Χωρίς λέξη...

Κλείνω τα μάτια μου αλλά ακόμα μπορώ να σε δω...
Κλείνω τα αυτιά μου αλλά ακόμα  μπορώ να ακούσω τις λέξεις  μας...
Μπορεί να μην ξέρω σε ποιους δρόμους περπατάς απόψε,άλλα το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περάσεις μια βόλτα και από το μυαλό μου...
Κάποιες εικόνες τώρα μοιάζουν με μυτερά αγκάθια ...
Αγκάθια που πονάνε τόσο γλυκά όμως...
Πίσω από το χρόνο η φωτιά σιγοκαίει....
Ένα χαμόγελο αρκεί και οι φλόγες θεριεύουν...

Σε κρατώ εδώ...
Σαν πανάκριβο κόσμημα...
Σαν πολύτιμο έργο τέχνης...
Ζεις μέσα μου...
Συνθέτεις μουσική,ταιριάζεις τις λέξεις,κατέχεις το ξεχωριστό...
Και όταν χάνομαι...
Και όταν όλα τα καλύπτει μια πυκνή ομίχλη που είναι ο προάγγελος για μια καινούργια ζωή χωρίς εσένα...
Εγώ απλά βρίσκω την προσπάθεια του να σε ξεχάσω αστεία και μάταιη...
Οι αιτίες και οι σκιές παραμένουν δικές μου...
Και η ζωή μου, σταθερά ίδια...
Τείχη,δρόμοι και θάλασσα μπορεί να μας κρατούν μακριά τον ένα από τον άλλο...
Αλλά μόλις γράφω λέξεις που απευθύνονται σε σένα,εκείνες αμέσως δραπετεύουν από το χαρτί και τρέχουν κοντά σου...

Νιώθω ότι νιώθεις...
Χρειάζομαι να με χρειάζεσαι...
Σε κάθε χαρά σου,είμαι εκεί...
Σε κάθε πόνο σου,είμαι εκεί...
Σε κάθε δύσκολη στιγμή,είμαι εκεί...
Μπορεί να μην μπορείς να δεις το βλέμμα μου που χαϊδεύει το πρόσωπο σου ...
Αλλά νιώθεις την παρουσία μου και στα χέρια σου κρατάς την καρδιά μου...
Και έτσι κάθε φορά που με θέλεις...
Είμαι εκεί...
Κλείνεις τα υπέροχα σου μάτια και με έχεις...
Κλείνω και εγώ το πολυλογάδικο στόμα μου και γίνομαι η δύναμη σου...
Κάθε φορά που με ζητάς ...
Είμαι εκεί...
Και σε αγαπώ...
Χωρίς ορούς...
Χωρίς ανταλλάγματα...
Και εσύ το ξέρεις...
Το καταλαβαίνεις...
Χωρίς να χρειαστεί να πω,ούτε μια λέξη...

Χάρτινο αστέρι...

Μερικές νύχτες  όταν βρέχει οι δρόμοι της ψυχής μου γίνονται εκτός από δύσβατοι και ολισθηροί...
Και εσύ,που κρατάς ένα μικρο κερί και μια ομπρέλα στα χρώματα του ουράνιου τόξου,προσπαθείς να φτάσεις  εκεί
που βασιλεύει παράξενα η σιωπή μου...
Στο είχα πει από την  πρώτη ήμερα που γνωριστήκαμε...
Ότι η δική μου αγκαλιά δεν είναι λιμάνι...
Είναι γκρεμός...
Και εσύ γέλασες...
Μου είχες πει θυμάμαι ότι στα λιμάνια καταφεύγουν φοβισμένα πλοία...
Ενώ στους γκρεμούς πετάνε οι αετοί ...
Με αποστόμωσε αυτή η σχεδόν παιδική άγνοια του κίνδυνου που είχες...
Σύμμαχος μου όμως η ροή της ζωής σε κράτησαν μακριά από την απόδειξη...

