Παραλήρημα...

Οι μνήμες μου είναι όμορφα άλογα μέσα σε σκονισμένα ντουλάπια...
Τις φυλακίζω εκεί για να πεθαίνουν πιο γρήγορα...
Ελεύθερες με ταλαιπωρούν και με πληγώνουν...
Τι να είναι όμως αυτό που προκάλεσε όλη αυτή την αποστροφή;
Αυτή την ρωγμή στο χρόνο;
Αυτή την αλλαγή στην καθημερινή ρουτίνα της νύχτας;
Δεν ξέρω...
Και νομιζω ότι θα το αγνοώ για πολύ καιρό ακόμη...
Έχω ζήσει το τέλος κάθε αρχής...
Όποτε δεν χαίρομαι όταν αφήνω κάποιον να κλέψει λόγια και εικόνες μέσα από την καρδιά μου...
Ξέρω ότι η χαρά που θα μου δώσει θα είναι πρόσκαιρη...
Χρόνια τώρα επιδιορθώνω τις ψυχές των άλλων παραμελώντας επιμελώς την δική μου...
Έρχονται σε μένα με μια σκέψη στραβή και μελανιασμένη...
Πληγωμένοι από θρυμματισμένα μυαλά και πολυχρησιμοποιημένες ψυχές...
Σαν κεριά σβησμένα που απλά κάποιος πρέπει να βρει το τρόπο να ανάψουν ξανά...
Ένας σκοτεινός κόσμος φωτίζεται από τα λάθη μου...
Η αθωότητα βλέπεις είναι βραχυπρόθεσμη και μουγκή...
Ίσως γιατί ότι γυαλίζει βρίσκεται πάντα σε πλεονεκτικότερη θέση από το ακατέργαστο...
Ένα τρίξιμο...
Ένα βογκητό από ένα κλειδωμένο δωμάτιο...
Ένα μυστικό καλά κρατημένο ακόμα και από εσένα...
Αυτό το σπιτι είναι καμένο και οι πριγκιπισσες του είναι όλες δειλές...
Τα φώτα του κομμένα και όλοι του οι θησαυροί χαμένοι...
Που είσαι ;
Που είμαι;
Χαθήκαμε μέσα στα ερείπια...
Δεν μπορώ να βρω το δρόμο για να γυρίσω πίσω...
Αλλά ούτε και που ήμουν πριν θέλω να θυμάμαι...
Και αυτή την νύχτα...
Που μιλώ με τις σκιές ...
Το μόνο που αισθάνομαι ότι εχω στην κατοχή μου, είναι μια εγκυμονούσα φοβία και ένα παρελθόν που λυπάται...
Και καθώς αυτό μου το παραλήρημα κορυφώνεται...
Το μόνο σίγουρο είναι...
Ότι εσύ νεράιδα μου είσαι η μόνη που μπορεί να κατευνάσει αυτό τον πόνο του μυαλού μου...