Ο λύκος μέσα μου...‏

Ο λύκος μέσα μου ανασηκώθηκε...
Για μια ακόμη φορά άρχισε να γρυλίζει και να επιτίθεται...
Γρατζουνάει και δαγκώνει τα μέσα μου...
Κάνει το καλύτερο του...
Το πιο άγριο...
Το πιο δυνατό...
Για να καταφέρει να ελευθερωθεί από μένα...
Παράταιρα λευκό το σώμα του...
Του δίνει μια εικόνα αθωότητας που την διαψεύδουν τα κόκκινα διεισδυτικά του μάτια και οι δολοφονικοί του κυνόδοντες...
Κάποιες μέρες, ανάβει μέσα μου ένα έντονο φως που τον ενοχλεί...
Τον κάνει να στρέφει και να τραβά προσπαθώντας να σπάσει τις αλυσίδες του...
Τον κρατούν δυο...
Δικές του...
Ασήκωτες...
Δεσμά στο εσωτερικό μου σκοτάδι...
Γύρω του τοποθετημένες νάρκες φωτός και λευκού τον συγκρατούν...
Έχουν την μανία του υπό έλεγχο...
Εκείνος άλλες φορές ουρλιάζει και άλλες φορές πονηρά κλαίει...
Και τότε εσύ κάνεις το λάθος...
Χρησιμοποιείς το κλειδί που σου έδωσα και ξεκλειδώνεις τις αλυσίδες του...
Τα μάτια του αλλάζουν ...
Γεμίζουν φωτιά...
Ο κόσμος τώρα γίνεται πιο απλός...
Πιο ήσυχος...
Μικρότερος...
Καμιά λέξη δεν είναι ικανή πια για να δημιουργήσει ασφάλεια από αυτό το οργισμένο θηρίο...
Και μετά...
Ειρηνική ντροπή και φόβος...
Ο καταπραϋντικός θόρυβος επιστρέφει σαν νανούρισμα και κάνει το λύκο μέσα μου να πέσει πάλι για ύπνο...
Ικανοποιημένο μετά την γιορτή...
Παίρνω και εγώ το κλειδί και κλειδώνω ξανά τις αλυσίδες που τον κρατούν στην θέση του...
Άραγε θα είναι η επόμενη φορά εκείνη που θα εξημερωθεί...
Η θα καταγράψω σε αυτό το άτυπο ημερολόγιο και άλλο ένα θύμα;;;

Μυστικό πεπρωμένο...‏

Νιώθω ότι κάποιος μου ουρλιάζει αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω...
Λες και την φωνή του την σιωπά ένα ηχομονωτικό και θολό τζάμι...
Μπορώ να διακρίνω πίσω του το σχήμα μιας φιγούρας και μια μαύρη σκιά αλλά τίποτα περισσότερο...
Φοβάμαι ότι αυτός ο άλλος είμαι και πάλι εγώ...
Και παρόλο που το καταλαβαίνω,συνεχίζω να έχω την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί...
Μια αίσθηση ότι έχω να κάνω κάτι σημαντικό το οποίο ακόμα αγνοώ...
Λήξη προσμονής μιας δραστικής αλλαγής...
Ο ερχομός της νέας διαίρεσης...
Που θα αλλάξει την ζωή και τον κόσμο μου...
Η συνήθεια του να ζεις στην κόψη,χρόνια μετά παράλογα φανερώνει μια δύναμη που δεν ήξερα ότι διαθέτω...
Ένα κρυμμένο απόθεμα καρδιάς...
Που λαχταρά να δοθεί στο κάτι που λείπει...
Υπάρχουν πιο πολλά από όσα βλέπω το ξέρω...
Ένα ξεχασμένο παρελθόν και ένα κρυφό μυστήριο ...
Όλες αυτές οι εικόνες που εισβάλουν στο μυαλό μου,όλα αυτά τα ξεθωριασμένα όνειρα που με επισκέπτονται την νύχτα,μοιάζουν σαν να προσπαθούν να μου πουν μια ιστορία...
Πως να βρω όμως την σειρά, με το χάος που ζει μέσα στο κεφάλι μου...
Είναι σαν ένα παζλ,σαν ένα κρυφό μήνυμα που δεν καταφέρνω να αποκωδικοποιήσω γιατί δεν μπορώ να βρω την αρχή...
Νιώθω σαν να σπαταλώ χρόνο και εκείνος να με εκδικείται αγνοώντας με σαδιστικά...
Ξέρω ότι αυτή η αναζήτηση θα με οδηγήσει η στην τρέλα η στην Ιθάκη...
Ποιος ξέρει;;;
Ίσως η απάντηση να είναι οι καρδιές μας...
Η δική μου να είναι ο χάρτης που οδηγεί σε αυτή την μεγάλη δρύινη πόρτα...
Η δική σου να είναι το κλειδί που την ξεκλειδώνει...
Όταν καταφέρουμε να τις συντονίσουμε θα γεμίσουμε από ερωτευμένες απαντήσεις...
Άραγε μπορείς να φανταστείς, πόση αγάπη και μαγεία θα κρύβει μέσα του, το μυστικό μας πεπρωμένο...;;;...

