Κουκκίδα....

Είναι κάποιες νύχτες που ο ποιητής κοιτάζει τον εαυτό του με θλίψη...
Είναι οι στιγμές που βλέπει αυτό που οι άλλοι αγνοούν...
Η ποίηση υποτίθεται ότι πρέπει να προέρχεται από το βάθος της ψυχής μας...
Να λειτουργεί σαν εργαλείο ανασκαφής και να φέρνει αυτά που βρίσκονται εκεί στην επιφάνεια...
Άλλα το μυαλό πάντα μιλάει πρώτο...
Πάντα σκέφτεται πρώτο...
Πάντα δικάζει πρώτο...
Και αυτή η πρωτιά κάνει τον έμμετρο λόγο να μοιαζει αστείος ...
Την αγάπη να είναι σκληρή...
Κάνει και την δική του ποίηση να μοιαζει άσχημη...
Και όχι μόνο...
Κάνει τους ήρωες να μην μπορούν να ανταποκριθούν στο βάρος του ονόματος τους...
Τις νεράιδες να μεταμορφώνονται σε γυναίκες βαμπίρ και τους προικισμένους μάγους σε κοινούς τσαρλατάνους...
Γεμίσαμε επιδιορθωμένες καρδιές,απόδειξη της άρνησης του μυαλού να υποταχθεί στην ψυχή μας...
Μερικές φόρες η μοίρα και το πεπρωμένο χρειάζεται να δουλέψουν μαζί...
Σαν μέλη μιας αρχαίας μαφίας οδηγούν με συνέπεια την τραγωδία στην κάθαρση...
Εκεινη την στιγμή, ο ποιητής γράφει τα πιο όμορφα ποιήματα του...
Και όμως η ποίηση δεν είναι μόνο αυτό...
Δεν είναι μόνο όμορφα λόγια βαλμένα έντεχνα στην σειρά...
Ένα λουλουδι που ανθίζει σε ένα αφιλόξενο τσιμεντένιο πεζοδρόμιο είναι μια από τις πιο υπέροχες μορφές ποίησης...
Η πιο όμορφη ανθρώπινη ποίηση βγαίνει μέσα από τον πόνο και τον μαρασμό...
Η ποίηση είναι η ψυχή του καθενός με λέξεις...
Ένα χαλάρωμα του νου...
Ήχοι και αισθήματα επάνω σε χαρτί...
Μέσα σε αυτό τον κόσμο που ερχόμαστε με κραυγές και φεύγουμε στην σιωπή...
Μέσα σε αυτό το σύμπαν που η ζωή μας είναι μια κουκκίδα ...
Η ποίηση είναι η γραμμή που μας ενώνει με το άπειρο...

Δυο χρόνια μετά....

Πριν από δυο χρόνια ακριβώς έκατσα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου και με το καινούργιο ηλεκτρονικό μου μολύβι έγραψα πάνω στο μαύρο φόντο:

Iανος... Γιατί η ζωή έχει δυο όψεις... Μια της σκληρής πραγματικότητας και μια αυτή της χώρας της φαντασίας... Ανάλογα λοιπόν με την ροή της ζωής και την διάθεση της στιγμής θα αποτυπώνονται ιστορίες και απόψεις πότε από την μια όψη και πότε από την άλλη...

