Παραλήρημα...

Οι μνήμες μου είναι όμορφα άλογα μέσα σε σκονισμένα ντουλάπια...
Τις φυλακίζω εκεί για να πεθαίνουν πιο γρήγορα...
Ελεύθερες με ταλαιπωρούν και με πληγώνουν...
Τι να είναι όμως αυτό που προκάλεσε όλη αυτή την αποστροφή;
Αυτή την ρωγμή στο χρόνο;
Αυτή την αλλαγή στην καθημερινή ρουτίνα της νύχτας;
Δεν ξέρω...
Και νομιζω ότι θα το αγνοώ για πολύ καιρό ακόμη...
Έχω ζήσει το τέλος κάθε αρχής...
Όποτε δεν χαίρομαι όταν αφήνω κάποιον να κλέψει λόγια και εικόνες μέσα από την καρδιά μου...
Ξέρω ότι η χαρά που θα μου δώσει θα είναι πρόσκαιρη...
Χρόνια τώρα επιδιορθώνω τις ψυχές των άλλων παραμελώντας επιμελώς την δική μου...
Έρχονται σε μένα με μια σκέψη στραβή και μελανιασμένη...
Πληγωμένοι από θρυμματισμένα μυαλά και πολυχρησιμοποιημένες ψυχές...
Σαν κεριά σβησμένα που απλά κάποιος πρέπει να βρει το τρόπο να ανάψουν ξανά...
Ένας σκοτεινός κόσμος φωτίζεται από τα λάθη μου...
Η αθωότητα βλέπεις είναι βραχυπρόθεσμη και μουγκή...
Ίσως γιατί ότι γυαλίζει βρίσκεται πάντα σε πλεονεκτικότερη θέση από το ακατέργαστο...
Ένα τρίξιμο...
Ένα βογκητό από ένα κλειδωμένο δωμάτιο...
Ένα μυστικό καλά κρατημένο ακόμα και από εσένα...
Αυτό το σπιτι είναι καμένο και οι πριγκιπισσες του είναι όλες δειλές...
Τα φώτα του κομμένα και όλοι του οι θησαυροί χαμένοι...
Που είσαι ;
Που είμαι;
Χαθήκαμε μέσα στα ερείπια...
Δεν μπορώ να βρω το δρόμο για να γυρίσω πίσω...
Αλλά ούτε και που ήμουν πριν θέλω να θυμάμαι...
Και αυτή την νύχτα...
Που μιλώ με τις σκιές ...
Το μόνο που αισθάνομαι ότι εχω στην κατοχή μου, είναι μια εγκυμονούσα φοβία και ένα παρελθόν που λυπάται...
Και καθώς αυτό μου το παραλήρημα κορυφώνεται...
Το μόνο σίγουρο είναι...
Ότι εσύ νεράιδα μου είσαι η μόνη που μπορεί να κατευνάσει αυτό τον πόνο του μυαλού μου...

Σκοτεινή πλευρά...

Μπορείς να το νιώσεις;
Είμαι το σκοτάδι στην κάθε αναπνοή σου...

Μπορείς να το δεις;
Είμαι ένα ακάθαρτο πνεύμα που μυρίζει θάνατο...
Συστρέφομαι και γέρνω σαν τα μαχαίρια των "φίλων"...

Μπορείς να το αισθανθείς;
Είμαι η βραδινή λάγνα σκέψη που σε κάνει να ποθείς και να λαχταράς τα απαγορευμένα...

Μπορείς να το ακούσεις;
Είμαι η φάλτσα νότα που χαλά την αρμονία του αγαπημένου τραγουδιού σου...

Μπορείς να το κατανοήσεις;
Είμαι το φάντασμα για το οποίο κανείς δεν έγραψε πότε μια λέξη...
Άυλο και παραπονεμένο χαϊδεύω τα χέρια σου όταν αυτά στραγγαλίζουν την αλήθεια...

Μπορείς να το παραδεχτείς;
Είμαι η νύχτα στις πιο κρυφές εσοχές του μυαλού σου...
Η πλευρά που κάνεις τόσο αγώνα να κρύψεις...

Μπορείς να το πεις;
Είμαι η διαστροφή που εύχεσαι να μπορούσες να εκμυστηρευθείς κάπου...

Μπορείς να το αποδεχθείς;
Είμαι οι παραμορφωμένες σκέψεις που σε κρατούν ξύπνιο την νύχτα ...
Τα κλαδιά που αιχμαλωτίζουν κάθε ελεύθερο χορτάρι σου...

