22/9/10

Στην χώρα των τυφλών αγγέλων...


Βρέχει πάλι...
Και εγώ περπατώ ολομόναχος σε αυτή την βυθισμένη στο λυκόφως λεωφόρο...
Που και που,σταματάω και μαζεύω από την άσφαλτο τα μαργαριταρένια δάκρυα των πικραμένων μανάδων...
Είναι το μόνο νόμισμα που έχει αξία σε αυτή την παράξενη χώρα...
Και δεν είναι κρυμμένο σε θυρίδες και θησαυροφυλάκια...
Διατίθεται ελεύθερο...
Το βλέπεις να λάμπει πάνω σε θήκες από κρύα στάχτη...
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το περισυλλέξεις...
Η βροχή δυναμώνει και εγώ συνεχίζω να προχωράω ντυμένος με ένα μανδύα από σκοτάδι...
Μοιάζω η είμαι ένα κομμάτι της νύχτας άραγε;
Κάθε νέα νύχτα φέρνει μια καινούργια περιέργεια...
Και αυτή κόβει σαν ψαλίδι το μετάξι της καρδιάς μου και το πετάει σε αυτή την έρημο λεωφόρο για να περιμένει την στιγμή που θα ποδοπατηθεί...
Και εγώ κάθε νύχτα βρίσκω το κουράγιο να το αφήσω πίσω και να συνεχίσω...
Πάντα στο τέλος του δρόμου στέκει αυτή η φιγούρα ....
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω το φύλο του η να δω τα χαρακτηριστικά του...
Το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι τα πέτρινα μάτια του...
Την μόνη φορά που αψήφησα τον φόβο μου τον ρώτησα γιατί τα μάτια του είναι από πέτρα...
Μου απάντησε ότι τα χάρισε για να πάρει τρία πολύτιμα δώρα...
Ένα μικρο κομμάτι ουρανό,ένα αστέρι που αιμορραγεί και την δύναμη της ερημιάς μες το πλήθος...
Η βροχή τώρα γίνεται ολοένα και πιο πυκνή,μοιαζει σαν να πέφτει οριζόντια μαστιγώνοντας μου το πρόσωπο άλλα δεν μπορώ να γυρίσω πίσω...
Ο δρόμος που εχω διαλέξει βαδίζει πάντα κόντρα στον άνεμο της βεβαιότητας...
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολλές φορές να στερούμαι το φως και ο διάβολος που με πολεμάει να με κάνει να σέρνομαι...
Κάθε νύχτα ταξιδεύω σε αυτή την βροχερή πολιτεία και σκέφτομαι ότι...
Εαν αντί για την άσφαλτο υπήρχαν βουνά το μόνο που θα προσπαθούσα ήταν να σκαρφαλώσω για να βρω αυτή την φωλιά που είναι κρεμασμένη στον ορίζοντα...
Εαν αντί για το δρόμο υπήρχε μια θάλασσα και το μόνο που θα μπορούσα ήταν να κολυμπήσω, θα το έκανα σκίζοντας με μανία τα σωθικά της επιφανειακής πραγματικότητας...
Εαν ήμουν κάποιος άλλος ίσως θα μπορούσα να πάρω μέρος σε αυτό το τελετουργικό της ρουτίνας και της ομαλότητας...
Αλλά δεν είμαι...
Είμαι ένας καταραμένος ποιητής ,ένας καταδικασμένος ταξιδιώτης,που κάθε νύχτα περιφέρετε άσκοπα μέσα σε αυτή την παράξενη χώρα...
Και καταλήγει πάντα απέναντι από αυτόν τον άγγελο με τα πέτρινα μάτια...
Που κάθε βράδυ τον βλέπω να πεθαίνει μπροστά μου και το πρωί που μεταμορφώνεται σε ένα θνητό γερο με βλέμμα πιερότου αγνοεί την ύπαρξη μου...
Εγώ όμως άσχετα αν είναι μέρα η νύχτα πάντα τον αναγνωρίζω ...
Γιατί...
Ξέρω την γωνιά που έχει πεταμένη την ψυχή του...
Ξέρω ότι τα φτερά του είναι σπασμένα...
Ξέρω γιατί τα μάτια του είναι πέτρινα...
Το ξέρω από την μια και μοναδική φορά που μου μίλησε...
Όπως ξέρω ότι δεν πρέπει να του μιλάω...
Γιατί...
Πέφτει πάντα βροχή στην χώρα των τυφλών αγγέλων και οι λέξεις γλιστράνε μακριά...
Γιαυτό...
Πράξεις μόνο...