Διστακτικά έκανα κλικ πάνω στην δημοσίευση ανάρτησης και έτσι γεννήθηκε ο Ιανός...
Γεννήθηκε από μια εσωτερική ανάγκη που κουβαλάω από παιδί να εκφράζω αυτά που νιώθω με τον γραπτό λόγο...
Σαν ένα είδος προσωπικής ψυχοθεραπείας και εκτόνωσης...
Για να πω την αλήθεια εκείνη την στιγμή που έκανα αυτό το πρώτο κλικ πριν δυο χρόνια δεν είχα πολυκαταλαβει οτι το περιεχόμενο της ψυχής μου που αποτύπωνα σε αυτά τα κείμενα ήταν πλέον σε κοινή θέα...
Η μάλλον για το πω καλύτερα δεν πίστευα ότι αυτά που έγραφα θα τα διάβαζε κάνεις και πόσο μάλλον ότι θα τα έβρισκε ενδιαφέροντα η άξια προσοχής...
Έκανα λάθος...
Την συνέχεια δεν την περίμενα....
Αυτός ο άλλος μου εαυτός, ο Ιανός ,εισέβαλε για τα καλά στην ζωή μου και μου έδωσε να καταλάβω ότι είχε έρθει για να μείνει...
Γίναμε με τον καιρό οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος...
Και δώσαμε ο ένας στον άλλο κάτι πολύτιμο...
Εγώ χάρισα στον Ιανό την ύπαρξη του και ο Ιανός μου το ανταπέδωσε καθώς μεταμορφώθηκε σε μια τεράστια πόρτα που άνοιξε για να μου χαρίσει όλους εσάς...
Ένα σωρό υπέροχους ανθρώπους...
Και ειλικρινά είσαστε ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που μπορεί να πάρει κανείς...
Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι εκτός από τους δικούς μου ανθρώπους απόκτησα ακόμα μια οικογένεια...
Που με σκέφτεται, με παρακολουθεί, με συμβουλεύει,με προσέχει ...
Και πάνω από όλα με αγαπάει για αυτό που πραγματικά είμαι....
Σε όλους εσάς που αυτά τα δυο χρόνια μου κάνατε την τιμή να αφιερώσετε χρόνο από την ζωή σας για να διαβάσετε αυτά που γράφω το να σας πω ένα απλό ευχαριστώ μου μοιάζει ελάχιστο...
Άλλα ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω εκτός από αυτό...
Σας ευχαριστώ όλους, γνωστούς και άγνωστους που μου χαρίζετε αυτό το ανακάτεμα των ψυχών μας που με κάνει καλύτερο άνθρωπο...
Και ιδιαίτερα...

Την Μικρή μου Ξένη,την Ria,την Solaris, το Κόκκινο μπαλόνι,το Μανιταρακι, την Ανέμη,την Λερναία Ύδρα, και την LIlia lekker γιατί ήταν από τους πρώτους που με τίμησαν με την παρουσία τους...

Τις φανταστικές αδερφές από το αγαπημένο μου νησί Φουλη και Ζουζου για τα πολύ καλά λόγια και την συνεχή παρουσία τους...

Την Dreamer Angel με το υπέροχο χιούμορ, την γεμάτη καλλιτεχνικές ανησυχίες Roadartist και την γευστική Cibusi...

Την αγαπημένη μου Ανάσα (έρχεται η αναγνώριση μας Καλλιόπη μου) και τον πανέξυπνο Ευρυνοο...

Το new girl on the blog ,την Χριστινα, τον Bilsot,την Νίνα,τον Skroytzako,τον Merlin,την Ρικη και την Κάκια P...

Την Anael με την υπέροχη και αισθαντική γραφή της...

Την πανέμορφη τόσο σε γραφή όσο και σε όψη Νατάσα( Τhe Bookeater)...(Συνοδοιπόρε βλέπεις ε? Τα καλύτερα λέω! χεχε)

Στην ΒΙΒΗ...Κουμπαρακι venceremos θα νικήσουμε να είσαι σίγουρη!

Και τέλος το μικρο μου ευαίσθητο και πηγή χαράς dreameraki...

Ένα ειδικό ευχαριστώ στην Silverdust που μετέφερε μερικά από τα κείμενα μου στο forum του Νεραιδοκυκλου...

Και όπως πάντα τελευταίους άφησα τον Χρήστο και τον Τάκη που με αντέχουν εδώ και 30 χρόνια και την Νεράιδα που είναι η αφορμή και η αιτία για να γράφονται τα πιο όμορφα παραμύθια....

