Ησυχία...

Όταν γράφεις αποτυπώνεις τα συναισθήματα σου στο λευκό...
Αυτό είναι ευλογία μα και κατάρα ταυτόχρονα...
Γιατί τα συναισθήματα δεν έχουν μόνο την πλευρά της χαράς ,του ερωτά και του γέλιου...
Υπάρχουν συναισθήματα σκληρά και απότομα...
Δυνατά και ακατέργαστα...
Και άλλα που ουρλιάζουν ,φωνάζουν και κλαίνε...
Συναισθήματα ημιτελή,ανεκπλήρωτα...
Που κάνουν την ψυχή να πονά και το νου να υποφέρει...
Όλα περνάνε επίπονα από το μυαλό στην πένα...
Απαραίτητη διαδικασία για την διατήρηση μιας λεπτής ισορροπίας...
Άλλα απόψε...
Έχω ξεμείνει ...
Και από μελάνι και από συναισθήματα...
Ανοίγω το στόμα μου μα δεν μπορώ να ακούσω την φωνή μου...
Χαμένη και αυτή...
Το μόνο που θέλω είναι να μπορέσω να κοιμηθώ...

Ίσως αυτή την νύχτα να καταφέρω να τυλίξω τον εαυτό μου σε μια κουβέρτα από ουρανό και αστέρια...
Ίσως αυτή την νύχτα να καταφέρω να ξεθωριασω μέσα σε ένα όνειρο με εικόνες από τα δικά σου μεσάνυχτα...
Και εσύ κάπου εκεί έξω σιωπηλή,σκοτεινιάζεις που δεν μπορείς να με βοηθήσεις...
Μονο ο χτύπος της καρδιάς σου ακούγεται...
Η είναι ο μόνος ήχος που το αυτί μου μπορεί να συλλάβει...
Σχίζει το σκοτάδι δίνοντας ρυθμό και νόημα σε αυτή την καταραμένη νύχτα...

Είμαι τόσο κουρασμένος...
Από την αναζήτηση και τα λάθη...
Από το να κάνω φασαρία για αντιπερισπασμό...
Από το να πολεμάω να ακουστώ ανάμεσα στις αποπροσανατολιστικές κραυγές...
Είμαι τόσο κουρασμένος...
Και το μόνο που θέλω απόψε είναι λίγη ησυχία...
Λίγη ησυχία και την αγκαλιά σου για να κοιμηθώ...
Γιαυτό....
Έλα,μην αργείς...

Ο ποιητής και ο κλέφτης...

Ένας κλέφτης...
Ονείρων ...
Στιγμών...
Μιας ματιάς...
Ενός χαμόγελου...
Μιας νύχτας...
Και όμως η τσέπη του είναι πάντα άδεια...

Ένας ποιητής...
Με χέρια λερωμένα...
Από το μελάνι...
Μόνιμα απών ...
Γράφει με μια πένα...
Με αίμα ...
Από τις καρδιάς τις πληγές...
Χωρίς να μπορεί ποτέ να τελειώσει την ιστορία του...

Ο ποιητής και ο κλέφτης...
Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος...
Διαπράττουν κάθε νύχτα συναισθηματικά εγκλήματα...
Για των ματιών σου την χάρη...
Πολλές φορές η τέφρα από την ένωση τους σκεπάζει την ατμοσφαίρα ...
Και δεν με αφηνει να αναπνεύσω...
Άλλες πάλι ο διάλογος τους με εξαντλεί....
Και με κάνει να νιώθω σαν σπασμένο και φθαρμένο αντικείμενο...

Δεν ξέρω ποιος από τους δυο σε γοητεύει...
Δεν ξέρω ποιον από τους δυο θα αγαπήσεις...
Αυτό που πρέπει να ξέρεις είναι...
Ότι στο τέλος η επιλογή δεν θα έχει καμιά σημασία...
Γιατί και οι δυο πλευρές είμαι εγώ...
Ο ποιητής και ο κλέφτης είναι μέσα μου...
Και δεν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλο...

Δάκρυα της φωτιάς...

Τα δάκρυα σου πέφτουν στο έδαφος σαν φωτιά απόψε...
Τα μάγουλα σου καίνε καθώς αυτά κυλούν αργά επάνω τους...
Φαίνεται σαν να περνάει μια αιωνιότητα μέχρι αυτά να πέσουν και να λιώσουν στο έδαφος δημιουργώντας μια τρύπα...
Μια τρύπα που μοιάζει με τάφο...
Ένα τάφο που μπορείς και θα πετάξεις μέσα του την καρδιά σου...
Και όταν τα καυτά σου δάκρυα στερέψουν η τρυπά θα κλείσει εγκλωβίζοντας την...
Θα την ξεχάσεις....
Θα μείνει εκεί καιρό...
Μέχρι να έρθει η σωστή στιγμή...
Για να ξαναπετάξει μακριά...
Τότε μαγικά θα βρει το δρόμο...
Θα σπάσει τα δεσμά αυτής της υπόγειας φυλακής και θα ξαναγυρίσει εκεί που ανήκει...
Πίσω στο στήθος σου...

Άκουσε με...
Ξέρω ότι κάποιες στιγμές σαν αυτές ο πόνος σου είναι ανυπόφορος...
Άλλα θα περάσει πίστεψε με...
Να ξέρεις ότι έχουμε φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμόμαστε τα καλά και να ξεχνάμε τα κακά...
Γιαυτό μπορούμε να ζούμε ξανά και ξανά...
Γιαυτό πάντα ελπίζουμε...
Γιαυτό δεν σταματάμε ποτέ να ψάχνουμε να βρούμε μια πληγωμένη καρδιά που να νιώθει την δικιά μας, ακόμα όταν είμαστε βυθισμένοι στην πιο σκοτεινή άβυσσο...

