Φοίνικας...‏

Ξεκίνησε με ένα καμβά λευκό και καθαρό...
Ονόμασε τον ζωή...
Μετά ζωγράφισε επάνω του μερικά δέντρα...
Ονόμασε τα όνειρα...
Πρόσθεσε σε αυτό ένα φωτεινό και πολύχρωμο ήλιο...
Η διάθεσή σου θα ελέγχεται από αυτόν όπως μια μαριονέτα από το αφεντικό της...
Ύστερα με μια ακατανόητη τάση αυτοκαταστροφής δημιούργησε μια φωτιά και βολέψου αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου για να παρακολουθήσεις να χάνεται ότι είχες ονειρευτεί...
Έτσι και αλλιώς τα όνειρα έρχονται και παρέρχονται...
Δημιουργώντας συνέχεια αντιθέσεις...
Άλλα σε κανουν να σηκώνεις το ανάστημα σου και άλλα να κυλάς με την ροή...
Τα χειρότερα όμως είναι αυτά που για να τα πραγματοποιήσεις πρέπει να πέσεις χαμηλά...
Που το τελικό τους κόστος είναι ο πόνος , η θλίψη, η απόγνωση...
Η ακόμα και η παραίτηση από την ζωή...
Η ομορφια,η ζωντάνια και τα χρώματα απέχουν από το άθλιο γκρι ελάχιστα...
Γιαυτό μην παραδίνεσαι ...
Μην τοποθετείς μονή σου αυτή την λεπίδα στο λαιμό σου...
Όσο μακριά και αν φύγεις από ένα άλυτο πρόβλημα αυτό κάποια στιγμή θα σε βρει και θα σου ζητήσει επιτακτικά την λύση του...
Μην λυγίσεις...
Ακόμα και τις στιγμές που αισθάνεσαι την καρδιά σου να στραγγίζει από όμορφα συναισθήματα...
Ακόμα και τις νύχτες που μια προδοσία σε κάνει να κοιμάσαι λυπημένη...
Να θυμάσαι ότι τίποτα δεν τελειώνει με ένα χαμένο όνειρο...
Ο κόσμος θα συνεχίζει να γυρίζει φέρνοντας τα πάνω κάτω...
Να μετατρέπει τον χθεσινό χαμένο σε σημερινό θριαμβευτή...
Νιώσε την καρδιά σου που ακόμα καίει...
Δες τους πραγματικούς φίλους που ακόμα στέκονται πλάι σου και βοηθάνε την ψυχή σου να αντισταθεί...
Κοίταξέ ανάμεσα στο γκρίζο αυτό το κίτρινο λουλουδι που σώο και υπερήφανο σου μαρτυράει ότι πάντα υπάρχει ελπίδα....
Και τις νύχτες να σκέφτεσαι έμενα,που είμαι ακόμα ζωντανός ενώ εχω καταπιεί τόση καταστροφή...
Να θυμάσαι ότι όσο μακριά σου και αν βρίσκομαι θα είμαι πάντα δίπλα σου...
Γιατί η αγάπη μου είναι πιο μεγάλη από τον ουρανό σου...
Γιαυτό ακόμα και όταν δεις τα όνειρα σου να παίρνουν φωτιά ...
Εσύ να μην κλαις για την καταστροφή...
Δεν ταιριάζουν σε εμάς τέτοιου είδους δάκρυα...
Οταν η φωτιά κάψει τα όνειρα σου εσύ αναγεννήσου μέσα από τις στάχτες τους σαν τον φοίνικα...

Seven again...

Με βράβευσε και με κάλεσε ο αγαπημένος Vangel Greko μαζί με την Estella σε bloggoπαιχνιδο...
Να πω 7 αλήθειες η 7 μυστικά σχετικά με μένα...Πάλι καλά που δεν μου ζήτησαν να πω και 7 τραγούδια...
Για να πω την αλήθεια μου έχει ξαναζητηθει το ίδιο και σε προηγούμενα bloggoπαιχνιδα πιο παλιά αρά αυτά που θα γράψω στους παλιούς μου αναγνώστες θα είναι ήδη γνωστά και τους παρακαλώ να μου συγχωρήσουν την επανάληψη ....
Αλλά είπαμε ,Vangel και Estella είναι αυτοί και δεν μπορώ να τους χαλάσω το χατίρι...
Οπότε πάμε πάλι ;)

1)Έχω 5 ανιψάκια από την μοναδική μου αδερφή και τα αγαπάω όλα πάρα πολύ!Όμως λατρεύω το τρίτο που είναι και το μοναδικό κοριτσάκι!Μπορεί να με λιώσει με ένα βλέμμα και μισό νάζι...(το μόνο καλό είναι ότι τα αισθήματα και η αδυναμία είναι αμοιβαία)...