Κομματιασμένος....‏

Κάνει μια τόσο γλυκιά ψύχρα απόψε...
Απαλή,σχεδόν τρυφερή...
Σαν παιδικό φιλί στο μάγουλο μητέρας για να πάει καλά η χρονιά που μόλις μπήκε...
Και εγώ είμαι εδώ...
Κρύβομαι πίσω από τα γραπτά μου νομίζοντας ότι κανείς δεν μπορεί να με δει...
Ραγισμένος σαν το έδαφος μετά από ένα πολύ μεγάλο σεισμό...
Η νύχτα προβλέπεται μακριά για τον κόσμο απόψε...
Γιορτινή ατμόσφαιρα,καρδιές που σκάνε σαν πυροτεχνήματα και ποτηριά κρασιού που τσουγκρίζουν μεταξύ τους ξορκίζοντας μέσα σε ευχές το κακό...
Αλλά εγώ είμαι ακόμα κομματιασμένος....
Θέλω να μπορούσα να ήμουν ουράνιο τόξο η ένα φαντασμαγορικό βεγγαλικό...
Ξέρεις από εκείνα που όταν τα ανάβεις φωτίζεται όλη η νύχτα...
Άλλες φορές πάλι θα θελα να ήμουν το γαλάζιο του ωκεανού η το κόκκινο της φωτιάς...
Αλλά έχω μια ψυχή που επιμένει να λατρεύει το μαύρο...
Και κάνει αυτή μου την προσπάθεια να βρω τα χρώματα του κόσμου πάρα πολύ δύσκολη....
Οι μέρες αυτού του χρόνου πεθάναν τόσο γρήγορα...
Αφού για λίγο είχα την ψευδαίσθηση ότι μάλλον σταμάτησε...
Όμως χθες άκουσα τον δωδέκατο χτύπο του ρολογιού να σκοτώνει τον παλιό χρόνο και παραδόξως δεν λυπήθηκα...
Σήκωσα τα μάτια και ευχήθηκα στους σιωπηλούς ουρανούς να είναι η επόμενη  χρονιά λίγο καλύτερη...
Νομίζω το δικαιούμαι...
Αγωνίζομαι ,παλεύω και παρά τις δυσκολίες,δεν παύω να πιστεύω ότι μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο....
Οι ουρανοί όμως δεν απαντούν ποτέ...
Απλά ελπίζεις να είναι ανοιχτοί την ώρα που ταξιδεύει η παράκληση σου...
Η πρώτη μέρα του χρόνου φεύγει σιγά σιγά...
Είμαι ακόμα κομματιασμένος...
Αλλά διάβολε, κάποια ομορφιά της ζωής μου κάποτε, μου είχε πει ότι όσο και να αυτοδιαλυθώ πάντα θα αξίζω να με επιδιορθώσουν...
Την πίστεψα...
Και θα περιμένω...
Καλή χρονιά...