Υ.Γ. Ζήτω συγγνώμη από όσους ξέχασα να αναφέρω....Είσαστε τόσοι πολλοί και το μυαλό μου είναι τόσο φτωχό...Συνταξιδιώτες μου ελπίζω να μην κουραστήκατε ...Γιατί το ταξίδι συνεχίζεται...

Ευχή η κατάρα;

Ένας άνεμος ουρλιάζει τα αφανέρωτα μυστικά του στους αδιάφορους περαστικούς...
Μια γλυκιά μουσική από κάποιο αθέατο όργανο που παίζει ,σπάει την μονοτονία της σιωπής...
Λέξεις που αιωρούνται διάσπαρτες στην ατμόσφαιρα μπαίνουν στην σειρά δημιουργώντας ακατανόητες φράσεις....
Μια δυνατή μπόρα ,ένα πραγματικό δώρο Θεού,λειτουργεί σαν λυτρωτικό διάλειμμα σε ετούτη την καυτή ήμερα...
Και εγώ απέναντι σε όλα αυτά, στέκω άπραγος θεατής που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αφηνει το μυαλό του να ταξιδεύει κοντά σου...
Χάνομαι...
Μέσα στην ποίηση...
Μέσα σε θεατρικά έργα...
Μέσα σε μυθιστορήματα....
Άλλα οι λέξεις που αποταμιεύω από αυτά δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα...
Μονο μια δική σου μπορεί να κάνει το χρόνο, τίποτα και το ποτέ ,πάντα...
Το παλιό ρολόι αρχίζει να χτυπάει και κάθε χτύπος του μου μοιαζει σαν χτύπημα σφυριού στο αμόνι...
Θυμίζοντας μου πόσο θέλω την κάθε ώρα που μπορώ να πάρω...
Είσαι ένα αδιάλυτο μεθυστικό υγρό μείγμα...
Που το αφήνω να τρέχει μες τις φλέβες μου κάνοντας κατοχή του εσωτερικού μου κόσμου...
Ένας λαβύρινθος που κανείς δεν θέλει να βρει την πόρτα διαφυγής...
Και εγώ μοιάζω με ένα αφηνιασμένο άλογο που μόνο η σκέψη σου το χαλιναγωγεί...
Είσαι ένα εύγευστο δηλητήριο...
Ένα φυσικό ναρκωτικό ,μια απόσπαση της προσοχής από τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μου...
Ένα ερωτικό τραγούδι που ποτέ δεν βαριέσαι να ακούς...
Είσαι η αίσθηση που νιώθει κανείς όταν μια σφοδρή επιθυμία πραγματώνετε...
Μια ιδιοτροπία, που όμως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή...
Μια ανάμνηση,που πάντα θα εμπιστεύομαι...
Μια φαντασίωση,που πάντα θα εχω την ανάγκη της...
Έρχονται στιγμές που δεν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι αληθινή...
Πείθω για λίγο τον εαυτό μου ότι είσαι αποκύημα της καλπάζουσας φαντασίας μου...
Μοιάζεις τόσο παράταιρα όμορφη ονειρικό μου πλάσμα για να ζεις σε αυτή την βρόμικη κοινωνία...
Ξέρω ότι το μυαλό μου πάντα καταστρέφει καθετί ήπιο και μέτριο...
Εσένα όμως σε αφηνει να καταλαμβανεις όσο χώρο επιθυμείς...
Τονίζοντας μου έτσι την ανωτερότητα και την σπανιότητα σου...
Δεν έχει σημασία που...
Δεν έχει σημασία πως...
Δεν έχει σημασία πότε...
Το μόνο που έχει σημασία είναι το να γνωρίζεις ότι θα είμαι εκεί..
Και ειλικρινά δεν ξέρω ...
Αν για σένα αυτό,θα είναι ευχη η αν θα είναι κατάρα...
Άλλα είμαι δικός σου...

