Εισιτήριο...

Μερικές φορές μια εικόνα σου μόνο είναι όλα όσα χρειάζεται να δω για να ακουμπήσω την ψυχή σου...
Να νιώσω τους φόβους σου ...
Να μοιραστώ τις αγωνίες σου...
Να γελάσω με την χαρά σου...
Παράξενη που είναι αυτή η σύνδεση μας...
Νικάει αποστάσεις...
Καταργεί λογικές...
Παραβιάζει κανόνες...
Μην τρομάζεις...
Έτσι επικοινωνούν οι ψυχές σαν την δική μου...
Οι μοναχικές ψυχές σε ανάγκη ...
Έχουν την δική τους δυναμική...
Το δικό τους τρόπο...
Και αν δεν μπορείς να τις δεις,αν ακούσεις προσεκτικά τις καταλαβαίνεις από την μουσική τους...
Είναι τόσο ιδιαίτερος και μοναδικός ο ήχος που βγαίνει μέσα από το ράγισμα τους...

Που να ανήκουμε άραγε εγώ και εσύ;
Όταν ζούμε σε ένα κόσμο που μοιάζει τόσο λανθασμένος και άδικος;
Που ανήκουμε εγώ και εσύ;
Όταν ζούμε σε ένα κόσμο που κανένα δεν τον ενδιαφέρει η αληθινή αγάπη;
Είσαι εδώ;
Με ακούς;
Ξέρω πως νιώθεις παγιδευμένη σε αυτό τον κόσμο μερικές στιγμές...
Και θέλεις να δραπετεύσεις...
Εγώ που ταξίδεψα από νωρίς στέκω σε μια άκρη κατάκοπος και πληγιασμένος, φοβούμενος μην με δεις και ματαιώσεις το ταξίδι σου...
Γιατί θέλω να ταξιδέψεις...
Ακόμα και αν εγώ δεν μπορώ να έρθω μαζί σου...
Ο χρόνος δεν έχει όρια....
Μας περικυκλώνει...
Ίσως κάποια μέρα βρει τον τρόπο να πυροδοτήσει την φωτιά μέσα μου και να σε ακολουθήσω...
Άλλα μέχρι τότε ...

Κόβω ένα κομμάτι από την ψυχή μου το διπλώνω μέσα σε ένα λευκό χαρτί και στο δίνω...
Εισιτήριο για ταξιδέψεις οπού ονειρεύεσαι...
Μην ανησυχείς δεν με πονάει το κόψιμο...
Πιο πολύ πονάει ότι μερικές φορές με νικάει ο εγωισμός και εύχομαι να χρησιμοποιούσες αυτό το εισιτήριο για να έρθεις εδώ...
Αλλά αυτές οι στιγμές κρατάνε λίγο...
Ποτέ δεν χάρισα κάτι για να κερδίσω κάτι άλλο...
Μικρο μου κορίτσι με τα αλλιώτικα μάτια και με έναν ήλιο για χαμόγελο θέλω να ταξιδέψεις οπού λαχταρά η ψυχή σου...
Και που ξέρεις ίσως να έρθει κάποια νύχτα που θα αναρωτηθώ...
"Ποιος ήρθε απόψε και η βραδιά έχει μια τόσο γλυκιά ζεστασιά;"...

Scripta manet game...

Με κάλεσε το μονοκερακι σε blogoπαιχνιδο...
Παράξενο παιχνίδι οφείλω να ομολογήσω αφού το μόνο που ζητάει είναι να απαντήσεις σε 5 απλές ερωτήσεις ,να αντιγράψεις μια πρόταση και να πεις ο,τιδήποτε...

1.Πώς σε λένε/όνομα του blog σου;
2.Ποια είναι η διεύθυνση URL του blog σου;
3.Γράψε:Η γρήγορη καφέ αλεπού πηδάει πάνω από τον τεμπέλη σκύλο.
4.Αγαπημένο απόφθεγμα;
5.Το αγαπημένο σου τραγούδι;
6.Το αγαπημένο σου συγκρότημα/τραγουδιστές;
7.Οτιδήποτε άλλο θα ήθελες να πεις
8.8 bloggers για να συμμετάσχουν κι αυτοί στο παιχνίδι...

Η μόνη διάφορα,που μάλλον είναι και η ουσία του παιχνιδιού, είναι ότι πρέπει οι απαντήσεις να γραφτούν σε χαρτί...
Αποκαλύπτοντας έτσι τον γραφικό χαρακτήρα του καθενός μας...

