Ο λύκος μέσα μου...‏

Ο λύκος μέσα μου ανασηκώθηκε...
Για μια ακόμη φορά άρχισε να γρυλίζει και να επιτίθεται...
Γρατζουνάει και δαγκώνει τα μέσα μου...
Κάνει το καλύτερο του...
Το πιο άγριο...
Το πιο δυνατό...
Για να καταφέρει να ελευθερωθεί από μένα...
Παράταιρα λευκό το σώμα του...
Του δίνει μια εικόνα αθωότητας που την διαψεύδουν τα κόκκινα διεισδυτικά του μάτια και οι δολοφονικοί του κυνόδοντες...
Κάποιες μέρες, ανάβει μέσα μου ένα έντονο φως που τον ενοχλεί...
Τον κάνει να στρέφει και να τραβά προσπαθώντας να σπάσει τις αλυσίδες του...
Τον κρατούν δυο...
Δικές του...
Ασήκωτες...
Δεσμά στο εσωτερικό μου σκοτάδι...
Γύρω του τοποθετημένες νάρκες φωτός και λευκού τον συγκρατούν...
Έχουν την μανία του υπό έλεγχο...
Εκείνος άλλες φορές ουρλιάζει και άλλες φορές πονηρά κλαίει...
Και τότε εσύ κάνεις το λάθος...
Χρησιμοποιείς το κλειδί που σου έδωσα και ξεκλειδώνεις τις αλυσίδες του...
Τα μάτια του αλλάζουν ...
Γεμίζουν φωτιά...
Ο κόσμος τώρα γίνεται πιο απλός...
Πιο ήσυχος...
Μικρότερος...
Καμιά λέξη δεν είναι ικανή πια για να δημιουργήσει ασφάλεια από αυτό το οργισμένο θηρίο...
Και μετά...
Ειρηνική ντροπή και φόβος...
Ο καταπραϋντικός θόρυβος επιστρέφει σαν νανούρισμα και κάνει το λύκο μέσα μου να πέσει πάλι για ύπνο...
Ικανοποιημένο μετά την γιορτή...
Παίρνω και εγώ το κλειδί και κλειδώνω ξανά τις αλυσίδες που τον κρατούν στην θέση του...
Άραγε θα είναι η επόμενη φορά εκείνη που θα εξημερωθεί...
Η θα καταγράψω σε αυτό το άτυπο ημερολόγιο και άλλο ένα θύμα;;;