Μικρή πυγολαμπίδα...

Τα πιο όμορφα λόγια μου άρχισαν να ματώνουν απόψε...
Παλεύουν για την επιβίωση τους μέσα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα απομόνωσης που έχω δημιουργήσει ο ίδιος...
Κάπου ανάμεσα στο χρόνο άρχισα να αδυνατώ να θυμηθώ αν αυτή η δημιουργία ήταν για προστασία η για τιμωρία...
Μα ακόμα και αν είναι για πρώτο η ουσία είναι ότι πονάει σαν το δεύτερο...
Υπάρχουν τόσες ανείπωτες λέξεις που πεθαίνουν μεταξύ μας...
Που ίσως η απουσία τους να χωρίζει τις ζωές μας...
Να κόβει τα μονοπάτια που οδηγούν τον ένα στον άλλο...
Ωστόσο κάποιες νύχτες ...
Από το ανοιχτό μου παράθυρο μπαίνεις μαζί με τον αγέρα και νιώθω τις άκρες των δαχτύλων σου να με χαϊδεύουν απαλά...
Να μου χαρίζουν παρηγοριά...
Να σκαλίζουν τις στάχτες της ζωής μου και να φτιάχνουν λέξεις ...
Λέξεις που δίνουν νόημα και κουράγιο όταν αυτό λιγοστεύει ...
Λέξεις για να είναι εκεί...
Όποτε τις έχω ανάγκη...
Σαν μια δικλείδα ασφάλειας...
Ενάντια στα επαναλαμβανόμενα λάθη...
Ενάντια στον αυτοκαταστροφικό εαυτό μου...

Τα πιο όμορφα λόγια μου άρχισαν να ματώνουν απόψε...
Αυτή την νύχτα που ο κόσμος είναι τόσο ήσυχος...
Αυτή τη νύχτα που τα αστέρια είναι οι δικαστές μου...
Δεν υπάρχουν ένορκοι και κοινό...
Είμαστε μόνο εγώ και το φεγγάρι που παρακολουθεί αμίλητο από θέση ισχύος...
Ο ήλιος ξεκουράζεται μέσα στο ουράνιο γαλάζιο σπίτι του και εγώ καρφωμένος στο εδώλιο κοιτάζω μέσα στο σκοτάδι το ανοιχτό μου παράθυρο...
Δεν με νοιάζουν οι ετυμηγορίες...
Το μονο που προσπαθώ να δω είναι εσένα που χαραμίζεις την μαγεία σου για κάποιον σαν έμενα...
Τι παράξενη αίσθηση...
Να είσαι εκεί άλλα ταυτόχρονα να είσαι και εδώ...
Μαζί μου ...
Ήρθες αυτή την νύχτα σαν μικρή πυγολαμπίδα και φωτίζεις τα σκοτάδια μου..
Ρίχνεις το φως σου στα μονοπάτια μου...
Ένα μικρο φως που μοιάζει με μια μικρή φλόγα...
Άλλα με τόση δύναμη...
Έτοιμο να αντιπαρατεθεί σε κάθε εμπόδιο που θα του βάλει αυτή η νύχτα...
Και η κάθε νύχτα...
Σε παρακαλώ προκαταβολικά να μου συγχωρείς τις σπασμωδικές μου αντιδράσεις...
Δεν ξέρω να χειρίζομαι τα όμορφα που μου χαρίζονται...
Βλέπεις...
Ανάξιος νιώθω για αυτή την ευλογία...
Να έρχεσαι κάθε νύχτα σαν μικρή πυγολαμπίδα και να ξορκίζεις το σκοτάδι της ψυχής μου με το φως σου...