Και έρχεται μια μέρα που ο ήλιος ζεματάει τα τσιμέντα της ψυχής σου αλλά ταυτόχρονα μέσα σου δεν σταματάει να βρέχει ... Σε πιάνει η ανάσα σου και πνίγεσαι λες και έχει γίνει παρανάλωμα ο κόσμος σου και το οξυγόνο πλέον δεν φθάνει για να καλύψει τις ανάγκες σου... Ένας κόμπος στον λαιμό δεν λέει να λυθεί κάνοντας δύσκολο έως αδύνατο να καταπιείς ακόμα και το ίδιο σου το σάλιο... Είναι οι πρώτες ώρες που βιώνεις την απώλεια... Έχεις φτάσει εκεί που δεν ήθελες ούτε να το σκέφτεσαι.. Στον τερματικό σταθμό που κάνεις δεν κατεβαίνει με τη θέληση του... Ξέρεις ότι πρέπει να ζήσεις εδώ για μέρες .μπορεί και για μήνες.. Πρέπει να θρηνήσεις και μετά να ανασυνταχθείς, να αναλογιστείς, να ανακεφαλαιώσεις Να κάνεις ένα γενναίο απολογισμό... Για το αν και πόσο σωστός υπήρξες απέναντί στο χρέος σου... Να αφεθείς μέσα στα σκοτάδια σου και να βιώσεις αυτό το ανάμικτο συναίσθημα λύτρωσης και ανείπωτου πόνου σε όλη του την μεγαλοπρέπεια Ήρθε η μέρα που η αντίστροφη μέτρηση έχει τελειώσει...Το χρονόμετρο έχει μηδενίσει... Και όσες φορές και αν είχες προβάρει την αντίδραση σου για αυτή την στιγμή τελικά διαπιστώνεις ότι ήταν άδικος κόπος .. Όταν ένας από τους πιο αγαπημένους σου ανθρώπους αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα στην αγκαλιά σου τίποτα μετά από αυτό πια δεν είναι το ίδιο... Σε χαράζει, σε αλλάζει.. Θα θυμάσαι πάντα τα τελευταία λόγια, το τελευταίο χάδι, το τελευταίο φιλί... Πάντα θα νιώθεις αυτή την τελευταία του ανάσα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο στοργικά... Και πάντα θα αναρωτιέσαι αν υπήρχε κάτι άλλο ή κάτι περισσότερο που θα μπορούσες να είχες κάνει... Και ας σταμάτησες ολόκληρη την ζωή σου για χρόνια... Και ας μεταμορφώθηκες από γιος ,σε γιατρό, νοσηλευτή, μάγειρα και αλλά πολλά... Και ας έφτασες να κάνεις πράγματα που φανταζόσουν τον εαυτό σου μόνο σε μωρά να τα κάνει... Εσύ εξακολουθείς να αναρωτιέσαι... Ακόμα και τώρα που όλοι σου λένε μπράβο και σε επαινούν για όλη την στάση που κράτησες και για όλα αυτά που έκανες στα τελευταία χρόνια της ζωής του γεννήτορα σου... Εσύ ακόμα αναρωτιέσαι... Τα έκανα σωστά; Είσαι άραγε υπερήφανος για μένα εκεί στον ουρανό; Χαμογελάει ή ψυχή σου; Κάποιος ,κάποια στιγμή ,με ρώτησε πως άντεξα για τόσα χρόνια μια τόσο δύσκολη και επίπονη κατάσταση και διαδικασία ... Και εγώ του απάντησα... "Είναι πολύ απλό... Δεν το είδα ποτέ σαν κατάσταση η σαν μια διαδικασία... Δηλαδή σαν κάτι δυσάρεστο που έπρεπε να αποφύγω... Το είδα μόνο σαν μια ανταπόδοση αγάπης προς τον άνθρωπο που με έφερε στην ζωή και με μεγάλωσε... Ήταν απλά το χρέος μου..." (Αντίο μπαμπά μου... Ξεκουράσου... Σ'αγαπώ...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου