Το δάκρυ σου με ακολουθεί...

Σήμερα το πρωί βρήκα κάτω από την πόρτα μου πεταμένο ένα γραμμα...
Δεν έγραφε αποστολέα ...
Μόλις όμως το έφερα κοντά στο πρόσωπο μου από το άρωμα του κατάλαβα ότι ήταν από εσένα...
Το άνοιξα και μέσα του βρήκα κλεισμένο ένα δάκρυ σου...
Οι ζωγραφισμένες λέξεις στο χαρτί με ρώτησαν αν περνάω καλά και αν κάποια στιγμή θα κατάφερνα να βρω ένα τρόπο και ένα δρόμο για να έρθω να σε ξαναδώ...
Μου γράφεις να θυμηθώ ότι ο κοινός μας χρόνος ήταν παράδεισος...
Ένα όνειρο που κυλούσε ανενόχλητο από τα άγρια κύματα της πραγματικότητας...
Γιατί αυτό που είχαμε βρει ήταν σπάνιο...
Τον φίλο και τον εραστή να συνυπάρχουν στο ίδιο πρόσωπο...

Έκλεισα το γραμμα και χάθηκα στις σκέψεις μου...
Για μια στιγμή με έπιασε μια νοσταλγία που αισθάνθηκα το στήθος μου βαρύ και το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί...
Μέτα από λίγο υποχώρησε και την θέση της πήρε μια γλυκόπικρη θλίψη...
Γλυκιά αθωότητα... σκέφτηκα ...
Δυστυχώς όμως τίποτα δεν είναι πια ίδιο...
Και δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ...
Αλλάξαμε ...
Μολύναμε το όνειρο μας ...
Με τις λάθος επιθυμίες μας...
Τις λάθος επιλογές μας...
Τους λάθους χρόνους μας...
Τόσα πολλά λάθη...
Δεν χρειάζεται να δημιουργήσουμε άλλο ένα...
Ας κρατήσουμε ο καθένας αυτά που πρέπει ...
Εσύ κράτα τον κόσμο που σου χάρισα ένα βράδυ που ενώ ήμουν ζαλισμένος από τον έρωτα σου με επισκέφτηκε η έμπνευση ...
Κράτα τα μυστικά που σου χάρισα κοντά στην καρδιά σου ...
Και όταν τα βράδια νιώθεις ένα δάκρυ να αυλακώνει το μάγουλο σου χωρίς λόγο...
Να ξέρεις...
Αυτό το δάκρυ θα είναι το δικό μου...
Απλά θα τρέχει από τα μάτια σου...
Και θα πεθαίνει στην άκρη του προσώπου σου....
Όσο για μένα...
Θα κρατήσω τον καθρέφτη των ματιών σου που μέσα τους φαινόμουν τόσο ψεύτικα όμορφος...
Και αυτό σου το δάκρυ...
Να με ακολουθεί...
Για να ξεδιψάσει την καρδιά μου όταν αυτή σκληρύνει και ξεραθεί...