Νεραϊδογέννηση...

 
Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη ήμερα για τον Ιανό...
Γιατί σαν σήμερα γεννήθηκε η νεράιδα που έγινε η αφορμή και η αιτία να γράφονται αυτά τα όμορφα παραμύθια...
Και εκεί,στο νησί που κατοικεί,σήμερα θα έχουν γιορτή...
Σε κάποια στιγμή όμως της νύχτας , εκεί στην μέση της γιορτής ,είμαι σίγουρος ότι θα δραπετεύσει για να έρθει για λίγο κοντά μου...
Θα έρθει να πάρει τις ευχές που κρατώ σαν φυλαχτό στην καρδιά μου όλο τον χρόνο μόνο για αυτή την ήμερα...
Κάθε χρόνο η ίδια τελετουργία...
Κάθε χρόνο η ίδια προσμονή...
Τα πράσινα μάτια της θα δακρύσουν...
Θα αφήσει ένα κόκκινο φιλί στο μαξιλάρι μου και λίγη από την ευωδιά του κορμιού της στο σεντόνι μου και μετά θα επιστρέψει και παλι στην γιορτή της...
Και εγώ το πρωί μαγικά θα ανασάνω το άρωμα της και θα γεμίσω με μια ευφορία και μια δύναμη παράξενη...
Γιατί παράξενη είναι και η δική μας ένωση...
Μοναδική...
Μαγική...
Κοίτα...
Η κλωστή μας άθικτη λαμπυρίζει και δίνει ελπίδα φωτός στα πιο βαθιά μας σκοτάδια...
Στο έχω πει ότι πάντα θα είμαι εδώ για να μπορείς να έρχεσαι...
Πάντα θα αγαπώ τα αντικρουόμενα σου...
Και τα ελαττώματα που με πάθος περιγράφεις...
Νεράιδα μου...
Ονειρικό μου πλάσμα, χρόνια σου πολλά...
Να μεγαλώνεις και τα χρόνια σου να είναι τόσο όμορφα,όσο όμορφη είναι η ψυχή σου...
Να αγαπάς και να προσέχεις τον πολύτιμο για μένα εαυτό σου...

Πιο άλλο τραγούδι θα μπορούσα να σου αφιερώσω εκτός από αυτό...



ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ...

Στίχοι:  

Χρήστος Θηβαίος

Μουσική:  

Χρήστος Θηβαίος

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί...