Ησυχία...

Όταν γράφεις αποτυπώνεις τα συναισθήματα σου στο λευκό...
Αυτό είναι ευλογία μα και κατάρα ταυτόχρονα...
Γιατί τα συναισθήματα δεν έχουν μόνο την πλευρά της χαράς ,του ερωτά και του γέλιου...
Υπάρχουν συναισθήματα σκληρά και απότομα...
Δυνατά και ακατέργαστα...
Και άλλα που ουρλιάζουν ,φωνάζουν και κλαίνε...
Συναισθήματα ημιτελή,ανεκπλήρωτα...
Που κάνουν την ψυχή να πονά και το νου να υποφέρει...
Όλα περνάνε επίπονα από το μυαλό στην πένα...
Απαραίτητη διαδικασία για την διατήρηση μιας λεπτής ισορροπίας...
Άλλα απόψε...
Έχω ξεμείνει ...
Και από μελάνι και από συναισθήματα...
Ανοίγω το στόμα μου μα δεν μπορώ να ακούσω την φωνή μου...
Χαμένη και αυτή...
Το μόνο που θέλω είναι να μπορέσω να κοιμηθώ...

Ίσως αυτή την νύχτα να καταφέρω να τυλίξω τον εαυτό μου σε μια κουβέρτα από ουρανό και αστέρια...
Ίσως αυτή την νύχτα να καταφέρω να ξεθωριασω μέσα σε ένα όνειρο με εικόνες από τα δικά σου μεσάνυχτα...
Και εσύ κάπου εκεί έξω σιωπηλή,σκοτεινιάζεις που δεν μπορείς να με βοηθήσεις...
Μονο ο χτύπος της καρδιάς σου ακούγεται...
Η είναι ο μόνος ήχος που το αυτί μου μπορεί να συλλάβει...
Σχίζει το σκοτάδι δίνοντας ρυθμό και νόημα σε αυτή την καταραμένη νύχτα...

Είμαι τόσο κουρασμένος...
Από την αναζήτηση και τα λάθη...
Από το να κάνω φασαρία για αντιπερισπασμό...
Από το να πολεμάω να ακουστώ ανάμεσα στις αποπροσανατολιστικές κραυγές...
Είμαι τόσο κουρασμένος...
Και το μόνο που θέλω απόψε είναι λίγη ησυχία...
Λίγη ησυχία και την αγκαλιά σου για να κοιμηθώ...
Γιαυτό....
Έλα,μην αργείς...