Θυμάσαι;

Οι μέρες μας ήταν γεμάτες από άρωμα δυόσμου και σπασμένα φτερά πεταλούδας...
Όλα μαζί ανάκατα αιωρούνταν στον αέρα μας...
Ο τρόπος που νοιαζόσουν για τα πάντα ανύψωνε την καρδιά μου και έπιανα τον εαυτό μου να χάνεται μέσα σε ένα μεγάλο λαβύρινθο...
Ένα λαβύρινθο που δεν ήθελα ποτέ να βρω την έξοδο...
Όταν ήσουν εδώ...
Όταν κρατούσες το χέρι μου...
Ένιωθα σίγουρος ,ένιωθα ασφαλής...
Και οι καρδιές μας έμοιαζαν με γυμνά δέντρα του χειμώνα που οι ρίζες τους έχουν μπλεχτεί...
Φαινόταν σαν να μοιραζόμασταν την ίδια ψυχή και το ιδανικό φάνταζε κοντινό και προσβάσιμο...
Ήταν όλα εδώ ...
Όλα όσα έπρεπε να έχει μια ουτοπία...
Έστω και αν τότε δεν γνώριζα ακριβώς την έννοια της λέξης ...
Κάθε φορά που έπεφτα και τσακιζόμουν με έπαιρνες σπιτι και καθάριζες τις πληγές μου...
Μου έλεγες ότι όλα θα πάνε καλά και ίσως για πρώτη φορά να πηγαίναν...
Ο κόσμος έμοιαζε θεραπευμένος,χωρίς ουλές,χωρίς πόνο...

Αλλά η αλήθεια είναι ότι απλά καλύπταμε μια μη ιάσιμη ανοιχτή πληγή...
Φεύγοντας έπεσαν όλα τα φύλλα του φανταστικού μας κόσμου...
Σιγά σιγά το βασίλειο μας εξαφανίστηκε και την θέση του πήρε ένα άδειο σταχτί λιβάδι...
Περπάτησα μέχρι το γνώριμο κατώφλι...
Μπορούσα να πάω εκεί ακόμη και με τα μάτια κλειστά...
Βλέπεις είχα προβάρει εκατομμύρια φορές το πως θα πούμε αντίο...
Πες από ανασφάλεια και φόβο...
Αλλά όταν έφτασα είδα μόνο άδειους τοίχους και φωτιά...
Η αλήθεια είναι σκληρή...
Χαμογέλασα και υποκρίθηκα ότι όλα θα περάσουν γρήγορα και ανώδυνα...
Την επόμενη μέρα όμως άρχισα να θυμώνω για ασήμαντα πράγματα...
Με τρέλαινε ακόμα και ένα αστείο που περιείχε το όνομα σου...
Δεν νομίζω να κατάφερα να σε μισήσω..
Απλά μερικές φορές με κατέτρωγαν τα γιατί..
Αδυνατούσα να τα καταλάβω...
Δεν πονάει τόσο πολύ πια...
Αλλά όποτε η μορφή σου εμφανίζεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου αναρωτιέμαι αν θα ήθελα να σε αναγνωρίζει πια...
Ακόμα και αν το μυαλό σε διάγραφε αν κάποια στιγμή βάδιζες δίπλα μου η ψυχή μου θα σε διαισθανόταν και όλα θα ξαναγύριζαν με μιας στην μνημη μου...
Και εσύ ,που λογικά θα έχεις κάνει την δική σου διαγραφή ,θα με κοιτούσες όπως κοιτάζει κανείς κάποιον ξένο...
Και τα μεγάλα μάτια σου θα γέμιζαν με απορία καθώς θα σε ρωτούσα...
Θυμάσαι τον έρωτα μας;
Θυμάσαι τα μυστικά μας;
Θυμάσαι τα γέλια μας;
Θυμάσαι το όνομα μου;
"Όχι " θα απαντούσες "λυπάμαι"...
"Μαλλον θα έκανα λάθος,σας ζητώ συγγνώμη" θα σου αποκρινόμουν με ένα αμήχανο χαμόγελο και καθώς θα απομακρυνόμουν μια θα ήταν η σκέψη μου..
"Κατάφερες να μην θυμάσαι ούτε το όνομα μου πια...Άραγε θα καταφέρω ποτέ,να ξεχάσω και εγώ το δικό σου;"