8/9/09

Δωρο ενα χαμογελο...(fairy's gift)




To φως του ηλιου εισεβαλε στο δωματιο απο το ανοιχτο παραθυρο!
Ο ποιητης πεταχθηκε απο τον υπνο του τρομαγμενος...
Παντα τον τρομαζε το φως ,ποσο μαλλον τωρα...
Ουτε που θυμοταν απο ποτε ειχε να ανοιξει αυτο το παραθυρο...
Μαλλον χρονια πολλα χρονια...
Ισως τοσα πολλα που μεχρι χθες το θεωρουσε απλα μια τεχνοτροπια του τοιχου...
Εκεινη ομως απο εχθες αγνοουσε επιδεικτικα τις παρακλησεις του να μεινουν στο σκοταδι...
"Δεν ηρθα εδω για να γινω κομματι της σκοτεινιας σου"του ειπε με αυστηρο υφος
"Μα δεν ξερω αν θα μπορεσω να το αντεξω ,παει τοσος καιρος πια .."της αντετεινε...
"Τοτε δεν μας μενει παρα να το διαπιστωσουμε" του απαντησε χαμογελωντας...
Η ευθραυστη σιλουετα της νεραιδας κινηθηκε αερινα προς το τραπεζι!!!
Περασε το χερι της πανω απο τα δυο μεγαλα κηροπηγια και τα κερια αναψανε με ενα μαγικο τροπο...
"Ας αρχισουμε απο αυτο το μικρο φως για να παμε στο μεγαλυτερο "ψιθυρισε φανερα ικανοποιημενη με τον ευατο της..

Ο ποιητης σιγα σιγα αρχιζε να συνηθιζει το νεο φωτεινο περιβαλλον που του ειχε επιβαλλει η νεραιδα του...
Κοιταξε διπλα του την αδεια θεση στο κρεβατι και χαμογελασε ...
"Μαγικα πλασματα"σκεφτηκε χαμογελωντας"Ερχονται και φευγουν!!! Σιγουρα δεν μπορεις να τους εχεις εμπιστοσυνη!!"
Στο μυαλο του ειχε μπερδεμενες εικονες απο την χθεσινη νυχτα ...
Ετσι γινεται παντα οταν ενα μαγικο πλασμα αποφασιζει να επισκεφτει ενα κοινο θνητο...
Προκαλει φευγοντας μια γλυκια συγχυση και στο μυαλο σου μενουν αυτα που θελει το ιδιο να σου εντυπωθουν...
Ετσι ενιωθε και αυτος τωρα ...
Θυμοταν το φως των κεριων ,θυμοταν την φωνη της που ακουγοταν σαν θεσπεσιο τραγουδι και θυμοταν οτι τον ειχε παρασυρει να χορεψει...
Ειχε πανω απο δεκαπεντε χρονια να χορεψει...
Τοσο αδεξιος και αυτη τοσο υπομονετικη...
"Φως ,γλυκα συναισθηματα, ονειρικες μελωδιες τι αλλο να ζητησει κανεις?"
Η νεραιδα δεν του μιλησε εφερε το προσωπο του κοντα στο δικο της και το φυσηξε απαλα...
Ο αερας εμεινε για λιγο επανω του λες και ηθελε λιγη ωρα για να λειτουργησει η θεραυπευτικη του επιδραση...
Αμεσως μετα ο ποιητης ενιωσε σαν ολες οι θλιψεις του κοσμου να ειχαν πεθανει...
Αισθανοταν μια πρωτοφανη αισιοδοξια και προς μεγαλη του εκπληξη χαμογελουσε μετα απο αρκετο καιρο...
"Αυτο ειναι το πρωτο μου δωρο σε σενα" του ειπε η νεραιδα "το χαμογελο"
Ο αντρας την κοιτουσε αποσβολωμενος..
Του εκανε ενα τοσο απλο δωρο και ομως αυτος αισθανοταν σαν να του ειχαν χαρισει ολο τον κοσμο!!!
"Και ποια ειναι η τιμη του?Τι πρεπει να κανω η να πληρωσω για αυτο?"την ρωτησε γεματος αγωνια ...
Η νεραιδα γελασε δυνατα ,ξαναεφερε το προσωπο της κοντα στου ποιητη και τον φιλησε στο μετωπο...
"Αγαπημενο μου θλιμμενο πλασμα, στα δωρα δεν ρωτανε την τιμη τους δεν το ξερεις ?"
"Μα"καταφερε να ψελλισει αυτος" εγω εχω μαθει οτι τιποτα δεν ειναι δωρεαν ,εχω μαθει να ματωνω για οτι ονειρευομαι να αποκτησω και στο τελος κανεις δεν μου εχει χαρισει τιποτα μεχρι τωρα.."
H νεραιδα ακουμπησε το δαχτυλο της στα χειλη του ποιητη κανοντας τον να σωπασει..
"Μην θεωρεις αυτα που εχεις μαθει ως δεδομενα,υπαρχει ενας κοσμος που αυτα που ξερεις δεν ισχυουν και μαθε να δεχεσαι οταν καποιος θελει να σου δωσει"
Αμεσως μετα ακουστηκε ενας κροτος και νεραιδα πεταξε εξω απο το δωματιο ανοιγοντας το χρονια κλειστο παραθυρο ...
Αυτο ηταν και το τελευταιο που θυμοταν...
Σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς την κουζινα για να φτιαξει καφε ...
Στο διαδρομο αλλαξε την ημερομηνια στο ημερολογιο...
8 Σεπτεμβρη ...
Το γυρισε απο την αλλη για να διαβασει το στιχακι που εγραφε ..
Τα ματια του ανοιξαν απο την εκπληξη
Το χαρτακι του ημερολογιου ειχε ενα πολυ γνωριμο τετραστιχο...