Είμαι πάντα εδώ...
Ζω στις σκιές και απολαμβάνω τις λάμψεις σου...
Είμαι εκείνος που ξέρει απέξω τους στίχους σε αυτό το τραγούδι των μοναχικών ψυχών...
Ξέρω ότι με μισείς...
Ξέρω ότι με πολεμάς...
Είμαι η σκοτεινή σου πλευρά ...
Ζω μέσα σου...
Και θα κυριαρχήσω όταν η ψυχή σου δεν θα έχει πια κανένα προορισμό για να πάει....

Αγαπημένο μου σκοτάδι...

Αγαπημένο μου σκοτάδι...

Κρύψε με σε παρακαλώ από αυτό το εκτυφλωτικό φως που με σκοτώνει...

Η καρδιά μου απόψε είναι ανοιχτή και αντιμέτωπη με όλες της τις αμαρτίες...

Καμιά άμυνα ...Κανένα τειχος....

Και το μυαλό μου πονάει τόσο πολύ...

Φταίνε μάλλον οι χιλιάδες σκέψεις που στριφογυρίζουν μέσα του με ιλιγγιώδεις ταχύτητες...

Το διαπερνούν σαν μια τεράστια βελόνα...

Αγαπημένο μου σκοτάδι...

Από που να πηγάζει άραγε όλος αυτός ο πόνος;

Γιατί μου φαίνεται τόσο βασανιστικά οικείος...

Έχει την αίσθηση από την θέρμη της φλόγας...

Εμπόδισε το...

Προστάτευσε την αδύναμη καρδιά μου από την αποπνικτική ζέστη της φωτιάς...

Την αισθάνομαι να λιώνει και να καταστρέφει την εύθραυστη τέχνη μου...

Και χωρίς αυτή νιώθω τόσο άδειος...

Αγαπημένο μου σκοτάδι...

Ξέρω ότι δεν θα με προδώσεις ποτέ...

Έτσι για άλλη μια φορά είμαι δικός σου...

Καταραμένος και δέσμιος πίσω από τις κλειστές σου πόρτες...



Υ.Γ.(Άσχετο) Το να θες να αυτοπροσδιορίζεσαι πονεμένος ποιητής η συγγραφέας η δεν ξέρω εγώ τι άλλο είναι δικαίωμά σου...Θα σε παρακαλούσα όμως να το κάνεις χρησιμοποιώντας δικά σου κείμενα που θα έχεις χτίσει με τις δίκες σου λέξεις!Όχι να οικειοποιήσε με τόσο άκομψο τρόπο τις δικές μου...Πρεπει να καταλαβεις οτι αυτα που αντιγράφεις χωρίς ποτέ να με ρωτάς και τα παρουσιάζεις ως δικά σου, είναι πνευματική μου ιδιοκτησία και μάλιστα κατοχυρωμένη...Το μονο που ζητάω είναι λίγο σεβασμό απέναντι στον κοπο και στην καταθεση της ψυχης μου...Ευχαριστω...

Μαύρος βασιλιάς....

Ήρθε μέσα από μια έκρηξη χρωμάτων ...

Έκανε πολύχρωμο το μουντό της δωμάτιο...

Ήρθε μέσα σε μια ακτίνα φωτός...

Έλαμψε σε ένα σκοτεινό κόσμο...

Εκείνη κράτησε την αναπνοή της καθώς αυτός έμπαινε στην σπηλιά με τα μυστικά της...

Είχε φέρει και εκείνος τα δικά του...

Ένιωσε τόσο γεμάτη...

Ένοχη μεν ,αλλά γεμάτη...

Κάποιος της είχε πει να προσέχει αυτούς που έρχονται σαν κομήτες και τάζουν φωναχτά τα πάντα...

Άλλα το λάθος έχει πάντα την πιο γλυκιά γεύση...

Και αυτός ο μαύρος βασιλιάς έδινε τον παράδεισο μισοτιμής...

Πως να αρνηθείς μια τέτοια προσφορά;

Ύστερα από λίγο καιρό μπερδεύεσαι...

Δεν ξέρεις πως να πεις πια την αλήθεια στον εαυτό σου...

Τα ψέματα κρατάνε φυλακισμένο αυτό που ήσουν πριν...

Μέχρι την ημερομηνία λήξεως...

Που αναπόφευκτα θα ρθει...

Βλέπεις η ψεύτικη ομορφιά ξεθωριάζει στο μαύρο...

Γιατί η πραγματική,η αληθινή ομορφιά ,πηγάζει από το μέσα ...

Έτσι όλα τα χρώματα που έφερε ο μαύρος βασιλιάς στραγγίζουν...

