέ κανένα να σου πει ότι όλες είναι ίδιες..
Μην αφήσεις πότε κανένα να σου επιβάλει το ασπρόμαυρο...

Δημιουργήθηκες για να είσαι ελεύθερη και όχι αιχμάλωτη των εικόνων...
Σταμάτα να πιστεύεις αυτό τον ψεύτη καθρέφτη που μυρίζοντας τους φόβους σου διασκεδάζει λέγοντας σου συνεχώς ψέματα...
Πήγαινε και στάσου στο χείλος του γκρεμού και σε πείσμα αυτού του σκυθρωπού ουρανού πίστεψε ότι μπορείς να πετάξεις και πετά, αφήνοντας ότι σε κάνει σκοτεινή να συντρίβει στο έδαφος...

Σε κάθε δύσκολη στιγμή, σε κάθε ξύπνημα του φόβου,σε κάθε πνιγμό της επιθυμίας σου ,το μόνο που θέλω είναι να μην χάνεις την πίστη σου...
Και εγώ θα είμαι κάπου κοντά να βοηθήσω την όμορφη ψυχή σου όσο μπορώ...
Δεν εχω να σου δώσω πολλά ...
Ξέρω ότι το μόνο μου ταλέντο είναι να φτιάχνω κόσμους ...

Γιαυτό θα πάρω αστέρια ,άνεμους και θάλασσα και θα δημιουργήσω ένα τοπίο μόνο για σένα...

Είναι σίγουρο ότι μόλις το δεις η ψυχή σου θα χαμογελάσει...

Είναι μοιραίο κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσεις ότι αγαπάς το γεγονός ότι είσαι το βασικό κομμάτι...

Της ουτοπίας ενός ανόητου ρομαντικού...



Χρονιά καλά σε όλους σας! Εύχομαι το αστέρι των Χριστουγέννων να φωτίσει τις ψυχές σας και τις ζωές σας!
Και μην ξεχνάτε...
Να νοιάζεστε ,να μοιράζεστε και να δίνετε την αγάπη σας χωρίς να σας το ζητήσουν και χωρίς να περιμένετε ανταλλάγματα...
Γιατί μόνο τότε έχει αξία ....Χρόνια πολλά...

Θέλω ...

Μέρες γιορτινές ήρθαν...
Μέρες που πραγματοποιούνται οι ευχές και τα θέλω των παιδιών...
Και εγώ που δεν είμαι πια ένα από αυτά δεν καρτερώ καμιά εκπλήρωση...
Άπλα όταν έρχονται αυτές οι μέρες φωνάζω τα θέλω μου σε σένα...
Ίσως για να μην τα ξεχνάω και εγώ...

Θέλω...
Τα βλέφαρα μου να πέσουν και να γίνουν ένα με τα πεσμένα φύλλα...Να τα πάρει ο αγέρας και να δραπετεύσουν....

Θέλω...
Να σπάσω τα ρολόγια σε κομμάτια και να τα φυτέψω στο νωπό χώμα...Μήπως και ο χρόνος ανθίσει...

Θέλω...
Να ξεκαρφιτσώσω αστέρια από τον ουρανό και να τα χρησιμοποιήσω ως χρώμα για να φτιάξω τον πιο σπάνιο πίνακα...
Και όταν τελειώσω να μην έχει μείνει ούτε ένα για να μπορώ να ευχηθώ...

Θέλω...
Να έρθεις και να ενώσουμε τα δάκτυλα μας κατά τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο...Και μέσα από αυτό να μπορεί να δει ο καθένας πως είναι το τέλος της αθωότητας...

Θέλω...
Να ταρακουνήσω εκείνο το ζευγάρι που χάθηκε στην ρουτίνα και την μιζέρια...Να τους πω ότι με το να προσποιείσαι την ευτυχία δεν σημαίνει ότι την έχεις κιόλας....

Θέλω...
Να πάω σε εκείνο το παγκάκι στο πάρκο...Εκεί που κάθεται αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα έχοντας πάντα τα μάτια κλειστά και κρατώντας ένα αυτοκτονικό σημείωμα στα χέρια της και να αλλάξω τα χάπια της με βιταμίνες...Να της θυμίσω ότι η ζωή είναι δώρο και όχι χάσιμο χρόνου...

Θέλω ...
Να μου κάνει την χάρη ο Αίολος και να φυσήξει δυνατά για να πετάξει αυτός ο μεγάλος χαρταετός και να καρφιτσωθεί στην πιο ψήλη κορυφή...Έτσι ώστε να μπορούν να δουν όλοι τα αρχικά που είναι χαραγμένα επάνω του....

Θέλω
Να αγριεψω τα όμορφα και να τσιγκλισω τα άγρια...

Θέλω ..
Να ψεκάσουμε και να βάψουμε κάθε γκρι τσιμεντένιο τοίχο μέχρι που ο καθένας να μπορεί να δει ουράνια τόξα....

Θέλω...
Αυτό το μπαλόνι που έφυγε από τα χέρια του μικρού μου ανιψιού να κάνει το ταξίδι και να φτάσει στο νησί που βρίσκεσαι...Να σκάσει στα χέρια σου δίνοντας σου το πιο φτωχό και ταπεινό δώρο που θα λάβεις αυτά τα Χριστούγεννα ...

Την ανάσα μου...

Τρόπος....