2)Είχα όνειρο ζωής να φτιάξω beach bar σε νησί!Το κατάφερα αλλά το τίμημα ήταν η πλήρη κατάρρευση της προσωπικής μου ζωής πράγμα που με έκανε να το παρατήσω μετά από 3 χρόνια!!! Γενικά λατρεύω το επαγγελματικό ρίσκο με ότι αυτό συνεπάγεται,το κακό είναι ότι στις κατά καιρούς σχέσεις μου αυτό κατά κανόνα τους προκαλεί τρόμο!!!

3)Είμαι φυσιογνωμιστής και βασίζω τις πιο πολλές αποφάσεις της ζωής μου στην διαίσθηση μου... Ευτυχώς τις περισσότερες φορές μου βγαίνει σε καλό...

4) Ερωτεύομαι τα ψεγάδια ...Αυτά που οι πιο πολλοί μπορεί να θεωρούν ελαττώματα (ένα ελαφρύ ψεύδισμα ,ένα σημάδι κλπ ) για μένα μπορεί να αποτελέσουν αιτία για να ερωτευθώ...

5)Δίνομαι ολοκληρωτικά στους ανθρώπους που επιλέγω...Αλλά άμα με ξενερώσει κάτι σε φιλία η σχέση δέχομαι την ζωή χωρίς τον άλλο με υβριστική ευκολία...

6)Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να εκτονώσω τον πρώτο καιρό με φυσική έκφραση την αγάπη μου...(Το πρώτο φιλί για καληνύχτα παίρνει καιρό μέχρι να πραγματοποιηθεί...)

7) Έχω πάντα την αίσθηση ότι μια παράξενη τύχη απομόνωσης κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου...

Αυτά από τον κόσμο του Ιανού...
Από ότι είδα οι περισσότεροι έχετε ήδη παίξει οπότε ας παίξει όποιος θέλει ...
Καληνύχτα και μην ξεχνάτε ότι ο μεγαλύτερος σας φόβος τρέμει μήπως και δεν τον φοβηθείτε...

Σταγόνες της βροχής...

Το φως των κεριών τρεμοπαίζει και οι κουρτίνες ανασηκώνονται απαλά καθώς αυτό το ελαφρό αεράκι μπαίνει από το παράθυρο της...
Εκεινη ,σιωπηλή και πανέμορφη στέκεται στην άκρη του και προσπαθεί να κρατήσει μέσα στην παλάμη της όλο το γκρι του ουρανού...
Και τότε η βροχή ξεκινά...
Ο ήχος από το νερό που πέφτει από τις οροφές μοιαζει τόσο παράταιρα κατευναστικός...
Σαν μια επαναλαμβανόμενη αγαπημένη σονάτα...
Η βροχή σαν επίμονο θηλυκό δυναμώνει και καλύπτει τους δρόμους και τα πεζοδρόμια με αστραφτερά στρώματα νερού...
Η ματιά της γυναίκας ταξιδεύει μέσα στο γκρίζο και καθώς μια αστραπή προετοιμάζει το έδαφος για την εκκωφαντική βροντή που πρόκειται να ακολουθήσει, το μυαλό της ανασύρει τα λόγια του...
"Μην φοβάσαι τα αστραπόβροντα...Να γελάς ...Να σκέφτεσαι ότι δημιουργούνται από παιχνίδια των αγγέλων..."
Ένα μικρο δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της καθώς θυμήθηκε τις μέρες που είχε κρυμμένες κάτω από το μικρο της κρεβάτι...
Της το είχε πει,πως όταν θα λείπει, τα λόγια του θα γίνονται χέρια που θα την αγκαλιάζουν και την χαϊδεύουν τρυφερά...
Καθησυχάζοντας κάθε της φόβο...
Ξανακοίταξε την βροχή με άλλα μάτια ...
Αυτό που κάποτε φοβόταν ,είχε εξελιχθεί σε έρωτα και η αιτία ήταν αυτός ...
Αυτός και τα λόγια του....

