Ετυμηγορία...

 
Στις μοναχικές μου νύχτες...
Το μυαλό μου μαγεμένο...
Πάντα και μόνο από το δικό σου άρωμα...
Καμιά αντίσταση....
Βήμα βήμα το πλησιάζω ...
Και όταν ξεμακραίνει το ακολουθώ...
Αισθάνομαι την αναπνοή σου να με φτάνει...
Και η δική μου κόβεται...
Πριν την ένωση μας χάνεσαι ...
Αερικό...
Και ξανά μόνος...
Το φταίξιμο δικό μου...
Πρόσωπα παντού...
Προσωπεία περισσότερα...
Αλλά το μόνο που έχει σημασία για μένα είναι να εντοπίσω το άρωμα σου ξανά...
Που ως δια μαγείας  πάντα επιστρέφει ...
Κοιτάζω γύρω μου σαν υπνωτισμένος,που είσαι;;;
Νιώθω το όνειρο μου να με κυκλώνει...
Είμαι μόνος και φοβάμαι ότι σε χρειάζομαι...
Και επειδή σαν θνητός δειλός σκέφτομαι ότι δεν θα σε βρω ποτέ...
Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν υπάρχεις...
Άλλα τότε, εμφανίζεσαι και τα αλλάζεις πάλι όλα...
Μου θυμίζεις ένα ένα αυτά που αγάπησα επάνω σου...

Το άρωμα σου....
Που σαν αισθησιακό λουλούδι κοσμεί ξανά το χώρο μου...
Δίνοντας του μια χλωμή τελειότητα...
Την φωνή σου...
Που ακούγεται σαν την πιο όμορφη μπαλάντα...
Τόσο όμορφη που ακόμα και οι σειρήνες την ζηλεύουν...
Τα μάτια σου...
Που μοιάζουν μυστηριώδεις φλόγες ...
Δυο κομμάτια Κέλτικης μαγείας...
Κρύβουν μέσα τους μυστικά που μόνο το φεγγάρι ξέρει...
Τα χείλη σου ...
Που κάνουν τα δικά μου να πονούν σε κάθε τους γλυκιά εγκατάλειψη...
Άλλα υγρά και προκλητικά με καλούν συνέχεια κοντά τους...
Και το δικό μας κοντά είναι τόσο επικίνδυνο...
Είσαι η αιτία των παραμυθιών...
Η μούσα των ποιημάτων...
Η νύμφη των αμνημόνευτων...
Η μόνη που μπορεί,να διαβάσει τα αποσιωπητικά μου....
Και εγώ...
Μόνιμα αιχμαλωτισμένος...
Στην διακριτική μαγεία του χαμόγελου σου...
Φυλακισμένος στο κελί του αρώματος σου...
Καταδικασμένος και η ετυμηγορία... "Ισόβια σε θέλω"...