Το φιλί του σκορπιού...‏

 
Ακούω τους ψιθύρους σου...
Σπάνε αναιδώς την σπάνια σιωπή μου...
Αλλά δεν με ταράζουν ...
Παραδόξως με ηρεμούν...
Στις σκιές που ζω η εικονα σου είναι το μόνο φωτεινό...
Η γεύση σου στα χείλη μου η μόνη απόλαυση...
Η αέρινη ομορφια σου...
Τα αλμυρά φιλιά μου...
Οι αναλυτές καταστάσεων  με προειδοποίησαν...
Αλλά εγώ τους αγνόησα και θα συνεχίσω να τους αγνοώ...
Μου λένε ότι αναζητώ παράτολμα τον κίνδυνο...
Μου λένε ότι οδεύω προς την τέλεια καταστροφή...
Και ότι θα έρθει  μια μέρα που δεν θα με αφήσεις να φύγω...
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι οι προειδοποιήσεις τους είναι μάταιες...
Γιατί εγώ εχω ήδη παραδοθεί...
Στις μαγικές δυνάμεις σου...
Στον παράξενο έλεγχο σου...
Δεν μπορώ πια να κρυφτώ...
Είναι ανώφελο να αντισταθώ...
Μόλις απομακρύνομαι,μου λείπει ο κίνδυνος και η αίσθηση προσμονής που φέρνει η παρουσία σου στην ζωή μου...
Και καταλαβαίνω το πόσο ζωντανός νιωθω δίπλα σου...
Έτσι, μένω εδώ μαγεμένος...
Ξαπλώνω στις αμμουδιές σου...
Κολυμπώ μέσα στις υπέροχες θάλασσες σου...
Πλέον δεν με νοιάζει και δεν θέλω να δραπετεύσω...
Το μόνο που λαχταρώ είναι να είμαι κοντά σου...
Καταραμένος ποιητής αιχμάλωτος στο νησί μιας νεράιδας...
Που το πεπρωμένο του είναι...
Να πεθάνει ευτυχισμένος από το θανατηφόρο φιλί του σκορπιού...

Τόσο σκοτεινός...‏

Έλα και χρωμάτισε μια σκιά επάνω στην καρδιά μου...
Σε αποχρώσεις έβενου...
Σε αυτή την θερμή ήμερα έλα και αφαίρεσε τον καυτό ήλιο από το γαλάζιο...
Και από την τρύπα που θα σχηματιστεί άφησε την βροχή να αρχίσει...
Μαύρος ήλιος...
Μαύρη βροχή...
Επανασύνδεση με το αγαπημένο μου σκοτάδι....
Εκεί,που νιωθω ελεύθερος...
Εκεί,στις απότομες άκρες των γκρεμών ...
Εκεί,που αυτοκτονούν όλες οι ασεβείς μου σκέψεις...

Έλα κοντά μου και χωμάτισε την δική σου ψυχή γαλάζια...
Άσε το μαύρο για μένα...
Ταιριάζει με τα μάτια μου...
Ταιριάζει με την παγωνιά μου...
Πάει καιρός και πλέον κάθε μου συναίσθημα είναι απογυμνωμένο και επώδυνα ορατό...
Κοιτάζω μέσα στην καρδιά μου και βλέπω ότι είναι πια τόσο σκοτεινή...
Κανένα χρώμα δεν κατοικεί μέσα της ...
Κανένα χρώμα δεν τρέχει στις φλέβες μου...
Μονο το μαύρο...
Αιμορραγεί επάνω μου και βάφει όλα τα όνειρα μου...
Ξέρεις κάτι...
Είναι στιγμές που και να μου χαρίζεται το φως εγώ το αρνούμαι...
Γιατί άμα φύγει το σκοτάδι θα φανερωθούν οι φόβοι και οι ανασφάλειες μου....
Και θα τρομάξεις...
Ξέρεις κάτι...
Είναι στιγμές που νιωθω τόσο σκοτεινός...
Που και το φως φοβάται να με αγκαλιάσει...
Γιατί να περιμένω λοιπόν ότι θα το κάνεις εσύ....
 

Κάτω από την επιφάνεια...

Είναι  αλήθεια άραγε όλα αυτά που μου λένε;
Είμαι τελικά τόσο τυφλός που δεν μπορώ να δω τα οφθαλμοφανή;
Η ο φόβος του άγνωστου επισκιάζει τόσο τα πάντα μέσα σου και σε κάνει να επιτίθεσαι χωρίς λόγο;
Εγώ όμως δεν φοβάμαι και σε προσκαλώ...
Έλα στον κόσμο μου...
Κοίτα με τα μάτια μου...
Προσπάθησε να καταλαβεις...
Αφουγκράσου την λύπη μου...
Όλοι έχουμε όνειρα που περιμένουν να εκπληρωθούν...
Απλώς εγώ δεν μπορώ να τα ζήσω όταν είναι ντυμένα με μανδύα από ψέμα...
Είναι θέμα επιλογής...
Βλέπεις ο φόβος τρώει την ψυχή...
Την μαραζώνει...
Και όταν νικάει σε κάνει να αγαπάς τα εύκολα...
Να φτάνεις στο σημείο χωρίς επιστροφη...
Αρχίζω και κουράζομαι...
Αλλά παρόλα αυτά θα προσπαθήσω...
Να έρθω στο δικό σου κόσμο...
Να δω με τα δικά σου μάτια...
Να καταλάβω...
Και αν αποτύχω θα χαθώ για πάντα...
Ξέρεις τι δεν μπορείς να καταλαβεις;
Ότι εσύ ακούς τα λόγια ενώ εγώ ακούω τις σιωπές...
Και σε ένα κόσμο γεμάτο κακία  και ανευθυνότητα θα πάρω την ευθύνη και το κόστος της...
Δεν περιμένω να καταλαβεις  αμέσως...
Δεν φταις εσύ ετσι είναι τα στερεότυπα που ζουν στο μυαλό σου...
Το μόνο που σου ζήτω  είναι ...
Να προσπαθήσεις να δεις την αλήθεια ...
Να πιάσεις το χέρι μου και να τους δείξουμε οτι είμαστε διαφορετικοί...
Ολόκληρη εικονα και όχι άλλο ένα κομματάκι απο το παζλ ...
Ότι και μέσα στο λαβύρινθο θα βρούμε το σωστό δρόμο...
Που οδηγεί σε ένα ευτυχισμένο τέλος...
Το ξέρω ότι θα πάρει χρόνο...
Το ξέρω ότι είναι δύσκολο...
Οπότε οι ερωτήσεις είναι απλές και είναι δυο...
Μπορείς και αντέχεις;
Να κοιτάξεις κάτω από την επιφάνεια;