Χατίρια στους ανθρώπους μου κάνουν την τιμή να με διαβάζουν το ξέρετε ότι δεν χαλάω οπότε ιδού και ελπίζω να καταφέρετε να το διαβάσετε εύκολα...

Όταν χαμογελάς...

Χαρούμενα χρώματα μου ζήτησες για δώρο σε μια επέτειο που είχες πάψει καιρό να γιορτάζεις...
Και εγώ βγήκα εκείνο το απόγευμα που σταμάτησε η βροχή και άρχισα να ψάχνω την άκρη του ουράνιου τόξου για να τα κλέψω...
Και ας μην θυμάμαι το λόγο της γιορτής...
Έτσι και αλλιώς δεν είχε σημασία...
Ποτέ δεν είχε άλλωστε για μένα το ποιος είναι ο λόγος της χαράς σου...
Φτάνει που έβλεπα το χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο σου...
Τότε στο δικό μου γκρίζο ουρανό έβρεχε χρώματα και φως...
Άμα ήξερες πόση δύναμη έχει το χαμόγελο σου ίσως και να τρόμαζες...
Αλλά καλύτερα που δεν το ξέρεις ...
Έτσι καταφέρνω που και που να κλέβω λίγο και να το φυλάω σε ένα μικρο ασημένιο κουτάκι...
Αποταμίευση φωτός για τις σκοτεινές μου μέρες...
Δεν το ξέρεις άλλα υπάρχει κάτι επάνω σου...
Κάτι μαγικό...
Που κάθε φορά με αφήνει ξέπνοο και εκστασιασμένο...
Κάνοντας με ικανό για τα πιο τρελά εγχειρήματα...
Θα τα βρω τα χρώματα που ζήτησες...
Και όταν τα βρω θα γλιστρήσω αθόρυβα στο δωμάτιο σου την ώρα που κοιμάσαι και το φεγγαρόφωτο θα καθρεφτίζεται στα παράθυρα σου...
Θα τα αφήσω απαλά δίπλα στο μαξιλάρι σου για να είναι το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσεις όταν ανοίξεις τα μάτια σου...
Έπειτα θα φιλήσω το κρυφό τατουάζ που έχεις στο πίσω μέρος του λαιμού σου και θα χαθώ ξανά μες τις σκιές της νύχτας...
Άλλα θα αφήσω στο μικρο σου δωμάτιο τα μάτια της ψυχής μου...
Για να δουν την στιγμή που θα αντικρίσεις το δώρο σου...
Την στιγμή που θα χαμογελάσεις...
Γιατί για αυτές τις στιγμές αξίζει να ζει κάνεις ...
Όταν χαμογελάς αισθάνομαι σαν μου χαρίζεται ένα κομμάτι ουρανού...
Που κανένα από τα άσχημα του κόσμου δεν μπορεί να το λερώσει...

The most talented translator...

Δεν συνηθίζω όπως πολύ καλά γνωρίζετε να προωθώ κανενός είδους πραματια μέσα από αυτό εδώ το blog...
Για του λόγου το αληθές όλοι ξέρετε ότι έχω δική μου επιχείρηση άλλα ελάχιστοι γνωρίζετε το είδος και το που βρίσκετε...
Και αυτό γίνεται γιατί ο Ιανός ήταν είναι και θα παραμείνει ο χώρος που η ψυχή μου καταθέτει τις αλήθειες της η ξεπλένει τα λερωμένα της...
Επειδή όμως πολλές φορές κομμάτια της ψυχής μας βρίσκονται μέσα σε προσπάθειες ανθρώπων που αγαπάμε γιαυτό και εγώ θα σας προτείνω να διαβάσετε αυτό το καινούργιο βιβλίο του Neil Gaiman...
O κυριότερος λόγος για μένα(εκτός από το γεγονος ότι ένα πολύ όμορφο και διπλά βραβευμένο βιβλίο ενός εξαιρετικού συγγραφέα) είναι ότι την μετάφραση του την έχει κάνει ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο που είναι μια από τις πιο ταλαντούχες και μια από τις καλύτερες(για μένα η καλύτερη) νέες μεταφράστριες...
Και μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι το λέω επειδή είναι ένας άνθρωπος στον οποίο είχα,έχω και θα έχω πάντα μια τεράστια αδυναμία...Όσοι με ξέρουν καλά γνωρίζουν ότι είμαι ιδιαίτερα σκληρός (συχνά ίσως λίγο παραπάνω από ότι χρειάζεται) στην κριτική μου στους δικούς μου ανθρώπους...Άλλα όλοι φίλοι και (εχθροί) έχουν αναγνωρίσει κατά καιρούς ότι μπορώ να είμαι δίκαιος...
Και αυτό που λέω το πιστεύω ακράδαντα επειδή έτυχε να ζήσω από κοντά την προσπάθεια αυτή ...
Είδα λοιπόν τον κόπο, το άγχος,το πολύωρο και ενίοτε πολυήμερο ψάξιμο για μια σωστή ερμηνεία ,για μια τόσο δα μικρή πρόταση...
Είδα το ζήλο, το πάθος και την προσπάθεια για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα...
Που τελικά επιτεύχθηκε...
Και άλλαξα γνώμη γιατί κάνοντας ο ίδιος ένα επάγγελμα αρκετά σκληρό ,πολύωρο και χειρωνακτικό θεωρούσα ότι αυτού του είδους τα επαγγέλματα είναι light και ξεκούραστα...

