27/9/13

Φωτιά της ερήμου...‏

Στάθηκα στη άκρη του γκρεμού...
Με ματωμένα δάκρυα και κατεστραμμένα φτερά...
Ο αγέρας σφύριζε καταραμένες μελωδίες χωρίς στίχους...
Και εγώ, που είμαι μια σκοτεινή ψυχή  χωρίς δικαίωμα στην λύτρωση...
Πως να καταφέρω να πετάξω ελεύθερος και χωρίς αδυναμία...
Οπισθοχώρησα και σκαρφάλωσα σε εκείνο το ψηλό δεντρό...
Στάθηκα πάνω στο πιο γερο κλαρί του με το κεφάλι μου ψηλά...
Έτσι,επέτρεψα για λίγο στο εαυτό μου την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να τον λυγίσει...
Μέτα, επέστρεψα στο έδαφος και είδα πάλι την σκιά μου να συρρικνώνεται...
Γύρω μου παντού κατακόκκινοι σπινθήρες ματώνουν την άγονη γη μου...
Σηματοδοτούν την αρχή του τέλους...
Το μόνο που μπορώ πια να δω είναι θυμωμένες φλόγες που χορεύουν πάνω σε καμμένα κλαριά...
Σαν μια κατάρα θεότητας την στιγμή που εκλιπαρούσες για ένα θαύμα...
Σαν το ξέσπασμα μιας χρόνια κρυμμένης οργής...
Και εγώ εδώ, να προσπαθώ να προσδιορίσω λόγους και να ανακαλύψω αιτιες...
Ποιος ξέρει;Ίσως να φταίει, που οι ψυχές μας πια ζουν σε μια μόνιμη ξηρασία...
Σαν να τριγυρνάν χαμένες σε αυτή την έρημο μοιάζουν...
Βλέπεις,αργούν να εισακουσθούν και οι προσευχές μας,ώστε να ανοίξει ο ουρανός και να πέσει μια ευλογημένη βροχή για να ξεπλύνει το μέσα και τα όνειρα μας...

Πως χάθηκε η πυξίδα μου και βρέθηκα εδώ;;;
Δεν θυμάμαι και ακόμα δεν έχω καταλάβει...
Και ίσως να μην υπάρχει απάντηση...
Έχω και εσένα...
Που με κοιτάς από απόσταση ασφάλειας και μέσα σου εναλλάσσεται ο έρωτας με τον φόβο...
Και το μόνο που θέλω να σου πω είναι πως αν βρεις το θάρρος να με πλησιάσεις μην μου πεις μεγάλα λόγια...
Όταν θα φύγεις και εσύ, θα μείνω πάλι σε αυτή την έρημο μαζί τους και θα τα κοιτώ που θα  σέρνονται στο χώμα...
Μισά...
Ακρωτηριασμένα...
Αναλγητικά,με σύντομη ημερομηνία λήξεως...
Όπως το "για πάντα' των ερωτευμένων...
Όπως τα γαμήλια ταξίδια...
Αν έρθεις λοιπόν,φερε μόνο τους φόβους σου και άστους να κανουν έρωτα με τους δικούς μου...
Έτσι η θα ξορκίσουμε τους δαίμονες μας η θα τους ερωτευθούμε..
Όπως και να χει σημασία θα  έχει το τόλμημα...
Και αν όλα πάνε στραβά, μην φοβάσαι...
Εσύ θα βρεις την μια και μοναδική όαση...
Γιατί το θάρρος πάντα ανταμείβεται...
Όσο για έμενα...
Θα ξαναγινω πορφυρός....
Γιατί ότι μένει καιρό στην έρημο, στο τέλος το καίει η φωτιά  της...

6 σχόλια:

ΦΟΥΛΗ είπε...

Το για πάντα των ερωτευμένων!!!

πορφυρός....είχες αλλαξει ομάδα;
όπως πάντα πανεμορφα τα λόγια σου και από αμηχανία που δεν εχω τι να γράψω(δεν έχουμε όλοι αυτό το χάρισμα)επιλέγω να σε πειράζω...
καλημέρα

Βιβη είπε...

Αυτά τα λόγια που μένουν και σέρνονται μετά...λειψά...ακρωτηριασμένα... Δυνατό και πανέμορφο...σαν τη φωτιά της ερήμου..... Συγκλονιστικό και από τα ωραιότερά σου.... Καλημέρα Ιανέ μου!!

Ianos είπε...

ΦΟΥΛΗ...
Πάντα πορφυρός!!!!Μπαμπάς ναυτικός και μεγαλωμένος στον Πειραιά βλέπεις!!! χε χε χε!!!
Τι ομορφα λογια!!!Εσυ γλυκια μου εχεις το χαρισμα της αμεσοτητας και της χαρας!!!Ξερεις ποσο υπεροχα ειναι αυτα;;;Φιλια!!!

Ianos είπε...

Βιβη...
Ευχαριστωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!!!!Τι αλλο να πω;;; :) :) :)

Clementine είπε...

!!!!! :)
Κι αν όλα πανε στραβά , κάνε κατακόρυφο και συνέχισε ;)
Γράφεις πολύ ωραία!!! ^^

Ianos είπε...

Purple Rompishness * ...
Εγω λιγο δύσκολο να κανω κατακόρυφο αλλα σαν σκέψη ολοσωστη!!! χε χε χε :) ;)
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ... :)