Διελκυστίνδα...

Πιάσαμε ο καθένας από μια ακρη...
Έχοντας τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας παραπεταγμένες στο πλευρό μας...
Να ξέρεις ...
Κάθε δύναμη στο τέλος μαραίνεται...
Και μια καινούργια έρχεται να κυριαρχήσει...
Η αρχή...
Ένας οξύς ήχος σαν σφύριγμα...
Τράβηγμα...
Και καθώς οι μύες συσπώνται το μυαλό αδειάζει...
Τίποτα πια να πεις...
Δεν υπαρχουν πλέον ανατροπές και πισωγυρίσματα...
Όλα ειναι τόσο προβλέψιμα...
Και εγώ,ο απρόθυμος κυρίαρχος τους...
Μικρή χαλάρωση και νέο τράβηγμα...
Μια αναδρομή με πετάει έξω από την πραγματικότητα...
Και καθώς οι μνήμες με πλημμυρίζουν ανταποδίδω το τράβηγμα...
Μια αλληλοεξόντωση δυνάμεων που επαναλαβαίνεται συνεχώς...
Έχεις αρχίσει να ιδρώνεις...
Κοιτάς το αίμα που τρέχει από την πληγή που δημιουργεί η τριβή στην παλάμη σου...
Μπορεί να μοιάζω πάντα ανολοκλήρωτος...
Αλλά ακόμα και ετσι μπορώ να σου διδάξω ένα δυο πράγματα...
Πράγματα που θα μοιάζουν σαν χαστούκι στο πρόσωπο...
Κάποιος μου είχε πει ότι ο μαθητής πάντα ξεπερνά τον δάσκαλο...
Αλλά άραγε υπήρξα πότε μαθητής;
Μάλλον ένα από τα πλεονέκτημα μου ήταν ότι δεν είχα ποτέ κάτι για να ξεπεράσω...
Γύρος δεύτερος...
Κάποτε ήμουν ευάλωτος σε ότι σε αφορούσε...
Σχεδόν διάφανος...
Αλλά έχουμε αλλάξει πια τόσο πολύ...
Σε αυτή μας την διελκυστίνδα πλέον εγώ εχω τον έλεγχο...
Και όταν σε λίγο εξουθενωμένη θα αφήσεις το σχοινί,θα το αφήσω να γλιστρήσει και από μένα...
Γιατί η αγάπη δεν λειτουργεί μέσα από νίκες η ήττες...
Η αγάπη ειναι μια διελκυστίνδα που ζει και μεγαλώνει από τις ισοπαλίες...