Αποκλειστικοι επαναστατες....

"Γίνε ρεαλιστής, απαίτησε το αδύνατο" Che Guevara...

Viva Che...

Tωρα θα απορουν οι φιλοι μου τι με επιασε ξαφνικα και θελω να γραψω για τα πολιτικα..
Και αυτοι που με ξερουν θα σκεφτονται ηδη οτι δεν ειναι για καλο...
Και οντως δεν ειναι ...
Παρακολουθω τις τελευταιες μερες ενεκα που εχω και αρκετο ελευθερο χρονο λογω καποιων επαγγελματικων εξελιξεων
την προεκλογικη καμπανια των κομματων για τις ευροεκλογες ...
Με τα δυο μεγαλα δεν θα ασχοληθω γιατι το καθενα κανει την δουλεια του , η μεν κυβερνηση επιτιθεται με παπαγαλους προσπαθοντας να
να πετυχει μια καποια συσπειρωση που θα την οδηγησει σε μια αξιοπρεπη ηττα και η δε αντιπολιτευση με την πιο αθορυβη καμπανια που θυμαμαι ποτε να εχει κανει το ΠΑ.ΣΟ.Κ , στην ουσια παιζει αμυνα κρατωντας μια σχεδον σιγουρη νικη...
Aυτοι που με "εκνευρισαν"ειναι τα λεγομενα κομματα της αριστερας...
Οι προοδευτικοι ,οι επαναστατες...
Ειδα π.χ στην περιφημη τηλεμαχια να μην δινουν το χερι ο ενας στον αλλο ...
Πολεμανε και καλα το δικομματισμο καιμε την χρονια διαμαχη τους το μονο που κανουν ειναι να τον στηριζουν μεχρι εκει που δεν παιρνει...
Ειδα να μπερδευονται και να τα χανουν ...
Η μια με απλες σποντες και υπονουμενα περι Γερμανου εχασε την ψυχραιμια της , το παιχνιδι και της εντυπωσεις ...
Οχι πως μπορει ποτε να τις κερδισει ...
Τοσα χρονια ρε παιδι μου τα ιδια, το ιδιο στριφνο υφος, οι ιδιες ατακες , η ιδια ασχημια...
Μηπως εκει στον Περισσο πρεπει να ξανασκεφτουν οτι αν θες να λεγεσαι κομμα του λαου ουτε εισαι ευχαριστημενος ουτε διατηρεις μια αρχηγο που κραταει τα ποσοστα της παραταξης συνεχως κατω απο το δεκα τοις εκατο..
Τετοια μιζερια δηλαδη εχει εκει μεσα?
Αυτο ειναι οτι καλυτερο εχουν να παρουσιασουν στην κοινωνια?Την Αλεκα?
Ασε που πανω στις ερωτησεις δεν ρωτησε κανεις την υπερασπιστρια των αδυνατων και των φτωχων γιατι πηγαινει στην Βουλη με μια πολυτελεστατη Lexus?
Οι αλλοι του ΣΥΡΙΖΑ με μπερδεψανε ...
Συγνωμη ρε εχετε προεδρο η οχι?
Εγω οταν μου τον εχετε διαφημησει και μου εχετε πρηξει τα... μην πω με την ανανεωση που κανατε και το νεο χρυσο αγορι της αριστερας μπερδευομαι οταν αντι για αυτον βλεπω τον Αλαβανο στο debate ...
Που μπορει να τον συμπαθω αλλα εγω ηθελα τον προεδρο σας εκει ...
Αμα το εχετε μετανιωσει η δεν τον θεωρητε ικανο ουτε να μπορεσει να ανταπεξελθει στο βαρος μιας απλης τηλεμαχιας τοτε ριξτε τον ,μην τον γειωνεται με αυτο τον ακομψο τροπο...
Και μην μου πειτε για συλλογικες αποφασεις οργανων και αλλες τετοιες αηδιες , εγω αυτο που ξερω ειναι οτι οταν ενα κομμα εχει ενα προεδρο εκλεγμενο αυτος το εκπροσωπει σε debate αρχηγων οχι ο προεδρος της κ.ο.
Ο οποιος σε καποια στιγμη εχασε τα λογια του οταν τον ρωτησαν για τις 50 αδειες δακτυλιου που εχει παρει το φερομενο ως οικολογικο κομμα του ενω τα γραφεια του απεχουν 200 μετρα απο το μετρο.
Για μενα σε αντιθεση με το προηγουμενο debate που ειχε κλεψει της εντυπωσεις αυτη την φορα της εχασε και μου εδειχνε μονιμως τσαντισμενος...
Για μια ακομα φορα τα κομματα της αριστερας δεν με πεισανε δυστυχως ...
Δυστυχως γιατι θελω να με κανουν να τους πιστεψω αλλα δεν μπορουν...
Και με εκνευριζουν ...
Με εκνευριζε ενας κυριος του Κ.Κ.Ε που προσφατα διπλα μου μαλωνε με ενα του ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος ειναι ποιο επαναστατης..
"-Εχω φωναξει χιλιαδες συνθηματα" του φωναζε.
"Και εγω εχω παλεψει και φωναζω καθημερινα" αντετεινε ο αλλος
Καπου εκει πεταχθηκα και εγω
"Συγνωμη που πεταγομαι ετσι αλλα μηπως μπορει καποιος απο τους δυο σας να μου εξηγησει τι παει να πει συνθημα?"
"Ε ?"με κοιταξανε απορημενοι
"Αμα φωναξω" Ζητω η ζωη " δεν ειναι συνθημα?"
"Ειναι αλλα δεν ειναι επαναστατικο ..' μου ειπε ο προσκειμενος στο ΚΚΕ
"Και γιατι δεν ειναι? Εγω καθε αριστερο που γνωρισα η διαβασα για την ζωη και για την βελτιωση της υποτιθεται παλευει η παλευε..."
"Αλλου το πας τωρα"
Γιατι το παω αλλου ?Συνθημα δεν σημαινει αγώνας,πάθος,αναζήτηση?ιδανικά?Μηπως τα εχετε μετατρεψει λιγο σε ταμπελες και κουφια λογια?"
Εκει πεσανε και οι δυο να με φανε ...
Ισως να ηταν και η πρωτη φορα που ενας του ΚΚΕ και ενας του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνουσαν τοσο πολυ..
"Ναι αλλα ξεχνάς πως ή επανάσταση είναι καθημερινή..συνέχεια το ξεχνάτε!Τι σόι αριστερός είσαι αν εισαι τελικα ρε γαμώτο?"
'Δεν ειμαι παντως αριστερος της παρωπιδας και της κομματικης γραμμης ,και τι πρέπει να κανω δηλαδη? Να λέω τα συνθήματα πρωί,μεσημέρι,βράδυ σα προσευχή για να δείξω πως είμαι σωστός αριστερός?Οταν απεργω, οταν διαβαζω , οταν γραφω , οταν μεθαω , οταν ερωτευομαι ,οταν διεκδικω,οταν παω κοντρα στο ρευμα
δεν επαναστατω? "
"Ετσι ολοι επαναστατες ειμαστε "ειπε ο ενας με φανερο ειρωνικο τονο ..
"Ναι ρε οι πιο πολλοι ειναι αλλος λιγο αλλος πολυ ,αλλα να διεκδικείς τον τίτλο του επαναστάτη και του αριστερού μόνο για πάρτη σου και να θεωρείς τους υπόλοιπους ανάξιούς σου,και άδικο και ανόητο είναι!"
Και καπου εκει δεν θυμαμαι ποιος απο τους δυο ειπε την μαγικη ατακα που με εξοργισε ...
"Εγώ εχω πολυτεχνεία και αγώνες πίσω μου!οι άλλοι τι έχουν?"
"Λοιπον αδερφε,παρε τους αγωνες και τα πολυτεχνεια σου και καντα παρασημα κολλα τα καπου να φαινονται, να ξερεις οτι οι αληθινοι επαναστατες δεν εχουν ιχνος ματαιοδοξιας μεσα τους,ουτε διαφημηση του αγωνα τους κανουν, ουτε το χρησιμοποιουν σαν επιχειρημα για να πεισουν, ουτε τρεμουν και να γελάσουν φοβούμενοι πως θα χάσουν τη βαρύτητα της ιστορίας τους.
Και στην τελικη τι κανατε ρε?Προδωσατε ολα αυτα για τα οποια αγωνιστηκατε ,μας απογοητευσατε ολους και αντι να φτιαξετε μια καλυτερη Ελλαδα φτιαξατε ενα εξαμβλωμα...
Και που ειστε ολοι τωρα?Ειστε ολοι VIP'S σε πολυτελη μπαρακια και κανετε παρεα με τους τοτε βασανιστες σας φορωντας κουστουμακια Αρμανι..
Επανάσταση αγαπητοι είναι η ζωή,ο έρωτας,η φιλία,η καθημερινή αντίδραση,η αγωνιώδης προσπάθεια να μη συμβιβαστείς και αμα υπαρξει ιστορικη στιγμη που θα το απαιτησει καποιοι αλλοι θα μπουνε παλι μπροστα ,και μαλιστα θα το κανουν πατωντας πανω σας για να παλεψουν για ενα καλυτερο αυριο...
Και ξερετε τι με κανει να σας σιχαινομαι ? Οτι στον οικογενειακο και φιλικο μου περιγυρο εχουν σκοτωθει ,εχουν βασανιστει ,εχουν εξοριστει,για αυτα που υποτιθεται πρεπει να πρεσβευετε εσεις οι δυο...
Και τωρα μπορω και καταλαβαινω πιο καθαρα τα λογια του μακαριτη του θειου μου...
"Να εισαι σεμνος ακομα και για αυτα που δικαιουσαι να εισαι περηφανος γιατι αλλιως θα καταντησεις και εσυ αλλος ενας αλλοτριωμένος επαναστάτης!"