Έχοντας από χθες το βιβλίο στα χέρια μου αισθάνομαι πολύ υπερήφανος για σένα...
Και ξέρω ότι αυτή θα είναι μόνο η αρχή μιας πολύ επιτυχημένης επαγγελματικής πορείας...
Γιατί είσαι ένας άνθρωπος όμορφος , εργατικός ,χαρισματικός και ιδιαίτερος ...
Και όταν διαθέτεις όλα αυτά είναι δύσκολο να αποτύχεις...
Στο έχω πει άλλωστε και ελπίζω να το θυμάσαι πάντα...
Ότι υπάρχουν σπουργίτια που είναι πιο δυνατά και από αετούς...
Και εσύ...Είσαι ένα από αυτά...

Το δάκρυ σου με ακολουθεί...

Σήμερα το πρωί βρήκα κάτω από την πόρτα μου πεταμένο ένα γραμμα...
Δεν έγραφε αποστολέα ...
Μόλις όμως το έφερα κοντά στο πρόσωπο μου από το άρωμα του κατάλαβα ότι ήταν από εσένα...
Το άνοιξα και μέσα του βρήκα κλεισμένο ένα δάκρυ σου...
Οι ζωγραφισμένες λέξεις στο χαρτί με ρώτησαν αν περνάω καλά και αν κάποια στιγμή θα κατάφερνα να βρω ένα τρόπο και ένα δρόμο για να έρθω να σε ξαναδώ...
Μου γράφεις να θυμηθώ ότι ο κοινός μας χρόνος ήταν παράδεισος...
Ένα όνειρο που κυλούσε ανενόχλητο από τα άγρια κύματα της πραγματικότητας...
Γιατί αυτό που είχαμε βρει ήταν σπάνιο...
Τον φίλο και τον εραστή να συνυπάρχουν στο ίδιο πρόσωπο...

Έκλεισα το γραμμα και χάθηκα στις σκέψεις μου...
Για μια στιγμή με έπιασε μια νοσταλγία που αισθάνθηκα το στήθος μου βαρύ και το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί...
Μέτα από λίγο υποχώρησε και την θέση της πήρε μια γλυκόπικρη θλίψη...
Γλυκιά αθωότητα... σκέφτηκα ...
Δυστυχώς όμως τίποτα δεν είναι πια ίδιο...
Και δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ...
Αλλάξαμε ...
Μολύναμε το όνειρο μας ...
Με τις λάθος επιθυμίες μας...
Τις λάθος επιλογές μας...
Τους λάθους χρόνους μας...
Τόσα πολλά λάθη...
Δεν χρειάζεται να δημιουργήσουμε άλλο ένα...
Ας κρατήσουμε ο καθένας αυτά που πρέπει ...
Εσύ κράτα τον κόσμο που σου χάρισα ένα βράδυ που ενώ ήμουν ζαλισμένος από τον έρωτα σου με επισκέφτηκε η έμπνευση ...
Κράτα τα μυστικά που σου χάρισα κοντά στην καρδιά σου ...
Και όταν τα βράδια νιώθεις ένα δάκρυ να αυλακώνει το μάγουλο σου χωρίς λόγο...
Να ξέρεις...
Αυτό το δάκρυ θα είναι το δικό μου...
Απλά θα τρέχει από τα μάτια σου...
Και θα πεθαίνει στην άκρη του προσώπου σου....
Όσο για μένα...
Θα κρατήσω τον καθρέφτη των ματιών σου που μέσα τους φαινόμουν τόσο ψεύτικα όμορφος...
Και αυτό σου το δάκρυ...
Να με ακολουθεί...
Για να ξεδιψάσει την καρδιά μου όταν αυτή σκληρύνει και ξεραθεί...