Το ταγκό του πόλεμου...

Κράτα με...
Πίεσε με...
Άκου την μελωδία πόσο ανεξίτηλα και έντονα περιγράφει τον πόνο του ερωτα...
Νιώσε με...
Μάτωσε με...
Η αγάπη είναι ένα ταγκό που συντέθηκε για να χορεύεται μόνο από δυο.. 
Χορεύεις;;;
Έλα...Και ίσως χορεύοντας αυτό το χορό να καταφέρουμε να το πολεμήσουμε εκ των έσω...
Γιατί η αγάπη είναι πόλεμος....
Και οι σφαίρες της φτιάχνονται από καυτό πάθος...
Σχίζουν τον αγέρα σφυρίζοντας και πληγώνουν τους αισιόδοξους...
Εγώ έχω εσένα...
Παγιδευμένη μέσα στο στόχαστρο μου...
Σημαδεύω την καρδιά σου...
Ένας οξύς κρότος, ένα μικρο κλωτσημα στον ώμο και ο μολυβένιος κομιστής του θανάτου πια ταξιδεύει...
Και ξαφνικά όλα αλλάζουν ξανά..
Πετιέμαι έξω από το χαράκωμα ασφαλείας της μοναξιάς και τρέχω απέναντι...
Μπαίνω στο πεδίο της μάχης των χαμένων ονείρων και φτάνω στο σημείο που κατέληξε η σφαίρα μου...
Επάνω σου, μια μικρή κόκκινη κηλίδα που μεγαλώνει παράλογα σε κάνει πιο όμορφη από ποτέ...
Σε παίρνω αγκαλιά και εκπνέω στο στήθος σου...
Η πληγή μαγικά θεραπεύεται...
Δεν θα πονέσει ξανά από εδώ και πέρα...
Μονό που πια θα έχεις πάντα ένα κομμάτι από την ανάσα μου σφηνωμένο μέσα στην καρδιά σου...
Όπως και εγώ  θα έχω την γεύση από το αίμα σου και την μυρωδιά από το άρωμα σου πάντα μαζί μου...
Η ένωση μας έγινε...
Ήταν τόσο επώδυνη και οριστική...
Τα αντίπαλα μας στρατόπεδα είναι πια παρελθόν...
Είτε το θέλουμε είτε όχι η αγάπη είναι πόλεμος...
Θέλει ηρωισμούς,αυταπάρνηση,θυσίες...
Μοιάζει με εκείνες τις ασπρόμαυρες ταινίες που τόσο αγαπας...
Ξέρεις, εκείνες που μίλαγαν για τον έρωτα και είχαν μουσικό θέμα πάντα αυτό το ταγκό... 
Ταγκό του πόλεμου  μου είχες πει ότι το λένε...
Και όταν ξεκινήσει, δεν υπάρχει πια τέλος...