Υπάρχει μια χώρα...
Στον ωκεανό μιας άδειας μέρας...
Που μοιάζει σαν φως ανάμεσα στις σκιές της απόγνωσης και σε καλεί συνεχώς να πας κοντά του...
Άλλα εσύ ...
Μείνε εδώ...
Μην με αφήνεις μόνο με την ψυχή μου...

Γίνε εσύ το φως...
Γίνε εσύ η αλήθεια...
Και δείξε μου τον τρόπο να μπορώ να αισθάνομαι ξανά...

Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε χρειάζομαι βαθιά μέσα μου...
Όπως ο γαλάζιος ουρανός τις κορυφογραμμές των βουνών...
Όπως το φως το σκοτάδι....
Μην δίνεις σημασία στις νύχτες...
Στις νύχτες που κραυγάζω και υπερηφανεύομαι για την ελευθερία μου...
Το μπορώ μεσώ της ασφάλειας ότι το όνειρο μου είναι χιλιόμετρα μακριά...
Το μπορώ γιατί έμαθα να αγαπώ ακόμα και την απουσία...
Και αυτό πίστεψε με είναι το πιο δύσκολο είδος αγάπης...

Κάποιες στιγμές εύχομαι να μπορούσα να κλάψω ξανά...
Για να μην αναπολώ τις στιγμές των δακρύων μου στο χρόνο...
Κάποιες στιγμές θα ήθελα να μπορούσα να ξανανιώσω τον πόνο την ώρα που χαράζει....
Για να πάψω να κοιτάζω τις ουλές και τα σημάδια που μου άφησαν οι περαστικοί,θυμώνοντας που δεν με πονάνε πια...

Υπάρχει μια χώρα...
Στον ωκεανό μιας άδειας μέρας...
Που μοιάζει σαν φως ανάμεσα στις σκιές της απόγνωσης και σε καλεί συνεχώς να πας κοντά του...
Άλλα εσύ ...
Μείνε εδώ...
Μην με αφήνεις μόνο με την ψυχή μου...

Γίνε αγέρας και μπες μέσα μου ...
Γίνε ο δρόμος σε μια άδεια μέρα...
Γίνε η πραγματοποιημένη ευχή...
Και δείξε μου τον τρόπο να μπορώ να αισθάνομαι ξανά...

Γιατί μόνο εσύ μπορείς ...

Νεράιδα μου...

Like and dislike game...

Με κάλεσε η συνοδοιπόρος μου η Νατάσα σε bloggoπαιχνιδο...
Να πω πέντε πράγματα που μου αρέσουν και πέντε που δεν μου αρέσουν στο χώρο της bloggoσφαιρας...
Δεν μπορώ και δεν θέλω να της χαλάσω το χατίρι όποτε ορίστε:

Μου αρέσει:

1)Που αισθάνομαι ότι ανήκω σε μια πολύ μεγάλη οικογένεια ,που ακόμα και ας μην γνωρίζω όλα της τα μέλη προσωπικά νιώθω μια απέραντη ζεστασιά και ότι έχω ανθρώπους έτοιμους να με στηρίξουν και να με βοηθήσουν ανά πάσα στιγμή...

2)Όταν συσπειρωνόμαστε για όμορφους και τόσο ανθρώπινους σκοπούς αγάπης( για τα παιδιά των φυλακισμένων γυναικών,για το Μαρακι κλπ)...Νιώθω ότι μπορούμε αυτές τις στιγμές να κάνουμε μεγαλα πράγματα...

3)Λατρεύω να διαβάζω έξυπνες ιδέες και όνειρα ζωής (Φιλαράκι Ευρυνοε κυρίως για σένα το λέω αυτό.. :) )

4)Ότι αισθάνομαι σαν να έχω ένα ανοιχτό λογαριασμό ψυχής που μπορώ να κάνω κατάθεση όποτε νιώθω την ανάγκη να με πλημμυρίζει...

5)Ότι όπως ο καθένας μπορεί να κάνει ανάληψη από τον δικό μου λογαριασμό ψυχής έτσι μπορώ και εγώ να το κάνω από τους αντίστοιχους λογαριασμούς ψυχής των συνοδοιπόρων μου...(πολύτιμο ψύχω πάρε-δώσε)


Πριν γράψω τι δεν μου αρέσει θέλω να πω ότι όταν μπαίνω σε ένα blog αισθάνομαι σαν να μπαίνω στο σπίτι κάποιου ως φιλοξενούμενος...Όποτε φροντίζω πάντα να σέβομαι απόλυτα τον άνθρωπο που με φιλοξενεί έστω για λίγα λεπτά...

Δεν μου αρέσει:

1) H Αγένεια και η κακή πρoαιρεση...

2) Οι διαφημίσεις που πετάγονται απότομα προτρέποντας με να κάνω κλικ σε κάποιο σύνδεσμο...

3)Τους περίπου και τους δήθεν...

4)Τους διαφημιστές Viagrα που μπαίνουν σε παλιότερες αναρτήσεις και αφήνουν μανιωδώς την διαφήμιση τους ως σχόλιο!!!! Έλεος πια....

5)Το να βλέπω ένα blogger να αλλάζει τον τρόπο γραφής του η την βάση της θεματολογίας του για να γίνει πιο αρεστός και να προσελκύσει περισσότερους αναγνώστες!

Αυτό λοιπόν από έμενα και τα παιδάκια που καλώ να παίξουν είναι....

Φουλη,new girl on the blog, vangel greko,porcupine ,zoyzoy και το dreameraki αν προλαβαίνει....