4/8/17

Κρυμμένος...


Βάλε το σώμα μου να ξαπλώσει στην άκρη μιας θάλασσας ...
Να με χαϊδεύει το κύμα και να με φιλά η αρμύρα της...
Άσε με κάπου που να μπορείς να με βρεις....
Την ώρα της ανάγκης σου η την ώρα της επιθυμίας σου...
Κάπου που μόνο εσύ θα γνωρίζεις...
Και εκεί σαν αφανέρωτο μυστικό,θα περιμένω μια αναπάντεχη καταιγίδα...
Που θα κάνει εσένα κάτοχο της αστραπής και έμενα να μοιάζω με  βρεγμένη γη...
Έτσι, όταν τα χέρια σου με ακουμπήσουν θα με τινάξει ο ηλεκτρισμός του ουρανού σου...
Αποβάλλοντας από πάνω μου κάθε σκόνη...
Αφήνοντας μου έναν όμορφο καθαρό πόνο...
Πάει καιρός τώρα που οι δρόμοι μου δεν οδηγούν σε διεξόδους...
Με αυξανόμενη ταχύτητα φέρνουν το χάος στην ρότα μου,ζητώντας μου επιτακτικά να το αποδεχτώ και να το αγκαλιάσω...
Θυμάμαι κάποια νύχτα που όλα είχαν μεθύσει από το άρωμα σου πέταξα όλο μου το δηλητήριο από το παράθυρο...
Αλλά η αυταπάτη της καθαρότητας κράτησε λίγο καθώς εκείνο επέστρεψε μόλις ένας ζηλιάρης άνεμος πήρε μακριά τη μυρωδιά σου...
Ψιθύρισα λόγια σοφίας σε στιγμές που χρειαζόμουν επειγόντως μια ανάσα ενθάρρυνσης...
Και γνώρισα από πρώτο χέρι το πόσο καλά μπορεί η σοφία να λέει ψέμματα...
Δημιουργώντας σου μια ψευδαίσθηση επιβίωσης και σιγουριάς...
Αγνοώ λοιπόν κάθε διορατική συμβουλή και θα μείνω εδώ οικειοθελώς..
Περιμένοντας την μέρα που η ανάγκη θα νικήσει τον φόβο και τα λογικά καλούπια θα βρίσκονται κομματιασμένα στο δάπεδο...
Εκείνη την μέρα που θα ανοίξεις την πόρτα και θα πάρεις εκείνο το μικρο χωμάτινο δρομάκι που οδηγεί στο μέρος που με έχεις κρύψει...
Και όταν έρθεις η ελπίδα θα λάμψει τόσο δυνατά που θα νικήσει όλου του κόσμου μας το εγκληματικό σκοτάδι...
Και οι δαίμονες μου θα ξορκιστούν για να είναι αντάξιοι του παραδείσου σου...
Μέχρι εκείνη την ήμερα,θα αφήσω τους πολλούς να θεωρούν ότι είμαι χαμένος...
Αγνοούμενος...
Ενώ εγώ κόντρα στις λογικές αυτού του κόσμου θα παραμένω συνειδητά εκεί που με χρειάζεσαι...
Κρυμμένος...



Δεν υπάρχουν σχόλια: