Απλά Δευτέρα...

Πράσινο του βυθού τα μάτια σου...
Υγροί καθρέφτες που μέσα τους βλέπω την ψυχή μου...
Η πένα μου σε λατρεύει...
Μπορεί να γράφει για σένα ώρες...
Τύλιξες τα χέρια σου μέσα σε μαύρη δαντέλα αλλά το ατσάλι που κρατάς λάμπει στο φως του ήλιου...
Και με τυφλώνει...
Η θάλασσα αφρίζει και μου φαίνεται ότι παίρνει ζωή από το γέλιο σου...
Τα λεπτά σου δάκτυλα αιωρούνται ελαφρά σαν πούπουλα επάνω σε ένα δροσερό αεράκι...
Που ελπίζω να στείλεις προς τα εδώ...
Ακόμα κοιτώ αυτή την λευκή σελίδα του τετραδίου που περιμένει να γεμίσει από τα ανεξίτηλα σημάδια σου...
Ο αγέρας αυτό το σούρουπο γέμισε από το άρωμα του σανδαλόξυλου...
Μάλλον γιατί έχει αγκαλιάσει το κορμί σου το γαλάζιο...

Όλα με κάνουν να σε αποζητώ απόψε...
Η σκέψη σου, διώχνει για λίγο αυτό τον ποιητή-δήμιο που ζει μέσα μου και κάθε νύχτα σφίγγει δυνατά την θήλεια της μοναξιάς μου....
Και τα θέλω μου, παρατάσσονται μπρος τα πόδια σου σαν υπάκουα στρατιωτάκια...

Νεράιδα μου...
Θέλω να χορέψω μαζί σου ...
Κουράστηκα να σφιχταγκαλιάζω την σκιά σου...
Απόψε θέλω να δραπετεύσω...
Και εσύ που λάμπεις μες τα σκοτάδια μου με τρομάζεις αλλά ελκύομαι από το φως σου σαν ένα μικρο έντομο...
Θέλω να περπατήσω μαζί σου ξανά...
Σε ένα στενό πλακόστρωτο δρομάκι κρατώντας σφιχτά το μικρο σου χέρι...
Χωρίς περιορισμούς και χρονοδιαγράμματα...
Μια βόλτα μόνο για μας...
Και όταν έρθει το βράδυ,θέλω να κοιμηθώ μαζί σου...
Να νιώσω την ανάσα σου να ξαπλώνει στο μαξιλάρι μου και την δικιά μου να κόβεται για να μην κάνει θόρυβο και σε ξυπνήσει...

Τι παράξενη μέρα η σημερινή...
Μερικές μέρες σε σκέφτομαι πιο έντονα από ότι συνήθως...
Μερικές μέρες μου λείπεις πιο πολύ από ότι συνήθως..
Και όλες αυτές τις φορές προσπαθώ να καταλάβω τι το ξεχωριστό έχει αυτή η μέρα και σου επιτρέπει να κάνεις πλήρη κατάληψη του μυαλού μου...
Στο τέλος, πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα...
Το μόνο ιδιαίτερο και ξεχωριστό είσαι εσύ που ήρθες για άλλη μια φορά στην σκέψη μου...
Όσο για την μέρα...
Είναι απλά Δευτέρα...