24 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

"οι λέξεις είναι ξένα σώματα με ενοχλούν μπορώ πια να σωπάσω"

κάπου διάβασα και πολλές φορές νιώθω ακριβώς έτσι....

Vangel Greko είπε...

"Πράξεις μόνο" μιας και από λόγια χορτάσαμε..!!

Είτε μικρές είτε μεγάλες πράξεις..

εξαιρετικό & ανατριχιαστικά περιγραφικό!!

cibus♥I είπε...

Acta non verba!
Συμφωνώ, επαυξάνω και νυστάζω...=P
Καλημέρα!=D

ΦΟΥΛΗ είπε...

καλημέρα Ιανε!!
Τι να πω??

ria είπε...

βρε παύλο μου, ως κείμενο εκπληκτικό.
ως συναίσθημα ομως καταθλιπτικό.
τι είναι αυτό που σε οδηγησε και σε οδηγεί συνήθως σε τέτοια μονοπάτια;

~reflection~ είπε...

Δείξε μου το υγρό σου νόμισμα...
Θελω να δω και τις δύο όψεις του!..

ΟΧΙ!!..
Δε θελω να το δω..
θελω να πληρωσεις τ'αστερια για το Μελλον που γραφουν για σε να στους ιδρωμενους δρομους...

Πραξεις, μάτια μου?..

Κάθε φωνή, τόση ενέργεια..
Κλείσε τα μάτια..
Οραματίσου τις πραξεις..

Κάθε χτύπος κι ένα δάκρυ, για όσα δεν έγιναν..
για όσα δε θα γίνουν ποτέ..
Μικρή η ζωή μας, μάτια μου..
Πόσες ζωές να χωρεσει?..

Και ήθελα τόσο να πιω εκείνο το νερό της βροχής..
και δίψασα τόσο,
περιπλανόμενη στ'αστερια των κειμενων..

Ποιος Φόβος μας κατατρεχει και απειλει εκείνες τις πραξεις που στοιχειώνουν τη σκεψη μας?..

Ποιος αλητης Φοβος, που δεν ερωτευτηκε ποτε?....

αν ήξερε...
τοτε..
ολα θα ήταν αλλιως..
το υγρό σου νόμισμα θα ειχε διάφανη όψη..
ΜΙΑ..
μονο ΜΙΑ..
και θα πλήρωνε με το χρυσάφι του όλες τις εκπληρώσεις των Ονειρων..

Σε ευχαριστω για το κινητρο....

Σε ευχαριστω από καρδιας...

Βιβη είπε...

Ένα μικρό κομμάτι ουρανού,ένα αστέρι που αιμορραγεί και η δύναμη της μοναξιάς μέσα στο πλήθος... Ίσως γι αυτό συναντάμε τόσα πέτρινα ζευγάρια μάτια κάθε μέρα. Πόσοι τυφλοί άγγελοι κυκλοφορούν στον κόσμο μας άραγε;;; Καλησπέρα μελαγχολικέ Ιανέ μου!

D.Angel είπε...

...ξέρω
ότι δεν πρέπει να του μιλάω...
Γιατί...
Πέφτει πάντα βροχή στην χώρα των τυφλών αγγέλων και οι λέξεις γλιστράνε μακριά...
Γιαυτό...
Πράξεις μόνο...
.........
Φιλιά πολλά γλυκέ μου!
Δεν σου μιλάω! Να μάθεις!

Ανώνυμος είπε...

Δε θα ΄θελα να βρεθώ στο διάβα αγγέλων τυφλών..μου φαίνεται πως η σκιά τους θα είναι πιο σκοτεινή απ΄όλες τις σκιές..

Ianos είπε...

Σταλαγματιά...
Μερικές φορές οι λέξεις ειναι βαρύ φορτίο για όλους...
Μερικες φορές η σιωπή κρυβει τις πιο μεγαλες αλήθειες...
Η τις πιο μεγάλες καταιγίδες!!! καλο μεσημέρι! :)

Ianos είπε...