Υπάρχουν στιγμές που οι μνήμες μοιάζουν να ξεθωριάζουν...
Αυτές είναι οι στιγμές που γίνονται κομμάτι από το παρελθόν...
Φεύγουν και αφήνουν χώρο για τις καλύτερες που είναι έτοιμες να γεννηθούν τώρα...
Και αν δεν το ένιωσες ακόμα ετοιμάσου...
Γιατί οι ώρες μαζεύονται...
Και η στιγμή είναι κοντά...
Μονό νεράιδα μου πρέπει να μου κάνεις μια χάρη...
Πρέπει να σταματήσεις να ρίχνεις στο έδαφος αυτά τα δάκρυα της φωτιάς...
Γιατί κάνουν την τρύπα όλο και πιο βαθιά....
Και την φυλακή της καρδιάς σου ακόμα πιο δύσκολο-προσβατη...
Γιαυτό σταμάτα να δακρύζεις...
Είμαι πολύ κοντά σου πια...
Και δεν θέλω να καθυστερήσω καθόλου...
Αδημονώ...
Να πάρω την όμορφη καρδιά σου στα χέρια μου και να την οδηγήσω πίσω στην επιφάνεια...

Behind the words...

Τι έκανα πάλι;
(Είμαι τόσο μπερδεμενος...)

Σε μισώ...
(Όχι ψέμματα λέω,δεν μπορώ να νιώσω κανένα άσχημο συναίσθημα για σένα...)

Πες μου ένα καλό λόγο για να πιστέψω ότι δεν ήσουνα χαμένος χρόνος...
(Τι πήγε λάθος πάλι;)

Μείνε μακριά μου...
(Περίμενε δεν το εννοώ στα αλήθεια..Να είσαι πάντα κάπου που μπορώ να σε βρω...)

Είμαι τόσο κουρασμένος από τα λάθη και τις πληγές...
(Θα κρατήσω το φως αναμμένο για να μπορέσεις να βρεις το δρόμο μες στο σκοτάδι....)

Αυτό που έγινε απόψε δεν πρέπει να ξαναγίνει ποτέ...
(Διάβολε ακόμα το κορμί σου με πονά...)

Ήταν ένα λάθος...
(Για το οποίο κατηγορώ αποκλειστικά τον εαυτό μου...)

Γιαυτό ας το ξεχάσουμε καλύτερα...
(Μην με ξεχνάς ε,να με θυμάσαι...)

Φίλοι;
(Τι γλυκό ψέμα για να ελευθερωθούμε...)

Όλα εντάξει λοιπόν...
(Έκτος από μερικές βαθιές ουλές...)

Να προσέχεις...
(Πάντα θα σε αγαπάω...)

Καλή σου νύχτα...
(Να προσέχεις το κομμάτι της ψυχής μου που κουβαλάς μαζί σου...)

Αντίο...
(Αντίο...)

Εντάξει...

Τα μάτια βάρια...
Νύχτα...
Αργά...
Πέρασε ο καιρός ...
Και όλα τώρα πονάνε λιγότερο...
Ίσως να μπορούσα να το παλέψω...
Να μην τελείωνε κατά αυτό τον τρόπο...
Ίσως πάλι να ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου...
Και να έπρεπε να πεθάνει...
Μου το έλεγες πάντα...
Ότι παίρνω τα πράγματα πιο σοβαρά από όσο πρέπει...
Το ξέρω...
Άλλα πως να αλλάξεις αυτό από το οποίο είσαι πλασμένος;

Άφησα την φωτιά να θεριέψει ...
Και τώρα καίει σαν την κόλαση...
Απόψε που το αλκοόλ δεν φτάνει για να σβήσει την μνήμη...
Βάλε την φωτιά σε ένα ποτήρι και κέρνα με...
Πιες αν θες και εσύ μαζί μου...
Έτσι και αλλιώς δεν μπορώ πια να το σταματήσω...
Δεν ξέρω καν γιατί δοκίμασα ...
Δεν θυμάμαι καν το λόγο που προσπάθησα...
Ξέχασα αυτό το κάτι...
Που υπήρχε μέσα μου από πάντα...
Ίσως να μεγάλωσα ....
Ίσως να κουράστηκα...
Πλήρωσα βλέπεις τόσες φορές το φόρο της ζωής με χαμένα όνειρα...
Που μπορεί πια μερικά να τα σκοτώνω εν τη γέννεση τους για να μην τα δω να αυτοκτονούν...
Ίσως να έκανα πιο πολλά από όσα έπρεπε...
Ίσως να είμαι κολλημένος παράλογα σε κάποια από αυτά...
Συγχώρεσε με απόψε...
Δεν είμαι βέβαιος που και αν θα καταλήξει κάπου αυτός ο μονόλογος...

Παύση...

Μην δίνεις σημασία σε ότι λέω...
Κράτα μόνο αυτό που ήδη ξέρεις...
Η μάλλον αυτό που εύχεσαι να είναι η αλήθεια...
Πως ότι και αν γίνει...

Όσο και αν δυσκολέψει...

Εγώ στο τέλος θα τα καταφέρω ...

Θα είμαι εντάξει...