Παράκληση στην μούσα...

Και εσύ μούσα μου...
Πηγή της κάθε έμπνευσης μου...
Γιατί στέκεσαι σιωπηλή και απόμακρη απόψε;
Σαν θεατής ενός αρχαίου εφιάλτη μου μοιάζεις...
Με ματώνει η θλίψη σου...
Δεν αντέχω την σιωπή σου...
Έλα...
Έλα κοντά μου και ζωγράφισε μου μια εικόνα...
Μια εικόνα του κόσμου σου...
Ακόμα και αν αυτός είναι ένας απελπισμένος κόσμος...
Έλα...
Και πες μου ιστορίες για εκείνα τα θεόρατα κάστρα που μέσα τους έχουν βασιλιάδες που ξέπεσαν...
Εκεί που τα ποτάμια είναι φτιαγμένα από δάκρυα,οι αρλεκίνοι είναι ανάπηροι και οι νεράιδες μελαγχολικές...
Έλα...
Και τραγούδησε μου ένα τραγούδι...
Εκείνο που μαθαίνεις σε όλους τους ρομαντικούς ιππότες...
Σε αυτούς που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στους τυφώνες της προδοσίας και της αποσύνθεσης...
Έλα...
Για να μου ψιθυρίσεις ιστορίες...
Ιστορίες για το πως οι πρίγκιπες πεθαίνουν πια νέοι από ακατανόητες νόσους και κανενός το φιλί δεν μπορεί να ξυπνήσει την ωραία κοιμωμένη...
Μούσα της ψυχής μου απόψε...
Φερε μαζί σου όση από την θλίψη και την απόγνωση θέλεις για να με αποκαρδιώσεις άλλα μόνο κανε μου μια χάρη..
Μην αγνοήσεις αυτή μου την παράκληση...
Έλα ...
Αφέσου για πρώτη και μοναδική φόρα στα θνητά μου χέρια...
Δείξε πίστη στην υπόσχεση μου...
Δώσε μου ένα σπαθί και το κλειδί από τα πιο όμορφα παραμύθια...
Και εγώ θα δώσω όλες τις μάχες...
Για σένα...
Και θα τις κερδίσω...
Μαζί με σένα...

Μελαγχολικό νανούρισμα....

Κοιμήσου νεράιδα μου...
Κλείσε τα όμορφα μεγάλα μάτια σου και άσε αυτή την μουσική να σε νανουρίζει καθώς θα ξεθωριάζει σιγά σιγά μέσα στα δρομάκια του μυαλού σου...
Όπως ξεθωριάζουν και τα τριαντάφυλλα που τόσο αγαπάς από το κρύο του χειμώνα...
Στην ατμόσφαιρα είναι διάχυτο ένα άρωμα που έχει μια παράξενη μυρωδιά απόψε ...
Σαν κάποιος να έχει ανακατέψει αίμα και γιασεμί ...
Φταίω εγώ που αιμορραγώ...
Φταις εσύ που ευωδιάζεις...
Αυτή την νύχτα αγνοώ τις σκιές που μου ουρλιάζουν να φύγω μακριά σου...
Το μόνο που θέλω είναι να σε βάλω να κοιμηθείς...
Και τίποτα δεν μπορεί να με εμποδίσει...
Ένα νεκρό τσέλο και αυτό το σάπιο πιάνο αρμονικά συνεργάζονται στη σιωπή και καλύπτουν με την μελωδία τους τα ουρλιαχτά ...
Και αυτά σε λίγο νικημένα σιωπούν...
Τώρα στον αέρα κυριαρχεί η θλιμμένη μελωδία και ο ήχος απο το φτερούγισμα ενός αγγέλου που κατέβηκε κοντά μας...
Στο είχα πει μια νύχτα που έκλαιγες , θυμάσαι;
Ότι οι άγγελοι λατρεύουν τα μελαγχολικά νανουρίσματα...

