23/10/13

Αερικό...

Η βροχή για πολλές μέρες δεν έλεγε να σταματήσει ...
Σε αποσυντονιζε αυτή η επιμονή της...
Ο κεραυνός βασιλεύει άλλα ποτέ δεν κερδίζει...
Πάντα στο τέλος νικάει το ουράνιο τόξο...
Να το θυμάσαι αυτό...
Όσον αφορά την σχέση μας...
Η όλη διαδικασία έχει στο καθένα μας διαφορετικό αποτέλεσμα...
Εσένα,σε κάνει παράλογα θαρραλέα ,έμενα πάλι,με κάνει να μπορώ να κρατώ μια κόλλα...
Μια κόλλα που με ενώνει με την αναπόφευκτη χαρά...
Μεγάλα χαμόγελα και πονηρές ματιές...
Κάνουν το παρελθόν να βουλιάζει στην άμμο του χρόνου...
Ξεχασμένο και πετάμενο μακριά σαν δεκάρα στην λίμνη των ευχών...
Όλα μετά την χρόνια καταιγίδα είναι απλά...
Η αγάπη μου για σένα μοιάζει με αριστοκρατικό πετούμενο...
Που τραγουδάει υπέροχα την άφιξη των χρωμάτων...
Και ύστερα έρχεται η νύχτα...
Και μαζί της και οι ανασφάλειες...
Ανήσυχος στο μικρο δωμάτιο προετοιμάζομαι να υποδεχθώ τον δαίμονα του ύπνου...
Δεν υπάρχει πια φόβος, με τον καιρό βλέπεις ,δημιουργήθηκε μια παράξενη εξοικείωση...
Προσπαθεί να φαίνεται πιο φιλικός και είναι στιγμές που μοιάζει σχεδόν ανθρώπινος...
Έχει ξεγελάσει το σώμα μου κάποιες φορές στο παρελθόν και του παραδόθηκε σαν άψυχο...
Όχι πια...
Γιατί πλέον τις νύχτες είσαι εδώ και αυτό βρίσκει λόγο και αιτία να δίνει μάχες για την επιβίωση του...
Με ένα βιρτουόζικο άγγιγμα  βρίσκεις όλα τα σωστά κλειδιά...
Ανοίγεις κρυφές κλειδαριές και βασανιστικά πειράζεις όλες τις αδύνατες επιθυμίες μου...
Ξυπνάς φυλακισμένα συναισθήματα και πρωτόγονες ικανοποιήσεις...
Ψιθυρίζεις στο αυτί μου,όλα τα μυστικά της μοναξιάς...
Αερικό μου...
Καταλαβαίνω,ότι και εσύ είσαι το ίδιο αδύναμη με μένα απέναντι στο εμείς μας...
Η καρδιά μου ξέρει, ότι στο τέλος θα χρειαστεί να την κρατήσεις  μέσα  στο διάφανο χέρι σου για να επιβιώσει...
Και τότε,η αδύναμη σάρκα μου θα κάνει το κλάμα τραγούδι...
Όλα μέσα μου θα έχουν ένα παράξενο μούδιασμα από την θαλπωρή σου...
Και ένα γλυκό αεράκι από αγγελικό φτερούγισμα θα χαϊδεύει το άγριο πρόσωπο μου...
Όταν είσαι εδώ το κακό κρατιέται σε απόσταση και αιμορραγεί...
Κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να αναχωρήσουμε για τον ήλιο...
Ενωμένοι τόσο ασυγχώρητα για τους υπολοίπους,που αδυνατούν να κατανοήσουν το γεγονός...
Πως ένα καταδικασμένο τέρας αγαπήθηκε και λυτρώθηκε από το πιο όμορφο αερικό...
 

5 σχόλια:

Clementine είπε...

'παράλογα θαρραλέα ''αναπόφευκτη χαρά'
τι ωραίες ορολογίες .. ! :) (κ πόσο πεζά το έθεσα εγώ :Ρ χαχαχ!!)
Καθέ σου λέξη ποίημα ..ιδανική ανάρτηση ;) ^_^ Καληνύχτα

Βιβη είπε...

Ενωμένοι τόσο ασυγχώρητα για τους άλλους...... Υπέροχα όμορφο...... Σαν το ουράνιο τόξο που πάντα επικρατεί του κεραυνού στο τέλος.... Όπως η ομορφιά της αγάπης που κατακτά στο τέλος την ασχήμια αυτού του κόσμου!!!!!! Καλημέρα Ιανέ μου!!

Ianos είπε...

Purple Rompishness...
Μια χαρα το εθεσες!!!! :);)
Χαιρομαι που οι λεξεις μου συνεχίζουν να σε αγγιζουν!!!Ευχαριστω για τα ομορφα λογια!!! Καλη σου μέρα γλυκιά μου!!! :)

Ianos είπε...

Βιβη...
Ευχαριστωωωωωωωωωωωω!!! :)
Ξερεις οτι υπαρχουν "καλοπροαιρετοι" που δεν συγχωρουν τετοιου ειδους ενωσεις!!!Φιλια!!! :)

Clementine είπε...

Αν θες μπες εδώ ,σου έχω κάτι :D !!!!
http://perapotusanemus.blogspot.gr/
sτην 1η ανάρτηση