27/8/09

Σπαζοντας την νυχτερινη σιωπη...



Και αξαφνα αρχισα να τρεχω...
Ετσι...
Χωρις αφορμη...
Δεν ηξερα καν ποσο μακρια η που ακριβως ηθελα να φτασω...
Το μονο που ηθελα ηταν να ξεκολλησω απο το σημειο που ειχα βαλτωσει τοσο καιρο...
Λαχανιασμενος σταματησα μπροστα στην μεγαλη πυλη...
Χτυπησα με οση δυναμη μου ειχε απομεινει και περιμενοντας προσπαθουσα να ανακτησω την κομμενη μου αναπνοη...
Μετα απο λιγο η πορτα ανοιξε και ενα παλευκο φως τυφλωσε τα συνηθισμενα στο σκοταδι ματια μου..
Μεσα απο το φως εμφανιστηκε η λιποσαρκη φιγουρα του φυλακα...
"Τι θα ηθελες ?" με ρωτησε με μια βραχνη φωνη...
"Να μπω μεσα "απαντησα συνεχιζοντας να κοιταω εκστασιασμενος το φως"Μπορω?"
Ο φαλακρος αντρας με κοιταξε εξονοχυστικα και μου εγνεψε οχι...
"Μα γιατι οχι???"διαμαρτυρηθηκα
"Για να μπεις στην πολη του φωτος πρεπει να φοβασαι αληθινα για κατι " μου ειπε αποφευγοντας καθε οπτικη επαφη...
Μα πως ειναι δυνατον σκεφτηκα ημουν λαχανιασμενος και θυμαμαι πολυ καλα οτι πριν αρχισω να τρεχω ειχα φορεσει την μασκα του φοβου...
"Τι με προδωσε?"ρωτησα αλλα ηξερα ηδη την απαντηση...
Τα ματια μου...
Παντα αυτα με προδιδουν...
Σαν να διαβαζε τις σκεψεις μου ο φυλακας μου εδωσε την απαντηση
"Εχεις το βλεμμα του ανθρωπου που δεν εχει τιποτα πια να χασει.."
"Και δεν υπαρχει ελπιδα?Τι πρεπει να κανω?"
"Ψαξε απλα ψαξε..."
Η πυλη εκλεισε και το φως ξαναχαθηκε...
Και εγω εμεινα παλι στο σημειο που ημουνα και πριν...
Καταραμενος και βυθισμενος στο σκοταδι..
"Εχεις το βλεμμα του ανθρωπου που δεν εχει τιποτα πια να χασει.."
"Ψαξε απλα ψαξε..."
Τα λογια του φυλακα αντηχουσαν μεσα στο κεφαλι μου σαν δυνατα χτυπηματα απο γκονγκ...
Και ομως οσο το σκεφτομουν ισως να εχει δικιο..
Παει καιρος που δεν εχω πια προορισμο...
Απλα βλεπω ρομποτικα την κατευθυνση...
Περπαταω μεσα στην φωτια αλλα καμια φλογα δεν ειναι ικανη πια να με καψει...
Εγινα ενας μοναχικος ταξιδιωτης που κραταει την ησυχια εγωιστικα μονο για αυτον...
Μια δυνατη βροντη εκανε τις σκεψεις μου να διακοπουν αποτομα ...
Αρχισε να βρεχει...
Καλοκαιρινη μπορα που ισως ξεπλυνει τα ματια μου και μπορεσω να δω πιο καθαρα...
Το σωστο και το λαθος...
Εσενα και εμενα...
Τα δακρυα που εριξες και επρεπε να τα εχω κρατησει...
Το παρελθον που πρεπει να διαγραφει...
Την αγνοια του φοβου που μου στερει την λυτρωση...
Η βροχη ολο και δυναμωνει ...
Εξαντλημενος πεφτω στα γονατα και σηκωνω το βλεμμα μου προς τον ουρανο...
Μια ομαδα απο αστραπες σχηματιζει στον ουρανο το προσωπο σου σαν επιγραφη απο νεον...
Και τοτε κατανοω και παραδεχομαι...
Ανοιγω το στομα μου και βγαζω μια κραυγη λυτρωσης...
"Με ακους???"
"Φοβαμαι για κατι ...Με ακους???"
" Καμια απαντηση ... Κανενα φως ...
" Φοβαμαι για αυτην ...Φοβαμαι για αυτην..." ξαναουρλιαζω προς ολες τις κατευθυνσεις εχοντας μια παραξενη αισθηση ανακουφισης...
Παλι τιποτα ...
Ισως να εχασα την στιγμη...
Ισως ειναι μια δοκιμασια προκειμενου να λυγισω και να γυρισω πισω...
Καινουργια κραυγη ...
"Εδω θα μεινω με ακους ? Μεχρι η στιγμη να ξαναγινει καταλληλη και η πυλη να ξανανοιξει. "
Και οσο μακρια και να σε κραταει ο φυλακας ξερω πως αν συγκεντρωθεις θα ακουσεις την φωνη μου ...
Που αυθαδικα θα χαλαει την αρμονια...
Σπαζοντας την νυχτερινη σιωπη...

12 σχόλια:

Αργυρώ είπε...

Πολύ ατμοσφαιρικό!
Όλοι μας χρειαζόμαστε ένα τέτοιο ταρακούνημα κ μια "βροχή" να μας καθαρίσει τα μάτια της ψυχής ώστε να προσανατολιστούμε στην κατεύθυνση που μας ορίζει...