Vangel Greko...
Ετσι πρέπει φίλε μου ,αν τα λόγια δεν γίνονται πράξεις καταντάν ματαιόδοξη φλυαρία...
Χαιρομαι πολυ που σου αρεσε... :)
Καλο μεσημερι!!!

Ianos είπε...

cibus♥I...
Χαιρομαι ολυ που συμφωνείς με λατινικό τρόπο! :P
Ακόμα μένεις ξύπνια μέχρι το πρωί;Θα σε μαλώσω μου φαίνεται! ;)

Ianos είπε...

ΦΟΥΛΗ...
Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα! Η καλήμερα σου είναι πολύτιμη και αρκετή! :))

Ianos είπε...

ria...
σε ψυχοπλάκωσα ε;
Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω...
Γράφω μελαγχολικά...
Δεν υπάρχει κάποιο βαθύτερο αίτιο.Ακόμα και οι χαρούμενες η οι ερωτικές μου αναρτήσεις εχουν αυτο το στοιχείο...
Πάντως η αλήθεια είναι ότι στην συγκεκριμένη δεν ήμουν και πολύ στα πανω μου και γιαυτό ίσως βγήκε ακόμα πιο μαύρη απο οτι συνήθως... Καλο μεσημερι... :)

Ianos είπε...

kakia_p...
Τι να πω εγω τωρα;;;
Με κολακεύει και είναι τιμή και χαρά μου κάτι από αυτά που γράφω να δίνει έμπνευση και κίνητρο σε ένα τόσο ταλαντούχο άνθρωπο όπως εσύ!
Εγω σε ευχαριστώ...

Ianos είπε...

Βιβη...
Πάρα πολλοί και ο καθένας μας πέφτει επάνω στον δικο του κάποια στιγμη...
Το κακό είναι οτι πολλές φόρες τον προσπερνάει αδιάφορα...
Η το χειρότερο τρομοκρατείτε στην όψη του...Καλο μασημερι! :)

Ianos είπε...

D.Angel...
Δεν μου μιλας;
Δηλαδη δεν μου εφτανε ο τυφλος αγγελος εχω και εσενα τον μουγκο αγγελο τωρα; χε χε χε...
Φιλιαααααα μουγκαααααα!!!!

Ianos είπε...

new-girl-on-the-blog...
Ναι ίσως να είναι...
Άλλα δεν παύει να είναι και ελκυστικά γοητευτική...
Σαν τραγούδι σειρήνων μοιαζει... καλησπέρα! ;) :)

elena porcupine είπε...

Δεν έχω λόγια πραγματικά!

Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό.Κι εκεί που λέω, πάει αυτό ήταν!Τί άλλο να γράψεις πια!!!Έρχεσαι και με συγκλονίζεις!

Ανυπομονώ για την επόμενη γραφή σου...

Ianos είπε...

porcupine...
Με κολακεύεις...
Αν μπορούσες να με δεις τώρα θα έβλεπες ότι έχω κοκκινίσει... :)
To να καταφέρνω να σου κρατάω αμείωτο το ενδιαφέρον είναι για μένα ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορεί να πει κάποιος για τα κείμενα μου...
Εύχομαι να μην σταματήσει ΑΥΤΟ ...
Σε ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ!!! :))

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΑΝ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ Θ ΑΡΧΙΣΕΙ ΟΜΟΡΦΑ.ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠ ΟΛΑ ΚΑΙ ΟΣΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ ΣΤΗΝ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ!!!!

zoyzoy είπε...

Να υποθέσω ότι μεσ'το πένθος σου τό'γραψες:))
Οντως πολύ μελαγχολικό!
Καλά δεν θα ξαναφάω μικρά θα περιμένουν να γίνουν γέροι:))

Καλή εβδομάδα να'χεις!

Ianos είπε...

SΚΡΟΥΤΖΑΚΟ...
Η επισκεψη σπυ παντα βοηθαει την εβδομαδα να αρχισει πιο χαρουμενα!
Καλη εβδομαδα να εχεις και εσυ και σε ευχαριστω για τα καλα λογια...
:))

Ianos είπε...

zoyzoy...
Σε στιγμη πενθους οχι σε στιγμη μελαγχολικη ναι... ;)
Το να μην καθολου τα Παυλακια δεν σου εχει περασει ποτε απο το μυαλο ε?
χεχεχε!!!Καλη εβδομαδα!!! :))