"Μην φοβάσαι την βροχή...Η βροχή κουβαλάει συναισθήματα...Ένας καταρράχτης χαράς η ένας χείμαρρος λύπης ...Όλα διαδίδονται μέσα από τις σταγόνες της...Ξεσπάνε και ποτίζουν την ρίζα που με κρατά κοντά σου...Μου κανουν συντροφιά...Μέχρι την στιγμή που θα δώσουν την θέση τους στον ιδρώτα των ματιών σου...Να αγαπάς τις σταγόνες τις βροχής ...Εγώ τις αγαπώ ...Κοίτα...Κρατώ μια στην ακρη του δάχτυλου μου...Όμορφες σαν μικρά διαμαντια...Ρέουν στις φλέβες μου...Καθαρίζουν την ψυχή μου...Ουράνια δάκρυα που τραγουδούν μεσώ της βροχής κάθε μου παράπονο...Μην φοβάσαι την βροχή...Να την αντιμετωπίζεις και να την αγαπάς όπως την ζωή...Γιατί η ζωή είναι μέσα στην βροχή..."

(Το κείμενο είναι αφιέρωση-ανταπόδοση στην Ginny που αγαπάει την βροχή όπως και εγώ..)

Παντοτινά μάτια ...‏

Σε κάποια από τις προηγούμενες ζωές μας, μου το είχες πει...
"Το παντοτινά έχει πράσινα μάτια"
Τότε δεν είχα δώσει σημασία ...
Με τον καιρό το αισθάνθηκα όπως αισθάνεται κανείς ένα απαλό αεράκι...
Σαν μια αναπνοή κατά μήκος του δέρματος...
Όμως εγώ, γνωστός άπιστος και εξερευνητής της κάθε πρότασης που περιεχει μέσα το για πάντα, ένιωσα την ανάγκη να βρω επιχειρήματα για να το αντικρούσω...
Οχι δεν το έκανα γιατί ήθελα να πάψω να σε αγαπώ...
Έτσι και αλλιώς η φλόγα της αγάπης αναζωπυρώνεται μέσα από τις διαφωνίες...
Και εγώ το ξέρεις ότι πιστεύω στην αντίθεση και στην σύνθεση...
Άπλα εχω μέσα μου το μικρόβιο του να αναλύω τα πάντα και να ερευνώ εξονυχιστικά το καθετί ...
Ποιος ξέρει;Ίσως αυτό να είναι και η κατάρα μου και ένας παράξενος τρόπος αυτοτιμωρίας...

Κάποιες στιγμές νόμιζα ότι κατάφερα να βρω τα επιχειρήματα που έψαχνα...
Για λίγο καιρό βλέπεις είχα καταφέρει το παντοτινά να έχει σκούρα μάτια που έκαιγαν σαν κάρβουνα την ιστορία μου...
Άλλα μετά από λίγο χρόνο,αργά και βασανιστικά,το χρώμα τους, ξαναγινόταν πράσινο...
Μέχρι που μια παράξενη νύχτα το κατάλαβα...
Τα παντοτινά μάτια δεν έχουν κανένα χρώμα...
Εμείς τους δίνουμε το χρώμα που θέλουμε...
Τα παντοτινά μάτια έχουν για κόρες ,φλόγες από κερί...
Γιαυτό απόψε που είναι μια νύχτα διαύγειας ...
Απόψε που ο πυρετός του μυαλού μου είναι υψηλός και όλα τα κύτταρα του κορμιού μου σε γυρεύουν θα σε παρακαλέσω...

Πάρε μακριά αυτά τα χέρια από σκοτάδι που ακουμπάν την ψυχή μου...
Θέλω να το ξέρεις...
Όσο λείπεις ένα κρύο αεράκι σβήνει τα κεριά μου...
Νιώθω μόνο τους φόβους και όχι την ελπίδα...
Όσο λείπεις η νύχτα έχει χιλιάδες σκοτεινά φεγγάρια και οι χειμώνες είναι μακριοί και δύσκολοι...
Όσο λείπεις εκατομμυρια πεφταστέρια πέφτουν εγωιστικά χωρίς να πραγματοποιούν καμιά από τις ευχές που τα βαραίνουν...