Ο καμβάς μένει άδειος...

Εκείνη νομίζει πως θα τρελαθεί...

Γιατί αυτός που της υποσχέθηκε το φως...

Έφερε μαζί του το σκοτάδι...

Θυμάσαι;

Οι μέρες μας ήταν γεμάτες από άρωμα δυόσμου και σπασμένα φτερά πεταλούδας...
Όλα μαζί ανάκατα αιωρούνταν στον αέρα μας...
Ο τρόπος που νοιαζόσουν για τα πάντα ανύψωνε την καρδιά μου και έπιανα τον εαυτό μου να χάνεται μέσα σε ένα μεγάλο λαβύρινθο...
Ένα λαβύρινθο που δεν ήθελα ποτέ να βρω την έξοδο...
Όταν ήσουν εδώ...
Όταν κρατούσες το χέρι μου...
Ένιωθα σίγουρος ,ένιωθα ασφαλής...
Και οι καρδιές μας έμοιαζαν με γυμνά δέντρα του χειμώνα που οι ρίζες τους έχουν μπλεχτεί...
Φαινόταν σαν να μοιραζόμασταν την ίδια ψυχή και το ιδανικό φάνταζε κοντινό και προσβάσιμο...
Ήταν όλα εδώ ...
Όλα όσα έπρεπε να έχει μια ουτοπία...
Έστω και αν τότε δεν γνώριζα ακριβώς την έννοια της λέξης ...
Κάθε φορά που έπεφτα και τσακιζόμουν με έπαιρνες σπιτι και καθάριζες τις πληγές μου...
Μου έλεγες ότι όλα θα πάνε καλά και ίσως για πρώτη φορά να πηγαίναν...
Ο κόσμος έμοιαζε θεραπευμένος,χωρίς ουλές,χωρίς πόνο...

Αλλά η αλήθεια είναι ότι απλά καλύπταμε μια μη ιάσιμη ανοιχτή πληγή...
Φεύγοντας έπεσαν όλα τα φύλλα του φανταστικού μας κόσμου...
Σιγά σιγά το βασίλειο μας εξαφανίστηκε και την θέση του πήρε ένα άδειο σταχτί λιβάδι...
Περπάτησα μέχρι το γνώριμο κατώφλι...
Μπορούσα να πάω εκεί ακόμη και με τα μάτια κλειστά...
Βλέπεις είχα προβάρει εκατομμύρια φορές το πως θα πούμε αντίο...
Πες από ανασφάλεια και φόβο...
Αλλά όταν έφτασα είδα μόνο άδειους τοίχους και φωτιά...
Η αλήθεια είναι σκληρή...
Χαμογέλασα και υποκρίθηκα ότι όλα θα περάσουν γρήγορα και ανώδυνα...
Την επόμενη μέρα όμως άρχισα να θυμώνω για ασήμαντα πράγματα...
Με τρέλαινε ακόμα και ένα αστείο που περιείχε το όνομα σου...
Δεν νομίζω να κατάφερα να σε μισήσω..
Απλά μερικές φορές με κατέτρωγαν τα γιατί..
Αδυνατούσα να τα καταλάβω...
Δεν πονάει τόσο πολύ πια...
Αλλά όποτε η μορφή σου εμφανίζεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου αναρωτιέμαι αν θα ήθελα να σε αναγνωρίζει πια...
Ακόμα και αν το μυαλό σε διάγραφε αν κάποια στιγμή βάδιζες δίπλα μου η ψυχή μου θα σε διαισθανόταν και όλα θα ξαναγύριζαν με μιας στην μνημη μου...
Και εσύ ,που λογικά θα έχεις κάνει την δική σου διαγραφή ,θα με κοιτούσες όπως κοιτάζει κανείς κάποιον ξένο...
Και τα μεγάλα μάτια σου θα γέμιζαν με απορία καθώς θα σε ρωτούσα...
Θυμάσαι τον έρωτα μας;
Θυμάσαι τα μυστικά μας;
Θυμάσαι τα γέλια μας;
Θυμάσαι το όνομα μου;
"Όχι " θα απαντούσες "λυπάμαι"...
"Μαλλον θα έκανα λάθος,σας ζητώ συγγνώμη" θα σου αποκρινόμουν με ένα αμήχανο χαμόγελο και καθώς θα απομακρυνόμουν μια θα ήταν η σκέψη μου..
"Κατάφερες να μην θυμάσαι ούτε το όνομα μου πια...Άραγε θα καταφέρω ποτέ,να ξεχάσω και εγώ το δικό σου;"