Κοιμησου νεράιδα μου...
Πήγαινε στην πόλη του ονείρου σου και περίμενε...
Και εγώ θα στείλω ένα φιλί μου εκεί για να σε συναντήσει...
Κράτα το από το χέρι και αυτό θα σε οδηγήσει σε ένα ακόμα πιο όμορφο μέρος...
Στο μέρος που κατοικούν οι γενναιόδωρες καρδιές...
Σε ένα μέρος που οι άγγελοι σου δίνουν τα φτερά τους και υπομονετικά σε μαθαίνουν πως να πετάς...
Σε ένα μέρος που η φωτιά δεν αναζωπυρώνεται με ξύλα και αέρα άλλα μόνο από τρυφερά φιλιά...
Σε αυτό το μέρος που η αγάπη δεν είναι άπλα μια λέξη μέσα σε ένα σκονισμένο λεξικό...
Μα το ταξίδι μας μπορεί να είναι μεγάλο και ακόμα και μέσα στο όνειρο σου να νυχτώσει...
Και τι με αυτό...
Εγώ θα βγάλω την ψυχή μου, θα την τυλιξω με ασήμι και θα την κάνω μαξιλάρι...
Τα αστέρια θα χαμηλώσουν το φως τους ...
Και δυο σύννεφα θα ενωθούν για να σου φτιάξουν σκέπασμα...
Και όταν θα κλείσεις τα μάτια σου, θα έρθει πάλι η μελωδία για να να σε βοηθήσει να κοιμηθείς...
Και καθώς θα αφήνεσαι στην αγκαλιά του Μορφέα,εγώ θα σκύψω και θα σου ψιθυρίσω...
"Πάντα θα είμαι εδώ όποτε με ζητάς,πάντα,ακόμα και στα όνειρα σου..."
Και εσύ τότε θα ανασηκωθείς μισοκοιμισμένη, θα με φιλήσεις απαλά και θα ρωτήσεις...
"Ποιητή μου γιατί η μουσική μας είναι πάντα θλιμμένη;"
Και εγώ τότε θα χαμογελάσω και θα σου το ξαναεξηγήσω...
"Γιατί θέλω τον φύλακα - άγγελο σου να είναι πάντα κοντά σου την ώρα που ο ύπνος σε ταξιδεύει...
Και ξέρω ότι οι άγγελοι λατρεύουν τα μελαγχολικά νανουρίσματα..."

Σαν παλιό σινεμά...