Άτη Σολέρτη είπε...

Έτσι είναι η παραπέρα σκέψη, ο καρπός της συμφοράς ενδεχομένως! Κι εμείς να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε μεταξύ του εαυτού μας... και του εαυτού μας!
Υπέροχο κείμενο! Μου άρεσαν πολύ οι εικόνες αυτές! Καλημέρα!

She είπε...

"Ίσως να έχασα την στιγμή.."

Τρομερή ατάκα!

Ξέρεις τι σημαίνει να χάνεις την στιγμή? Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απώλεια! Όταν αφήνουμε την στιγμή να χάνεται, ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να ξανάρθει! Κιόλα αυτά που θα θέλαμε να πούμε, ξέρουμε ότι θα μείνουν μέσα στους διαδρόμους του μυαλού μας κι εκεί θα παραμείνουν ως απωθημένα, ως πλάσματα που λαχτάρησαν ζωή αλλά δεν την γεύτηκαν, που λαχτάρησαν φως και ουρανό αλλά δεν τα αντίκρυσαν! Πλάσματα που μια Μοίρα τα έρανε να βασανίζονται αναζητώντας διέξοδο..όμως είναι γραφτό τους να μην την βρουν ποτέ, γιατί απλά εμείς τους την στερήσαμε!

Μια στιγμή που άφησες να περάσει στο χρόνο είναι σαν μια ζωή που δεν έζησες!


..καλέ μου Ιανέ!

ΦΟΥΛΗ είπε...

"Έχεις το βλέμμα του ανθρώπου που δεν έχει τίποτα πια να χάσει.."
Αυτό τώρα είναι καλό; η κακό;έμενα για καλό μου φαίνεται!!
Καλησπέρα Ιανε

Ianos είπε...

Αργυρω...
Σιγουρα μια τετοια βροχη ειναι απαραιτητη για ολους ...
Εγω την περιγραφω και αδημονω να την υποδεχτω...
Γιατι ακομα μπερδευομαι...
Πολλες καλησπερες!!!

Ianos είπε...

Ατη Σολερτη...
Μονο και μονο το γεγονος οτι αυτο μου το κειμενο αρεσε σε ενα ανθρωπο που γραφει τοσο ομορφα και αξιολογα οπως εσυ, με εκανε να εχω σημερα ενα πολυ μεγαλο χαμογελο!!!
Ευχαριστω!!!

Ianos είπε...

Anasa μου...
Τι να απαντησω εγω, τα ειπες ολα μονη σου και τοσο ομορφα που δικη μου παραπανω αναλυση μοιαζει περιττη!!!
Απλα θα πω οτι τα λαθη και οι στιγμες που μας ξεφευγουν ειναι τα πραγματα που στην πορεια μας κανουν σοφοτερους...
Εστω και διαμεσου του πονου...
Πολλα φιλιααα!!!

Ianos είπε...

Φουλη...
Ειναι δικοπο μαχαιρι...
Απο την μια για να φτασεις εκει εχεις ηδη χασεις τοσα πολλα που αποκτας μια απιστευτη αντοχη στον πονο...
Απο την αλλη αυτη η αντοχη μερικες φορες σε φτανει τα ορια της αναισθησιας και της ψευδαισθησης οτι κανεις δεν μπορει πλεον να σου προσφερει η να σου παρει τιποτα!!!
Καλησπερεεεεεεεεεεεςςςςςς....

zoyzoy είπε...

Περιγράφεις μια κατάσταση που έχουμε βρεθεί αρκετοί "ρομποτικοί" κενοί χωρίς προορισμό χωρίς όνειρα και προσδοκίες άψυχοι χωρίς ζωή,ακολουθούμε τα μονοπάτια που ανοίγονται μπροστά μας.Μακάρι να ήταν ικανή μια καλοκαιρινή μπόρα να μας ξυπνήσει απ'αυτόν τον λήθαργο πιστεύω χρειάζεται κάτι πιο δυνατό κάτι συγκλονιστικό να ζωντανέψει τα όνειρά μας τη ζωή μας ώστε να κάνει να επιλέγουμε τα μονοπάτια και να μην τ'ακολουθούμε υπνωτισμένοι άβουλοι!
Καλημέρα με φιλιά θαλασσινά!

Ianos είπε...

Zoyzoy...
H βροχη μπορει να ειναι το εναυσμα...
Το ζητουμενο ειναι οταν πεφτει να ειμαστε ετοιμοι για την σκληρη ενδοσκοπηση...
Γιατι συνηθως σαν εγωιστικα οντα που ειμαστε αρνουμαστε να δουμε τα λαθη που καναμε και τις ελλειψεις που εχουμε...
Και ετσι χανουμε την ευκαιρια...
Καλο μεσημερι !!! Φιλια απο την πρωτευουσα μπαρμπεκιου!!!

zoyzoy είπε...

Ο χαιρετισμός σου όλα τα λεφτά!
πρωτευουσα μπαρμπεκιου!!!:)))

Ianos είπε...

Αδικο εχω ?Σε λιγο θα μας πουλανε και το οξυγονο!Και μαλιστα σε τιμες αμολυβδης...
Πλακα πλακα σαν θρακα με καρβουνα εχουμε γινει...
Απλα ονειρευομαι την στιγμη που θα ψησουμε επανω τα παχυδερμα που μας κυβερνανε με μοναδικη εγνοια το κερδος και τα συμφεροντα των κουμπαροφιλων τους!!!