Ετυμηγορία...

 
Στις μοναχικές μου νύχτες...
Το μυαλό μου μαγεμένο...
Πάντα και μόνο από το δικό σου άρωμα...
Καμιά αντίσταση....
Βήμα βήμα το πλησιάζω ...
Και όταν ξεμακραίνει το ακολουθώ...
Αισθάνομαι την αναπνοή σου να με φτάνει...
Και η δική μου κόβεται...
Πριν την ένωση μας χάνεσαι ...
Αερικό...
Και ξανά μόνος...
Το φταίξιμο δικό μου...
Πρόσωπα παντού...
Προσωπεία περισσότερα...
Αλλά το μόνο που έχει σημασία για μένα είναι να εντοπίσω το άρωμα σου ξανά...
Που ως δια μαγείας  πάντα επιστρέφει ...
Κοιτάζω γύρω μου σαν υπνωτισμένος,που είσαι;;;
Νιώθω το όνειρο μου να με κυκλώνει...
Είμαι μόνος και φοβάμαι ότι σε χρειάζομαι...
Και επειδή σαν θνητός δειλός σκέφτομαι ότι δεν θα σε βρω ποτέ...
Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν υπάρχεις...
Άλλα τότε, εμφανίζεσαι και τα αλλάζεις πάλι όλα...
Μου θυμίζεις ένα ένα αυτά που αγάπησα επάνω σου...

Το άρωμα σου....
Που σαν αισθησιακό λουλούδι κοσμεί ξανά το χώρο μου...
Δίνοντας του μια χλωμή τελειότητα...
Την φωνή σου...
Που ακούγεται σαν την πιο όμορφη μπαλάντα...
Τόσο όμορφη που ακόμα και οι σειρήνες την ζηλεύουν...
Τα μάτια σου...
Που μοιάζουν μυστηριώδεις φλόγες ...
Δυο κομμάτια Κέλτικης μαγείας...
Κρύβουν μέσα τους μυστικά που μόνο το φεγγάρι ξέρει...
Τα χείλη σου ...
Που κάνουν τα δικά μου να πονούν σε κάθε τους γλυκιά εγκατάλειψη...
Άλλα υγρά και προκλητικά με καλούν συνέχεια κοντά τους...
Και το δικό μας κοντά είναι τόσο επικίνδυνο...
Είσαι η αιτία των παραμυθιών...
Η μούσα των ποιημάτων...
Η νύμφη των αμνημόνευτων...
Η μόνη που μπορεί,να διαβάσει τα αποσιωπητικά μου....
Και εγώ...
Μόνιμα αιχμαλωτισμένος...
Στην διακριτική μαγεία του χαμόγελου σου...
Φυλακισμένος στο κελί του αρώματος σου...
Καταδικασμένος και η ετυμηγορία... "Ισόβια σε θέλω"...

Αν θέλεις...

 
Αν θέλεις να μου πεις κάτι, έλα κοντά μου...
Μην κρύβεσαι πίσω από μικρές αιτίες,φτηνές δικαιολογίες και αιτιολογημένους αλλά χαζούς φόβους...
Όποιος δεν παίρνει ποτέ την απόφαση να μπει στο πλοίο μένει για πάντα στην ακτή...

Αν θέλεις να με δεις, ξεκίνα και έλα κοντά μου...
Αψήφησε την αγριεμένη θάλασσα και τους απότομους δρόμους...
Μην φοβηθείς τα απρόσμενα εμπόδια που θα συναντήσεις...
Φτάνει η θέληση σου σε συνδυασμό με την δική μου για να δημιουργήσουν μια πανίσχυρη αόρατη ζώνη ασφαλείας...

Αν θέλεις να δακρύσεις,έλα κοντά μου...
Σε περιμένει μια αγκαλιά για να κρυφτείς και ένα μαντήλι φτιαγμένο από όλες μας τις λέξεις...
Μην σκεφτείς,μην ντραπείς ...
Αυτοί που ξέρουν να αγαπάνε,ξέρουν και να δακρύζουν...

Αν θέλεις να μου αφιερώσεις κάτι ,έλα κοντά μου...
Και να μην σε νοιάζει...
Αν είναι ποίημα ξεφτισμένο η τραγούδι χιλιοπαιγμένο...
Όσο και αν έχουν ειπωθεί στο χρόνο αυτά τα λόγια για μένα δεν θα έχει καμιά σημασία...
Θα μου αρκεί που θα βγαίνουν από την δική σου ψυχή...

Αν θέλεις να με αγαπήσεις ,έλα κοντά μου....
Θα σου δώσω ότι καλό έχω κρατήσει με κόπο τόσο καιρό κρυμμένο μέσα μου...
Τα πιο όμορφα μου συναισθήματα τυλιγμένα μέσα σε αξιοπρέπεια και ανιδιοτέλεια...
Θα κάνω τα πάντα για να χαμογελάς ,και ας βρισκόμαστε σε αυτή την εποχή, που τρέφεται για να ζήσει από την θλίψη...

Ότι και αν είναι αυτό που θέλεις,έλα κοντά μου...
Δεν έχει σημασία το τι...
Μαζί, μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στα πάντα...
Αφού έτσι και αλλιώς πια το ξέρεις...
Ότι η απόσταση ασφαλείας που νομίζεις ότι κρατάς από εμάς...
Είναι μια ψευδαίσθηση φτιαγμένη και άριστα διατηρημένη από εμένα...

 

Κακό αίμα...‏

Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον χρόνο;
Πως μπορούμε να εμπιστευθούμε την ήμερα;
Όταν τα μάτια μας έχουν συνηθίσει στα σκοτάδια;
Κάθε νύχτα,κολυμπώ μέσα στο ποτάμι των αμαρτιών μου...
Βουτάω μέσα τους ψάχνοντας τρόπους να εξαγνιστώ...
Τόσο απλό αλλά και τόσο περίπλοκο συνάμα...
Ένα φάντασμα χορεύει μαζί μου...
Και όταν σταματάμε μου μιλά με αυστηρά λόγια αγάπης...
Τα οποία αντηχούν σαν ηχώ μέσα στο κεφάλι μου...

Νύχτα είσαι,και εγώ ήρθα για να μείνω...
Πλάι σου για να ζήσω την κάθε στιγμή...
Είσαι μια φωνή που προσανατολίζει την ψυχή μου στην έρημο...
Η φωτιά την στιγμή που το κρύο δυναμώνει...
Όταν η καινούργια μέρα θα πάρει την πρώτη της ανάσα...
Δεν θα υπάρχει κανένα τελευταίο αντίο για να κρατηθώ...
Έκλεψες όλα τα χρώματα του μυαλού μου όταν εκείνα δραπέτευσαν σε μια νύχτα θυμου...
Και όμως δεν νιώθω την απουσία τους...

Παίζεις το παιχνίδι σου...
Φτιάχνεις τους κανόνες του...
Περπατάς στην άκρη του ξυραφιού και με θέλεις μαζί σου...
Πλάσμα των ονείρων...
Πλάσμα της νύχτας με μάτια αγγέλου...
Μάτια που σκοτώνουν...
Κρατάς την φωτιά ...
Και με αυτήν καις την καρδιά σου...
Αφήνεις ελεύθερη την άγρια πλευρά σου να ουρλιάζει στην σιωπή...
Οι σκιές μου σε καλούν...
Τις παίρνεις από το χέρι και τις κάνεις να ψιθυρίζουν με πόθο το όνομα σου...
Είσαι η πριγκίπισσα των καταραμένων...
Ίσως και γιαυτό επενδύεις χρόνο και αγάπη σε μένα...
Σε μένα ...
Που σκιάζω τα όμορφα...
Που ερωτεύομαι σκοτάδια...
Που με έχει ξεχάσει ο Θεός και με φοβούνται οι δαίμονες...
Πως μπορείς;
Πως αντέχεις ;
Άραγε δεν φοβάσαι;
Που μέσα στις φλέβες μου κυλάει κακό αίμα...;;;...