Πριν λίγο καιρό είχα τις μαύρες μου...
Κάτι μερικά οικογενειακά προβληματάκια,λίγο η πίεση της δουλειάς,άντε βάλε και την χαζομάρα του μυαλού μου ,όλα μαζί είχαν συντελέσει στο να εχω μια απίστευτη κακοκεφιά...
Επειδή όταν είμαι έτσι ο γκρινιάρης από τα στρουμφακια είναι χαρά θεού παιδί μπροστά μου,απομονώνομαι μέχρι να μου περάσει...
Και ένας από τους λίγους και ίσως από τους καλύτερους τρόπους για να ξεχαστώ και να φτιάξει λίγο το κέφι μου είναι μια καλή ταινία...
Αυτό αποφάσισα και να κάνω λοιπόν....
Νοίκιασα μια πρόσφατης παραγωγής πολυδιαφημισμένη ελληνική ταινία, που μάλιστα είχε και μεγάλη εμπορική επιτυχία ,παράγγειλα μια πίτσα , έβγαλα από το ψυγείο μια κόκα κολα δίλιτρο και στρώθηκα εμπρός στην οθόνη για movie night...
Η ταινία άρχισε η ώρα περνούσε και παρόλο που ήταν κωμωδία εγώ δεν είχα καν χαμογελάσει...
Ένα άκρως προβλέψιμο σενάριο, μια πινελιά χυδαιότητας και προσπάθεια εκβιασμού του γέλιου του θεατή μεσώ βωμολοχιών και τραβηγμένων καταστάσεων...
Στα μισά αντί να φτιάχνει η διάθεση μου άρχισα να εκνευρίζομαι...
Και πριν χαλάσει τελείως μα τελείως η ήδη κακή μου διάθεση σηκώθηκα έβγαλα το DVD και έβαλα στην θέση του τους Γαμπρούς της Ευτυχίας...
Ξαναγύρισα στην θέση μου και στα πρώτα δέκα λεπτά στην πρώτη ατάκα προτροπή του Αυλωνίτη προς την Ελσα Ριζου " τραβά στο γιαπί" εννοώντας τον καλλωπισμού της Βασιλειάδου άρχισα να γελάω...
Μέτα από 15 λεπτά η διάθεση μου είχε αρχίσει να βελτιώνεται αισθητά...
Τώρα που το σκέφτομαι...
Τελικά ο καινούργιος ελληνικός κινηματογράφος είναι για κλάματα...
Ίσως και γιαυτό να καταφεύγουν ολο και περισσότερο στην διασκευή των παλιών έργων...
Ίσως τελικά το κενό του Σακελάριου,του Τσιφορου ,του Ψάθα,(αν δεν κάνω λάθος μόνο ο Δαλιανίδης είναι εν ζωή από τους τότε δημιουργούς) να μην μπορεί να αναπληρωθεί...
Ίσως οι παλιοί μας ηθοποιοί να είναι αναντικατάστατοι...
Αλήθεια ποιος από εμάς δεν ερωτεύθηκε την Αλίκη η την Τζένη?
Ποιος δεν θαύμασε το κορμί της Λάσκαρη και την τσαχπινιά της Καραγιάννη?
Ποιο κορίτσι δεν αγάπησε τον Παπαμιχαήλ η τον Κουρκουλο ?
Ποιος δεν θα ήθελε για πάτερα τον Κωνσταντάρα η τον Παπαγιαννόπουλος?
Ποιος δεν θα επιθυμούσε για αδερφό του τον Παραβα η τον Χρονη Εξαρχακο?
Ποιος δεν γελάει με τις γκριμάτσες του Μουστάκα η με τις ατάκες του Χατζηχρήστου?
Ποιος δεν υποκλίνεται μπροστά στην ευγένεια του Ηλιόπουλου και στην αρχοντιά του Αυλωνίτη?
Ποιος δεν θυμάται τον Σταυρίδη,τον Φωτόπουλο και πόσους άλλους υπέροχους ηθοποιούς...
Πριν λίγες μέρες μιλώντας με το μικρο μου αναλύσαμε το πόσο αβίαστα γελάς με μια ταινία που μπορεί να την έχεις δει χιλιάδες φορές και να ξέρεις την κάθε ατάκα απέξω...
Και όμως και πάλι γελάς...
Και αυτή είναι η μαγεία αυτού του παλιού κινηματογράφου...
Μάλλον αυτό να οφείλεται στο ότι αυτές οι ταινίες ήταν διαμαντια και τα διαμαντια ειναι παντοτινά που λέει και το τραγούδι...
Πάντως θέλω να ελπίζω ότι παρόλο που τέτοιοι ηθοποιοί και συντελεστές είναι δύσκολο να ξαναβγούν ο ελληνικός κινηματογράφος κάποια στιγμή να ανακάμψει και να μας ξαναμαγεψει ...
Όπως τότε...




Υ.Γ. Το πρώτο τραγούδι που παίζει στην playlist αφιερωμένο στην μικρή μου πριγκιπέσα...
Το δεύτερο το "Του βαρκάρη γιος" αφιερωμένο στον πατέρα μου που σαν γνήσιος ναυτικός μου το αφιέρωνε όταν ήμουν μικρός και εγώ από τους στίχους του πήρα το πρώτο μάθημα υπερηφάνειας...