Θελω να φτιαξουμε μια καινουργια πολη...

Θελω να φτιαξουμε μια καινουργια πολη...
Μια πολη που θα μας χωραει ολους εμας τους ρομαντικα τρελλους ...
Που καθε της δρομος θα οδηγει σε μια μεγαλη πλατεια
που θα αποτελει κοινο σημειο αναφορας για ολους εμας τους πολιτες της...
Και που αυτη η πλατεια δεν θα ειναι γεματη απο τοξικομανεις γιατι οι ανθρωποι αυτοι θα βρισκονται εκει που πρεπει σε νοσοκομεια και ιδρυματα κοινωνικης προνοιας και οχι πεταμενοι σε αυτοσχεδια γκετο...
Θελω να φτιαξουμε μια καινουργια πολη...
Που δεν εχει σημασια το χρωμα,η θρησκεια και η καταγωγη του καθενος μας αλλα μονο το ποσο καλο μπορεις να προσφερεις για τον συναθρωπο σου και το συνολο...
Γιατι η καλοσυνη και ομορφια της ψυχης δεν εχει ουτε εθνικοτητα ,ουτε συγκεκριμενη θρησκεια...
Που δεν θα εχει οργισμενα παιδια γιατι δεν θα υπαρχουν χαλασμενα
πολιτικα μυαλα να τα εξοργιζουν...
Που στα ματια του εφηβου θα βλεπεις την ελπιδα και το πεισμα και οχι
την απογοητευση και την αγανακτηση...
Θελω να φτιαξουμε μια καινουργια πολη...
Που θα σεβεται τους ηλικιωμενους της και θα φροντιζει τα ατομα με ειδικες αναγκες
σαν ειναι συγγενικα της προσωπα...
Που θα βρισκει τον ηχο της απο ροκ ορχηστρες που θα δινουν συναυλιες στις πλατειες της ...
Και που θα αφηνει low-bapers να ομορφαινουν
τους γκριζους τοιχους της με χρωματα και graffity...

