Νηνεμία...

Συνάντησε με σε ένα γαλάζιο κρεβάτι...
Πάνω σε αλμυρά σεντόνια και αφρισμένα μαξιλάρια θα στεγνώσω τις ατέλειες μας...
Φύγε ένα αποπνικτικό και θλιμμένο μεσημέρι από την χώρα του πρέπει σου και έλα σε εκείνο το κρυφό μέρος που είχαμε διαλέξει για καταφύγιο...
Όσο καιρό λείπεις,έχω κρεμάσει τα ακονισμένα μαχαίρια μου ψηλά,για να μην μπω στον πειρασμό να σκίσω την σάρκα της ψευδαίσθησης...
Σε μικρά κόκκινα κουτάκια,σαν εκείνα που αγαπούσες να βάζεις δώρα,έχω κρύψει μελωδίες που αισιοδοξούν και λόγια που ομοιοκαταληκτούν...
Μέσα τους, κρύβουν νοήματα για να τα χρησιμοποιησεις ως χάρτη, που θα σε βοηθήσει να βρεις την χώρα του αληθινού..
Σύμφωνα με την λογική του χρόνου,εμείς ποτέ δεν θα προλάβουμε...
Άλλα αν μπορούσες να ακουμπήσεις το χέρι σου στο μέτωπο μου αυτή την στιγμή, θα καταλαβαινες ότι μέσα στην χώρα του μυαλού ο χρόνος κυλάει διαφορετικά...
Και κανένα πρόβλημα δεν είναι άλυτο...
Μεταξωτή η γη μας και εύπλαστη χωρίς τοίχους να μας κόβουν τον ορίζοντα...
Θα δεις ,θα νιώσεις ,θα το αγαπήσεις...
Στέγνωσε μόνο αυτά τα δάκρυα που ποτίζουν την άγονη γη των αχάριστων...
Δεν τους αξίζουν...
Ανθρώπους που χωράνε σε δανεικά πλαίσια και έχουν την λιποταξία στο αίμα τους άστους να πνίγουν στο ποτάμι της ανυπαρξίας τους...
Εσύ άνοιξε την πόρτα και αφησε τους πισω σου...
Το κρυφό μας μέρος θα σε περιμένει...
Έχω πάει πριν από μέρες και έχω ανοίξει τις πύλες του...
Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν μεγάλωσε, όλα είναι όπως τα θες...
Καθώς θα προχωράς μια θύελλα θα σε πάρει μαζί της...
Θα σε κουβαλήσει στα σύννεφα και θα σε ρίξει πάνω μας σαν καταιγίδα...
Mην σε τρομάξει ,ούτε η ένταση,ούτε η πτώση...
Αυτούς τους άνεμους που σε παιδεύουν δες τους σαν χάδια εξαγνισμού...
Και σαν μέσο μεταφοράς για να φτάσεις ...
Εδω,που είναι πάντα σπίτι για σένα ...
Κοίτα,σου έχω φτιάξει ένα κάστρο από αγάπη και ανάσες...
Και όταν ζεις σε αυτό,όλο το είναι σου θα ημερεύει...
Τίποτα δεν μπορεί να διαπεράσει τα τείχη του..
Μέσα του είσαι ασφαλής...
Εδω ζει...
Η πολυπόθητη μας νηνεμία...