Πόσο να αγριεψω για να μην το διανοηθείς;
Πόσες καταιγίδες να ρίξω για να σε κάνω να φοβηθείς;
Να καταλάβεις ότι δεν αξίζω την προσπάθεια...
Πιο παλιά σε είχα πει χάρτινη πριγκίπισσα γιατί τόσο εύθραυστη μου έμοιαζες...
Και τώρα πεισματικά περπατάς μέσα στην βροχή για να μου αποδείξεις το αντίθετο...
Κατάφερες πάλι να μετατρέψεις την φαινομενική μου αδιαφορία σε αγωνία...
Έχεις πάντα τον τρόπο...
Και ένα από αυτά που αγαπώ σε σένα είναι αυτό το πείσμα σου...
Το πείσμα και τις αντοχές σου...

Ξεκίνησες...
Δεν μπορώ να σε τρομάξω ...
Δεν μπορώ να σε μεταπείσω...
Γιαυτό παίρνω ένα κομμάτι χαρτί που πάνω του έχω γράψει μυστικά της καρδιάς μου που σου ανήκουν...
Το τυλίγω έτσι ώστε να φτιάξω ένα αστέρι...
Θα είναι το δώρο μου για την στιγμή που θα φτάσεις εδώ...
Βλέπεις ,το πραγματικό που σου είχα χαρίσει στο παρελθόν ξεψύχησε πριν προλάβει να πραγματοποιήσει τις ευχές σου...
Ίσως να έφταιγε το αστέρι,ίσως να έφταιγα εγώ...
Δεν θα το μάθουμε πια ποτέ...
Έτσι αυτή την φορά θα σου  δώσω αυτό εδώ το χάρτινο...
Αλλά φτιαγμένο με τόση αγάπη...
Σε κάθε μικρή του κορυφή έχει σκέψεις και συναισθήματα...
Και κοίτα, στο σκοτάδι λαμπυρίζει αυθάδικα...
Μεχρι να έρθεις θα το βάλω σε ένα μικρο διάφανες βάζο δίπλα στο κρεβάτι μου...
Κανείς δεν θα μπορεί να το ανοίξει...
Με ένα μαγικό τρόπο το καπάκι του θα ξεσφιχθει την ήμερα της άφιξης σου...
Και τότε αυτό το μικρο δώρο μου θα κάνει αυτό που κάνουν και τα πραγματικά αστέρια..
Θα έρθει να πεθάνει μέσα στην  μικρή σου παλάμη....
Κάνοντας με τον θάνατο του όλες τις ευχές σου πραγματικότητα...

Κλειδί...‏

 
Αποψε που όλα συνωμοτούν για να σε θυμίσουν εγώ απλά τεντώνομαι να φτάσω το για πάντα...
Υποθέτω ότι για λίγο καιρό θα νιωθω πάλι ετσι...
Την μοναξιά ενός άδειου κρεβατιού και μια αλήτισσα σκέψη που ταξιδεύει χιλιόμετρα μακριά...
Οι νύχτες μου κάποτε είχαν  συντροφιά τους την ανατολή...
Οι νύχτες κάποτε είχαν ένα μέρος που ένιωθα ζωντανός...
Τώρα πια δεν μπορώ να το βρω και η ανατολή αρνείται πεισματικά να σώσει τα σκοτάδια μου...
Όλα δυσκολεύουν...
Και το πιο δύσκολο είναι να βρω την δύναμη και την θέληση να προσπαθήσω...
Ρώτησα ένα ξωτικό πως μπορώ να φτάσω στην χώρα της μαγείας και των θαυμάτων αλλά ακόμα και αυτό δήλωσε άγνοια...
Τελευταία φορά που κάποιος ταξίδεψε σε αυτή την μαγική χώρα ήταν μέσω μιας λαγοτρυπας...
Και πλέον γύρω μας υπάρχει μόνο τσιμέντο...
Με ρώτησε γιατί θέλω να πάω εκεί...
Με κοίταξε με αυτά τα μάτια και μου είπε ότι έμενα κανένα μαγικό δεν θα μπορέσει να με κάνει διαφορετικό άνθρωπο...
"Κουβαλάς μέσα σου την σκιά.." ήταν ακριβώς  τα λόγια του...
Μπορεί να ήταν η νιότη...
Μπορεί να ήταν η περηφάνια ...
Αλλά θυμάμαι ότι κάποτε μπορούσα να δω μια πιο αστραφτερή πλευρά...
Ίσως κάπου μέσα στις σκιές κρύβεται ο δρόμος του παρελθόντος ...
Που οδηγεί σε αυτό τον κήπο των αισθήσεων που ονειρευτήκαμε...
Σου υπόσχομαι ότι θα σε δω εκεί...
Ίσως να είναι για πρώτη φορά, ίσως να είναι για τελευταια...