Που θα γοητευει τον ξενο επισκεπτη με την ιστορια της και θα τον σκλαβωνει με την φιλοξενια της...
Που θα εχει χωρους και σημεια
με περισσοτερο πρασινο και λιγοτερο τσιμεντο ...
Και σε αυτους τους χωρους θα μπορει ενα παιδι να παιξει, να τρεξει ,να αναπνευσει ,
και δεν θα χρειαζεται να το βαζουμε να διασκεδασει κλεισμενο σε τεσσερις τοιχους και αυτο να το
αποκαλουμε παιδοτοπο...

Θελω να φτιαξουμε μια καινουργια πολη ...
Που δεν θα φοβασαι πια ...
Που δεν θα λυπασαι πια ...
Που δεν θα μιζεριαζεις πια ..
Που θα νιωθεις τυχερη...
Που θα νιωθεις ευλογημενη...
Που οι επιθυμιες σου δεν θα εχουν αδιεξοδα..
Θελω να φτιαξουμε μια καινουργια πολη ...
Αλλα εγω δεν ειμαι ικανος να τη φτιαξω παρα μονο να την ονειρευομαι..
Και ισως καποιος να μου πει οτι η πολη των ονειρων μου να ειναι ουτοπικη..
Και μπορει να μην εχει αδικο.
Αλλα εγω με το φτωχο μου μυαλο σκεφτομαι πως αν προσπαθησω λιγο εγω ,λιγο εσυ και αν στο τελος καταφερουμε και το κανουμε υποθεση ολων των ωραιων και ρομαντικων τρελλων που εχουν απομεινει ,ισως αυτο να εχει ως αποτελεσμα να κανουμε αυτην που ζουμε λιγο πιο ομορφη ...
Η τουλαχιστον λιγο πιο υποφερτη..
Και ισως καποια στιγμη ερθουν καποιοι καλυτεροι και πιο αξιοι απο εμας και να γκρεμισουν τα σαπια συστηματα και τα σαθρα θεμελια και να καταφερουν να φτιαξουν αυτη την καινουργια πολη ...
Την πολη των ονειρων μας...

Eλισαβετ..(Η πρωτη βασιλισσα της καρδιας μου...)

Η ΞΕΝΗ είπε...

Ιανε μου,

Νομίζω οτι αυτή η ιστορία που θα γράψεις μπορεί να είναι και η καλύτερη διότι θα είναι και πιο αθώα (οχι οτι οι άλλες ήταν πονηρές απλά θα έχει να κάνει με παιδια).

Ετσι μου απαντησε η μικρη μου Ξενη οταν ψιλογκρινιαξα στην παρακληση της να γραψω για τον πρωτο μου ερωτα...
Φυσικα ολα αυτα τα" που να θυμαμαι τωρα τον παιδικο μου ερωτα" και "τι μου ζητατε να καθομαι να γραφω τωρα" ,ασφαλως και δεν εχουν καμια βαση.
Τον πρωτο ερωτα της ζωης μου τον θυμαμαι και τον θυμαμαι παρα πολυ καλα...
Απλα αυτο το κομματι της ζωης μου ειναι το αγαπημενο μου και το διαφυλλατω σαν κορη οθφαλμου.
Το πιο αθωο, το πιο αγνο,το πρωτο μου σκιρτημα το πρωτο μου φιλι ...
Η πρωτη φορα που καποιος αλλος ανθρωπος σημαινε κατι για μενα...
Ειναι συναισθηματα που τα νιωθεις μια φορα οποτε...
Δεν ημουνα βεβαιος (και η αληθεια ειναι οτι ακομα δεν ειμαι) αν ηθελα να τα βγαλω απο το σεντουκι της ψυχης μου σε κοινη θεα...
Αλλα η επιμονη της Ξενης και μια αδεια- παροτρυνση που πηρα με εκανε να το αποφασισω...
Δεν ξερω αν στα δικα σας ματια θα ειναι απο τις πιο ομορφες ιστοριες που θα εχω πει αλλα στα δικα μου παντα θα ειναι...
Θα μιλησουμε για την πρωτη βασιλισσα της καρδιας μου λοιπον ...
Ηταν η Ελισαβετ η η Ελλη μου οπως την ελεγα εγω, το Ελισαβετ ενω το λατρευα σαν ονομα μου ηχουσε στα αυτια μου λες και ειχα ερωτευθει την βασιλισσα της Αγγλιας
οποτε απεφευγα να το χρησιμοποιω.
Και τωρα κλειστε τα ματια και παραμενοντας στην Αθηνα θα μεταφερθουμε γυρω στα 20 χρονια πισω...
Στην εποχη που μεσουρανουν οι Wham οι Duran-Duran και ο Μichael Jackson με το Thriller του..
Τα αγορια την τοτε εποχη για να καταλαβαινουν και οι νεωτεροι το τελευταιο πραγμα που ειχαμε στο μυαλο μας ηταν το αντιθετο φυλο...
Δεν υπηρχε αυτος ο καταιγισμος της πληροφοριας στην τηλεοραση υπηρχαν μονο τα 2 κρατικα καναλια και βιντεο ειχαν μονο λιγοι ...
Ολη μας η καψα ηταν να ειμαστε μεσα στο σχολειο και να παιζουμε μπαλα με τις ωρες ...
Για να λεμε και την μαυρη αληθεια οταν καμια φορα στεκοντουσαν τα κοριτσια νιωθαμε μια εξαψη αλλα μην ξεροντας να την διαχειριστουμε
την αγνοουσαμε...
Καθε απογευμα λοιπον μαζευομασταν στο σχολειο και παιζαμε μεχρι που νυχτωνε..
Αυτη μας η ρουτινα χαλασε οταν χτυπησε ενα παιδι ,και επειδη πηδαγαμε κατι ψηλα καγκελα για να μπουμε μεσα ο διευθυντης του σχολειου εβαλε τον επιστατη να καθεται και το απογευμα για να μας απαγορευει την εισοδο..
Σκασαμε απο την στεναχωρια μας και καθως μεναμε στο κεντρο της Αθηνας το σχολειο ηταν το μονο μερος που μπορουσες να παιξεις διχως να κινδυνευεις να σε πατησει
καποιο διερχομενο αυτο κινητο.
Την λυση στο προβλημα μας την βρηκαμε σε μια μεγαλη πυλωτη κοντα στα σπιτια μας .
Ηταν ενα αρκετα μεγαλο μερος και τοτε δεν υπηρχαν τοσα αμαξια οσα και τα διαμερισματα οποτε ο κενος χωρος ηταν πολυς.
Σε αυτη την πυλωτη εκτος απο εμας επαιζαν κατι κοριτσια της γειτονιας (Η Μπετυ η Δημητρα και αν δεν κανω λαθος η αδερφη της η Αλεξανδρα και 2 συμμαθητριες μου η Ευαγγελια και η Νικη) αλλα ειχαμε χωρισει τα εδαφη μας και η συμβιωση ηταν αρμονικη.
Μετα απο λιγες μερες και ενω καθομουνα εξαντλημενος και θεοβρωμικος απο την μπαλα επανω σε ενα χαλασμενο τρικυκλο που ηταν παρατημενο διπλα στην πυλωτη ειδα απο μακρια την Νικη να ερχεται μαζι με ενα αγνωστο μου κοριτσι .
Γυρισα στον φιλο μου τον Κωστα και του ειπα
"Η Νικη μας φερνει καινουργιο φρουτο "
"Α μια ξαδερφη της ειναι το ακουσα που το ελεγε χθες οτι θα ερθει σημερα "μου απαντησε.
'Α καλα "εκανα εγω και με ενα μορφασμο αδιαφοριας απλωθηκα οσο μπορουσα πανω στο καθισμα ...
Σε λιγο τα δυο κοριτσια εφταναν κοντα και εγω ειχα κλεισει τα ματια μου κανοντας οτι κοιμομουν...
"Και αυτος που ειναι αραχτος φαρδυς -πλατυς πανω στο τρικυκλο ειναι ο Παυλος" ακουσα την φωνη της Νικης...
Ανοιξα το ενα ματι προσπαθωντας να πουλησω υφος και στυλ αλλα σχεδον αμεσως ανοιξε και το αλλο...
Μπροστα μου στεκοταν ενα αδυνατο κοριτσι που με κοιταγε αποφασιστικα στα ματια.
"Ελισαβετ ' μου ειπε 'Χαρηκα"..
'Σαν την βασιλισσα ε¨" απαντησα αιφνιδιασμενος εγω "Παυλος"
"Περιμενα να πεις κατι πιο εξυπνο, αυτο το λενε ολοι"με κατακεραυνωσε μου χαμογελασε και πηγε να καθησει απεναντι μαζι με ολα τα αλλα κοριτσια.
"Καλα ρε στην ειπε και δεν απαντησες τιποτα ?Παει χαλασε ο κοσμος.."αρχισε να μουρμουραει ο φιλος μου ...
Εγω παλι δεν τον ακουγα , το βλεμμα μου ειχε καρφωθει στο κοριτσι που πριν λιγο ειχα γνωρισει...
Ειχε τοσο λεπτα χαρακτηριστικα που εκτος απο πολυ ομορφη, την εκαναν να φαινεται και τοσο ευθραστη ...
Ενας κομπος ειχε δημιουργηθει στο στομαχι μου...
Η ωρα περναγες και η καινουργια μας φιλη μιλαγε ,γελαγε ,επαιζε και εγω επιασα τον ευατο μου να μην μπορει να τραβηξει το βλεμμα μου απο πανω της ..
Σε καποια στιγμη καθως επαιζαν μηλα η μπαλα κυλησε και ηρθε διπλα μου .
Η Ελλη ηρθε να την παρει ,εγω εσκυψα να την πιασω να της την δωσω προσπαθωντας να κανω τον ευγενη και ηταν η πρωτη φορα που τα προσωπα μας ηρθαν κοντα και κοιταχτηκαμε στα ματια ...
Θεε μου... ηταν τα πιο ομορφα ματια και το πιο καθαρο βλεμμα που ειχα δει, και ακομα μεχρι σημερα που μιλαμε κατεχει τα πρωτεια ...
Μπορει να μην ηταν γαλαζια η πρασινα αλλα ηταν καφε μεγαλα και σπινθηριζαν απο εξυπναδα...
Και εγω ξαφνικα ημουν αιχμαλωτος τους ...
Για πρωτη φορα αρχισα να νιωθω αβολα που ημουν βρωμικος και ντυμενος χαλια ..
Aπο την επομενη ημερα απο το μεσημερι μετραγα αντιστροφα τις ωρες μεχρι να ερθει το απογευμα .
Πηγαινα παντα καλα ντυμενος και η μπαλα ειχε περασει σε δευτερη μοιρα.
Τωρα η ευχαριστηση μου παραδοξως ηταν να μιλαω με την Ελλη μεχρι να αρχιζει να σουρουπωνει...
Δεν μπορουσα να καταλαβω γιατι αλλα το πρωι που δεν την εβλεπα καθε τρεις και λιγο η εικονα της περναγε και μια βολτα απο το μυαλο μου..
Σε μια κριση ειλικρινειας το εξομολογηθηκα σε ενα αλλο παιδι της παρεας τον Φανη...
"Εισαι ερωτευμενος φιλαρακι¨μου ειπε χαμογελωντας...
"Οχι ρε απλα ..."προσπαθησα να κανω αντιλογο αλλα δεν βρηκα επαρκη επιχειρηματα...
"Απλα την σκεφτεσαι ολη μερα και μετρας τις ωρες να την ξαναδεις,την εχεις πατησει με την μικρη σου λεω ...Αντε περαστικα..."¨
"Και τωρα τι να κανω:" ρωτησα αν και δεν ημουνα σιγουρος οτι ηθελα να ακουσω την απαντηση.
"Κοιτα " μου απαντησε ο Φανης "εγω εχω παθει το ιδιο ακριβως με την Δημητρα "
"Α γιαυτο φευγεις απο την γειτονια σου και ερχεσαι σε εμας καθε απογευμα '
"Ε ναι' κομπιασε για λιγο και συνεχισε " και της ζητησα να τα φτιαξουμε ,σημερα θα μου απαντησει'
"Δεν φοβασαι μην σου πει οχι;"
"Φοβαμαι αλλα νομιζω οτι και σε αυτη αρεσω με κοιταει συνεχεια και ψαχνει αιτιες να ειμαστε συνεχεια μαζι,οπως εσυ με την Ελλη"
Γιατι εχεις δει την Ελλη να ψαχνει λογους να ειναι συνεχως μαζι μου;"απορησα εγω..
"Α καλα εσυ δεν βλεπεις τιποτα λεμε, να της ζητησεις να τα φτιαξετε αυτη ειναι η γνωμη μου, ταιριαζετε και εσεις,και τα βασιλικα ονοματα σας ονοματα χαχαχα"
¨Το απογευμα εκεινης της ημερας καθομουν στο γνωστο τρικυκλο με την Ελλη και μιλουσαμε περι ανεμων και υδατων
Σε καποια στιγμη απο την γωνια ξεπροβαλλαν ο Φανης και η Δημητρα κρατωντας ο ενας το χερι του αλλου...
"Τι εγινε :"ρωτησε η Ελλη με ενα πονηρο χαμογελο που φανερωνε οτι ηξερε ηδη ...
"Τα φτιαξαμε , ειμαστε μαζι "απαντησε χαρουμενη η Δημητρα..
"Αντε να παιρνουν σειρα και αλλοι " συνεχισε ..
"Ναι καλα οι αλλοι δεν λενε να το αποφασισουν , αλλου κανουν τους θαραλλεους" ακουστηκε η σποντα απο την Ελλη...
Τωρα αυτο το ειπε για μενα σκεφτηκα αποκλειεται να κανω λαθος ...
Γυρισα την κοιταξα και μου χαμογελασε με ενα χαμογελο που ειχε μια αδιορατη ειρωνεια ...
"Θελω να μιλησουμε ¨'τραυλισα
Η ειρωνεια εξαφανιστηκε το χαμογελο εγινε τεραστιο και τα δυο ματια που με καναν και τα εχανα ειχαν ανοιξει διαπλατα.
"Επιτελους!!!"μου απαντησε
Σε λιγα λεπτα εκανα την πρωτη ερωτικη εξομολογηση της ζωης μου...
Η εικονα απο οτι θυμαμαι ηταν επειικως τραγικη...
Πρεπει να εχασα τουλαχιστον 10 φορες τα λογια μου και οταν η Ελλη μου επιανε το χερι με εκοβε κρυος ιδρωτας...
Καποια στιγμη αφου με τα κοπων και βασανων καταφερα να ολοκληρωσω ακολουθησε η πρωτη ψυχρολουσια της ζωης μου ..
"Στο παρτυ της ξαδερφης μου αυριο θα ερθεις;"
"Ναι αλλα που κολλαει αυτο ;" ρωτησα
"Εκει θα σου απαντησω.Καληνυχτα" μου πεταξε και ετρεξε προς το σπιτι της αφηνοντας με αγαλμα στην μεση του δρομου...
Η μηδαμινη πειρα μου στις γυναικες τοτε δεν βοηθουσε να καταλαβω γιατι δεν μου απαντησε αμεσως ...
Σε μιση μερα θα αποφασιζε αν με ηθελε;
Με τα χρονια καταλαβα οτι αυτη την τακτικη οι γυναικες την εχουν απο την γεννηση τους...
Η λεγομενη ως και η αναμονη αυξανει την επιθυμια...
Η επομενες ωρες μεχρι το παρτυ ηταν βασανιστικες ...
Ο φοβος της αποριψης ειχε φωλιασει για τα καλα μεσα στο μυαλο μου...
Ολη την ωρα εβλεπα την σκηνη του οχι που θα μου εκοβε τα φτερα που ειχα τολμησει να ανοιξω..
Οταν επιτελους το απογευμα εφτασε, εβαλα τα καλα μου και πηγα στο παρτυ.
Πρεπει να ημουνα απο τους τελευταιους γιατι ολοι ειχαν ηδη παει ...
Αφου χαιρετησα την εορταζοντα σαρωσα τον χωρο με το βλεμμα μου ψαχνοντας να βρω το αντικειμενο του ποθου μου.
Αξαφνα βγηκε απο το αλλο δωματιο και εκεινη την στιγμη πρεπει να κοπηκε λιγο η ανασα μου ..
Φορουσε ενα φορεματακι και ηταν καλοχτενισμενη ,ομορφη σαν πριγκιπισσα και εγω που την ειχα ερωτευθει βλεποντας την μονο με φορμες και παντελονια ειχα μεινει αναυδος...
Ειχε περασει γυρω στην μια ωρα και δεν ειχαμε αλλαξει κουβεντα...
Κακος οιωνος σκεφτομουνα ...
Σε καποια στιγμη τα φωτα χαμηλωσαν και η μουσικη του Carelles Whisper πλυμμηρισε το δωματιο..
Ηδη ο Φανης ειχε παρει αγκαλια την Δημητρα και χορευανε..
Με κοιταξε και μου εκανε νοημα να παω στην Ελλη..
Πηρα μια βαθια ανασα και σηκωθηκα..
"Χορευεις:"την ρωτησα ελπιζοντας να μην φαινεται η αμηχανια μου..
"Φυσικα " μου απαντησε ...
Περασα τα χερια μου γυρω απο την μικρη της μεση και η καρδια μου πηγαινε να σπασει...
Ο George Michael τραγουδουσε μελωδικα, εγω ειχα τα ματια μου κλειστα απολαμβανοντας τα εξι λεπτα που τουλαχιστον θα την ειχα αγκαλια μου και αναμεσα σε ολα αυτα ακουστηκε η φωνη της να λεει.
"Ναι..."
Mου φανηκε οτι σταματησε ο χρονος και η αναπνοη μου...
"Τι ειπες ;" την ρωτησα γεματος λαχταρα
"Η απαντηση στην ερωτηση που μου εκανες χθες ειναι ναι"
Δεν μιλουσα μονο την κοιταγα ,ημουνα τοσο χαρουμενος που δεν μπορουσα να το εκφρασω πια με λεξεις ...
"Δεν θα πεις κατι;" με ρωτησε
"Τι να πω;Νιωθω λες και εχω κερδισει το λαχειο, Σ'αγαπαω.."(τι ευκολα και αυθορμητα το ελεγες τοτε)
"Και εγω χαζουλι μου, αντε φιλησε με πριν αναψουν τα φωτα"
Εγειρα αδεξια και ακουμπησα τα χειλη μου στα δικα της ...
Ηταν το πρωτο, το πιο αγνο ,το πιο ομορφο, το πιο ανεξιτηλο φιλι που εχω δωσει ...
Και η στιγμη αξεχαστη γιατι....
Εκεινη τη στιγμη κρατουσα ολο το κοσμο στα χερια μου γιατι ολος ο κοσμος ηταν αυτη και ημασταν μαζι...

Αυτος ηταν ο πρωτος μου ερωτας ..
Και πριν λιγους μηνες τυχαια και ηλεκτρονικα πεσαμε ο ενας πανω στον αλλο σε καποια διαδικτυακη βολτα...
Ειχαμε να μιλησουμε παρα πολλα χρονια...
Και να πω την αληθεια μου φοβομουν οτι ουτε θα με θυμοταν ...
Αλλα οπως και τοτε ετσι και τωρα με εξεπληξε , με θυμοταν...
Και μολις την ειδα καταλαβα κατι ..
Οτι μερικοι ανθρωποι κατεχουν περιοπτη θεση στην καρδια μας χωρις να το συνειδητοποιουμε...
Η Ελισαβετ ηταν η πρωτη βασιλισσα της καρδιας μου και θα κραταει παντα ενα απο τα πιο αγνα κομματια της ψυχης μου...
Και ξερει πως θα εχει παντα την αγαπη μου ...
Και ξερει πως ειμαι υπερηφανος για την γυναικα που εγινε το κοριτσακι που καποτε αγαπησα...

Μικρη μου Ξενη ελπιζω να σε καλυψα...
Ελισαβετ μου οταν το διαβασεις να εισαι επιεικης στην κριτικη σου...
Αυτα λοιπον...
Το βιβλιο των αναμνησεων κλεινει για αποψε ...

Το ονομα του παιχνιδιου...

Ειναι μερικες στιγμες που αισθανομαι οτι χανω τον ελεγχο...
Οτι ο παρορμητισμος μου αρπαζει το τιμονι και με οδηγει οπου θελει αυτος...
Ειναι μερικες στιγμες που αισθανομαι τοσο ολιγοπιστος...
Και οσο και αν πιεζω τον ευατο μου να πιστεψει, μια μικρη φωνη στο βαθος του μυαλου μου
φωναζει οτι καμια θρησκεια και κανενας Θεος του κοσμου δεν προκειται να με βοηθησει...
Ειναι μερικες στιγμες που προσπαθωντας να αντιμετωπισω οτι παρανοικο περναει απο το μυαλο μου
χανω την ουσια και μενω καρφωμενος στην γη αρνουμενος να ανυψωθω..
Ειναι μερικες στιγμες που βγαινω εξω αναζητωντας την παγωνια και την θλιψη..
Ζαλιζω τις αισθησεις μου με οινοπνευμα και
καλοπιανω τις τυψεις μου με ενα καινουργιο λαθος...
Ειναι μερικες στιγμες που και εσυ μου μοιαζεις με λουλουδι σε ακρη γκρεμου...
Kαι ενω ολοι μου φωναζουν να σε κοιταω απο μακρια εγω επιζητω να σε αγγιξω και ας κινδυνεψω να γκρεμιστω...
Ενα πραγμα σου ζηταω νεραιδα μου να μου υποσχεθεις...
Πως αν τελικα πεσω θα πας στο σημειο της πτωσης και θα μαζεψεις ολα τα κομματια απο τις αληθειες μου που τωρα εχω κρυψει σε νοηματα και στιχους...
Μην της αφησεις εκτεθειμενες σε κοινη θεα σε παρακαλω...
Ειναι μερικες στιγμες που ματωνω και ντρεπομαι για αυτο...
Κρυβω το σημειο που αιμοραγει και αποπροσανατολιζω τους γυρω μου ελπιζοντας στη γρηγορη επουλωση..
Ματαια ομως η αδηφαγα γλαστρα που ποτιζω μου ζηταει επιτακτικα ολο και πιο πολυ αιμα..
Λες και ειναι το λιπασμα που κανει αυτα τα κοκκινα τριανταφυλλα να ανθιζουν...
Ειναι μερικες στιγμες που θελω να βρω ενα καινουργιο τροπο για να σε αγαπησω...
Ενα τροπο που να ειμαι βεβαιος οτι δεν θα σου προκαλεσει πονο..
Αλλα ολοι τροποι που ξερω να αγαπαω τον περιλαμβανουν και φοβαμαι για σενα...
Ειναι μερικες στιγμες σαν και αυτη που νιωθω την αναγκη της προσευχης...
Οπως καθε θνητο πλασμα αποζητω την βοηθεια του Θεικου...
Αλλα η προσευχη σχεδον παντα μενει ατελης...
Νικαει η ολιγοπιστια που ειπα στην αρχη...
Και το παιχνιδι συνεχιζεται...
Καθε μερα μεταβαλλει τους κανονες και προσπαθει με υπουλο τροπο να με υποταξει...
Και εγω καθε μερα προσπαθω να εφευρω μια καινουργια αμυνα για να ανταπεξελθω...
Με τα χρονια βελτιωνομαι και αποκταω οπλα...
Μερικα απο αυτα ειναι η συνηθεια στον πονο που μεταβαλεται σε αντοχη και η πειρα...
Αλλα το μεγαλο μου οπλο ειναι οτι ξερω πλεον το ονομα του ...
Ξερω το ονομα του παιχνιδιου...
Και οταν ξερεις το ονομα του παιχνιδιου μπορεις και να το κερδισεις...

Εν λευκω...

Παντα ημουνα λατρης του δυσκολου..
Οτιδηποτε προδιδε ευκολια ως προς το να προσεγγιστει παντα με αφηνε παγερα αδιαφορο...
Μαλλον ειναι καταλοιπο της παιδικης μου ηλικιας που ξεχασα να αποβαλω...
Και αυτο με ακολουθουσε και με ακολουθει σε ολες τις εκδηλωσεις της ζωης μου ...
Στις φιλιες μου ,στα επαγγελματικα μου ,στους ερωτες μου και γενικα σε ολους τους μικρους προσωπικους μου στοχους, παντα θυμαμαι να ελκυομαι απο το παραξενο και το δυσκολοκαταβλητο.
Ακομα μεχρι σημερα πληρωνω αυτη μου την ιδιοτροπια να μην μπορω να βολευτω με τα απλα και τα ευκολα...
Αλλα παντα υπαρχει ενα τιμημα για την καθε ιδιοτροπια και πρεπει να αποδεχθεις οτι θα το πληρωσεις και να μαθεις να ζεις με αυτο...
Εγω πλεον το εχω αποδεχθει....
Μεσα σε αυτο το πλαισιο βαδιζει και η μουσικη που με γοητευει...
Θυμαμαι σαν να ηταν χθες να τραβαω 3-4 Hard-Rockαδες και το Χρηστο (αυτος ο φουκαρας την πληρωνε παντα και την πληρωνει ακομα,κουραγιο φιλαρακι!) καπου στο 1995 σε ενα νεοκλασσικο στην Αγ.Μελετιου για να ακουσω ενα κοριτσακι που το λεγανε Κατερινα Κυρμιζη...
Μολις ειχε βγαλει ενα δισκο (Cd δεν υπηρχαν ακομα)που λεγοταν:
"Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα"

Αυτη η κοπελα ειναι ενα απο τα πιο γλυκα πλασματα που εχω δει και εχει μια υπεροχη φωνη που εμενα με ταξιδευε....
Δεν εκανε την καριερα που περιμενα και της αξιζε αλλα το γεγονος οτι δεν συμβιβαστηκε και δεν εκανε εκπτωσεις στην μουσικη της ολα αυτα τα χρονια με εκανε να την εκτιμησω ακομα περισοτερο.
Στο σημερα τωρα πριν λιγο καιρο ο φιλος μου ο Ζombie μου εστειλε να ακουσω 2 τραγουδια μιας νεας τραγουδιστριας της Νατασας Μποφιλιου, σημειωνοντας μου
"Σιγουρα θα σου αρεσει αυτη η φωνη"
Και ειχε δικιο ...
Με το που ακουστηκε η φωνη απο τα ηχεια ενιωσα την ιδια μαγεια που ειχα νιωσει και το 95...
Επιτελους κατι που δεν εμοιαζε με το σωρο...
Επιτελους μια κοπελα που τραγουδουσε με την φωνη της και οχι με το κορμι της..
Επιτελους μια κοπελα που ειχε κατι να πει και κερδισε αμεσως την προσοχη μου..
Και αυτη η φωνη....Υπεροχη..
Και μετα το τραγουδι που ελεγε πολλα απο οσα ηθελα να πω ...
Αν και σε αυτον τον τομεα το μεγαλο μπραβο το αξιζει ο στιχουργος και του το δινω ,αλλα η ερμηνεια αυτης της κοπελας κανει το τραγουδι να ειναι ιδιαιτερο...
Οπως και οσα αλλα δικα της ακουσα...
Ελπιζω να συνεχισει ετσι και να αποφυγει να συναναστραφει με τα σκουπιδια...
Χθες εμαθα οτι και η Κατερινα ξαναβγαζει cd...
Τελικα η αξια δεν χανεται...
Αναστεναγμος ,μικρο χαμογελο και παμε...
Ανοιγω την ενταση του cd player και πινω μια γουλια καφε..
Φτανει ομως αρκετα μιλησα εγω..
Ας μιλησει η Νατασα που τα λεει και πιο ομορφα και πιο μελωδικα...

ΕΝ ΛΕΥΚΩ....

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Η τελευταια φορα που εκλαψα...

Αυτη η εβδομαδα δεν ηταν σαν ολες τις αλλες ...
Εκτος απο το τελμα της καθημερινοτητας και την συνεχομενη μαχη με την προσωπικη μου κουραση απεναντι σε ενα
μεγαλο αριθμο λαθων και πραγματων προστεθηκε και η θλιψη του θανατου και το πενθος...
Ζορικα τα πραγματα για τα ηδη τεντωμενα νευρα μου...
Εβαλα ομως την ψυχραιμη μουτσουνα μου συνοδευσα τους γονεις μου στην κηδεια...
Εκει αποχαιρετησα αγερωχος το θειο μου
χωρις να ριξω ουτε ενα δακρυ...
Παλι πηρα το ρολο του δυνατου γιατι ετσι επρεπε ...
Και ομως ηθελα να κλαψω...
Ξερω οτι θα τα ριξω καποια στιγμη μαζεμενα ...
Χρωσταω βλεπεις πολλα δακρυα...
Βαλε οσο τοκο θελεις Θεε μονο κανε με καποια στιγμη συντομα να κλαψω ...
Δεν χρειαζεται να σου πω ποσο εχω αναγκη ενα ξεσπασμα ...
Ποτε ηταν αραγε η τελευταια φορα που εκλαψα???
Ενα καρο δυσκολες στιγμες περανε απο το μυαλο μου αλλα ο εγκεφαλος μου αρνειται πεισματικα να ανακαλεσει το τελευταιο δακρυ..
Ηλιθιος και ψωροπερηφανος εγκεφαλος που θεωρει σημαδι αδυναμιας το δακρυ...
Ετσι κανει ολη μου την ζωη ...
Μου εχει φορεσει ενα κουστουμι δυναμισμου και με αναγκαζει να γραφω την ευαισθησια μου με ψευδωνυμο...
Ομως σημερα θελω να θυμηθω ...
Ποτε να εκλαψα για τελευταια φορα αραγε?
Μηπως ηταν οταν χωρισα με τον ανθρωπο που πιστεψα και με απογοητευσε???
Οχι τοτε θυμωσα ...
Εκανα τον θυμο μου αντιδοτο της θλιψης μου και δεν εκλαψα...
Μηπως ηταν οταν καταστραφηκα οικονομικα???
Οχι τοτε πεισμωσα...
Εκανα τα λαθη μου μπουσουλα και ξανασηκωθηκα...
Αλλα δεν εριξα ουτε ενα δακρυ...
Μηπως ηταν οταν πεθανε ο πατερας του καλυτερου μου φιλου που τον αγαπουσα παρα πολυ και με ειχε σαν παιδι του?
Οχι τοτε επρεπε να γινω στηριγμα για τον φιλο μου...
Ζητησα συγνωμη απο τον αειμνηστο και δεν εκλαψα...
Μηπως οταν στο σεισμο του 99 απεβαλε η εγκυος τοτε σχεση μου μπροστα στα ματια μου???
Οχι τοτε οργιστικα ...Θυμωσα με το Θεο και τα σχεδια του...
Μου πηρε καιρο να κανω ειρηνη μαζι Του αλλα και παλι δεν εκλαψα...
Ποτε να ηταν ? ποτε?Πες μου...
Το μυαλο μου αρχιζει να υποχωρει απο την επιμονη πιεση που του ασκω...
Αρχιζει να απελευθερωνει δειλα δειλα τις πρωτες εικονες...
Ειμαι στο μαγαζι μου στο νησι ,ειναι Αυγουστος ...
Θυμαμαι ηταν μια χαρουμενη νυχτα ,πινω ,γελαω ,εχω αγκαλια την τοτε αραβωνιαστικια μου...
Οι εικονες αρχιζουν και ερχονται τωρα πιο γρηγορα και πιο εντονα...
Σε καποια στιγμη αντιλαμβανομαι οτι λειπει ο κολλητος και συνεταιρος μου ...
Μολις εχει χωρισει απο ενα γαμο 10 χρονων καιη ψυχολογια του ειναι στο ναδιρ ...
Ρωταω το προσωπικο μηπως τους ειπε που εχει παει ...
"Μιλησε λιγο με τον Λαζαρο και εφυγε βιαστηκα"μου λεει μια σερβιτορα μου.
Τωρα ποιος ειναι ο Λαζαρος...
Λαζαρος εστι γνωστος μας, τραγουδιστης στο επαγγελμα με μια ταση προς την μελαγχολια και την αυτοκαταστροφη...
Τον πλησιαζω και τον ρωταω τι ειπε στον φιλο μου ...
"Α τιποτα το κακο ,απλα σας βλεπαμε εκει να περνατε καλα και του ειπα οτι εμεις με τα λαθη μας τις καταστρεψαμε τις ζωες μας"
"Καλα ποσο μαλακας εισαι???"κανω το ρητορικο ερωτημα και φευγω τρεχοντας...
Οι εικονες πια ερχονται απο το υποσυνειδητο μου με τρομακτικες ταχυτητες...
Ειμαι πανω στην μηχανη και γυρνω στους περιφερειακους δρομους της Συρου..
Και σε μια μεγαλη στροφη βλεπω το αμαξι του κολλητου μου σταματημενο σε ενα γκρεμο με τις 2 ροδες στο κενο.
Δε θυμαμαι αν σταματησα την μηχανη η αν την πεταξα κατω ...
Η επομενη εικονα που μου ερχεται ειναι με εμενα στο καθισμα του συνοδηγου να φωναζω στο φιλο μου που εχει κολλησει το βλεμμα του στο κενο
και κραταει σφιχτο το τιμονι ...
"Συνελθε ρε φιλε τι κανεις ?Θες να πεθανεις ?Εχεις μικρο παιδι.."
"Τα εκανα σκατα ρε Παυλο ,σκατα ..καλυτερα να φυγω ασε με"
"Οχι ρε μην δειλιαζεις τωρα...Ολα θα φτιαξουν...
Μιλαει το αλκοολ και οι μαλακιες που σου ειπε ο Λαζαρος αυριο θα τα δεις αλλιως"
"Δικιο εχει ρε καταστραφηκα"
Καπου εκει θυμαμαι εχω αρχισει να ουρλιαζω.
"Αμα ειναι ετσι θα παμε μαζι ,,.πατα το το γαμημενο να παμε στο διαολο...
Μαζι ηρθαμε σε αυτο το κωλονησο μαζι θα φυγουμε ορθιοι η ξαπλωμενοι...Πατα το ,αμα αυτη ειναι η λυση, πατα το..."
Oι στιγμες που ακολουθησαν πρεπει να φανηκαν σαν αιωνες ...
Ταχυτητα ,γκαζι και ...
Οπισθεν ...
Ο κολλητος μου με κοιταει σαν να εχει ξυπνησει απο ληθαργο...
"Συγνωμη ρε φιλε ...τι πηγα να κανω ..."
Αγκαλιαζομαστε και κλαιμε ....
Πρεπει να κλαψαμε περιπου μια ωρα ...
Για ολα τα στραβα που μας ειχαν συμβει μεχρι τοτε ...
Και αυτη η απροσμενη επαφη με τον θανατο εκανε το κλαμα λυτρωτικο...
Παυση ...
Συννεφιασα...
Ακομα και μετα απο τοσα χρονια η αναμνηση μου προξενει πονο και αγχος..
Μαλλον γιαυτο το μυαλο μου να αρνιοταν να την ανακαλεσει..
Αυγουστος του 2003...
Αυτη ηταν η τελευταια φορα που εκλαψα ...
Περασαν κιολας εξι χρονια...