Να θυμάσαι ότι μπορεί ένα αεράκι να έχει την δύναμη να σβήσει την φλόγα των κεριών...
Αλλά το ίδιο εύκολα και ένα φύσημα του άνεμου μπορεί να θεριεψει την φλόγα και να την κάνει να κάψει όλο το δάσος...
Και η δική μας φλόγα ζει για να θεριεψει...
Το ξέρεις και το ξέρω...
Ο χορός μας πάντα θα περιμένει για να τον συνεχίσουμε...
Οι στιγμές μας θα είναι πάντα διάσπαρτες μέσα στον χρόνο και ζωντανές...
Σαν οικεία καρδιοχτύπια που αναστενάζουν μέσα σε κάθε εποχή...
Το ξέρεις και το ξέρω...
Ότι όλα όσα μας αφορούν ,υπαρχουν και συνωμοτούν για να φέρουν τα υπέροχα παντοτινά σου μάτια απέναντι από τα δικά μου...

Νεράιδα της σιωπής...

Σε ένα νησί γεμάτο πράσινο και συχνές βροχές ζει η νεράιδα της σιωπής...
Κάποιες φορές μένει αμίλητη μήνες,τόσους πολλούς, που με κάνει να αρχίζω να αναρωτιέμαι για την ύπαρξη της...
Ίσως και να το κάνει επίτηδες , δοκιμάζοντας έτσι τις αντοχές και την αγάπη του θνητού...
Όμως τα κενά της σιωπής δεν είναι ικανό να σβήσουν την εικονα της από τα μάτια μου ...
Απλά μερικές φορές την κανουν να μεταλλάσσετε...
Και από μια συλφίδα και αγαπημένη θεά της αυγής...
Γίνεται η απαγορευμένη πεταλούδα ...
Το τολμηρό όνειρο...
Αλλά τίποτα από αυτά δεν με πτοεί...
Σαν φύλακας μιας μυστικής συμφωνίας που σφραγίστηκε με ένα αμήχανο και σιωπηλό φιλί περιμένω την μεταμόρφωση της σε ταξιδιώτη...
Που θα την φέρει και πάλι εδώ...
Που σαν μαγεμένο παιδί θα την προσμένω...

Παράξενη μου ταξιδιώτισσα...
Ακολούθησε με ....
Μέσα στις σιωπηλές μου αίθουσες εχω ένα κρεβάτι για σένα στρωμένο με φύλλα από μετάξι...
Το τζάκι μου καίει μόνιμα για να σε ζεστάνει και ένα σκαλισμένος καλόγηρος περιμένει πρόθυμος να κρεμάσεις επάνω του τα βρεγμένα σου ρούχα...
Κουρασμένο μου ονειρικό πλάσμα...
Έχω το πιο κόκκινο κρασί για να πιεις και τα πιο εκλεκτά εδέσματα για να δειπνήσεις...
Πάνω σε μικρο ανάκλιντρο σου εχω αφημένα καινούργια στεγνά ρούχα για να αγκαλιάσουν το κορμί σου...
Όμορφη μου ταξιδιώτισσα ακολούθησε με...
Μέσα στον κήπο των ονείρων μου...
Έλα να χαθούμε εκεί και γνεψε στους φόβους σου αντίο...
Πες τους ότι θα μείνεις εδώ...
Ανέγγιχτη από το πέρασμα του χρόνου και την ανθρώπινη κακία...
Παράξενη ταξιδιώτισσα της καρδιάς μου...
Αγαπημένη μου νεράιδα της σιωπής...
Πάντα εδώ θα υπάρχει μια κρυψώνα για σένα...
Πάντα ο κόσμος μου θα είναι έτοιμος να σε υποδεχθεί και να σε καλωσορίσει....

Υ.Γ.Τα αόρατα νήματα είναι οι πιο ισχυροί δεσμοί...Friedrich Wilhelm Nietzsche...