Εχθες το βραδυ μου κανες δωρο ενα χαμογελο
Και απορημενος σε ρωτουσα την τιμη του
Και εσυ με φιλησες στο μετωπο και γελασες
Μου πες στα δωρα δεν ρωτανε την τιμη τους...

"Καλημερα νεραιδα μου" φωναξε στον αερα χαμογελωντας "καλως ορισες στην ζωη μου"...

10 σχόλια:

ΦΟΥΛΗ είπε...

Εχθές το βράδυ μου κανες δώρο ένα χαμόγελο
Και απορημένος σε ρωτούσα την τιμή του
Και εσύ με φίλησες στο μέτωπο και γέλασες
Μου πες στα δώρα δεν ρωτάνε την τιμή τους...
Μαγικά πλάσματα...
Θέλω και γω να με φυσήξει!!

S.... είπε...

To xamogelo einai ontws to wraiotero dwro pou mporei na lavei kaneis alla kai na xarisei kapoios! Kai xairomai polu otan auto, zwgrafizetai sto proswpo enos toso xexwristou kai xarismatikou an8rwpou!
Kai xerw oti tou to xarise me thn elpida na papsei na einai pia ena
8limmeno topio kai na xairetai me aisiodoxia kai fws, thn ka8e tou mikrh 'h megalh stigmh! :)

She είπε...

Μεγάλη κουβέντα το "καλωσόρισες στη ζωή μου"!! Αν το νοιώθεις κιόλας πάει να πει ότι είσαι σε καλό δρόμο!

Άτη Σολέρτη είπε...

Ενώ όλα είναι μέσα μας, ακόμα και οι νεράιδες, εμείς χάνουμε τη μαγεία τους γιατί έτσι μας μάθανε. Και βλέπουμε τιμές στα δώρα που μας κάνουν, και εκπλησσόμεθα όταν μας τα κάνουν. Κι ακόμα θέλουμε να έχουνε τιμές τα δώρα. Αγοραπωλησία των ψυχών, κατάντια αληθινή!
Ας ξαναβρούμε την αθωότητα για να μας βρει και η μαγεία!
Μου άρεσε αυτή η ιστορία! Καληνύχτα!

Ianos είπε...

Φουλη ...
Μαγεια ειναι αυτο που λειπει ...
Στην επομενη της επισκεψη θα της θεσω το αιτημα σου ...
Καλο βραδυ...

Ianos είπε...

S.... μου
Το δωρο αυτο ηταν οντως πολυτιμο και δεν ξερεις ποτε αν αυτο που εδωσες εσυ πισω σε αυτον που στο χαρισε αν ηταν της ιδιας αξιας!!!
Ειναι μερικοι ανθρωποι που γεννιουνται και ζουν με την μελαγχολια!
Kαι σιγουρα το να κανεις ενα τετοιο ανθρωπο να χαμογελασει ειναι μεγαλο πραγμα...
Εστω και αν αυτο ειναι για λιγο...
Εστω και μερικες υποσχεσεις δεν γινεται να κρατηθουν ...
Του φτανει που για λιγο χαμογελασε...
Καληνυχτα φιλια!!!

Ianos είπε...

Anasa μου...
Ολα τα πλασματα που μπαινουν στην ζωη μου μαγικα και μη τα καλωσοριζω!!!
Φυσικα γιατι ετσι νιωθω και τα αλλα τα δειχνει η πορεια!!!
Φιλιααα...

Ianos είπε...

Ατη Σολερτη...
Δυστυχως ετσι εχουμε μαθει ...
Και δυστυχως σε αυτη την εγωκεντρικη κοινωνια που ζουμε ολα εχουν τιμη ...
Και οι ανθρωποι πια επαψαν να μοιραζονται και να χαριζουν ...
Ισως γιαυτο κυριαρχει η σαπιλα!!!
Αμα ολοι χανομασταν στα παιδικα μας ονειρα σιγουρα ο κοσμος μας θα ηταν πολυ πιο ομορφος!!!
Χαιρομαι πολυ που εισαι εδω !!!
Καληνυχτα...

zoyzoy είπε...

Πόσο πληγωμένος μπορεί να'ναι ο ποιητής για ν'αποφεύγει το φώς και να ζεί μέσα στο σκοτάδι?
Επιβάλλεται μήπως για να'ναι πιο αισθητή η παρουσία της και ν'αλλάξει τελείως τα δεδομένα της ζωής του?
Μου άρεσε και ας ήταν λίγο μελαγχολικό,παραμυθένιο!!

Καλή μέρα με φιλιά θαλασσινά!!

Ianos είπε...

zoyzoy...
Πληγωμενος?Απογοητευμενος?Κουρασμενος?
Μαλλον ολα μαζι συντελεσαν στη αποφυγη του φωτος...
Η παρουσια της λυτρωτικη αλλα:

"Μαγικα πλασματα"σκεφτηκε χαμογελωντας"Ερχονται και φευγουν!!! Σιγουρα δεν μπορεις να τους εχεις εμπιστοσυνη!!"

Φιλια φθινωπορινα πλεον!!!