Αποψε που όλα συνωμοτούν για να σε θυμίσουν η νύχτα είναι ατελείωτη...
Οι ερυνιες έχουν ήδη παρεισφρήσει στον χώρο και ο αυτοέλεγχος μου πεθαίνει βουβός...
Aφηνω το μπουκάλι άδειο..
Σκουπίδι στο πάτωμα μαζί με το εγώ μου ...

Αλλά ξέρω ότι αυτό δεν μπορεί να είναι το όλα  και φυσικά ούτε το για πάντα...
Θυμάμαι να εχω τόσα πολλά ...
Και ξέρω ότι κάποια στιγμή η καρδιά μου θα τα έχει ξανά...
Άπλα,χρειαζομαι το κλειδί που κρατάς σφιχτά στην παλάμη σου...

 

Και το φεγγάρι ματώνει...‏

Το φεγγάρι απόψε είναι μόνο του στον ουρανό...
Ούτε ένα άστρο δεν είναι δίπλα του για να του χαρίσει το φως και την συντροφιά του...
Το μυαλό μου περιπλανιέται στα σκοτεινά σοκάκια της νύχτας καθώς αναρωτιέμαι το  γιατί...
Γιατί το φεγγάρι να εξακολουθεί να θέλει τον ουρανό...
Γιατί να εξακολουθεί να αφηνει να το αγκαλιάζει αυτός που το προδίδει κάθε χάραμα...
Να ξέρεις οτι το φεγγάρι πονάει...
Εκείνες τις νύχτες που σου χαρίζει το τέλειο ερωτικό φόντο κόβεται στην μέση και κρύβει επιμελώς τα σημάδια του...
Και όταν ο ήλιος ανατείλει καίει την σάρκα του και το στέλνει να κρυφτεί τραυματισμένο...
Εκεί,μέσα στο μικρο σκοτεινό του καταφύγιο γλύφει τις πληγές του να επουλωθούν για να είναι έτοιμο για το επόμενο μακελειό...

Το φεγγάρι απόψε είναι μόνο του στον ουρανό...
Και η μοναξιά του γεμίζει τον αγέρα φόβο και δάκρυα...
Φόβο για τις μοναχικές ψυχές...
Φόβο για την αιωνιότητα...
Κάθε νύχτα το φεγγάρι γέρνει από τις  προσευχές που κρέμονται επάνω του...
Και εκείνο δεν ξέρει αν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να εισακούσει την δικιά του...
Και εγώ εδώ κάτω μικρός αδύναμος θνητός...
Ανίκανος να κάνω τον πόνο του να απαλύνει...
Εσύ όμως που με ακούς και είσαι νεράιδα,αερικό,μάγισσα..
Σε παρακαλώ βοήθησε το...
Δωστου μια αγάπη χωρίς αμφιβολίες ...
Δωστου ένα λόγο,μια αιτία να μπορεί να υπομένει τον πόνο...
Κανε ένα αστέρι να θέλει να μοιραστούν το ίδιο κομμάτι ουρανού...
Καν το να λάμπει ολόγιομο από την χαρά του...

Ξέρω ότι η παράκληση μου αυτή παράλογη μοιαζει...
Ποιος είμαι εγώ που θέλω να σε πείσω να σώσεις το φεγγάρι...
Ένας ανόητος ονειροπλοος είμαι...
Που απλά ξέρω ότι κάποιες νύχτες και το φεγγάρι ματώνει...
Εκείνες τις νύχτες πονάω και εγώ γιατί είναι διάφανο...
Και όταν το κοιτώ, μέσα του βλέπω την ψυχή μου...